Subpage under development, new version coming soon!
Subject: »το κράτος είμαστε εμείς και να μας χαιρόμαστε.
Μια συσκευή που θα παρέχει ανεξάντλητη ενέργεια με μηδαμινό κόστος είναι το ενεργειακό όνειρο του πλανήτη
Ενα μοριακό παιχνίδι δέσμευσης ηλεκτρονίων του υδρογόνου και πόλωσης των κρυστάλλων του νικελίου έφερε τους έλληνες ερευνητές στην πρωτοπορία της ενεργειακής επανάστασης
Η Ελλάδα της κρίσης μοιάζει απελπιστικά με το κουτί της Πανδώρας: μύρια κακά και μόνο ένα καλό – η ελπίδα – ήρθαν στο φως. Η έσχατη τραγωδία μας είναι πως ακόμη και αυτή την ελπίδα αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να την κρατήσουμε στα χέρια μας και τη διώχνουμε στα πέρατα της Γης. Για τι πράγμα μιλάμε; Για το καυτότερο μυστικό του πλανήτη, την πηγή αστείρευτης ενέργειας. Πρόκειται για την «ψυχρή σύντηξη» που, όπως σας αποκαλύψαμε έναν χρόνο πριν (βλ. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=430840), είχε πολλές πιθανότητες να υλοποιηθεί στην Ελλάδα, από την εταιρεία Δευκαλίων (Defkalion Green Technologies SA). Τώρα, έπειτα από πολλές δοκιμές και κρίσεις τρίτων παρατηρητών, «Το Βήμα» επισκέφθηκε το εργαστήριό της και είδε ιδίοις όμμασι την εισαγόμενη ενέργεια να εξαπλασιάζεται στην έξοδο! Ομως δεν πρόκειται να «δει το θαύμα» κανένας άλλος στη χώρα μας: την επόμενη ημέρα η Δευκαλίων τα μάζεψε κι έφυγε για το Βανκούβερ του Καναδά. Είχε κουραστεί πια να περιμένει αυτό το άψυχο κράτος να της δώσει πλαίσιο λειτουργίας... Αξίζει πολλαπλά να διαβάσετε τη συνέχεια αυτής της ιστορίας, όχι μόνο για την ευκαιρία να ξανασχηματίσετε το γνωστό πενταδάχτυλο σχήμα αλλά και διότι είναι μάλλον ο πρόλογος ενός νέου κεφαλαίου στην ιστορία της ανθρωπότητας!
Το 1751 ο γερμανός βαρόνος Axel Frederik Cronstedt έψαχνε σε ένα ορυχείο να βρει χαλκό. Αντ' αυτού ανακάλυψε ένα καινούργιο μέταλλο, που το ονόμασε τσαντισμένος «kupfernickel», δηλαδή «χαλκό του Διαβόλου». Το λευκό αυτό μέταλλο είναι το γνωστό νικέλιο, που βρίσκεται άφθονο και στη χώρα μας.
Η αλχημεία του «χαλκού του Διαβόλου»
Πολύ αργότερα, και ενόσω το νικέλιο έπαιρνε τη θέση του στη βιομηχανική επανάσταση με τις ποικίλες εφαρμογές του, κάποια περίεργα φαινόμενα απρόσμενης μεταστοιχείωσης άρχισαν να διαπιστώνονται στα εργαστήρια των επιστημόνων. Συγκεκριμένα, στο τεύχος Ιουλίου του 1905 του περιοδικού The Physical Review ο βρετανός χημικός Clarence Skinner έγραψε: «Κατά την πειραματική μελέτη της εμβάπτισης διαφόρων μετάλλων σε ήλιο παρατηρήθηκε ότι όσο προσεκτικά κι αν καθαρίζαμε το αέριο εμφανιζόταν επίμονα ακτινοβολία υδρογόνου στην κάθοδο».
Ακολούθησαν δεκάδες άλλοι με όμοιες διαπιστώσεις, σε βαθμό που ο καθηγητής του Πολυτεχνείου της Καλιφόρνιας (Caltech) Robert Millikan δήλωσε λίγο μετά τη βράβευσή του με το Νομπέλ Φυσικής - το 1923 - πως «οι πυρηνικές μεταστοιχειώσεις κατά την ηλεκτρική εκκένωση είναι ένα από τα εξόχως ενδιαφέροντα προβλήματα της σύγχρονης φυσικής». Το 1926 οι καθηγητές Fritz Paneth και Κ. Peters αποφάνθηκαν ότι το παλλάδιο ήταν αυτό που επέφερε μεταστοιχείωση του υδρογόνου σε ήλιο κατά τα πειράματά τους, σε θερμοκρασία δωματίου.
Ο επιστημονικός κόσμος όμως ξέχασε τα επόμενα χρόνια να ψάξει άλλο το θέμα και... ξαφνιάστηκα περίεργα όταν άκουσα τον τεχνικό διευθυντή της Δευκαλίων Γιάννη Χατζηχρήστο να μου λέει - σχεδόν έναν αιώνα μετά - πως «δεν συζητάμε για πυρηνική ενέργεια αλλά για χημική ενέργεια που προέρχεται από μεταστοιχείωση». «Δηλαδή τι κάνετε και πώς φθάσατε σε αυτήν;» τον ρώτησα.
Μου απάντησε πως έφθασαν διά της «εις άτοπον απαγωγής»: Ο ιταλός χημικός Andrea Rossi είχε εντοπίσει τυχαία το φαινόμενο σύντηξης νικελίου και υδρογόνου αλλά, μη κατανοώντας το σε βάθος, δεν κατόρθωνε να ελέγξει και να σταθεροποιήσει τη διαδικασία. Η ανεπάρκεια αυτή και το επιχειρηματικό του ολίσθημα να δώσει στην αμερικανική εταιρεία Ampenergo τα δικαιώματα μεταπώλησης στον Καναδά οδήγησαν στο «διαζύγιο» του περσινού καλοκαιριού μεταξύ της Δευκαλίων και της εταιρείας Leonardo Corp. του Andrea Rossi. Τότε, «έχοντας διαβάσει όλη τη βιβλιογραφία των πυρηνικών αντιδράσεων χαμηλής ενέργειας (LENR)», μου είπε ο κ. Χατζηχρήστος, «αποφασίσαμε πως έπρεπε να δοκιμάσουμε αυτό που δεν είχε σκεφθεί κανένας άλλος. Φτιάξαμε μια ολότελα δική μας νέα μέθοδο, που επιτρέπει τη σύντηξη του υδρογόνου με το νικέλιο σε απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες».
Ημασταν εκεί, στη δοκιμή!
Το ότι τα λεγόμενά του ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα το διαπίστωσα ο ίδιος, στον βαθμό που μου επέτρεπαν οι γνώσεις μηχανικού, όταν επιτέλεσαν για χάρη μου το πείραμα. Μια διάταξη δημιουργίας πλάσματος θέρμαινε νανοσκόνη νικελίου στους 500 βαθμούς Κελσίου, επιφέροντας αλλοιώσεις στη δομή των ισοτόπων του νικελίου. Τότε, τρεις καταλύτες εισάγονταν στον θαλαμίσκο της αντίδρασης και ακολουθούσε ο διαχωρισμός του συμπιεσμένου διατομικού υδρογόνου σε ατομικό, μέσω ηλεκτροδιέγερσης. Στην επόμενη φάση το μονοατομικό υδρογόνο πολωνόταν, μέσω επιμήκυνσης της τροχιάς του μοναδικού του ηλεκτρονίου - πράγμα που επέφερε και εκπομπή ακτινοβολίας γάμμα. Ακολουθούσε η απορρόφηση της ακτινοβολίας γάμμα και η μετατροπή της σε θερμότητα. Από την έναρξη αυτής της αντίδρασης και εφεξής δεν χρειαζόταν η περαιτέρω θέρμανση του νικελίου (σε αντίθεση με τη μέθοδο του Rossi) και η «καύση» μπορούσε να διαρκέσει μήνες. Αρκούσε η εισαγωγή αερίου αργού για να διατηρείται το εσωτερικό του θαλαμίσκου στη σωστή πίεση. Αξιοσημείωτο ήταν και το ότι η διαδικασία κλεισίματος του συστήματος ήταν ακαριαία, με απλό κλείσιμο της παροχής υδρογόνου, ενώ η διάταξη του Rossi απαιτούσε ώρες. Το τελικό προϊόν της αντίδρασης ήταν φωτόνια στην υπέρυθρη κλίμακα, δηλαδή θερμότητα.
Η εξαγόμενη ενέργεια που είδα από το συγκεκριμένο πείραμα ήταν εξαπλάσια της εισαγόμενης. «Είναι η τελική;» ρώτησα τον κ. Χατζηχρήστο. «Εχουμε φθάσει έως και 14πλάσια, αλλά δεν το ρισκάρουμε πριν βεβαιωθούμε ότι οι κεραμικές μονώσεις που χρησιμοποιούμε την αντέχουν» απάντησε. «Πόσο νικέλιο απαιτείται για καύσιμο;» ξαναρώτησα. «Τα τρία γραμμάρια που βάλαμε στις 16 Ιουνίου, απ' ό,τι βλέπεις, δεν έχουν εξαντληθεί ως σήμερα (21 Νοεμβρίου) και έχουν την ίδια απόδοση. Το μόνο που χρειάζεται είναι δύο λίτρα υδρογόνο στο εξάμηνο» μου απάντησε ο Αλέξανδρος Ξανθούλης αφοπλιστικά.
Η έξωθεν μαρτυρία
Στις 19 Οκτωβρίου 2012 η Δευκαλίων ανάρτησε στον ιστότοπό της (βλ. http://www.defkalion-energy.com/forum/viewtopic.php?f=17&t=4143) τα πρακτικά της αξιολόγησης λειτουργίας του αντιδραστήρα της, Hyperion Single Reactor Kernel, από ανεξάρτητο παρατηρητή. Οπως ανακάλυψε και δημοσίευσε το έγκριτο Forbes στις 20 Οκτωβρίου (βλ. http://www.forbes.com/sites/markgibbs/2012/10/20/cold-fusion-gets-a-little-more-real), το «τρίτο μάτι» ήταν ένα στέλεχος της NASA εδώ και τριάντα χρόνια, ο Michael A. Nelson. O ίδιος ισχυρίστηκε ότι διενήργησε την πολύμηνη δοκιμή, επικεφαλής 11μελούς ομάδας, μόνο εκ μέρους του μη κερδοσκοπικού ιδρύματος New Energy Foundation (βλ. http://www.infinite-energy.com) και όχι της NASA. Αυτό τυπικά ισχύει, όμως γνωρίζουμε από την προϊστορία με τον Rossi ότι τόσο η διαστημική υπηρεσία των ΗΠΑ όσο και το ερευνητικό κέντρο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα.
Διάβασα το πρακτικό της εν λόγω δοκιμής και είδα ότι ο Nelson επιβεβαίωνε την επίτευξη περίσσειας ενέργειας στην έξοδο, έστω και τριπλάσιας - έναντι της εξαπλάσιας που είδα εγώ. Αλλά σημείωνε και έναν των τριών καταλυτών που η Δευκαλίων κρατούσε μυστικούς: ανθρακικό κάλιο. Σκέφθηκα ότι οι άλλοι δύο θα ήταν βάριο και στρόντιο, αλλά ήταν μόνο μια εικασία.
«Δηλαδή... επιχειρείτε υπεραγωγιμότητα σε μη κατεψυγμένες συνθήκες;», ρώτησα τον Γιάννη Χατζηχρήστο. «Ακριβώς», μου απάντησε χαμογελώντας. «Έχουμε συνθήκες υπεραγωγιμότητας στους 340 βαθμούς Κελσίου! Το καταφέραμε παίζοντας με τη γεωμετρία των κρυστάλλων του νικελίου και με την διάταξη πλάσματος στον αντιδραστήρα», είπε αινιγματικά.
«Μα... τότε δουλέψατε με μαγνητικά μονόπολα!» αντέδρασα ενστικτωδώς. «Είσαι πολύ διαβασμένος» μου είπε καταφατικά, αλλά παρέμεινε στη συνέχεια σιωπηλός. «Πείτε μου μόνο αυτό, αν θέλετε: Εχει σχέση η ευρεσιτεχνία σας με το εφετινό Νομπέλ Φυσικής;». Με κοίταξε έντονα, για να μου πει τελικά: «Από τους 247 ερευνητές του τομέα που μας επισκέφθηκαν από όλον τον πλανήτη ψάχνοντας το τι κάνουμε, μόνο εσύ το ρώτησες».
Τα κομμάτια του παζλ
Τα του εφετινού Νομπέλ Φυσικής δημοσιεύθηκαν στο «Βήμα» (βλ. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=479302) και μπορείτε να διαβάσετε εκεί ότι ο Serge Haroche βραβεύθηκε για την κατασκευή φωτονικών παγίδων σύλληψης μορίων Rydberg. Για το τι είναι αυτά τα μόρια Rydberg, η Wikipedia εξηγεί ότι «ένα μόριο Rydberg είναι ένα ηλεκτρονικά διεγερμένο χημικό συστατικό. Στα εξόχως διεγερμένα μοριακά συστήματα η ιοντική αλληλεπίδραση του πυρήνα με ένα διεγερμένο ηλεκτρόνιο μπορεί να λάβει τα χαρακτηριστικά της αλληλεπίδρασης μεταξύ του πρωτονίου και του ηλεκτρονίου στο άτομο υδρογόνου».
Ο συνδυασμός του ανωτέρω με την «επιμήκυνση της τροχιάς του ηλεκτρονίου» που λαμβάνει χώρα στον θαλαμίσκο του αντιδραστήρα μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι φθάνοντας το ελλειπτικά κινούμενο ηλεκτρόνιο στην ελάχιστη απόσταση από τον πυρήνα «μεταμφιέζει στιγμιαία» το μονοατομικό υδρογόνο σε νετρόνιο. Γιατί να το θέλουν αυτό; Μας το λέει η ερμηνεία του άλλου όρου-κλειδί, του Φράγματος Κουλόμπ (Coulomb barrier): Είναι το ενεργειακό φράγμα ηλεκτροστατικής αλληλεπίδρασης το οποίο δύο πυρήνες χρειάζεται να ξεπεράσουν ώστε να φθάσουν αρκούντως κοντά για να συμβεί πυρηνική αντίδραση. Θεωρητικά, για να ξεπεράσουν αυτό το φράγμα, οι πυρήνες πρέπει να συγκρουστούν με υψηλές ταχύτητες. Στην πράξη όμως, όπως ανακάλυψε από το 1928 ο Ρώσος Γκιόργκι Γκάμοφ (Georgiy Gamow), οι θερμοκρασίες που απαιτούνται για να ξεπεραστεί το φράγμα είναι μικρότερες, λόγω της κβαντομηχανικής σήραγγας: Υπό ένα περιορισμένο φάσμα συνθηκών - γνωστό ως Παράθυρο Γκάμοφ - η σύντηξη μπορεί να λάβει χώρα χωρίς υψηλές ταχύτητες.
Ενδιαφέρον είναι ότι ακριβώς η απουσία φράγματος Κουλόμπ για το νετρόνιο ήταν που επέτρεψε στον James Chadwick να το ανακαλύψει, το 1932, και να οδηγήσει κατοπινά στην κατανόηση της πυρηνικής σχάσης του ουρανίου 235.
«Το όλο θέμα», μου εξήγησε ο Αλέξανδρος Ξανθούλης, «ήταν να σπάσουμε το Φράγμα Κουλόμπ και για να το κάνουμε αυτό είχαμε τρεις τρόπους: Ο ένας ήταν να χρησιμοποιήσουμε υψηλής ισχύος ακτίνες λέιζερ, όπως προσπαθεί το ITER, ώστε να αναπαραχθούν συνθήκες σύντηξης όπως στον Ήλιο. Πανάκριβη μέθοδος με ελάχιστη απόδοση. Ο δεύτερος ήταν να διεγείρουμε τα δύο μόρια ώστε να «υπερπηδήσουν το βουνό» και να συναντηθούν. Αυτό έκανε ο Rossi, αλλά έτσι δεν είχε έλεγχο στα διεγερμένα μόρια. Ο τρίτος τρόπος ήταν αυτός που ανακαλύψαμε εμείς: να «εξαφανίσουμε το βουνό για μικρό χρονικό διάστημα». Το επιτύχαμε μετατρέποντας το πρωτόνιο σε μασκαρεμένο νετρόνιο (ουδετερόνιο), μέσω διέγερσης του νικελίου σε μορφή Rydberg. Σε αυτή τη μορφή η τροχιά του ηλεκτρονίου είναι επιμηκυμένα ελλειπτική, οπότε στο «περιήλιο» της κίνησής του το σύστημα εμφανίζεται ουδέτερο και είναι σαν «να μην υπάρχει βουνό ανάμεσά τους». Οπότε, μπορούμε με μαγνητικά πεδία και υπό πίεση να προκαλέσουμε σύντηξη».
Η συνδυαστική αυτή εικασία ενισχύεται από την αναφορά του αξιολογητή Nelson στη «θεωρία Widom Larsen» για την απορρόφηση της ακτινοβολίας γάμμα και τη μετατροπή της σε θερμότητα. Η θεωρία αυτή του καθηγητή Allen Widom στο Northeastern University της Βοστώνης και του Lewis Larsen της Lattice Energy LLC περιγράφει ακριβώς έναν μηχανισμό σύλληψης λεπτονίου από πρωτόνιο και παραγωγής νετρονίου και νετρίνου (βλ. http://wltheory.com/).
Για το αν όντως εικάζουμε σωστά πως αυτό είναι το θεωρητικό υπόβαθρο της μεταστοιχείωσης που συμβαίνει στον αντιδραστήρα της Δευκαλίων δεν θα μπορούμε να γνωρίζουμε πριν η εταιρεία καταθέσει την αίτηση κατοχύρωσης της ευρεσιτεχνίας της για τη μέθοδο της κύριας αντίδρασης. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να το πράξει, για ευεξήγητους λόγους, παρά αφού πρώτα καταθέσει τις έξι πατέντες που έχει αναπτύξει για τα κεραμικά και το μπουζί του σπινθήρα πλάσματος και μόνο τον μήνα της εμπορικής κυκλοφορίας του πρώτου προϊόντος της. Και αυτό προβλέπεται για το ερχόμενο καλοκαίρι.
Γιατί έφυγαν από την Ελλάδα
Συζήτησα αρκετά με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Δευκαλίων Αλέξανδρο Ξανθούλη, τον τεχνικό διευθυντή της Γιάννη Χατζηχρήστο και τον διευθυντή μάρκετινγκ Συμεών Τσαλίκογλου για το τι συνέβη ώστε «να τα μαζέψουν και να φύγουν από την Ελλάδα» και το τι σχεδιάζουν να κάνουν εφεξής. Μου αφηγήθηκαν όλες τις πτυχές της 18μηνης αναμονής τους να λάβουν από την Πολιτεία την ελάχιστη στήριξη που ζητούσαν: αναγνώριση του τομέα ερευνών τους ως μιας ακόμη πράσινης τεχνολογίας και ένα απλό δάνειο για την ολοκλήρωση των ερευνών και δοκιμών. Ολες οι υποσχέσεις αποδείχθηκαν φρούδες, είτε από ανικανότητα των αρμοδίων να κατανοήσουν το θέμα είτε από «εσκεμμένη αδιαφορία» ή από σύγκρουση συμφερόντων με τους νυν ενεργειακούς προύχοντες της χώρας. Μου είπαν ονόματα για όλη αυτή την ψυχοφθόρα λιτανεία που έζησαν, αλλά επέμειναν στο off the record. Μόνο σε ένα ξέσπασμά του ο Γιάννης Ξανθούλης μού είπε: «Λίγο μετά το περσινό σας άρθρο στο "Βήμα" μάς ήλθαν για έλεγχο κατόπιν επώνυμης καταγγελίας ότι κατασκευάζουμε παράνομες γεννήτριες. Οταν ο έλεγχος τελείωσε αποδεικνύοντας το ψευδές της καταγγελίας, ρωτήσαμε ποιος την έκανε και τότε, αυτομάτως, η καταγγελία βαφτίστηκε ανώνυμη».
Τον ρώτησα αν όντως η κυβέρνηση είχε θεωρήσει σοβαρή την προσπάθειά τους. Μου είπε: «Αν η τεχνολογία μας δεν τους έπειθε, δεν τους έπεισε το ότι μας επισκέφθηκε ο ίδιος ο διευθυντής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (NSA) για να ενημερωθεί; Δεν πήραν είδηση την επίσκεψή του όταν έκλεισαν τους δρόμους της Γλυφάδας για να φθάσει ως εδώ; Ή ότι μου ζήτησε ενημέρωση ο Μπαρόζο;».
Πλειοδότες οι Τούρκοι!
«Αλήθεια», τον ρώτησα, «ποιοι ξένοι σάς επισκέφθηκαν πρώτοι και πόσοι άλλοι μετά;». «Πρώτοι ήρθαν οι Κινέζοι» μου είπε, «αλλά τα ήθελαν όλα δικά τους. Ακολούθησαν... οι πάντες. Σχεδόν όλα τα μεγάλα βιομηχανικά κράτη. Τα λιγότερα ζήτησαν οι Τούρκοι, που μας έβαλαν στο τραπέζι μια επιταγή 100 εκατ. ευρώ, ζητώντας μόνο να μεταφερθεί η έδρα στην Τουρκία και να λέμε ότι η τεχνολογία είναι τουρκική. Μας πρόσφεραν αυτά τα λεφτά όταν ακριβώς τα χρειαζόμασταν περισσότερο, αλλά δεν μας πήγαινε η καρδιά να δεχθούμε».
«Και τώρα; Γιατί στον Καναδά;». «Γιατί εδώ όχι μόνο δεν μας βοήθησε κανένα από τα ερευνητικά ινστιτούτα που απευθυνθήκαμε», είπε ο κ. Ξανθούλης, «αλλά έφθασε ο βουλευτής Κοντός της Ξάνθης να κάνει επερώτηση την άνοιξη στη Βουλή για τα... πυρηνικά απόβλητα που θα αποθηκεύαμε στο λιμάνι της Καβάλας! Αντίθετα, ο Καναδάς μάς δέχθηκε χωρίς όρους. Και όχι μόνο μας επιχορηγεί και μας δίνει επίσημη άδεια λειτουργίας με την πιστοποίηση ότι δεν πρόκειται για συμβατική πυρηνική τεχνολογία, αλλά και μας διαθέτει δωρεάν τα εθνικά του ενεργειακά εργαστήρια για ό,τι χρειαστούμε». «Πάντως», πρόσθεσε, «στον Καναδά μετακομίζουμε μόνο προσωρινά, μέχρι να ολοκληρωθεί η φάση πρωτοτυποποίησης, βιομηχανικών δοκιμών και έγκρισης παραγωγής και διάθεσης βιομηχανικού προϊόντος. Επειτα από το πολύ τρία χρόνια σχεδιάζουμε να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας. Αλλωστε ο συνολικός σχεδιασμός μας είναι για μια εταιρεία με θυγατρικές σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη, καθώς ο στόχος μας είναι να αδειοδοτούμε την κατασκευή των συστημάτων μας από τρίτους. Εμείς θα παρέχουμε μόνο την πρώτη ύλη, την ειδικά διαμορφωμένη νανοσκόνη νικελίου».
Και όντως, διαβάζοντας το επιχειρηματικό σχέδιο της εταιρείας είδα ότι έχουν τόσο τις προδιαγραφές άνετης προετοιμασίας στον Καναδά όσο και της μετέπειτα εμπορικής επιτυχίας: Για κάθε δολάριο που θα ξοδεύουν ως εταιρεία στον Καναδά, η τοπική κυβέρνηση της Βρετανικής Κολομβίας θα βάζει άλλα τρία. Οσο για τις προοπτικές, με κόστος μεγαβατώρας (MWh) λιγότερο από 5 ευρώ με τον αντιδραστήρα της (έναντι 107 ευρώ/MWh των φωτοβολταϊκών), η Δευκαλίων προσδοκά στο πενταετές πλάνο της να έχει το 2017 καθαρά κέρδη ύψους 19 δισ. ευρώ! Ηδη έχουν συνάψει προκαταρκτικές συμφωνίες για αδειοδότηση κατασκευής με εταιρείες από 80 χώρες. Αλλά και οι μεγαλύτεροι κατασκευαστές αεροπλάνων, αυτοκινήτων, σιδηροδρόμων και πλοίων του πλανήτη έχουν ήδη ζητήσει κοινή έρευνα και ανάπτυξη κινητήρων για τους τομείς τους.
«Και οι πετρελαιάδες;» ρώτησα. «Δεν θα σας πολεμήσουν;». Η απάντηση του κ. Ξανθούλη ήταν: «Αν είχαμε ξεκινήσει αυτή τη διαδικασία 10 χρόνια πριν, θα ήμασταν τώρα νεκροί. Αλλά τώρα, όπως μου είπε ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της Exxon, δεν μας βλέπουν ανταγωνιστικά. Πολύ απλά, όπως μου είπε, σε δύο-τρία χρόνια θα μας κάνουν μια προσφορά εξαγοράς που δεν θα μπορούμε να αρνηθούμε».
Διασταύρωσα αυτή τη νέα προσέγγιση των πολυεθνικών του πετρελαίου με μια κίνηση της Shell: μέσω του προγράμματος «Shell GameChanger» επιζητεί συνεργασία με ερευνητές της ψυχρής σύντηξης. Προφανώς, τους βλέπει πολύ πιο σοβαρά απ' ό,τι οι δικοί μας ιθύνοντες.
Το «μαγικό» κουτί
«Για εμάς, τους απλούς καταναλωτές ενέργειας, ποιο θα είναι το τελικό όφελος;». «Οτι αγοράζοντας με 5.500 ευρώ ένα κουτί μισού κυβικού μέτρου των 45 KW θα ξεχάσετε το κόστος ενέργειας του σπιτιού σας» μου απάντησε.
Το μόνο που έμεινε αναπάντητο στον νου μου ήταν πόσο θα ισχύσει η διακηρυγμένη εμμονή της Δευκαλίων στη «μη χρήση της τεχνολογίας της για στρατιωτικούς σκοπούς». Απ' ό,τι έμαθα εκ των υστέρων, μία από τις άδειες χρήσης που της ζήτησαν στον Καναδά ήταν για αξιοποίηση τέτοιας πηγής ενέργειας σε υπερελαφρά τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια (UAV). Και τότε θυμήθηκα μία ακόμη στιχομυθία μου με τον τεχνικό διευθυντή της Δευκαλίων: «Αν υποψιάζομαι σωστά», του είχα πει, «η τεχνολογία σας δεν ανατρέπει απλά την ενεργειακή οικονομία του πλανήτη αλλά επιτρέπει ακόμη και το όνειρο για διαστρικά ταξίδια». Μου απάντησε: «Γιατί νομίζεις ότι η NASA ενδιαφέρεται τόσο πολύ για εμάς;».
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=486578&h1=true#commentForm
Ενα μοριακό παιχνίδι δέσμευσης ηλεκτρονίων του υδρογόνου και πόλωσης των κρυστάλλων του νικελίου έφερε τους έλληνες ερευνητές στην πρωτοπορία της ενεργειακής επανάστασης
Η Ελλάδα της κρίσης μοιάζει απελπιστικά με το κουτί της Πανδώρας: μύρια κακά και μόνο ένα καλό – η ελπίδα – ήρθαν στο φως. Η έσχατη τραγωδία μας είναι πως ακόμη και αυτή την ελπίδα αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να την κρατήσουμε στα χέρια μας και τη διώχνουμε στα πέρατα της Γης. Για τι πράγμα μιλάμε; Για το καυτότερο μυστικό του πλανήτη, την πηγή αστείρευτης ενέργειας. Πρόκειται για την «ψυχρή σύντηξη» που, όπως σας αποκαλύψαμε έναν χρόνο πριν (βλ. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=430840), είχε πολλές πιθανότητες να υλοποιηθεί στην Ελλάδα, από την εταιρεία Δευκαλίων (Defkalion Green Technologies SA). Τώρα, έπειτα από πολλές δοκιμές και κρίσεις τρίτων παρατηρητών, «Το Βήμα» επισκέφθηκε το εργαστήριό της και είδε ιδίοις όμμασι την εισαγόμενη ενέργεια να εξαπλασιάζεται στην έξοδο! Ομως δεν πρόκειται να «δει το θαύμα» κανένας άλλος στη χώρα μας: την επόμενη ημέρα η Δευκαλίων τα μάζεψε κι έφυγε για το Βανκούβερ του Καναδά. Είχε κουραστεί πια να περιμένει αυτό το άψυχο κράτος να της δώσει πλαίσιο λειτουργίας... Αξίζει πολλαπλά να διαβάσετε τη συνέχεια αυτής της ιστορίας, όχι μόνο για την ευκαιρία να ξανασχηματίσετε το γνωστό πενταδάχτυλο σχήμα αλλά και διότι είναι μάλλον ο πρόλογος ενός νέου κεφαλαίου στην ιστορία της ανθρωπότητας!
Το 1751 ο γερμανός βαρόνος Axel Frederik Cronstedt έψαχνε σε ένα ορυχείο να βρει χαλκό. Αντ' αυτού ανακάλυψε ένα καινούργιο μέταλλο, που το ονόμασε τσαντισμένος «kupfernickel», δηλαδή «χαλκό του Διαβόλου». Το λευκό αυτό μέταλλο είναι το γνωστό νικέλιο, που βρίσκεται άφθονο και στη χώρα μας.
Η αλχημεία του «χαλκού του Διαβόλου»
Πολύ αργότερα, και ενόσω το νικέλιο έπαιρνε τη θέση του στη βιομηχανική επανάσταση με τις ποικίλες εφαρμογές του, κάποια περίεργα φαινόμενα απρόσμενης μεταστοιχείωσης άρχισαν να διαπιστώνονται στα εργαστήρια των επιστημόνων. Συγκεκριμένα, στο τεύχος Ιουλίου του 1905 του περιοδικού The Physical Review ο βρετανός χημικός Clarence Skinner έγραψε: «Κατά την πειραματική μελέτη της εμβάπτισης διαφόρων μετάλλων σε ήλιο παρατηρήθηκε ότι όσο προσεκτικά κι αν καθαρίζαμε το αέριο εμφανιζόταν επίμονα ακτινοβολία υδρογόνου στην κάθοδο».
Ακολούθησαν δεκάδες άλλοι με όμοιες διαπιστώσεις, σε βαθμό που ο καθηγητής του Πολυτεχνείου της Καλιφόρνιας (Caltech) Robert Millikan δήλωσε λίγο μετά τη βράβευσή του με το Νομπέλ Φυσικής - το 1923 - πως «οι πυρηνικές μεταστοιχειώσεις κατά την ηλεκτρική εκκένωση είναι ένα από τα εξόχως ενδιαφέροντα προβλήματα της σύγχρονης φυσικής». Το 1926 οι καθηγητές Fritz Paneth και Κ. Peters αποφάνθηκαν ότι το παλλάδιο ήταν αυτό που επέφερε μεταστοιχείωση του υδρογόνου σε ήλιο κατά τα πειράματά τους, σε θερμοκρασία δωματίου.
Ο επιστημονικός κόσμος όμως ξέχασε τα επόμενα χρόνια να ψάξει άλλο το θέμα και... ξαφνιάστηκα περίεργα όταν άκουσα τον τεχνικό διευθυντή της Δευκαλίων Γιάννη Χατζηχρήστο να μου λέει - σχεδόν έναν αιώνα μετά - πως «δεν συζητάμε για πυρηνική ενέργεια αλλά για χημική ενέργεια που προέρχεται από μεταστοιχείωση». «Δηλαδή τι κάνετε και πώς φθάσατε σε αυτήν;» τον ρώτησα.
Μου απάντησε πως έφθασαν διά της «εις άτοπον απαγωγής»: Ο ιταλός χημικός Andrea Rossi είχε εντοπίσει τυχαία το φαινόμενο σύντηξης νικελίου και υδρογόνου αλλά, μη κατανοώντας το σε βάθος, δεν κατόρθωνε να ελέγξει και να σταθεροποιήσει τη διαδικασία. Η ανεπάρκεια αυτή και το επιχειρηματικό του ολίσθημα να δώσει στην αμερικανική εταιρεία Ampenergo τα δικαιώματα μεταπώλησης στον Καναδά οδήγησαν στο «διαζύγιο» του περσινού καλοκαιριού μεταξύ της Δευκαλίων και της εταιρείας Leonardo Corp. του Andrea Rossi. Τότε, «έχοντας διαβάσει όλη τη βιβλιογραφία των πυρηνικών αντιδράσεων χαμηλής ενέργειας (LENR)», μου είπε ο κ. Χατζηχρήστος, «αποφασίσαμε πως έπρεπε να δοκιμάσουμε αυτό που δεν είχε σκεφθεί κανένας άλλος. Φτιάξαμε μια ολότελα δική μας νέα μέθοδο, που επιτρέπει τη σύντηξη του υδρογόνου με το νικέλιο σε απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες».
Ημασταν εκεί, στη δοκιμή!
Το ότι τα λεγόμενά του ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα το διαπίστωσα ο ίδιος, στον βαθμό που μου επέτρεπαν οι γνώσεις μηχανικού, όταν επιτέλεσαν για χάρη μου το πείραμα. Μια διάταξη δημιουργίας πλάσματος θέρμαινε νανοσκόνη νικελίου στους 500 βαθμούς Κελσίου, επιφέροντας αλλοιώσεις στη δομή των ισοτόπων του νικελίου. Τότε, τρεις καταλύτες εισάγονταν στον θαλαμίσκο της αντίδρασης και ακολουθούσε ο διαχωρισμός του συμπιεσμένου διατομικού υδρογόνου σε ατομικό, μέσω ηλεκτροδιέγερσης. Στην επόμενη φάση το μονοατομικό υδρογόνο πολωνόταν, μέσω επιμήκυνσης της τροχιάς του μοναδικού του ηλεκτρονίου - πράγμα που επέφερε και εκπομπή ακτινοβολίας γάμμα. Ακολουθούσε η απορρόφηση της ακτινοβολίας γάμμα και η μετατροπή της σε θερμότητα. Από την έναρξη αυτής της αντίδρασης και εφεξής δεν χρειαζόταν η περαιτέρω θέρμανση του νικελίου (σε αντίθεση με τη μέθοδο του Rossi) και η «καύση» μπορούσε να διαρκέσει μήνες. Αρκούσε η εισαγωγή αερίου αργού για να διατηρείται το εσωτερικό του θαλαμίσκου στη σωστή πίεση. Αξιοσημείωτο ήταν και το ότι η διαδικασία κλεισίματος του συστήματος ήταν ακαριαία, με απλό κλείσιμο της παροχής υδρογόνου, ενώ η διάταξη του Rossi απαιτούσε ώρες. Το τελικό προϊόν της αντίδρασης ήταν φωτόνια στην υπέρυθρη κλίμακα, δηλαδή θερμότητα.
Η εξαγόμενη ενέργεια που είδα από το συγκεκριμένο πείραμα ήταν εξαπλάσια της εισαγόμενης. «Είναι η τελική;» ρώτησα τον κ. Χατζηχρήστο. «Εχουμε φθάσει έως και 14πλάσια, αλλά δεν το ρισκάρουμε πριν βεβαιωθούμε ότι οι κεραμικές μονώσεις που χρησιμοποιούμε την αντέχουν» απάντησε. «Πόσο νικέλιο απαιτείται για καύσιμο;» ξαναρώτησα. «Τα τρία γραμμάρια που βάλαμε στις 16 Ιουνίου, απ' ό,τι βλέπεις, δεν έχουν εξαντληθεί ως σήμερα (21 Νοεμβρίου) και έχουν την ίδια απόδοση. Το μόνο που χρειάζεται είναι δύο λίτρα υδρογόνο στο εξάμηνο» μου απάντησε ο Αλέξανδρος Ξανθούλης αφοπλιστικά.
Η έξωθεν μαρτυρία
Στις 19 Οκτωβρίου 2012 η Δευκαλίων ανάρτησε στον ιστότοπό της (βλ. http://www.defkalion-energy.com/forum/viewtopic.php?f=17&t=4143) τα πρακτικά της αξιολόγησης λειτουργίας του αντιδραστήρα της, Hyperion Single Reactor Kernel, από ανεξάρτητο παρατηρητή. Οπως ανακάλυψε και δημοσίευσε το έγκριτο Forbes στις 20 Οκτωβρίου (βλ. http://www.forbes.com/sites/markgibbs/2012/10/20/cold-fusion-gets-a-little-more-real), το «τρίτο μάτι» ήταν ένα στέλεχος της NASA εδώ και τριάντα χρόνια, ο Michael A. Nelson. O ίδιος ισχυρίστηκε ότι διενήργησε την πολύμηνη δοκιμή, επικεφαλής 11μελούς ομάδας, μόνο εκ μέρους του μη κερδοσκοπικού ιδρύματος New Energy Foundation (βλ. http://www.infinite-energy.com) και όχι της NASA. Αυτό τυπικά ισχύει, όμως γνωρίζουμε από την προϊστορία με τον Rossi ότι τόσο η διαστημική υπηρεσία των ΗΠΑ όσο και το ερευνητικό κέντρο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα.
Διάβασα το πρακτικό της εν λόγω δοκιμής και είδα ότι ο Nelson επιβεβαίωνε την επίτευξη περίσσειας ενέργειας στην έξοδο, έστω και τριπλάσιας - έναντι της εξαπλάσιας που είδα εγώ. Αλλά σημείωνε και έναν των τριών καταλυτών που η Δευκαλίων κρατούσε μυστικούς: ανθρακικό κάλιο. Σκέφθηκα ότι οι άλλοι δύο θα ήταν βάριο και στρόντιο, αλλά ήταν μόνο μια εικασία.
«Δηλαδή... επιχειρείτε υπεραγωγιμότητα σε μη κατεψυγμένες συνθήκες;», ρώτησα τον Γιάννη Χατζηχρήστο. «Ακριβώς», μου απάντησε χαμογελώντας. «Έχουμε συνθήκες υπεραγωγιμότητας στους 340 βαθμούς Κελσίου! Το καταφέραμε παίζοντας με τη γεωμετρία των κρυστάλλων του νικελίου και με την διάταξη πλάσματος στον αντιδραστήρα», είπε αινιγματικά.
«Μα... τότε δουλέψατε με μαγνητικά μονόπολα!» αντέδρασα ενστικτωδώς. «Είσαι πολύ διαβασμένος» μου είπε καταφατικά, αλλά παρέμεινε στη συνέχεια σιωπηλός. «Πείτε μου μόνο αυτό, αν θέλετε: Εχει σχέση η ευρεσιτεχνία σας με το εφετινό Νομπέλ Φυσικής;». Με κοίταξε έντονα, για να μου πει τελικά: «Από τους 247 ερευνητές του τομέα που μας επισκέφθηκαν από όλον τον πλανήτη ψάχνοντας το τι κάνουμε, μόνο εσύ το ρώτησες».
Τα κομμάτια του παζλ
Τα του εφετινού Νομπέλ Φυσικής δημοσιεύθηκαν στο «Βήμα» (βλ. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=479302) και μπορείτε να διαβάσετε εκεί ότι ο Serge Haroche βραβεύθηκε για την κατασκευή φωτονικών παγίδων σύλληψης μορίων Rydberg. Για το τι είναι αυτά τα μόρια Rydberg, η Wikipedia εξηγεί ότι «ένα μόριο Rydberg είναι ένα ηλεκτρονικά διεγερμένο χημικό συστατικό. Στα εξόχως διεγερμένα μοριακά συστήματα η ιοντική αλληλεπίδραση του πυρήνα με ένα διεγερμένο ηλεκτρόνιο μπορεί να λάβει τα χαρακτηριστικά της αλληλεπίδρασης μεταξύ του πρωτονίου και του ηλεκτρονίου στο άτομο υδρογόνου».
Ο συνδυασμός του ανωτέρω με την «επιμήκυνση της τροχιάς του ηλεκτρονίου» που λαμβάνει χώρα στον θαλαμίσκο του αντιδραστήρα μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι φθάνοντας το ελλειπτικά κινούμενο ηλεκτρόνιο στην ελάχιστη απόσταση από τον πυρήνα «μεταμφιέζει στιγμιαία» το μονοατομικό υδρογόνο σε νετρόνιο. Γιατί να το θέλουν αυτό; Μας το λέει η ερμηνεία του άλλου όρου-κλειδί, του Φράγματος Κουλόμπ (Coulomb barrier): Είναι το ενεργειακό φράγμα ηλεκτροστατικής αλληλεπίδρασης το οποίο δύο πυρήνες χρειάζεται να ξεπεράσουν ώστε να φθάσουν αρκούντως κοντά για να συμβεί πυρηνική αντίδραση. Θεωρητικά, για να ξεπεράσουν αυτό το φράγμα, οι πυρήνες πρέπει να συγκρουστούν με υψηλές ταχύτητες. Στην πράξη όμως, όπως ανακάλυψε από το 1928 ο Ρώσος Γκιόργκι Γκάμοφ (Georgiy Gamow), οι θερμοκρασίες που απαιτούνται για να ξεπεραστεί το φράγμα είναι μικρότερες, λόγω της κβαντομηχανικής σήραγγας: Υπό ένα περιορισμένο φάσμα συνθηκών - γνωστό ως Παράθυρο Γκάμοφ - η σύντηξη μπορεί να λάβει χώρα χωρίς υψηλές ταχύτητες.
Ενδιαφέρον είναι ότι ακριβώς η απουσία φράγματος Κουλόμπ για το νετρόνιο ήταν που επέτρεψε στον James Chadwick να το ανακαλύψει, το 1932, και να οδηγήσει κατοπινά στην κατανόηση της πυρηνικής σχάσης του ουρανίου 235.
«Το όλο θέμα», μου εξήγησε ο Αλέξανδρος Ξανθούλης, «ήταν να σπάσουμε το Φράγμα Κουλόμπ και για να το κάνουμε αυτό είχαμε τρεις τρόπους: Ο ένας ήταν να χρησιμοποιήσουμε υψηλής ισχύος ακτίνες λέιζερ, όπως προσπαθεί το ITER, ώστε να αναπαραχθούν συνθήκες σύντηξης όπως στον Ήλιο. Πανάκριβη μέθοδος με ελάχιστη απόδοση. Ο δεύτερος ήταν να διεγείρουμε τα δύο μόρια ώστε να «υπερπηδήσουν το βουνό» και να συναντηθούν. Αυτό έκανε ο Rossi, αλλά έτσι δεν είχε έλεγχο στα διεγερμένα μόρια. Ο τρίτος τρόπος ήταν αυτός που ανακαλύψαμε εμείς: να «εξαφανίσουμε το βουνό για μικρό χρονικό διάστημα». Το επιτύχαμε μετατρέποντας το πρωτόνιο σε μασκαρεμένο νετρόνιο (ουδετερόνιο), μέσω διέγερσης του νικελίου σε μορφή Rydberg. Σε αυτή τη μορφή η τροχιά του ηλεκτρονίου είναι επιμηκυμένα ελλειπτική, οπότε στο «περιήλιο» της κίνησής του το σύστημα εμφανίζεται ουδέτερο και είναι σαν «να μην υπάρχει βουνό ανάμεσά τους». Οπότε, μπορούμε με μαγνητικά πεδία και υπό πίεση να προκαλέσουμε σύντηξη».
Η συνδυαστική αυτή εικασία ενισχύεται από την αναφορά του αξιολογητή Nelson στη «θεωρία Widom Larsen» για την απορρόφηση της ακτινοβολίας γάμμα και τη μετατροπή της σε θερμότητα. Η θεωρία αυτή του καθηγητή Allen Widom στο Northeastern University της Βοστώνης και του Lewis Larsen της Lattice Energy LLC περιγράφει ακριβώς έναν μηχανισμό σύλληψης λεπτονίου από πρωτόνιο και παραγωγής νετρονίου και νετρίνου (βλ. http://wltheory.com/).
Για το αν όντως εικάζουμε σωστά πως αυτό είναι το θεωρητικό υπόβαθρο της μεταστοιχείωσης που συμβαίνει στον αντιδραστήρα της Δευκαλίων δεν θα μπορούμε να γνωρίζουμε πριν η εταιρεία καταθέσει την αίτηση κατοχύρωσης της ευρεσιτεχνίας της για τη μέθοδο της κύριας αντίδρασης. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να το πράξει, για ευεξήγητους λόγους, παρά αφού πρώτα καταθέσει τις έξι πατέντες που έχει αναπτύξει για τα κεραμικά και το μπουζί του σπινθήρα πλάσματος και μόνο τον μήνα της εμπορικής κυκλοφορίας του πρώτου προϊόντος της. Και αυτό προβλέπεται για το ερχόμενο καλοκαίρι.
Γιατί έφυγαν από την Ελλάδα
Συζήτησα αρκετά με τον διευθύνοντα σύμβουλο της Δευκαλίων Αλέξανδρο Ξανθούλη, τον τεχνικό διευθυντή της Γιάννη Χατζηχρήστο και τον διευθυντή μάρκετινγκ Συμεών Τσαλίκογλου για το τι συνέβη ώστε «να τα μαζέψουν και να φύγουν από την Ελλάδα» και το τι σχεδιάζουν να κάνουν εφεξής. Μου αφηγήθηκαν όλες τις πτυχές της 18μηνης αναμονής τους να λάβουν από την Πολιτεία την ελάχιστη στήριξη που ζητούσαν: αναγνώριση του τομέα ερευνών τους ως μιας ακόμη πράσινης τεχνολογίας και ένα απλό δάνειο για την ολοκλήρωση των ερευνών και δοκιμών. Ολες οι υποσχέσεις αποδείχθηκαν φρούδες, είτε από ανικανότητα των αρμοδίων να κατανοήσουν το θέμα είτε από «εσκεμμένη αδιαφορία» ή από σύγκρουση συμφερόντων με τους νυν ενεργειακούς προύχοντες της χώρας. Μου είπαν ονόματα για όλη αυτή την ψυχοφθόρα λιτανεία που έζησαν, αλλά επέμειναν στο off the record. Μόνο σε ένα ξέσπασμά του ο Γιάννης Ξανθούλης μού είπε: «Λίγο μετά το περσινό σας άρθρο στο "Βήμα" μάς ήλθαν για έλεγχο κατόπιν επώνυμης καταγγελίας ότι κατασκευάζουμε παράνομες γεννήτριες. Οταν ο έλεγχος τελείωσε αποδεικνύοντας το ψευδές της καταγγελίας, ρωτήσαμε ποιος την έκανε και τότε, αυτομάτως, η καταγγελία βαφτίστηκε ανώνυμη».
Τον ρώτησα αν όντως η κυβέρνηση είχε θεωρήσει σοβαρή την προσπάθειά τους. Μου είπε: «Αν η τεχνολογία μας δεν τους έπειθε, δεν τους έπεισε το ότι μας επισκέφθηκε ο ίδιος ο διευθυντής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (NSA) για να ενημερωθεί; Δεν πήραν είδηση την επίσκεψή του όταν έκλεισαν τους δρόμους της Γλυφάδας για να φθάσει ως εδώ; Ή ότι μου ζήτησε ενημέρωση ο Μπαρόζο;».
Πλειοδότες οι Τούρκοι!
«Αλήθεια», τον ρώτησα, «ποιοι ξένοι σάς επισκέφθηκαν πρώτοι και πόσοι άλλοι μετά;». «Πρώτοι ήρθαν οι Κινέζοι» μου είπε, «αλλά τα ήθελαν όλα δικά τους. Ακολούθησαν... οι πάντες. Σχεδόν όλα τα μεγάλα βιομηχανικά κράτη. Τα λιγότερα ζήτησαν οι Τούρκοι, που μας έβαλαν στο τραπέζι μια επιταγή 100 εκατ. ευρώ, ζητώντας μόνο να μεταφερθεί η έδρα στην Τουρκία και να λέμε ότι η τεχνολογία είναι τουρκική. Μας πρόσφεραν αυτά τα λεφτά όταν ακριβώς τα χρειαζόμασταν περισσότερο, αλλά δεν μας πήγαινε η καρδιά να δεχθούμε».
«Και τώρα; Γιατί στον Καναδά;». «Γιατί εδώ όχι μόνο δεν μας βοήθησε κανένα από τα ερευνητικά ινστιτούτα που απευθυνθήκαμε», είπε ο κ. Ξανθούλης, «αλλά έφθασε ο βουλευτής Κοντός της Ξάνθης να κάνει επερώτηση την άνοιξη στη Βουλή για τα... πυρηνικά απόβλητα που θα αποθηκεύαμε στο λιμάνι της Καβάλας! Αντίθετα, ο Καναδάς μάς δέχθηκε χωρίς όρους. Και όχι μόνο μας επιχορηγεί και μας δίνει επίσημη άδεια λειτουργίας με την πιστοποίηση ότι δεν πρόκειται για συμβατική πυρηνική τεχνολογία, αλλά και μας διαθέτει δωρεάν τα εθνικά του ενεργειακά εργαστήρια για ό,τι χρειαστούμε». «Πάντως», πρόσθεσε, «στον Καναδά μετακομίζουμε μόνο προσωρινά, μέχρι να ολοκληρωθεί η φάση πρωτοτυποποίησης, βιομηχανικών δοκιμών και έγκρισης παραγωγής και διάθεσης βιομηχανικού προϊόντος. Επειτα από το πολύ τρία χρόνια σχεδιάζουμε να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας. Αλλωστε ο συνολικός σχεδιασμός μας είναι για μια εταιρεία με θυγατρικές σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη, καθώς ο στόχος μας είναι να αδειοδοτούμε την κατασκευή των συστημάτων μας από τρίτους. Εμείς θα παρέχουμε μόνο την πρώτη ύλη, την ειδικά διαμορφωμένη νανοσκόνη νικελίου».
Και όντως, διαβάζοντας το επιχειρηματικό σχέδιο της εταιρείας είδα ότι έχουν τόσο τις προδιαγραφές άνετης προετοιμασίας στον Καναδά όσο και της μετέπειτα εμπορικής επιτυχίας: Για κάθε δολάριο που θα ξοδεύουν ως εταιρεία στον Καναδά, η τοπική κυβέρνηση της Βρετανικής Κολομβίας θα βάζει άλλα τρία. Οσο για τις προοπτικές, με κόστος μεγαβατώρας (MWh) λιγότερο από 5 ευρώ με τον αντιδραστήρα της (έναντι 107 ευρώ/MWh των φωτοβολταϊκών), η Δευκαλίων προσδοκά στο πενταετές πλάνο της να έχει το 2017 καθαρά κέρδη ύψους 19 δισ. ευρώ! Ηδη έχουν συνάψει προκαταρκτικές συμφωνίες για αδειοδότηση κατασκευής με εταιρείες από 80 χώρες. Αλλά και οι μεγαλύτεροι κατασκευαστές αεροπλάνων, αυτοκινήτων, σιδηροδρόμων και πλοίων του πλανήτη έχουν ήδη ζητήσει κοινή έρευνα και ανάπτυξη κινητήρων για τους τομείς τους.
«Και οι πετρελαιάδες;» ρώτησα. «Δεν θα σας πολεμήσουν;». Η απάντηση του κ. Ξανθούλη ήταν: «Αν είχαμε ξεκινήσει αυτή τη διαδικασία 10 χρόνια πριν, θα ήμασταν τώρα νεκροί. Αλλά τώρα, όπως μου είπε ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της Exxon, δεν μας βλέπουν ανταγωνιστικά. Πολύ απλά, όπως μου είπε, σε δύο-τρία χρόνια θα μας κάνουν μια προσφορά εξαγοράς που δεν θα μπορούμε να αρνηθούμε».
Διασταύρωσα αυτή τη νέα προσέγγιση των πολυεθνικών του πετρελαίου με μια κίνηση της Shell: μέσω του προγράμματος «Shell GameChanger» επιζητεί συνεργασία με ερευνητές της ψυχρής σύντηξης. Προφανώς, τους βλέπει πολύ πιο σοβαρά απ' ό,τι οι δικοί μας ιθύνοντες.
Το «μαγικό» κουτί
«Για εμάς, τους απλούς καταναλωτές ενέργειας, ποιο θα είναι το τελικό όφελος;». «Οτι αγοράζοντας με 5.500 ευρώ ένα κουτί μισού κυβικού μέτρου των 45 KW θα ξεχάσετε το κόστος ενέργειας του σπιτιού σας» μου απάντησε.
Το μόνο που έμεινε αναπάντητο στον νου μου ήταν πόσο θα ισχύσει η διακηρυγμένη εμμονή της Δευκαλίων στη «μη χρήση της τεχνολογίας της για στρατιωτικούς σκοπούς». Απ' ό,τι έμαθα εκ των υστέρων, μία από τις άδειες χρήσης που της ζήτησαν στον Καναδά ήταν για αξιοποίηση τέτοιας πηγής ενέργειας σε υπερελαφρά τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια (UAV). Και τότε θυμήθηκα μία ακόμη στιχομυθία μου με τον τεχνικό διευθυντή της Δευκαλίων: «Αν υποψιάζομαι σωστά», του είχα πει, «η τεχνολογία σας δεν ανατρέπει απλά την ενεργειακή οικονομία του πλανήτη αλλά επιτρέπει ακόμη και το όνειρο για διαστρικά ταξίδια». Μου απάντησε: «Γιατί νομίζεις ότι η NASA ενδιαφέρεται τόσο πολύ για εμάς;».
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=486578&h1=true#commentForm
την ιδια στιγμη που η ΔΕΗ αναζητα αυξησεις της ταξης του 50 τοις εκατο ασφαλος για να κερδισει το 17 τοις εκατο που της δωσανε υπαρχουν πολες εναλακκτηκες πηγες ενεργειας που ολοι ξερουν αλλα στο ακουσμα τους σφυριζουν αδιαφορα και εδω λεω εγω ο φτωχος στο μυαλο ελληνας φουκαρας αν η δεη που πλεον μαζι με την τρενοσε ειναι τα μοναδηκα μονοπολια με τη δεη να ειναι σε θεση ισχυος γιατι κανει παρτυ στον τομεα της ενεργειας στην ελλαδα εχει προβληματα οικονομοικα και πρεπει να παρει αυξηση για να πληρωσει τα χαλια τους ο πλουσιος ελληνας συνταξιουχος και ο ζαπλουτος υπαληλος δημοσιου και ιδιωτικου τομεα αλωστε λευτα υπαρχουν αδερφια τωρα που πηραμε τη δοση και τα εχουμε χοντρα ο λαος οτι θελετε παρτε τα ολα λοιπον καλη η πλακα αλλα εδω μηλαμε για αλλεπαληλες απατες σε βαρος μας και το χειροτερο στα αγενητα ακομα παιδια μας ο σωκρατες ανεβασε ενα απιστευτο κειμενο που σου ξυπνα πολα συνεσθηματα και εδω κολαει το κρατος και η μορφη που θα παρει οταν αποκρατικοποιηθουν τα παντα και ολοκληρωτηκα περασουν στα χερια του οποιουδηποτε επενδητη αυτες οι μεγαλες πλουτοπαραγωγηκες πηγες κανενα το οφελος για τον κοσμο τιποτα δεν κερδιζει ο λαος μονο χανει χανει τη δυναμη για να αναπτυχθει τελος εδω ειναι πολα αυτα που μπορω να πω αλωστε λεει πολα το καιμενο του jimceasar
Ας δωσουν στη ΔΕΗ μερικα απο αυτα που χρωστανε, αντι να δινουν μονο στις τραπεζες και δε θα χρειαζονται νεες αυξησεις...
Γ. Σγουρός: Το κράτος χρωστάει 58 εκατ. ευρώ στη ΔΕΗ για τα φανάρια
Απλήρωτοι είναι οι λογαριασμοί του κράτους στη ΔΕΗ για τα φανάρια από το 1990, δήλωσε στην εκπομπή Καλημέρα ΣΚΑΪ ο περιφερειάρχης Αττικής Γιάννης Σγουρός. Όπως είπε το ποσό της οφειλής ανέρχεται στα 58 εκατ. ευρώ.
Ο κ. Σγουρός σημείωσε ότι αυτό είναι ένα από τα σημεία τριβής της Περιφέρειας με το υπουργείο Υποδομών, καθώς θέλησαν να μεταβιβάσουν οφειλές και αρμοδιότητες στην Περιφέρεια, χωρίς να μεταβιβάσουν τους αντίστοιχους πόρους.
Μιλώντας στην ίδια εκπομπή, ο Κίμων Στεριώτης, διευθυντής Επικοινωνίας Τύπου της ΔΕΗ, συμπλήρωσε ότι οι οφειλές των υπουργείων στη ΔΕΗ ξεπερνούν τα 180 εκατομμύρια, ενώ είπε ότι η επιχείρηση δεν μπορεί να κόψει το ρεύμα στους κρατικούς φορείς, γιατί ανάμεσά τους είναι και νοσοκομεία.
http://www.skai.gr/news/greece/article/195059/g-sgouros-to-kratos-hrostaei-58-ekat-euro-sti-dei-gia-ta-fanaria-/
Γ. Σγουρός: Το κράτος χρωστάει 58 εκατ. ευρώ στη ΔΕΗ για τα φανάρια
Απλήρωτοι είναι οι λογαριασμοί του κράτους στη ΔΕΗ για τα φανάρια από το 1990, δήλωσε στην εκπομπή Καλημέρα ΣΚΑΪ ο περιφερειάρχης Αττικής Γιάννης Σγουρός. Όπως είπε το ποσό της οφειλής ανέρχεται στα 58 εκατ. ευρώ.
Ο κ. Σγουρός σημείωσε ότι αυτό είναι ένα από τα σημεία τριβής της Περιφέρειας με το υπουργείο Υποδομών, καθώς θέλησαν να μεταβιβάσουν οφειλές και αρμοδιότητες στην Περιφέρεια, χωρίς να μεταβιβάσουν τους αντίστοιχους πόρους.
Μιλώντας στην ίδια εκπομπή, ο Κίμων Στεριώτης, διευθυντής Επικοινωνίας Τύπου της ΔΕΗ, συμπλήρωσε ότι οι οφειλές των υπουργείων στη ΔΕΗ ξεπερνούν τα 180 εκατομμύρια, ενώ είπε ότι η επιχείρηση δεν μπορεί να κόψει το ρεύμα στους κρατικούς φορείς, γιατί ανάμεσά τους είναι και νοσοκομεία.
http://www.skai.gr/news/greece/article/195059/g-sgouros-to-kratos-hrostaei-58-ekat-euro-sti-dei-gia-ta-fanaria-/
Το σχέδιο της Ελίτ για μια Νέα Παγκόσμια Κοινωνική Τάξη Πραγμάτων
Του Richard K Moore
Δημοσιεύθηκε στο New Dawn Magazine στις 20-10-2011
Όταν ξεκίνησε η Βιομηχανική Επανάσταση στην Βρετανία στα τέλη του 18ου αιώνα, μπορούσαν να κερδηθούν πολλά λεφτά με επενδύσεις σε βιομηχανίες και μύλους, με άνοιγμα νέων αγορών, και με την απόκτηση του ελέγχου των πηγών πρώτων υλών. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως που είχαν τα λεφτά για να επενδύσουν βρίσκονταν στην Ολλανδία παρά στην Βρετανία. Η Ολλανδία ήταν η ηγέτιδα Δυτική δύναμη τον 17ο αιώνα, και οι τραπεζίτες της οι ηγέτες καπιταλιστές. Σε αναζήτηση του κέρδους Ολλανδικά κεφάλαια έρευσαν προς την Βρετανική χρηματαγορά και έτσι οι Ολλανδοί χρηματοδότησαν την άνοδο της Βρετανίας η οποία στη συνέχεια οδήγησε στην οικονομική και γεωπολιτική εξαφάνιση της Ολλανδίας από τον παγκόσμιο χάρτη.
Με αυτό τον τρόπο η Βρετανική βιομηχανία κατέληξε να κυριαρχείται από πλούσιος επενδυτές, και ο καπιταλισμός έγινε το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα. Αυτό το γεγονός με τη σειρά του οδήγησε σε ένα μεγάλης κλίμακας κοινωνικό μετασχηματισμό. Η Βρετανία ήταν μια κατά βάση αριστοκρατική κοινωνία, η οποία κυριαρχείτο από οικογένειες γαιοκτημόνων. Όταν ο καπιταλισμός κυριάρχησε οικονομικά, οι καπιταλιστές κυριάρχησαν πολιτικά. Οι φορολογικές δομές και οι πολιτικές εισαγωγών – εξαγωγών άλλαξαν σταδιακά ώστε να ευνοούν τους επενδυτές έναντι των γαιοκτημόνων.
Δεν ήταν πλέον οικονομικά βιώσιμη η απλή διατήρηση ενός αγροκτήματος στην εξοχή: Έπρεπε να το αναπτύξεις, να του δώσεις μια πιο παραγωγική χρήση. Τα Βικτωριανά δράματα είναι γεμάτα με ιστορίες αριστοκρατικών οικογενειών που περνάνε δύσκολες ώρες, και αναγκάζονται να πουλήσουν τις περιουσίες τους. Για λόγους ενίσχυσης του δράματος, η παρακμή τους αποδίδεται σε κάποιο ελάττωμα του χαρακτήρα ενός μέλους της οικογένειας, πιθανώς του αδύναμου μεγαλύτερου γιού. Αλλά στην πραγματικότητα η παρακμή της αριστοκρατίας ήταν μέρους ενός ευρύτερου κοινωνικού μετασχηματισμού που προκλήθηκε από την άνοδο του καπιταλισμού.
Η business του καπιταλιστή είναι η διαχείριση του κεφαλαίου, και αυτή η διαχείριση γίνεται με την μεσολάβηση τραπεζών και χρηματιστηριακών γραφείων. Δεν πρέπει λοιπόν να εκπλήσσει το γεγονός ότι οι τραπεζίτες επενδύσεων έφτασαν στην κορυφή της ιεραρχίας του καπιταλιστικού πλούτου και ισχύος. Στην πραγματικότητα, ελάχιστες οικογένειες τραπεζιτών, συμπεριλαμβανομένων των Rothschilds και των Rockefellers, κυριαρχούν οικονομικά και πολιτικά στον Δυτικό Κόσμο.
Εν αντιθέσει με τους αριστοκράτες, οι καπιταλιστές δεν δεσμεύονται από μια εντοπισμένη στον χώρο εγκατάσταση ή / και ή την συντήρησή της. Το κεφάλαιο είναι «άπιστο – μη αφοσιωμένο» και κινητικό – κυλάει όπου μπορεί να βρεθεί η μεγαλύτερη ανάπτυξη, όπως κύλησε από την Ολλανδία στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά από το Ηνωμένο Βασίλειο προς τις ΗΠΑ, και πρόσφατα από ΠΑΝΤΟΥ προς την Κίνα. Όπως ένα ορυχείο χαλκού μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και να εγκαταλειφθεί, έτσι στον καπιταλισμό και ένα ολόκληρο έθνος μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και να εγκαταλειφθεί, όπως μπορούμε να δούμε στις «σκουριασμένες» βιομηχανικές περιοχές στην Αμερική και στην Βρετανία.
Αυτή η απελευθέρωση από γεωγραφικούς περιορισμούς οδηγεί σε ένα διαφορετικό είδος γεωπολιτικής στον καπιταλισμό εν συγκρίσει με την αριστοκρατία. Ένας βασιλιάς πάει σε πόλεμο όταν βλέπει πλεονέκτημα για το έθνος του. Οι ιστορικοί «εξηγούν» τους πολέμους των προ-καπιταλιστικών χρόνων με όρους μεγέθυνσης ισχύος εθνών και μοναρχών.
Ο καπιταλιστής δημιουργεί πολέμους για να αποκτήσει κέρδη, και για αυτό οι τραπεζικές οικογένειες της Ελίτ έχουν χρηματοδοτήσει και τις δύο πλευρές των περισσότερων στρατιωτικών αναμετρήσεων τουλάχιστον μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Σημ. Μτφ: Και παλαιότερα, όπως π.χ. στον πόλεμο ΗΠΑ – Βρετανίας το 1812, στους Ναπολεόντειος Πολέμους, κλπ). Έτσι οι ιστορικοί βρίσκουν δύσκολο να «εξηγήσουν» τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με όρους εθνικών κινήτρων και επιδιώξεων.
Κατά τους προ-καπιταλιστικούς χρόνους ο πόλεμος ήταν σαν το σκάκι, κάθε πλευρά προσπαθούσε να κερδίσει. Στον καπιταλισμό ο πόλεμος μοιάζει πι ο πολύ με καζίνο, όπου οι παίκτες μάχονται για όσο μπορούν να έχουν πίστωση για να πάρουν καινούριες μάρκες, και ο αληθινός νικητής είναι πάντα ο ιδιοκτήτης του καζίνο – οι τραπεζίτες που χρηματοδοτούν τον πόλεμο και αποφασίζουν ποιος θα είναι ο τελευταίος άνδρας που θα μείνει όρθιος, ποιος θα νικήσει. Οι πόλεμοι δεν είναι μόνο τα πλέον κερδοφόρα καπιταλιστικά εγχειρήματα, αλλά με την επιλογή των νικητών, και την διαχείριση της ανοικοδόμησης των κατεστραμμένων περιοχών, η τραπεζικές οικογένειες της ελίτ μπορούν, συν τω χρόνω, να καθορίσουν έτσι το γεωπολιτικό σκηνικό ώστε να προωθούν τα συμφέροντά τους.
Τα έθνη και οι λαοί δεν είναι παρά πιόνια στο παιχνίδι τους. Εκατομμύρια πεθαίνουν στους πολέμους, οι υποδομές καταστρέφονται, και ενώ ο κόσμος πενθεί, οι τραπεζίτες μετράνε τα κέρδη τους και κάνουν σχέδια για μεταπολεμικές επενδύσεις ανοικοδόμησης.
Από θέση ισχύος, όντας οι χρηματοδότες των κυβερνήσεων, οι τραπεζικές ελίτ έχουν συν τω χρόνω τελειοποιήσει τις μεθόδους ελέγχου. Μένοντας πάντα στο παρασκήνιο, κινούν τα νήματα μέσω του ελέγχου των ΜΜΕ, των κομμάτων, των συνδικάτων, των υπηρεσιών πληροφοριών, των χρηματαγορών, και των κυβερνητικών υπηρεσιών. Πιθανώς ο μεγαλύτερος μοχλός ισχύος που διαθέτουν είναι ο έλεγχος των νομισμάτων. Μέσα από την απάτη των Κεντρικών Τραπεζών, σχεδιάζουν κύκλους φρενήρους αναπτύξεως και χρεοκοπίας, τυπώνουν λεφτά από το τίποτα, από τον αέρα και τα δανείζουν με τόκο στις κυβερνήσεις. Η ισχύς της συμμορίας (gang στα Αγγλικά) της τραπεζικής Ελίτ (των ‘banksters’ κατά το “gangsters”) είναι και ΑΠΟΛΥΤΗ και ΑΦΑΝΗΣ.
«Κάποιοι από τους ισχυρότερος άνδρες στις ΗΠΑ φοβούνται κάτι. Γνωρίζουν ότι κάπου υπάρχει μια δύναμη, τόσο οργανωμένη, τόσο πανούργα, τόσο αφανής, τόσο άγρυπνη και προσεκτική, τόσο διαπλεκόμενη, τόσο πλήρης, τόσο διαβρωτική ώστε είναι καλύτερα να μην μιλάνε αλλά να ψιθυρίζουν όσο γίνεται πιο χαμηλόφωνα όταν την καταδικάζουν. – Πρόεδρος Woodrow Wilson
Το τέλος της Ανάπτυξης – Οι Banksters εναντίον του Καπιταλισμού
Είναι αναπόφευκτο σε έναν πεπερασμένο πλανήτη να υπάρχει όριο στην οικονομική ανάπτυξη. Η εκβιομηχάνιση κατέστησε δυνατόν να βιαστούμε να φτάσουμε σε αυτό το όριο τους 2 τελευταίους αιώνες. Η παραγωγή έγινε πιο αποτελεσματική, οι αγορές παγκοσμιοποιήθηκαν, και στο τέλος το μοντέλο της αέναης ανάπτυξης έχει φτάσει στο σημείο να δίνει διαρκώς φθίνουσες αποδόσεις.
Στην πραγματικότητα, αυτό το σημείο προσεγγίστηκε περίπου το 1970. Έκτοτε το κεφάλαιο δεν αναζητεί πλέον την αύξησή του τόσο πολύ μέσω της αυξημένης παραγωγικότητας, αλλά μάλλον με την απόσπαση μεγαλύτερων αποδόσεων από περίπου σταθερά επίπεδα παραγωγικότητας. Ως εκ τούτου προέκυψε η παγκοσμιοποίηση, η οποία μετακίνησε τις παραγωγικές εγκαταστάσεις σε περιοχές χαμηλού εργατικού κόστους, παρέχοντας μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους. Ως εκ τούτου προέκυψαν οι ιδιωτικοποιήσει, οι οποίες μετέφεραν ροές κεφαλαίων από τα κρατικά θησαυροφυλάκια στις τσέπες των επενδυτών. Ως εκ τούτου προέκυψαν οι αγορές συναλλάγματος και χρηματιστηριακών παραγώγων, οι οποίες δημιούργησαν την ηλεκτρονική ψευδαίσθηση της οικονομικής ανάπτυξης, χωρίς την ύπαρξη οιασδήποτε πραγματικής παραγωγής στον πραγματικό κόσμο.
Για περίπου 40 χρόνια, (Σημ. Μτφ: Όσο ακριβώς διήρκησε η επάρατη μεταπολίτευση στην Ελλάδα, γεγονός ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΟ), το καπιταλιστικό σύστημα συνέχισε να υπάρχει μέσω αυτών των μηχανισμών, κανένας εκ των οποίων δεν ήταν παραγωγικός με την κανονική έννοια του όρου. Και τότε τον Σεπτέμβριο του 2008 αυτό το σπίτι από τραπουλόχαρτα ξαφνικά κατέρρευσε, φέρνοντας το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Εάν κάποιος μελετήσει την κατάρρευση των πολιτισμών, μαθαίνει ότι η αδυναμία προσαρμογής σε νέες συνθήκες αποβαίνει θανάσιμη. Πέφτει ο δικός μας πολιτισμός σε αυτή την παγίδα? Είχαμε δύο αιώνες πραγματικής ανάπτυξης, όπου η αναπτυξιακή δυναμική του καπιταλισμού ήταν εναρμονισμένη με την πραγματική βιομηχανική ανάπτυξη. Κατόπιν είχαμε τέσσερις δεκαετίες τεχνητής ανάπτυξης – με τον καπιταλισμό να στηρίζεται πάνω σε ένα πύργο από τραπουλόχαρτα. Και τώρα, που ο πύργος με τα χαρτιά κατέρρευσε, φαινομενικά γίνεται κάθε δυνατή προσπάθεια για να έρθει η «ανάκαμψη» - της ανάπτυξης! Είναι πολύ εύκολο να δοθεί η εντύπωση ότι ο πολιτισμός είναι σε διαδικασία κατάρρευσης, με βάση την αρχή της αδυναμίας προσαρμογής σε νέες συνθήκες.
Μια τέτοια εντύπωση είναι εν μέρει ορθή και εν μέρει λανθασμένη. Προκειμένου να κατανοήσουμε την πραγματικότητα πρέπει να κάνουμε την διάκριση μεταξύ της καπιταλιστικής ελίτ και του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό σύστημα που προωθείται από την ανάπτυξη. Η καπιταλιστική ελίτ είναι οι τύποι που κατάφεραν να κερδίσουν τον έλεγχο του Δυτικού Κόσμου ενώ λειτουργούσε το καπιταλιστικό σύστημα τους 2 τελευταίους αιώνες. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει περάσει την ημερομηνία λήξεώς του προ πολλού, η ελίτ των bankster το γνωρίζει καλά αυτό το γεγονός και ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ.
Ο καπιταλισμός είναι το όχημα που έφερε στους banksters την απόλυτη εξουσία, αλλά δεν έχουν κανενός είδους αφοσίωση σε αυτό το σύστημα όπως δεν είναι αφοσιωμένοι σε καμία χώρα, σε κανένα αντικείμενο ή σε κανέναν άνθρωπο. Όπως ανεφέρθη ανωτέρω, σκέφτονται σε παγκόσμια κλίμακα, και θεωρούν τα κράτη και τους λαούς πιόνια τους. Ορίζουν τι είναι χρήμα και το εκδίδουν, όπως ακριβώς ο τραπεζίτης σε ένα παιχνίδι Monopoly. Μπορούν επίσης να εφεύρουν ένα νέο παιχνίδι με νέα είδη χρημάτων. Δεν χρειάζονται εδώ και πολύ καρό να στηρίζονται σε ένα συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα για διατηρήσουν την ισχύ τους. Ο καπιταλισμός ήταν βολικός σε εποχές ταχείας ανάπτυξης. Για μια εποχή ΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ετοιμάζεται ένα διαφορετικό παιχνίδι.
Έτσι, δεν επετράπη στον καπιταλισμό να έχει έναν φυσιολογικό θάνατο. Αντίθετα κατέρρευσε με ελεγχόμενη κατεδάφιση. Πρώτα τον έβαλαν σε ένα σύστημα τεχνητής υποστήριξης της ζωής, όπως ανεφέρθη ανωτέρω με την παγκοσμιοποίηση, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις αγορές συναλλάγματος, κλπ. Μετά του έκαναν ένεση με ένα φάρμακο ευθανασίας, υπό την μορφή της φούσκας της χρηματαγοράς και της φούσκας των τοξικών παραγώγων. Στο τέλος, η BIS, (Bank of International Settlements) στην Βασιλέια της Ελβετίας – η Κεντρική Τράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών – έβγαλε από την πρίζα το σύστημα τεχνητής υποστήριξης της ζωής εισάγοντας τον κανόνα ‘mark-to-market’,
(Σημ. Μτφ: http://en.wikipedia.org/wiki/Mark-to-market_accounting
Mark to market rule: Ο κανόνας ο οποίος απαιτεί από τις εταιρίες να απεικονίζουν στα λογιστικά τους βιβλία όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία και τις υποχρεώσεις με βάσει μια «δίκαια τιμή» η οποία που να προσεγγίζει την τρέχουσα πραγματικότητα στις αγορές και όχι βάσει της τιμής κτήσης τους ή κάποιου άλλου μεγέθους)
ο οποίος κατέστησε όλες τις τράπεζες που είχαν επενδύσεις υψηλού κινδύνου αυτομάτως χρεοκοπημένες, παρότι χρειάστηκε λίγο καιρός για να γίνει αυτό προφανές. Κάθε βήμα σε αυτή την διαδικασία σχεδιάστηκε προσεκτικά και ελέγχθηκε από την κλίκα των Κεντρικών Τραπεζιτών.
Το τέλος της Εθνικής Κυριαρχίας – Η αποκατάσταση του Ancien Régime (Παλαιού Καθεστώτος)
Όπως διαχειρίστηκαν προσεκτικά την οικονομική κατάρρευση, έτσι έκαναν και με το σενάριο διαχείρισης της κατάστασης μετά την κατάρρευση, με τα αυτοκτονικά bailout programs, τα προγράμματα διάσωσης τραπεζών. Οι εθνικοί προϋπολογισμοί ήταν ήδη στα όρια τους: Δεν είχαν αρκετά αποθεματικά για να διασώσουν τις χρεοκοπημένες τράπεζες. Έτσι οι δεσμεύσεις για τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζών ισοδυναμούσαν με την ανάληψη αστρονομικών νέων χρεών από τις κυβερνήσεις. Για να εξυπηρετηθούν οι υποχρεώσεις που ανέκυπταν από τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζών, οι κυβερνήσεις έπρεπε να δανεισθούν τα λεφτά από το ίδιο το χρηματοοικονομικό σύστημα που διασωζόταν!
Δεν ήταν οι τράπεζες «too big to fail» (υπερβολικά μεγάλες για να χρεοκοπήσουν», αλλά οι banksters υπερβολικά ισχυροί για να αποτύχουν: έκαναν στους πολιτικούς μια προσφορά την οποία δεν μπορούσαν να αρνηθούν. Στις ΗΠΑ, είπαν στο Κογκρέσο ότι χωρίς τα προγράμματα διάσωσης, τα bailouts, το επόμενο πρωί θα υπήρχε στρατιωτικός νόμος. Στην Ιρλανδία, είπαν στους Υπουργούς ότι θα επικρατούσε οικονομικό χάος και εξεγέρσεις στους δρόμους. Στην πραγματικότητα, όπως απεδείχθη στην Ισλανδία, ο πλέον λογικός τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος των χρεοκοπημένων τραπεζών, ήταν μια ομαλή διαδικασία πτώχευσης.
Το αποτέλεσμα των εξαναγκαστικών διασώσεων (coerced bailouts) ήταν η μεταφορά της χρεοκοπίας από τις τράπεζες στα κρατικά ταμεία. Τα τραπεζικά χρέη μεταμορφώθηκαν σε δημόσια χρέη και ελλείμματα προϋπολογισμών. Τώρα, όπως ήταν εύκολα προβλέψιμο, είναι τα έθνη που ζητάνε διάσωση (bailouts), και αυτές οι διασώσεις γίνονται υπό όρους και συνοδεύονται από συγκεκριμένες απαιτήσεις. Αντί να πτωχεύσουν οι τράπεζες, πτωχεύουν τα έθνη.
Στο βιβλίο του, Εξομολογήσεις ενός Οικονομικού Δολοφόνου, ο John Perkins εξηγεί πώς ο τρίτος κόσμος έχει εξαναγκαστεί τις τελευταίες δεκαετίες μέσα από διάφορα τεχνάσματα και πιέσεις σε αιώνια δεσμά χρέους. Εκ σχεδιασμού, τα χρέη δεν μπορούν ποτέ να αποπληρωθούν. Αντιθέτως, τα χρέη πρέπει να αναχρηματοδοτούνται περιοδικά, και κάθε νέος γύρος αναχρηματοδότησης βυθίζει το έθνος ακόμα βαθύτερα στο χρέος (Σημ. Μτφ: Βλέπε Ελληνικό Εθνικό χρέος το οποίο ξεκίνησε το 2009 από 120% του ΑΕΠ για να φτάσει στο 186% του ΑΕΠ το 2011, προκειμένου να αποκλιμακωθεί στο 120% του ΑΕΠ εκ νέου το 2020!!! ύστερα από 3 πακέτα διάσωσης, ήτοι αναχρηματοδότησης του χρέους!!) – και εξαναγκάζει and το έθνος να υποκύψει σε ακόμα πιο δραστικές υπαγορεύσεις του ΔΝΤ. Μέσα από μια ενορχηστρωμένη κατάρρευση, και την απάτη ‘too big to fail’, οι banksters έχουν τώρα διαβεί τον Ρουβίκωνα: Ο οικονομικός δολοφόνος δρα τώρα εδώ, στον Πρώτο Κόσμο.
Στην Ε.Ε.t ο πρώτος γύρος με έθνη που θα καταρρεύσουν είναι τα PIGS – Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα , και Ισπανία. The παραμύθι ότι τα PIGS μπορούν να τα βγάλουν πέρα χάρη στις διασώσεις βασίζεται στην υπόθεση ότι η εποχή της άνευ ορίων ανάπτυξης θα συνεχιστεί. Όπως όμως και οι ίδιοι οι banksters γνωρίζουν πολύ καλά, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Στο τέλος τα PIGS θα αναγκαστούν να χρεοκοπήσουν, και η υπόλοιπη Ε.Ε. θα καταρρεύσει μαζί τους, όλα ως μέρος ενός καλά μελετημένου σχεδίου ελεγχόμενης κατεδάφισης.
Όταν ένα έθνος υποκύψει στα δεσμά του χρέους, παύει να είναι ανεξάρτητο, και να κυβερνάται μέσα από εσωτερικές πολιτικές διαδικασίες. Αντίθετα περιέρχεται υπό τον έλεγχο των υπαγορεύσεων του ΔΝΤ. Όπως έχουμε δει στον Τρίτο Κόσμο, και όπως συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη, αυτές οι υπαγορεύσεις έχουν να κάνουν μόνο με μέτρα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεις. Οι λειτουργίες της Κυβέρνησης εξαφανίζονται ή ιδιωτικοποιούνται, και τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία ξεπουλιούνται. Κομμάτι κομμάτι – έχουμε και πάλι μια ελεγχόμενη κατεδάφιση – το έθνος – κράτος αποσυναρμολογείται. Στο τέλος, οι κύριες λειτουργίες της κυβέρνησης είναι ο το αστυνομικό κράτος για την καταπίεση του ίδιου της του λαού, και η συλλογή φόρων οι οποίο παραδίδονται άμεσα στους banksters.
Στην πραγματικότητα, η αποδόμηση του έθνους – κράτους ξεκίνησε πολύ πριν την οικονομική κατάρρευση του 2008. Στις ΗΠΑ και στην Βρετανία, ξεκίνησε το 1980, με τον Reagan και την Thatcher. Στην Ευρώπη, ξεκίνησε το 1988, με τη συνθήκη του Maastricht. Η παγκοσμιοποίηση επιτάχυνε την διαδικασία αποδόμησης, με την εξαγωγή θέσεων εργασίας και βιομηχανικών εγκαταστάσεων, τα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων, τις συμφωνίες «ελεύθερου εμπορίου (‘free trade’ agreements), και την καθιέρωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (World Trade Organisation - WTO). Τα γεγονότα μετά το 2008 έχουν καταστήσει δυνατή την ταχεία επιτάχυνση μια ς διαδικασίας η οποία ήταν ήδη εν εξελίξει.
Μετά την κατάρρευση, τα bailouts, και την πλήρη αποτυχία να επιδιωχθεί οιουδήποτε είδους πρόγραμμα αποτελεσματικής ανάκαμψης, τα σημάδια είναι πλέον ξεκάθαρα: Το σύστημα θα αφεθεί να καταρρεύσει πλήρως, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για μια προσχεδιαμένη «λύση».
(Σημ. Μτφ: Problem – Reaction - Solution. Δημιουργώ το πρόβλημα, ελέγχω την αντίδραση, δίνω την δική μου προσχεδιασμένη λύση. Η ελίτ των banksters χρησιμοποιεί εδώ και 2 αιώνες αυτή την αλάνθαστη Εγελιανή τακτική για να ελέγξει την μοίρα της ανθρωπότητας.)
Και ενώ αποδομείται το έθνος – κράτος, εγκαθιδρύεται ένα νέο καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης (global governance) για να το αντικαταστήσει.
(Σημ. Μτφ. Βλέπε δηλώσεις Γ. Παπανδρέου: «We need global governance and we need it now», και παρόμοιες δηλώσεις των κυρίων Trichet, Soros, Obama, Draghi, Πάπα Βενέδικτου και όλου του Νεοταξίτικου ΕΣΜΟΥ που κυβερνά τον πλανήτη)
Όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε εξετάζοντας την λειτουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (WTO), του ΔΝΤ (IMF), της Παγκόσμια Τράπεζας (World Bank), και των άλλων τμημάτων της σε εμβρυικό στάδιο ευρισκόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης, το νέο παγκόσμιο σύστημα δεν θα τηρήσει κανένα πρόσχημα λαϊκής αντιπροσώπευσης ή δημοκρατικής διαδικασίας. Η εξουσία θα ασκείται από αυταρχικές παγκόσμιες γραφειοκρατίες, οι οποίες θα λαμβάνουν εντολές, άμεσα ή έμμεσα, από την κλίκα των banksters.
Στο βιβλίο του, The Globalization of Poverty (Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας), ο Michel Chossudovsky εξηγεί πώς η παγκοσμιοποίηση, και οι δράσεις του ΔΝΤ, τις τελευταίες δεκαετίες. Όπως μπορούμε να δούμε, μέσα από την δραματική έμφαση που αποδίδεται στα μέτρα λιτότητας μετά την οικονομική κατάρρευση και τις διασώσεις (bailouts), αυτό το project δημιουργίας φτώχειας έχει πλέον διασχίσει τον Ρουβίκωνα. Σε αυτό το νέο παγκόσμιο σύστημα δεν θα υφίσταται πλέον η ευημερούσα μεσαία τάξη. Στην πραγματικότητα, το νέο καθεστώς θα μοιάζει πάρα πολύ με τις παλιές μέρε2ς της μοναρχίας και της φεουδαρχίας (το ancien regime – Παλαιό Καθεστώς).
(Σημ. Μτφ. Ancien Régime: Το προεπαναστατικό καθεστώς που υπήρχε στην Γαλλία επί της δυναστείας των Βουρβόνων, το ποίο κατέρρευσε μετά την Γαλλική Επανάσταση, η οποία υποκινήθηκε από τους banksters της εποχής, οι oποίοι ανήκαν στις ΙΔΙΕΣ οικογένειες με τους σημερινούς. Η φιλοδοξία τους δεν ήταν φυσικά η κατάκτηση ελευθεριών από τους κοινούς ανθρώπους, αλλά η σταδιακή υποκατάσταση των δυναστειών της Ευρώπης από τους ίδιους. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε μελετώντας τα έργα και τις ημέρες της οικογένειας Rothschild και του Adam Weishaupt, ιδρυτή των illuminati)
Οι banksters είναι η νέα βασιλική οικογένεια, με όλο τον πλανήτη ως βασίλειό τους. Οι τεχνοκράτες που διοικούν τις παγκόσμιες γραφειοκρατίες (Σημ. Μτφ: Εξ ου και ο νεολογισμός που περιγράφει το καινούριο σύστημα που εγκαθιδρύεται: τεχνοφεουδαρχία), και οι μανδαρίνοι που παριστάνουν τους πολιτικούς στα υπολείμματα των κρατών - εθνών, είναι η προνομιούχα άρχουσα τάξη. Οι υπόλοιποι από εμάς, η συντριπτική πλειοψηφία, θα βρούμε τους εαυτούς μας στον ρόλο των φτωχών δουλοπάροικων – εάν είμαστε βέβαια αρκετά τυχεροί να επιβιώσουμε από την διαδικασία κατάρρευσης.
«Σήμερα οι Αμερικανοί θα εξοργίζονταν εάν στρατεύματα του ΟΗΕ εισέβαλλαν στο Los Angeles για να αποκαταστήσουν την τάξη; Αύριο θα είναι ευγνώμονες. Αυτό θα είναι ιδιαίτερα αληθές εάν τους πουν ότι πρόκειται για μια εξωτερική απειλή από μακριά, είτε αληθής είτε κατασκευασμένη, η οποία απειλεί την ίδια την ύπαρξή μας. Τότε όλα τα έθνη του κόσμου θα ικέτευαν τους ηγέτες του κόσμου να τους απαλλάξει από αυτό το κακό. Αυτό που κάθε άνθρωπος φοβάται είναι το άγνωστο. Όταν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο σενάριο, θα παραιτηθούν από τας ατομικά τους δικαιώματα με αντάλλαγμα την εγγύηση της ασφάλειας που θα τους παρέχει η παγκόσμια κυβέρνηση.» – Ο Henry Kissinger μιλώντας στο Evian, στην Γαλλία, στις 21 Μαΐου 1992, κατά την διάρκεια συνάντησης των Bilderbergers.
Το τέλος της Ελευθερίας – Το Παγκόσμιο Αστυνομικό Κράτος
Τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες, περίπου από το 1970 και μετά, βιώνουμε μια διαδικασία αλλαγής καθεστώτος, από ένα παλαιό παγκόσμιο σύστημα σε ένα καινούριο. Στο παλαιό σύστημα, τα έθνη του Πρώτου Κόσμου ήταν σχετικά δημοκρατικά και ευημερούσαν, ενώ ο Τρίτος Κόσμος υπέφερε από την τυραννία του αστυνομικού κράτους, την μαζική φτώχεια και εξαθλίωσηy, και τον ιμπεριαλισμό (δηλαδή την εκμετάλλευση από εξωτερικές δυνάμεις). Όπως ανεφέρθη ανωτέρω, η διαδικασία μετάβασης χαρακτηρίστηκε ως ‘η διάβαση του Ρουβίκωνα’ (Σημ. Μτφ: Η λήψη μιας ριψοκίνδυνης απόφασης χωρίς επιστροφή) – με την εισαγωγή πρακτικών και πολιτικών στον Πρώτο Κόσμο, οι οποίες πριν προορίζονταν ως επί το πλείστον για τον Τρίτο Κόσμο.
Έτσι η δουλεία στο ΔΝΤ μέσω του χρέους, αποτελεί μία διάβαση του Ρουβίκωνα, η οποία κατέστη δυνατή μέσα από την απάτη της κατάρρευσης και των bailout. Με τη σειρά της, η μαζική φτώχεια και η εξαθλίωση, διαβαίνει τον ίδιο Ρουβίκωνα, χάρη στα μέτρα λιτότητας που επιβάλλει το ΔΝΤ, με τις νέες αρμοδιότητες έκδοσης και διακράτησης ομολόγων που διαθέτει. Ο ιμπεριαλισμός επίσης διαβαίνει τον Ρουβίκωνα, δεδομένου ότι ο Πρώτος Κόσμος υποτάσσεται στον εκμεταλλευτικό έλεγχο των banksters και των γραφειοκρατών τους, ένα πλέγμα ισχύος εξωτερικό προς όλες τις εθνικές ταυτότητες. Χωρίς να εκπλήσσει και η τυραννία του αστυνομικού κράτους επίσης διαβαίνει τον Ρουβίκωνα: Η επιβολή τριτοκοσμικών επιπέδων φτώχειας απαιτεί τριτοκοσμικές μεθόδους καταπίεσης και καταστολής.
Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης μπορεί να εκληφθεί ως η απαρχή της παγκόσμιας αντίστασης στην διαδικασία αλλαγής καθεστώτος. Παρόμοια, η απάντηση της αστυνομίας στις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης στο Seattle το Νοέμβριο του 1999, μπορούν να εκληφθούν ως η ‘διάβαση του Ρουβίκωνα’ για το αστυνομικό τυραννικό κράτος. Η υπέρμετρη και αυθαίρετη χρήση βίας αυτής της απάντησης συμπεριλαμβανόμενων πρακτικών όπως να κρατάς τα μάτια των διαδηλωτών ανοικτά και να τα ψεκάζεις με spray πιπεριού – ήταν άνευ προηγουμένου για ειρηνικούς διαδηλωτές σε έθνος του Πρώτου Κόσμου.
Η ειρωνεία είναι ότι η απάντηση της αστυνομίας, κυρίως επειδή δημοσιοποιήθηκε ευρέως, στην πραγματικότητα ενδυνάμωσε το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Όσο οι διαδηλώσεις δυνάμωναν σε μέγεθος και ισχύ, η αστυνομία αντιδρούσε ακόμα πιο βίαια.
(Σημ. Μτφ: Αυτή η διαπίστωση του συγγραφέα του άρθρου πρέπει να ηχήσει ως ηχηρή καμπάνα προειδοποίησης για όλους όσους συμμετέχουν στις πορείες και στις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών. Η δίκαιη αγανάκτηση των συμμετεχόντων και η μαζικότητα των εκδηλώσεων δεν θα αποθαρρύνει τις δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος. Αντίθετα η καταστολή θα γίνει ποιο βίαιη και τεχνικά αρτιότερη. Οι αντιδράσεις τέτοιου τύπου είναι προβλέψιμες από τους banksters και τους εγχώριους υποτακτικούς τους. Συνεπώς, τέτοιου είδους ενέργειες αναμένεται να έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκούν οι διοργανωτές τους και οι συμμετέχοντες σε αυτές.
Το απόγειο αυτών των διαμαρτυριών επετεύχθη στην Γένοβα τον Ιούλιο του 2001, όταν τα επίπεδα βίας και από τις δύο πλευρές άρχισαν να θυμίζουν σχεδόν ανταρτοπόλεμο.
Εκείνες τις ημέρες το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης κυριάρχησε στην διεθνή ειδησεογραφία, και η αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση άρχισε να παίρνει μαζικές διαστάσεις. Το ορατό κίνημα ήταν μόνο η κορυφή του αντισυστημικού παγόβουνου. Υπήρχε διάχυτη η πολύ πραγματική αίσθηση, ότι το κοινό αίσθημα στον Πρώτο Κόσμο είχε αρχίσει να παίρνει μια ριζοσπαστική στροφή. Οι ηγέτες του κινήματος σκέφτονταν τώρα με τους όρους ενός αντικαπιταλιστικού κινήματος. Υπήρχε έντονη πολιτική αστάθεια στον αέρα, και η αίσθηση ότι πιθανότατα η διαφωτισμένη κοινή γνώμη θα μπορούσε να επιτύχει την αλλαγή της πορείας των γεγονότων.
Όλα αυτά άλλαξαν στις 11 Σεπτεμβρίου2001, την ημέρα που οι έπεσαν οι πύργοι. Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης μαζί με την ίδια την παγκοσμιοποίηση, σχεδόν εξαφανίστηκαν πλήρως από την συνείδηση του κοινού εκείνη την μοιραία ημέρα. Ξαφνικά υπήρχε ένα εντελώς νέο παγκόσμιο σενάριο, ένα ολοκαίνουριο τσίρκο των media – μαζί με ένα νέο εχθρό, και ένα νέο είδος πολέμου, ενός πολέμου χωρίς τέλος, ενός πολέμου ενάντια σε φαντάσματα, ενός πολέμου κατά της «τρομοκρατίας».
Νωρίτερα εξετάσαμε πώς η ενορχηστρωμένη οικονομική κατάρρευση του Σεπτεμβρίου του 2008 κατέστησε εφικτή την ταχεία επιτάχυνση της υλοποίησης συγκεκριμένων σχεδίων, όπως η αποδόμηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, και η επιβολή αυστηρών μέτρων λιτότητας. Με παρόμοιο τρόπο, τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 κατέστησαν εφικτή την επιτάχυνση της υλοποίησης κάποιων άλλων σχεδίων, όπως η απάλειψη των πολιτικών ελευθεριών και η καταπάτηση του διεθνούς δικαίου.
Πριν ακόμα πέσουν οι πύργοι, το ‘Patriot Act’ ήταν ήδη σε μορφή προσχεδίου, διακηρύσσοντας με ξεκάθαρους όρους ότι το αστυνομικό κράτος ήταν ήδη εδώ (στις ΗΠΑ) εν πλήρη ισχύ και είχε έρθει για να μείνει – η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου είχε καταστεί κενό γράμμα. Πριν παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα, παρόμοια ‘αντιτρομοκρατική’ νομοθεσία είχε υιοθετηθεί σε όλο τον πρώτο Κόσμο. (Σημ. Μτφ: Και στην Ελλάδα, όπου ψηφίστηκε μεν ο αντιτρομοκρατικός νόμος, αλλά η εγχώρια «τρομοκρατία» ουδέποτε εξαρθρώθηκε πλήρως, με αποτέλεσμα η εφαρμογή αυτού του νόμου να γίνεται όλο ένα και σκληρότερη. Τυχαίο? Δεν το νομίζω..)
Εάν κάποιο αντισυστημικό κίνημα σήκωνε ποτέ κεφάλι στον Πρώτο Κόσμο (όπως έγινε, για παράδειγμα πρόσφατα στην Ελλάδα), η αυθαιρεσία των αστυνομικών δυνάμεων θα μπορούσε να φτάσει στα αναγκαία επίπεδα που θα απαιτούνταν για την καταστολή της αντίστασης. Σε κανένα λαϊκό κίνημα δεν θα επιτρεπόταν ποτέ να εκτροχιάσει τις καθεστωτικές αλλαγές που σχεδιάζουν οι banksters. Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης φώναζε δυνατά, «Έτσι μοιάζει η αληθινή δημοκρατία». Με την 11η Σεπτεμβρίου, οι banksters απάντησαν: « Έτσι μοιάζει η αληθινή καταπίεση».
Τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου οδήγησαν απευθείας στις εισβολές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, και βοήθησαν στην διαμόρφωση ενός γενικότερου κλίματος όπου οι εισβολές σε εδάφη κυρίαρχων κρατών μπορούσαν εύκολα να δικαιολογηθούν, με την μία ή την άλλη αφορμή. Το διεθνές δίκαιο εγκαταλείφθηκε όπως και οι πολιτικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα. Όπως άρθηκαν όλοι οι περιορισμοί για τις εσωτερικές επεμβάσεις της, έτσι άρθηκαν και όλοι οι περιορισμοί που αφορούσαν τις εξωτερικές γεωπολιτικές στρατιωτικές επεμβάσεις. Τίποτα δεν μπορούσε να αντισταθεί ενάντια στην ατζέντα αλλαγής καθεστώτος των banksters.
«Η τεχνοτρονική εποχή (technetronic era) θα έχει ως χαρακτηριστικό την σταδιακή εμφάνιση μιας πιο ελεγχόμενης κοινωνίας … η οποία θα κυριαρχείται από μια ελίτ, που δεν θα περιορίζεται από παραδοσιακές αξίες … αυτή η ελίτ δεν θα διατάσει να επιτύχει τις πολιτικές της επιδιώξεις με την χρήση των πλέον σύγχρονων τεχνικών επηρεασμού της συμπεριφοράς του κοινού … Η διαρκής και επίμονη κοινωνική κρίση, η ανάρρηση μιας χαρισματικής προσωπικότητας (Σημ. Μτφ: Ο μελλοντικός παγκόσμιος δικτάτορας), και η εκμετάλλευση των ΜΜΕ για την απόκτηση της εμπιστοσύνης του κοινού θα είναι τα εφαλτήρια για τον σταδιακό μετασχηματισμό των ΗΠΑ σε μια αυστηρά ελεγχόμενη κοινωνία … Επιπλέον, μπορεί να είναι πιθανό – και δελεαστικό – να εκμεταλλευτούμε για στρατηγικούς πολιτικούς σκοπούς τους καρπούς της επιστημονικής έρευνας πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου.» – Zbigniew Brzezinski, Between Two Ages: America’s Role in the Technetronic Era, 1970 (Μεταξύ 2 εποχών: Ο ρόλος της Αμερικής στην Τεχνοτρονική Εποχή).
Η Μετά - Καπιταλιστική Εποχή – Νέοι Μύθοι για ένα Νέο Πολιτισμό
Το 2012 μπορεί να μην είναι το ακριβές έτος, αλλά είναι δύσκολο να μην δεις ότι το φινάλε δεν θα διαρκέσει πολύ παραπάνω από αυτή την ημερομηνία– άλλωστε οι κυρίαρχοι του σύμπαντος λατρεύουν την αριθμολογία και τους συμβολισμούς, όπως με το 911 (και στη Χιλή και στο Manhattan), την πτήση των Κορεατικών Αερογραμμών KLA 007, και πολλά άλλα. Το 2012 βρίθει συμβολισμών, π.χ. με το Ημερολόγιο των Μάγια, και το Internet βουίζει από τις πολλές «προφητείες» σχετικά με το 2012, τις στρατηγικές επιβίωσης, τις αναμενόμενες επεμβάσεις από εξωγήινους, και άλλες τέτοιες φαιδρότητες. Και βέβαια υπάρχει και το φιλμ του Hollywood , το 2012, το οποίο απιεκονίζει ξεκάθαρα την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας και την προσχεδιασμένη διάσωση ολίγων εκλεκτών. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποτέ με τις παραγωγές του Hollywood, ποια αποτελεί ξέφρενη φαντασία, και ποια προετοιμάζει τον κοινό νου συμβολικά για το τι επέρχεται.
Όποια και αν είναι η ακριβής ημερομηνία, όλα τα νήματα θα συγκλίνουν, γεωπολιτικά και εγχώρια, και ο κόσμος θα αλλάξει. Θα είναι μια νέα εποχή, όπως η εποχή του καπιταλισμού διαδέχθηκε την αριστοκρατία, και ο Μεσαίωνας την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κάθε εποχή έχει την δική της δομή, τα δικά της οικονομικά, τις δικές της κοινωνικές δομές, και την δική της μυθολογία. Όλα αυτά πρέπει να συνδέονται συνεκτικά μεταξύ τους, και η φύση τους πρέπει να ακολουθεί τις θεμελιώδεις σχέσεις ισχύος και τις οικονομικές συνθήκες του συστήματος.
Όποτε υπάρχει μια αλλαγή εποχής, η προηγούμενη εποχή πάντα δαιμονοποιείται στη νέα μυθολογία.
Στην Ιστορία του Κήπου της Εδέμ ο όφις δαιμονοποιείται – ένα σεβαστό σύμβολο στον παγανισμό, τον προκάτοχο του μονοθεϊσμού.
(Σημ. Μτφ: Ο συγγραφέας δεν είναι προφανώς Χριστιανός. Η άποψη των Χριστιανών για το θέμα είναι ότι οι αναπαραστάσεις όφεων στους παγανιστικούς ναούς οφείλονται στην δαιμονολατρία εντός αυτών των ναών. Η γενικότερη συλλογιστική του συγγραφέα πάντως για το θέμα είναι κοινά αποδεκτή, δεδομένης της πραγματικής μεταβολής στάσης της κοινής γνώμης έναντι αυτού του συμβόλου, κατά την μετάβαση από την παγανιστική στην χριστιανική εποχή).
Με την άνοδο των Ευρωπαϊκών εθνικών κρατών, η Καθολική Εκκλησία δαιμονοποιήθηκε και εισήχθη ο Προτεσταντισμός. Όταν ήρθαν οι δημοκρατίες, η δαιμονοποίηση των μοναρχών υπήρξε σημαντικό μέρος της διαδικασίας. Στον μετά το 2012 κόσμο, η δημοκρατία και η εθνική κυριαρχία θα δαιμονοποιηθούν. Αυτό θα παίξει πολύ μεγάλο ρόλο, στο να πείσει τους λαούς να αποδεχθούν την αυθαίρετη απολυταρχική διακυβέρνηση …
«Σε αυτές τις τρομερές σκοτεινές ημέρες, πριν από την ενοποίηση της ανθρωπότητας, η αναρχία βασίλευε στον κόσμο. Το ένα έθνος επιτίθετο στο άλλο, όντας όμοια με αρπακτικά ζώα στην άγρια φύση. Τα έθνη δεν είχαν μακροχρόνια συνοχή; οι ψηφοφόροι μετακινούνταν από το ένα κόμμα στο άλλο, κρατώντας τις κυβερνήσεις σε διαρκή μεταβατική κατάσταση και αιώνια σύγχυση. Πως μπόρεσε κάποιος ποτέ να σκεφτεί ότι μάζες από ημιμαθείς ανθρώπους μπορούσαν να κυβερνήσουν τον εαυτό τους, και να διαχειριστούν μια περίπλοκη κοινωνία? Η δημοκρατία ήταν ένα κακοσχεδιασμένο πείραμα που οδήγησε μόνο στην διαφθορά και την χαοτική διακυβέρνηση… Πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σε αυτόν τον καλά οργανωμένο κόσμο, όπου η ανθρωπότητα έχει τελικά ενηλικιωθεί, και αυτοί που διαθέτουν τις βέλτιστες δεξιότητες λαμβάνουν τις αποφάσεις για το σύνολο του πλανήτη.» (Σημ. Μτφ: Αυτή θα είναι η ρητορεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία ήδη ακούγεται σε πολλά ΜΜΕ)
Ο καπιταλισμός έχει να κάνει με τις έννοιες ανάπτυξη, πρόοδο και αλλαγή. Στον καπιταλισμό οι αρετές της φιλοδοξίας, της ανάληψης πρωτοβουλίας, και της ανταγωνιστικότητας εξυμνούνται, επειδή ακριβώς αυτές οι αρετές εξυπηρετούν την δυναμική του καπιταλισμού.
Οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να συσσωρεύουν διαρκώς περισσότερα αγαθά, και ποτέ να ην ικανοποιούνται με όσα έχουν. Στον καπιταλισμό, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ένα ίχνος ελευθερίας, και ένα ίχνος ευημερίας, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργεί η δυναμική του καπιταλισμού. Χωρίς κάποιο βαθμό ελευθερίας, η φιλοδοξία δεν μπορεί να τραφεί. Χωρίς κάποια στοιχειώδη ευημερία, πώς θα μπορούσε να επιδιωχθεί συσσώρευση αγαθών; Στον μετα- καπιταλιστικό κόσμο, οι καπιταλιστικές αρετές θα δαιμονοποιηθούν. Αυτό θα είναι πολύ σημαντικό για να πειστούν οι άνθρωποι να αποδεχθούν την φτώχεια και την στρατιωτικού τύπου αυταρχική διακυβέρνηση.
«Το κυνήγιο των χρημάτων είναι η πηγή κάθε κακού και το καπιταλιστικό σύστημα ήταν εγγενώς διεφθαρμένο και σπάταλο. Η αναρχία βασίλευε στις αγορές, και οι μεγάλες εταιρίες κυνηγούσαν τυφλά το κέρδος, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τις ανθρώπινες ανάγκες ή την Γη. Πόσο πιο λογικές είναι οι ταξιαρχίες παραγωγής μας, οι οποίες παράγουν μόνο ότι είναι αναγκαίο, χρησιμοποιώντας μόνο αειφόρες πηγές. Ο καπιταλισμός ενεθάρρυνε την απληστία και την κατανάλωση; οι άνθρωποι αγωνίζονταν να ανταγωνιστούν ο ένας τον άλλο, να «πάρουν κεφάλι» στην κούρσα των αρουραίων. Πόσο σοφότεροι είμαστε τώρα, που ζούμε εντός των ποσοστώσεών που καθορίζουν το σιτηρέσιο μας, και που αποδεχόμαστε τα καθήκοντα που μας ανατίθενται, όποια και αν είναι αυτά, προσφέροντας υπηρεσία στην ανθρωπότητα.. (Σημ. Μτφ: Και τέτοιου είδους θα είναι η ρητορεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία επίσης ήδη ακούγεται σε πολλά ΜΜΕ, κυρίως σε κάτι «οικολόγους» …).
Σε αυτή την αλλαγή καθεστώτος, που εγκαινιάζει την μετα-καπιταλιστική εποχή, διακρίνουμε μια συνειδητή ενορχήστρωση των οικονομικών, της πολιτικής, της γεωπολιτικής και της μυθολογίας σε ένα καλά συντονισμένο σχέδιο. Μια ολοκαίνουρια πραγματικότητα δημιουργείται, ένας ολοκαίνουριος παγκόσμιος πολιτισμός. Σε τελική ανάλυση, η δυνατότητα να μετασχηματίζεις τον πολιτισμό είναι η απόλυτη μορφή εξουσίας. Μέσα σε μια μόνο γενιά, ένας νεοεισαχθείς πολιτισμός θα μετατραπεί στο «έτσι έχουν τα πράγματα», στο νέο καθεστώς πραγμάτων, στο νέο τρόπο συμβίωσης των ανθρώπων. Και τι, μπορεί να αναρωτηθούμε, μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο των μελλοντικών διαμορφώσεων του πολιτιστικού καθεστώτος που θα μπορούσε να σχεδιάσει η βασιλική οικογένεια των bankster?
Από τότε που εισήχθη η δημόσια εκπαίδευση, το κράτος και η οικογένεια ανταγωνίζονται για τον έλεγχο της διαμόρφωσης της παιδικής προσωπικότητας. Και είναι στην παιδική ηλικία όπου ο πολιτισμός μεταδίδεται στην επόμενη γενεά. Στο διαχειριζόμενο σε επίπεδο μικροκλίμακας μετακαπιταλιστικό μέλλον μας, θα δούμε την «τελική λύση» για τον κοινωνικό έλεγχο, η οποία θα είναι η μονοπώληση της ανατροφής των παιδιών από το κράτος. Αυτό θα εξαφάνιζε από την κοινωνία τους δεσμούς γονέα - παιδιού, και συνεπώς κάθε είδους οικογενειακό δεσμό. Δεν θα υπήρχε πλέον η έννοια των συγγενών, θα υπήρχαν απλά τα μέλη της κυψέλης. Η οικογένεια πρέπει να δαιμονοποιηθεί. Ήδη, εδώ στην Ιρλανδία, υπάρχουν καθημερινά τηλεοπτικά σποτ που δραματοποιούν το δράμα των παιδιών που τα έχουν κακοποιηθεί ή παραμεληθεί από τους γονείς τους …
«Πόσο τρομακτικές ήταν οι παλιές ημέρες, όπου μη αδειοδοτημένα, ανεκπαίδευτα ζευγάρια είχαν τον πλήρη έλεγχο των ευάλωτων παιδιών, πίσω από κλειστές πόρτες, με όποιες νευρώσεις, εθισμούς ή διαστροφές τύχαινε να έχουν οι γονείς. Πώς μπόρεσε αυτό το απομεινάρι της πατριαρχικής σκλαβιάς, αυτό το ασφαλές σπίτι-κρησφύγετο της παιδικής κακοποίησης των παιδιών, να συνεχίσει να υπάρχουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να μην αναγνωρίζεται η πραγματική του φύση? Πόσο καλύτερα είμαστε τώρα, όπου τα παιδιά ανατρέφονται επιστημονικά, από καταρτισμένο προσωπικό, και μαθαίνουν πειθαρχία και υγιείς αξίες.
Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό New Dawn No. 128 (September-October 2011).
O Richard K, Moore, απόδημος από την Silicon Valley, συνταξιοδοτήθηκε και μετακόμισε στην Ιρλανδία το 1994 για να αρχίσει την «πραγματική δουλειά» του – την προσπάθεια κατανόησης του πώς λειτουργεί ο κόσμος, και πώς μπορούμε να τον κάνουμε καλύτερο. Πολλά χρόνια έρευνας και συγγραφής κατέληξαν στο ευρύτατα αναγνωρισμένο βιβλίο του ’Escaping the Matrix: How We the People Can Change the World (The Cyber journal Project, 2005)’. («Δραπετεύοντας από το Matrix: Πώς εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο)
Του Richard K Moore
Δημοσιεύθηκε στο New Dawn Magazine στις 20-10-2011
Όταν ξεκίνησε η Βιομηχανική Επανάσταση στην Βρετανία στα τέλη του 18ου αιώνα, μπορούσαν να κερδηθούν πολλά λεφτά με επενδύσεις σε βιομηχανίες και μύλους, με άνοιγμα νέων αγορών, και με την απόκτηση του ελέγχου των πηγών πρώτων υλών. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως που είχαν τα λεφτά για να επενδύσουν βρίσκονταν στην Ολλανδία παρά στην Βρετανία. Η Ολλανδία ήταν η ηγέτιδα Δυτική δύναμη τον 17ο αιώνα, και οι τραπεζίτες της οι ηγέτες καπιταλιστές. Σε αναζήτηση του κέρδους Ολλανδικά κεφάλαια έρευσαν προς την Βρετανική χρηματαγορά και έτσι οι Ολλανδοί χρηματοδότησαν την άνοδο της Βρετανίας η οποία στη συνέχεια οδήγησε στην οικονομική και γεωπολιτική εξαφάνιση της Ολλανδίας από τον παγκόσμιο χάρτη.
Με αυτό τον τρόπο η Βρετανική βιομηχανία κατέληξε να κυριαρχείται από πλούσιος επενδυτές, και ο καπιταλισμός έγινε το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα. Αυτό το γεγονός με τη σειρά του οδήγησε σε ένα μεγάλης κλίμακας κοινωνικό μετασχηματισμό. Η Βρετανία ήταν μια κατά βάση αριστοκρατική κοινωνία, η οποία κυριαρχείτο από οικογένειες γαιοκτημόνων. Όταν ο καπιταλισμός κυριάρχησε οικονομικά, οι καπιταλιστές κυριάρχησαν πολιτικά. Οι φορολογικές δομές και οι πολιτικές εισαγωγών – εξαγωγών άλλαξαν σταδιακά ώστε να ευνοούν τους επενδυτές έναντι των γαιοκτημόνων.
Δεν ήταν πλέον οικονομικά βιώσιμη η απλή διατήρηση ενός αγροκτήματος στην εξοχή: Έπρεπε να το αναπτύξεις, να του δώσεις μια πιο παραγωγική χρήση. Τα Βικτωριανά δράματα είναι γεμάτα με ιστορίες αριστοκρατικών οικογενειών που περνάνε δύσκολες ώρες, και αναγκάζονται να πουλήσουν τις περιουσίες τους. Για λόγους ενίσχυσης του δράματος, η παρακμή τους αποδίδεται σε κάποιο ελάττωμα του χαρακτήρα ενός μέλους της οικογένειας, πιθανώς του αδύναμου μεγαλύτερου γιού. Αλλά στην πραγματικότητα η παρακμή της αριστοκρατίας ήταν μέρους ενός ευρύτερου κοινωνικού μετασχηματισμού που προκλήθηκε από την άνοδο του καπιταλισμού.
Η business του καπιταλιστή είναι η διαχείριση του κεφαλαίου, και αυτή η διαχείριση γίνεται με την μεσολάβηση τραπεζών και χρηματιστηριακών γραφείων. Δεν πρέπει λοιπόν να εκπλήσσει το γεγονός ότι οι τραπεζίτες επενδύσεων έφτασαν στην κορυφή της ιεραρχίας του καπιταλιστικού πλούτου και ισχύος. Στην πραγματικότητα, ελάχιστες οικογένειες τραπεζιτών, συμπεριλαμβανομένων των Rothschilds και των Rockefellers, κυριαρχούν οικονομικά και πολιτικά στον Δυτικό Κόσμο.
Εν αντιθέσει με τους αριστοκράτες, οι καπιταλιστές δεν δεσμεύονται από μια εντοπισμένη στον χώρο εγκατάσταση ή / και ή την συντήρησή της. Το κεφάλαιο είναι «άπιστο – μη αφοσιωμένο» και κινητικό – κυλάει όπου μπορεί να βρεθεί η μεγαλύτερη ανάπτυξη, όπως κύλησε από την Ολλανδία στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά από το Ηνωμένο Βασίλειο προς τις ΗΠΑ, και πρόσφατα από ΠΑΝΤΟΥ προς την Κίνα. Όπως ένα ορυχείο χαλκού μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και να εγκαταλειφθεί, έτσι στον καπιταλισμό και ένα ολόκληρο έθνος μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και να εγκαταλειφθεί, όπως μπορούμε να δούμε στις «σκουριασμένες» βιομηχανικές περιοχές στην Αμερική και στην Βρετανία.
Αυτή η απελευθέρωση από γεωγραφικούς περιορισμούς οδηγεί σε ένα διαφορετικό είδος γεωπολιτικής στον καπιταλισμό εν συγκρίσει με την αριστοκρατία. Ένας βασιλιάς πάει σε πόλεμο όταν βλέπει πλεονέκτημα για το έθνος του. Οι ιστορικοί «εξηγούν» τους πολέμους των προ-καπιταλιστικών χρόνων με όρους μεγέθυνσης ισχύος εθνών και μοναρχών.
Ο καπιταλιστής δημιουργεί πολέμους για να αποκτήσει κέρδη, και για αυτό οι τραπεζικές οικογένειες της Ελίτ έχουν χρηματοδοτήσει και τις δύο πλευρές των περισσότερων στρατιωτικών αναμετρήσεων τουλάχιστον μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Σημ. Μτφ: Και παλαιότερα, όπως π.χ. στον πόλεμο ΗΠΑ – Βρετανίας το 1812, στους Ναπολεόντειος Πολέμους, κλπ). Έτσι οι ιστορικοί βρίσκουν δύσκολο να «εξηγήσουν» τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με όρους εθνικών κινήτρων και επιδιώξεων.
Κατά τους προ-καπιταλιστικούς χρόνους ο πόλεμος ήταν σαν το σκάκι, κάθε πλευρά προσπαθούσε να κερδίσει. Στον καπιταλισμό ο πόλεμος μοιάζει πι ο πολύ με καζίνο, όπου οι παίκτες μάχονται για όσο μπορούν να έχουν πίστωση για να πάρουν καινούριες μάρκες, και ο αληθινός νικητής είναι πάντα ο ιδιοκτήτης του καζίνο – οι τραπεζίτες που χρηματοδοτούν τον πόλεμο και αποφασίζουν ποιος θα είναι ο τελευταίος άνδρας που θα μείνει όρθιος, ποιος θα νικήσει. Οι πόλεμοι δεν είναι μόνο τα πλέον κερδοφόρα καπιταλιστικά εγχειρήματα, αλλά με την επιλογή των νικητών, και την διαχείριση της ανοικοδόμησης των κατεστραμμένων περιοχών, η τραπεζικές οικογένειες της ελίτ μπορούν, συν τω χρόνω, να καθορίσουν έτσι το γεωπολιτικό σκηνικό ώστε να προωθούν τα συμφέροντά τους.
Τα έθνη και οι λαοί δεν είναι παρά πιόνια στο παιχνίδι τους. Εκατομμύρια πεθαίνουν στους πολέμους, οι υποδομές καταστρέφονται, και ενώ ο κόσμος πενθεί, οι τραπεζίτες μετράνε τα κέρδη τους και κάνουν σχέδια για μεταπολεμικές επενδύσεις ανοικοδόμησης.
Από θέση ισχύος, όντας οι χρηματοδότες των κυβερνήσεων, οι τραπεζικές ελίτ έχουν συν τω χρόνω τελειοποιήσει τις μεθόδους ελέγχου. Μένοντας πάντα στο παρασκήνιο, κινούν τα νήματα μέσω του ελέγχου των ΜΜΕ, των κομμάτων, των συνδικάτων, των υπηρεσιών πληροφοριών, των χρηματαγορών, και των κυβερνητικών υπηρεσιών. Πιθανώς ο μεγαλύτερος μοχλός ισχύος που διαθέτουν είναι ο έλεγχος των νομισμάτων. Μέσα από την απάτη των Κεντρικών Τραπεζών, σχεδιάζουν κύκλους φρενήρους αναπτύξεως και χρεοκοπίας, τυπώνουν λεφτά από το τίποτα, από τον αέρα και τα δανείζουν με τόκο στις κυβερνήσεις. Η ισχύς της συμμορίας (gang στα Αγγλικά) της τραπεζικής Ελίτ (των ‘banksters’ κατά το “gangsters”) είναι και ΑΠΟΛΥΤΗ και ΑΦΑΝΗΣ.
«Κάποιοι από τους ισχυρότερος άνδρες στις ΗΠΑ φοβούνται κάτι. Γνωρίζουν ότι κάπου υπάρχει μια δύναμη, τόσο οργανωμένη, τόσο πανούργα, τόσο αφανής, τόσο άγρυπνη και προσεκτική, τόσο διαπλεκόμενη, τόσο πλήρης, τόσο διαβρωτική ώστε είναι καλύτερα να μην μιλάνε αλλά να ψιθυρίζουν όσο γίνεται πιο χαμηλόφωνα όταν την καταδικάζουν. – Πρόεδρος Woodrow Wilson
Το τέλος της Ανάπτυξης – Οι Banksters εναντίον του Καπιταλισμού
Είναι αναπόφευκτο σε έναν πεπερασμένο πλανήτη να υπάρχει όριο στην οικονομική ανάπτυξη. Η εκβιομηχάνιση κατέστησε δυνατόν να βιαστούμε να φτάσουμε σε αυτό το όριο τους 2 τελευταίους αιώνες. Η παραγωγή έγινε πιο αποτελεσματική, οι αγορές παγκοσμιοποιήθηκαν, και στο τέλος το μοντέλο της αέναης ανάπτυξης έχει φτάσει στο σημείο να δίνει διαρκώς φθίνουσες αποδόσεις.
Στην πραγματικότητα, αυτό το σημείο προσεγγίστηκε περίπου το 1970. Έκτοτε το κεφάλαιο δεν αναζητεί πλέον την αύξησή του τόσο πολύ μέσω της αυξημένης παραγωγικότητας, αλλά μάλλον με την απόσπαση μεγαλύτερων αποδόσεων από περίπου σταθερά επίπεδα παραγωγικότητας. Ως εκ τούτου προέκυψε η παγκοσμιοποίηση, η οποία μετακίνησε τις παραγωγικές εγκαταστάσεις σε περιοχές χαμηλού εργατικού κόστους, παρέχοντας μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους. Ως εκ τούτου προέκυψαν οι ιδιωτικοποιήσει, οι οποίες μετέφεραν ροές κεφαλαίων από τα κρατικά θησαυροφυλάκια στις τσέπες των επενδυτών. Ως εκ τούτου προέκυψαν οι αγορές συναλλάγματος και χρηματιστηριακών παραγώγων, οι οποίες δημιούργησαν την ηλεκτρονική ψευδαίσθηση της οικονομικής ανάπτυξης, χωρίς την ύπαρξη οιασδήποτε πραγματικής παραγωγής στον πραγματικό κόσμο.
Για περίπου 40 χρόνια, (Σημ. Μτφ: Όσο ακριβώς διήρκησε η επάρατη μεταπολίτευση στην Ελλάδα, γεγονός ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΟ), το καπιταλιστικό σύστημα συνέχισε να υπάρχει μέσω αυτών των μηχανισμών, κανένας εκ των οποίων δεν ήταν παραγωγικός με την κανονική έννοια του όρου. Και τότε τον Σεπτέμβριο του 2008 αυτό το σπίτι από τραπουλόχαρτα ξαφνικά κατέρρευσε, φέρνοντας το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Εάν κάποιος μελετήσει την κατάρρευση των πολιτισμών, μαθαίνει ότι η αδυναμία προσαρμογής σε νέες συνθήκες αποβαίνει θανάσιμη. Πέφτει ο δικός μας πολιτισμός σε αυτή την παγίδα? Είχαμε δύο αιώνες πραγματικής ανάπτυξης, όπου η αναπτυξιακή δυναμική του καπιταλισμού ήταν εναρμονισμένη με την πραγματική βιομηχανική ανάπτυξη. Κατόπιν είχαμε τέσσερις δεκαετίες τεχνητής ανάπτυξης – με τον καπιταλισμό να στηρίζεται πάνω σε ένα πύργο από τραπουλόχαρτα. Και τώρα, που ο πύργος με τα χαρτιά κατέρρευσε, φαινομενικά γίνεται κάθε δυνατή προσπάθεια για να έρθει η «ανάκαμψη» - της ανάπτυξης! Είναι πολύ εύκολο να δοθεί η εντύπωση ότι ο πολιτισμός είναι σε διαδικασία κατάρρευσης, με βάση την αρχή της αδυναμίας προσαρμογής σε νέες συνθήκες.
Μια τέτοια εντύπωση είναι εν μέρει ορθή και εν μέρει λανθασμένη. Προκειμένου να κατανοήσουμε την πραγματικότητα πρέπει να κάνουμε την διάκριση μεταξύ της καπιταλιστικής ελίτ και του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό σύστημα που προωθείται από την ανάπτυξη. Η καπιταλιστική ελίτ είναι οι τύποι που κατάφεραν να κερδίσουν τον έλεγχο του Δυτικού Κόσμου ενώ λειτουργούσε το καπιταλιστικό σύστημα τους 2 τελευταίους αιώνες. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει περάσει την ημερομηνία λήξεώς του προ πολλού, η ελίτ των bankster το γνωρίζει καλά αυτό το γεγονός και ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ.
Ο καπιταλισμός είναι το όχημα που έφερε στους banksters την απόλυτη εξουσία, αλλά δεν έχουν κανενός είδους αφοσίωση σε αυτό το σύστημα όπως δεν είναι αφοσιωμένοι σε καμία χώρα, σε κανένα αντικείμενο ή σε κανέναν άνθρωπο. Όπως ανεφέρθη ανωτέρω, σκέφτονται σε παγκόσμια κλίμακα, και θεωρούν τα κράτη και τους λαούς πιόνια τους. Ορίζουν τι είναι χρήμα και το εκδίδουν, όπως ακριβώς ο τραπεζίτης σε ένα παιχνίδι Monopoly. Μπορούν επίσης να εφεύρουν ένα νέο παιχνίδι με νέα είδη χρημάτων. Δεν χρειάζονται εδώ και πολύ καρό να στηρίζονται σε ένα συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα για διατηρήσουν την ισχύ τους. Ο καπιταλισμός ήταν βολικός σε εποχές ταχείας ανάπτυξης. Για μια εποχή ΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ετοιμάζεται ένα διαφορετικό παιχνίδι.
Έτσι, δεν επετράπη στον καπιταλισμό να έχει έναν φυσιολογικό θάνατο. Αντίθετα κατέρρευσε με ελεγχόμενη κατεδάφιση. Πρώτα τον έβαλαν σε ένα σύστημα τεχνητής υποστήριξης της ζωής, όπως ανεφέρθη ανωτέρω με την παγκοσμιοποίηση, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις αγορές συναλλάγματος, κλπ. Μετά του έκαναν ένεση με ένα φάρμακο ευθανασίας, υπό την μορφή της φούσκας της χρηματαγοράς και της φούσκας των τοξικών παραγώγων. Στο τέλος, η BIS, (Bank of International Settlements) στην Βασιλέια της Ελβετίας – η Κεντρική Τράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών – έβγαλε από την πρίζα το σύστημα τεχνητής υποστήριξης της ζωής εισάγοντας τον κανόνα ‘mark-to-market’,
(Σημ. Μτφ: http://en.wikipedia.org/wiki/Mark-to-market_accounting
Mark to market rule: Ο κανόνας ο οποίος απαιτεί από τις εταιρίες να απεικονίζουν στα λογιστικά τους βιβλία όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία και τις υποχρεώσεις με βάσει μια «δίκαια τιμή» η οποία που να προσεγγίζει την τρέχουσα πραγματικότητα στις αγορές και όχι βάσει της τιμής κτήσης τους ή κάποιου άλλου μεγέθους)
ο οποίος κατέστησε όλες τις τράπεζες που είχαν επενδύσεις υψηλού κινδύνου αυτομάτως χρεοκοπημένες, παρότι χρειάστηκε λίγο καιρός για να γίνει αυτό προφανές. Κάθε βήμα σε αυτή την διαδικασία σχεδιάστηκε προσεκτικά και ελέγχθηκε από την κλίκα των Κεντρικών Τραπεζιτών.
Το τέλος της Εθνικής Κυριαρχίας – Η αποκατάσταση του Ancien Régime (Παλαιού Καθεστώτος)
Όπως διαχειρίστηκαν προσεκτικά την οικονομική κατάρρευση, έτσι έκαναν και με το σενάριο διαχείρισης της κατάστασης μετά την κατάρρευση, με τα αυτοκτονικά bailout programs, τα προγράμματα διάσωσης τραπεζών. Οι εθνικοί προϋπολογισμοί ήταν ήδη στα όρια τους: Δεν είχαν αρκετά αποθεματικά για να διασώσουν τις χρεοκοπημένες τράπεζες. Έτσι οι δεσμεύσεις για τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζών ισοδυναμούσαν με την ανάληψη αστρονομικών νέων χρεών από τις κυβερνήσεις. Για να εξυπηρετηθούν οι υποχρεώσεις που ανέκυπταν από τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζών, οι κυβερνήσεις έπρεπε να δανεισθούν τα λεφτά από το ίδιο το χρηματοοικονομικό σύστημα που διασωζόταν!
Δεν ήταν οι τράπεζες «too big to fail» (υπερβολικά μεγάλες για να χρεοκοπήσουν», αλλά οι banksters υπερβολικά ισχυροί για να αποτύχουν: έκαναν στους πολιτικούς μια προσφορά την οποία δεν μπορούσαν να αρνηθούν. Στις ΗΠΑ, είπαν στο Κογκρέσο ότι χωρίς τα προγράμματα διάσωσης, τα bailouts, το επόμενο πρωί θα υπήρχε στρατιωτικός νόμος. Στην Ιρλανδία, είπαν στους Υπουργούς ότι θα επικρατούσε οικονομικό χάος και εξεγέρσεις στους δρόμους. Στην πραγματικότητα, όπως απεδείχθη στην Ισλανδία, ο πλέον λογικός τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος των χρεοκοπημένων τραπεζών, ήταν μια ομαλή διαδικασία πτώχευσης.
Το αποτέλεσμα των εξαναγκαστικών διασώσεων (coerced bailouts) ήταν η μεταφορά της χρεοκοπίας από τις τράπεζες στα κρατικά ταμεία. Τα τραπεζικά χρέη μεταμορφώθηκαν σε δημόσια χρέη και ελλείμματα προϋπολογισμών. Τώρα, όπως ήταν εύκολα προβλέψιμο, είναι τα έθνη που ζητάνε διάσωση (bailouts), και αυτές οι διασώσεις γίνονται υπό όρους και συνοδεύονται από συγκεκριμένες απαιτήσεις. Αντί να πτωχεύσουν οι τράπεζες, πτωχεύουν τα έθνη.
Στο βιβλίο του, Εξομολογήσεις ενός Οικονομικού Δολοφόνου, ο John Perkins εξηγεί πώς ο τρίτος κόσμος έχει εξαναγκαστεί τις τελευταίες δεκαετίες μέσα από διάφορα τεχνάσματα και πιέσεις σε αιώνια δεσμά χρέους. Εκ σχεδιασμού, τα χρέη δεν μπορούν ποτέ να αποπληρωθούν. Αντιθέτως, τα χρέη πρέπει να αναχρηματοδοτούνται περιοδικά, και κάθε νέος γύρος αναχρηματοδότησης βυθίζει το έθνος ακόμα βαθύτερα στο χρέος (Σημ. Μτφ: Βλέπε Ελληνικό Εθνικό χρέος το οποίο ξεκίνησε το 2009 από 120% του ΑΕΠ για να φτάσει στο 186% του ΑΕΠ το 2011, προκειμένου να αποκλιμακωθεί στο 120% του ΑΕΠ εκ νέου το 2020!!! ύστερα από 3 πακέτα διάσωσης, ήτοι αναχρηματοδότησης του χρέους!!) – και εξαναγκάζει and το έθνος να υποκύψει σε ακόμα πιο δραστικές υπαγορεύσεις του ΔΝΤ. Μέσα από μια ενορχηστρωμένη κατάρρευση, και την απάτη ‘too big to fail’, οι banksters έχουν τώρα διαβεί τον Ρουβίκωνα: Ο οικονομικός δολοφόνος δρα τώρα εδώ, στον Πρώτο Κόσμο.
Στην Ε.Ε.t ο πρώτος γύρος με έθνη που θα καταρρεύσουν είναι τα PIGS – Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα , και Ισπανία. The παραμύθι ότι τα PIGS μπορούν να τα βγάλουν πέρα χάρη στις διασώσεις βασίζεται στην υπόθεση ότι η εποχή της άνευ ορίων ανάπτυξης θα συνεχιστεί. Όπως όμως και οι ίδιοι οι banksters γνωρίζουν πολύ καλά, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Στο τέλος τα PIGS θα αναγκαστούν να χρεοκοπήσουν, και η υπόλοιπη Ε.Ε. θα καταρρεύσει μαζί τους, όλα ως μέρος ενός καλά μελετημένου σχεδίου ελεγχόμενης κατεδάφισης.
Όταν ένα έθνος υποκύψει στα δεσμά του χρέους, παύει να είναι ανεξάρτητο, και να κυβερνάται μέσα από εσωτερικές πολιτικές διαδικασίες. Αντίθετα περιέρχεται υπό τον έλεγχο των υπαγορεύσεων του ΔΝΤ. Όπως έχουμε δει στον Τρίτο Κόσμο, και όπως συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη, αυτές οι υπαγορεύσεις έχουν να κάνουν μόνο με μέτρα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεις. Οι λειτουργίες της Κυβέρνησης εξαφανίζονται ή ιδιωτικοποιούνται, και τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία ξεπουλιούνται. Κομμάτι κομμάτι – έχουμε και πάλι μια ελεγχόμενη κατεδάφιση – το έθνος – κράτος αποσυναρμολογείται. Στο τέλος, οι κύριες λειτουργίες της κυβέρνησης είναι ο το αστυνομικό κράτος για την καταπίεση του ίδιου της του λαού, και η συλλογή φόρων οι οποίο παραδίδονται άμεσα στους banksters.
Στην πραγματικότητα, η αποδόμηση του έθνους – κράτους ξεκίνησε πολύ πριν την οικονομική κατάρρευση του 2008. Στις ΗΠΑ και στην Βρετανία, ξεκίνησε το 1980, με τον Reagan και την Thatcher. Στην Ευρώπη, ξεκίνησε το 1988, με τη συνθήκη του Maastricht. Η παγκοσμιοποίηση επιτάχυνε την διαδικασία αποδόμησης, με την εξαγωγή θέσεων εργασίας και βιομηχανικών εγκαταστάσεων, τα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων, τις συμφωνίες «ελεύθερου εμπορίου (‘free trade’ agreements), και την καθιέρωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (World Trade Organisation - WTO). Τα γεγονότα μετά το 2008 έχουν καταστήσει δυνατή την ταχεία επιτάχυνση μια ς διαδικασίας η οποία ήταν ήδη εν εξελίξει.
Μετά την κατάρρευση, τα bailouts, και την πλήρη αποτυχία να επιδιωχθεί οιουδήποτε είδους πρόγραμμα αποτελεσματικής ανάκαμψης, τα σημάδια είναι πλέον ξεκάθαρα: Το σύστημα θα αφεθεί να καταρρεύσει πλήρως, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για μια προσχεδιαμένη «λύση».
(Σημ. Μτφ: Problem – Reaction - Solution. Δημιουργώ το πρόβλημα, ελέγχω την αντίδραση, δίνω την δική μου προσχεδιασμένη λύση. Η ελίτ των banksters χρησιμοποιεί εδώ και 2 αιώνες αυτή την αλάνθαστη Εγελιανή τακτική για να ελέγξει την μοίρα της ανθρωπότητας.)
Και ενώ αποδομείται το έθνος – κράτος, εγκαθιδρύεται ένα νέο καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης (global governance) για να το αντικαταστήσει.
(Σημ. Μτφ. Βλέπε δηλώσεις Γ. Παπανδρέου: «We need global governance and we need it now», και παρόμοιες δηλώσεις των κυρίων Trichet, Soros, Obama, Draghi, Πάπα Βενέδικτου και όλου του Νεοταξίτικου ΕΣΜΟΥ που κυβερνά τον πλανήτη)
Όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε εξετάζοντας την λειτουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (WTO), του ΔΝΤ (IMF), της Παγκόσμια Τράπεζας (World Bank), και των άλλων τμημάτων της σε εμβρυικό στάδιο ευρισκόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης, το νέο παγκόσμιο σύστημα δεν θα τηρήσει κανένα πρόσχημα λαϊκής αντιπροσώπευσης ή δημοκρατικής διαδικασίας. Η εξουσία θα ασκείται από αυταρχικές παγκόσμιες γραφειοκρατίες, οι οποίες θα λαμβάνουν εντολές, άμεσα ή έμμεσα, από την κλίκα των banksters.
Στο βιβλίο του, The Globalization of Poverty (Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας), ο Michel Chossudovsky εξηγεί πώς η παγκοσμιοποίηση, και οι δράσεις του ΔΝΤ, τις τελευταίες δεκαετίες. Όπως μπορούμε να δούμε, μέσα από την δραματική έμφαση που αποδίδεται στα μέτρα λιτότητας μετά την οικονομική κατάρρευση και τις διασώσεις (bailouts), αυτό το project δημιουργίας φτώχειας έχει πλέον διασχίσει τον Ρουβίκωνα. Σε αυτό το νέο παγκόσμιο σύστημα δεν θα υφίσταται πλέον η ευημερούσα μεσαία τάξη. Στην πραγματικότητα, το νέο καθεστώς θα μοιάζει πάρα πολύ με τις παλιές μέρε2ς της μοναρχίας και της φεουδαρχίας (το ancien regime – Παλαιό Καθεστώς).
(Σημ. Μτφ. Ancien Régime: Το προεπαναστατικό καθεστώς που υπήρχε στην Γαλλία επί της δυναστείας των Βουρβόνων, το ποίο κατέρρευσε μετά την Γαλλική Επανάσταση, η οποία υποκινήθηκε από τους banksters της εποχής, οι oποίοι ανήκαν στις ΙΔΙΕΣ οικογένειες με τους σημερινούς. Η φιλοδοξία τους δεν ήταν φυσικά η κατάκτηση ελευθεριών από τους κοινούς ανθρώπους, αλλά η σταδιακή υποκατάσταση των δυναστειών της Ευρώπης από τους ίδιους. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε μελετώντας τα έργα και τις ημέρες της οικογένειας Rothschild και του Adam Weishaupt, ιδρυτή των illuminati)
Οι banksters είναι η νέα βασιλική οικογένεια, με όλο τον πλανήτη ως βασίλειό τους. Οι τεχνοκράτες που διοικούν τις παγκόσμιες γραφειοκρατίες (Σημ. Μτφ: Εξ ου και ο νεολογισμός που περιγράφει το καινούριο σύστημα που εγκαθιδρύεται: τεχνοφεουδαρχία), και οι μανδαρίνοι που παριστάνουν τους πολιτικούς στα υπολείμματα των κρατών - εθνών, είναι η προνομιούχα άρχουσα τάξη. Οι υπόλοιποι από εμάς, η συντριπτική πλειοψηφία, θα βρούμε τους εαυτούς μας στον ρόλο των φτωχών δουλοπάροικων – εάν είμαστε βέβαια αρκετά τυχεροί να επιβιώσουμε από την διαδικασία κατάρρευσης.
«Σήμερα οι Αμερικανοί θα εξοργίζονταν εάν στρατεύματα του ΟΗΕ εισέβαλλαν στο Los Angeles για να αποκαταστήσουν την τάξη; Αύριο θα είναι ευγνώμονες. Αυτό θα είναι ιδιαίτερα αληθές εάν τους πουν ότι πρόκειται για μια εξωτερική απειλή από μακριά, είτε αληθής είτε κατασκευασμένη, η οποία απειλεί την ίδια την ύπαρξή μας. Τότε όλα τα έθνη του κόσμου θα ικέτευαν τους ηγέτες του κόσμου να τους απαλλάξει από αυτό το κακό. Αυτό που κάθε άνθρωπος φοβάται είναι το άγνωστο. Όταν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο σενάριο, θα παραιτηθούν από τας ατομικά τους δικαιώματα με αντάλλαγμα την εγγύηση της ασφάλειας που θα τους παρέχει η παγκόσμια κυβέρνηση.» – Ο Henry Kissinger μιλώντας στο Evian, στην Γαλλία, στις 21 Μαΐου 1992, κατά την διάρκεια συνάντησης των Bilderbergers.
Το τέλος της Ελευθερίας – Το Παγκόσμιο Αστυνομικό Κράτος
Τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες, περίπου από το 1970 και μετά, βιώνουμε μια διαδικασία αλλαγής καθεστώτος, από ένα παλαιό παγκόσμιο σύστημα σε ένα καινούριο. Στο παλαιό σύστημα, τα έθνη του Πρώτου Κόσμου ήταν σχετικά δημοκρατικά και ευημερούσαν, ενώ ο Τρίτος Κόσμος υπέφερε από την τυραννία του αστυνομικού κράτους, την μαζική φτώχεια και εξαθλίωσηy, και τον ιμπεριαλισμό (δηλαδή την εκμετάλλευση από εξωτερικές δυνάμεις). Όπως ανεφέρθη ανωτέρω, η διαδικασία μετάβασης χαρακτηρίστηκε ως ‘η διάβαση του Ρουβίκωνα’ (Σημ. Μτφ: Η λήψη μιας ριψοκίνδυνης απόφασης χωρίς επιστροφή) – με την εισαγωγή πρακτικών και πολιτικών στον Πρώτο Κόσμο, οι οποίες πριν προορίζονταν ως επί το πλείστον για τον Τρίτο Κόσμο.
Έτσι η δουλεία στο ΔΝΤ μέσω του χρέους, αποτελεί μία διάβαση του Ρουβίκωνα, η οποία κατέστη δυνατή μέσα από την απάτη της κατάρρευσης και των bailout. Με τη σειρά της, η μαζική φτώχεια και η εξαθλίωση, διαβαίνει τον ίδιο Ρουβίκωνα, χάρη στα μέτρα λιτότητας που επιβάλλει το ΔΝΤ, με τις νέες αρμοδιότητες έκδοσης και διακράτησης ομολόγων που διαθέτει. Ο ιμπεριαλισμός επίσης διαβαίνει τον Ρουβίκωνα, δεδομένου ότι ο Πρώτος Κόσμος υποτάσσεται στον εκμεταλλευτικό έλεγχο των banksters και των γραφειοκρατών τους, ένα πλέγμα ισχύος εξωτερικό προς όλες τις εθνικές ταυτότητες. Χωρίς να εκπλήσσει και η τυραννία του αστυνομικού κράτους επίσης διαβαίνει τον Ρουβίκωνα: Η επιβολή τριτοκοσμικών επιπέδων φτώχειας απαιτεί τριτοκοσμικές μεθόδους καταπίεσης και καταστολής.
Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης μπορεί να εκληφθεί ως η απαρχή της παγκόσμιας αντίστασης στην διαδικασία αλλαγής καθεστώτος. Παρόμοια, η απάντηση της αστυνομίας στις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης στο Seattle το Νοέμβριο του 1999, μπορούν να εκληφθούν ως η ‘διάβαση του Ρουβίκωνα’ για το αστυνομικό τυραννικό κράτος. Η υπέρμετρη και αυθαίρετη χρήση βίας αυτής της απάντησης συμπεριλαμβανόμενων πρακτικών όπως να κρατάς τα μάτια των διαδηλωτών ανοικτά και να τα ψεκάζεις με spray πιπεριού – ήταν άνευ προηγουμένου για ειρηνικούς διαδηλωτές σε έθνος του Πρώτου Κόσμου.
Η ειρωνεία είναι ότι η απάντηση της αστυνομίας, κυρίως επειδή δημοσιοποιήθηκε ευρέως, στην πραγματικότητα ενδυνάμωσε το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Όσο οι διαδηλώσεις δυνάμωναν σε μέγεθος και ισχύ, η αστυνομία αντιδρούσε ακόμα πιο βίαια.
(Σημ. Μτφ: Αυτή η διαπίστωση του συγγραφέα του άρθρου πρέπει να ηχήσει ως ηχηρή καμπάνα προειδοποίησης για όλους όσους συμμετέχουν στις πορείες και στις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών. Η δίκαιη αγανάκτηση των συμμετεχόντων και η μαζικότητα των εκδηλώσεων δεν θα αποθαρρύνει τις δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος. Αντίθετα η καταστολή θα γίνει ποιο βίαιη και τεχνικά αρτιότερη. Οι αντιδράσεις τέτοιου τύπου είναι προβλέψιμες από τους banksters και τους εγχώριους υποτακτικούς τους. Συνεπώς, τέτοιου είδους ενέργειες αναμένεται να έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκούν οι διοργανωτές τους και οι συμμετέχοντες σε αυτές.
Το απόγειο αυτών των διαμαρτυριών επετεύχθη στην Γένοβα τον Ιούλιο του 2001, όταν τα επίπεδα βίας και από τις δύο πλευρές άρχισαν να θυμίζουν σχεδόν ανταρτοπόλεμο.
Εκείνες τις ημέρες το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης κυριάρχησε στην διεθνή ειδησεογραφία, και η αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση άρχισε να παίρνει μαζικές διαστάσεις. Το ορατό κίνημα ήταν μόνο η κορυφή του αντισυστημικού παγόβουνου. Υπήρχε διάχυτη η πολύ πραγματική αίσθηση, ότι το κοινό αίσθημα στον Πρώτο Κόσμο είχε αρχίσει να παίρνει μια ριζοσπαστική στροφή. Οι ηγέτες του κινήματος σκέφτονταν τώρα με τους όρους ενός αντικαπιταλιστικού κινήματος. Υπήρχε έντονη πολιτική αστάθεια στον αέρα, και η αίσθηση ότι πιθανότατα η διαφωτισμένη κοινή γνώμη θα μπορούσε να επιτύχει την αλλαγή της πορείας των γεγονότων.
Όλα αυτά άλλαξαν στις 11 Σεπτεμβρίου2001, την ημέρα που οι έπεσαν οι πύργοι. Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης μαζί με την ίδια την παγκοσμιοποίηση, σχεδόν εξαφανίστηκαν πλήρως από την συνείδηση του κοινού εκείνη την μοιραία ημέρα. Ξαφνικά υπήρχε ένα εντελώς νέο παγκόσμιο σενάριο, ένα ολοκαίνουριο τσίρκο των media – μαζί με ένα νέο εχθρό, και ένα νέο είδος πολέμου, ενός πολέμου χωρίς τέλος, ενός πολέμου ενάντια σε φαντάσματα, ενός πολέμου κατά της «τρομοκρατίας».
Νωρίτερα εξετάσαμε πώς η ενορχηστρωμένη οικονομική κατάρρευση του Σεπτεμβρίου του 2008 κατέστησε εφικτή την ταχεία επιτάχυνση της υλοποίησης συγκεκριμένων σχεδίων, όπως η αποδόμηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, και η επιβολή αυστηρών μέτρων λιτότητας. Με παρόμοιο τρόπο, τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 κατέστησαν εφικτή την επιτάχυνση της υλοποίησης κάποιων άλλων σχεδίων, όπως η απάλειψη των πολιτικών ελευθεριών και η καταπάτηση του διεθνούς δικαίου.
Πριν ακόμα πέσουν οι πύργοι, το ‘Patriot Act’ ήταν ήδη σε μορφή προσχεδίου, διακηρύσσοντας με ξεκάθαρους όρους ότι το αστυνομικό κράτος ήταν ήδη εδώ (στις ΗΠΑ) εν πλήρη ισχύ και είχε έρθει για να μείνει – η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου είχε καταστεί κενό γράμμα. Πριν παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα, παρόμοια ‘αντιτρομοκρατική’ νομοθεσία είχε υιοθετηθεί σε όλο τον πρώτο Κόσμο. (Σημ. Μτφ: Και στην Ελλάδα, όπου ψηφίστηκε μεν ο αντιτρομοκρατικός νόμος, αλλά η εγχώρια «τρομοκρατία» ουδέποτε εξαρθρώθηκε πλήρως, με αποτέλεσμα η εφαρμογή αυτού του νόμου να γίνεται όλο ένα και σκληρότερη. Τυχαίο? Δεν το νομίζω..)
Εάν κάποιο αντισυστημικό κίνημα σήκωνε ποτέ κεφάλι στον Πρώτο Κόσμο (όπως έγινε, για παράδειγμα πρόσφατα στην Ελλάδα), η αυθαιρεσία των αστυνομικών δυνάμεων θα μπορούσε να φτάσει στα αναγκαία επίπεδα που θα απαιτούνταν για την καταστολή της αντίστασης. Σε κανένα λαϊκό κίνημα δεν θα επιτρεπόταν ποτέ να εκτροχιάσει τις καθεστωτικές αλλαγές που σχεδιάζουν οι banksters. Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης φώναζε δυνατά, «Έτσι μοιάζει η αληθινή δημοκρατία». Με την 11η Σεπτεμβρίου, οι banksters απάντησαν: « Έτσι μοιάζει η αληθινή καταπίεση».
Τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου οδήγησαν απευθείας στις εισβολές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, και βοήθησαν στην διαμόρφωση ενός γενικότερου κλίματος όπου οι εισβολές σε εδάφη κυρίαρχων κρατών μπορούσαν εύκολα να δικαιολογηθούν, με την μία ή την άλλη αφορμή. Το διεθνές δίκαιο εγκαταλείφθηκε όπως και οι πολιτικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα. Όπως άρθηκαν όλοι οι περιορισμοί για τις εσωτερικές επεμβάσεις της, έτσι άρθηκαν και όλοι οι περιορισμοί που αφορούσαν τις εξωτερικές γεωπολιτικές στρατιωτικές επεμβάσεις. Τίποτα δεν μπορούσε να αντισταθεί ενάντια στην ατζέντα αλλαγής καθεστώτος των banksters.
«Η τεχνοτρονική εποχή (technetronic era) θα έχει ως χαρακτηριστικό την σταδιακή εμφάνιση μιας πιο ελεγχόμενης κοινωνίας … η οποία θα κυριαρχείται από μια ελίτ, που δεν θα περιορίζεται από παραδοσιακές αξίες … αυτή η ελίτ δεν θα διατάσει να επιτύχει τις πολιτικές της επιδιώξεις με την χρήση των πλέον σύγχρονων τεχνικών επηρεασμού της συμπεριφοράς του κοινού … Η διαρκής και επίμονη κοινωνική κρίση, η ανάρρηση μιας χαρισματικής προσωπικότητας (Σημ. Μτφ: Ο μελλοντικός παγκόσμιος δικτάτορας), και η εκμετάλλευση των ΜΜΕ για την απόκτηση της εμπιστοσύνης του κοινού θα είναι τα εφαλτήρια για τον σταδιακό μετασχηματισμό των ΗΠΑ σε μια αυστηρά ελεγχόμενη κοινωνία … Επιπλέον, μπορεί να είναι πιθανό – και δελεαστικό – να εκμεταλλευτούμε για στρατηγικούς πολιτικούς σκοπούς τους καρπούς της επιστημονικής έρευνας πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου.» – Zbigniew Brzezinski, Between Two Ages: America’s Role in the Technetronic Era, 1970 (Μεταξύ 2 εποχών: Ο ρόλος της Αμερικής στην Τεχνοτρονική Εποχή).
Η Μετά - Καπιταλιστική Εποχή – Νέοι Μύθοι για ένα Νέο Πολιτισμό
Το 2012 μπορεί να μην είναι το ακριβές έτος, αλλά είναι δύσκολο να μην δεις ότι το φινάλε δεν θα διαρκέσει πολύ παραπάνω από αυτή την ημερομηνία– άλλωστε οι κυρίαρχοι του σύμπαντος λατρεύουν την αριθμολογία και τους συμβολισμούς, όπως με το 911 (και στη Χιλή και στο Manhattan), την πτήση των Κορεατικών Αερογραμμών KLA 007, και πολλά άλλα. Το 2012 βρίθει συμβολισμών, π.χ. με το Ημερολόγιο των Μάγια, και το Internet βουίζει από τις πολλές «προφητείες» σχετικά με το 2012, τις στρατηγικές επιβίωσης, τις αναμενόμενες επεμβάσεις από εξωγήινους, και άλλες τέτοιες φαιδρότητες. Και βέβαια υπάρχει και το φιλμ του Hollywood , το 2012, το οποίο απιεκονίζει ξεκάθαρα την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας και την προσχεδιασμένη διάσωση ολίγων εκλεκτών. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποτέ με τις παραγωγές του Hollywood, ποια αποτελεί ξέφρενη φαντασία, και ποια προετοιμάζει τον κοινό νου συμβολικά για το τι επέρχεται.
Όποια και αν είναι η ακριβής ημερομηνία, όλα τα νήματα θα συγκλίνουν, γεωπολιτικά και εγχώρια, και ο κόσμος θα αλλάξει. Θα είναι μια νέα εποχή, όπως η εποχή του καπιταλισμού διαδέχθηκε την αριστοκρατία, και ο Μεσαίωνας την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κάθε εποχή έχει την δική της δομή, τα δικά της οικονομικά, τις δικές της κοινωνικές δομές, και την δική της μυθολογία. Όλα αυτά πρέπει να συνδέονται συνεκτικά μεταξύ τους, και η φύση τους πρέπει να ακολουθεί τις θεμελιώδεις σχέσεις ισχύος και τις οικονομικές συνθήκες του συστήματος.
Όποτε υπάρχει μια αλλαγή εποχής, η προηγούμενη εποχή πάντα δαιμονοποιείται στη νέα μυθολογία.
Στην Ιστορία του Κήπου της Εδέμ ο όφις δαιμονοποιείται – ένα σεβαστό σύμβολο στον παγανισμό, τον προκάτοχο του μονοθεϊσμού.
(Σημ. Μτφ: Ο συγγραφέας δεν είναι προφανώς Χριστιανός. Η άποψη των Χριστιανών για το θέμα είναι ότι οι αναπαραστάσεις όφεων στους παγανιστικούς ναούς οφείλονται στην δαιμονολατρία εντός αυτών των ναών. Η γενικότερη συλλογιστική του συγγραφέα πάντως για το θέμα είναι κοινά αποδεκτή, δεδομένης της πραγματικής μεταβολής στάσης της κοινής γνώμης έναντι αυτού του συμβόλου, κατά την μετάβαση από την παγανιστική στην χριστιανική εποχή).
Με την άνοδο των Ευρωπαϊκών εθνικών κρατών, η Καθολική Εκκλησία δαιμονοποιήθηκε και εισήχθη ο Προτεσταντισμός. Όταν ήρθαν οι δημοκρατίες, η δαιμονοποίηση των μοναρχών υπήρξε σημαντικό μέρος της διαδικασίας. Στον μετά το 2012 κόσμο, η δημοκρατία και η εθνική κυριαρχία θα δαιμονοποιηθούν. Αυτό θα παίξει πολύ μεγάλο ρόλο, στο να πείσει τους λαούς να αποδεχθούν την αυθαίρετη απολυταρχική διακυβέρνηση …
«Σε αυτές τις τρομερές σκοτεινές ημέρες, πριν από την ενοποίηση της ανθρωπότητας, η αναρχία βασίλευε στον κόσμο. Το ένα έθνος επιτίθετο στο άλλο, όντας όμοια με αρπακτικά ζώα στην άγρια φύση. Τα έθνη δεν είχαν μακροχρόνια συνοχή; οι ψηφοφόροι μετακινούνταν από το ένα κόμμα στο άλλο, κρατώντας τις κυβερνήσεις σε διαρκή μεταβατική κατάσταση και αιώνια σύγχυση. Πως μπόρεσε κάποιος ποτέ να σκεφτεί ότι μάζες από ημιμαθείς ανθρώπους μπορούσαν να κυβερνήσουν τον εαυτό τους, και να διαχειριστούν μια περίπλοκη κοινωνία? Η δημοκρατία ήταν ένα κακοσχεδιασμένο πείραμα που οδήγησε μόνο στην διαφθορά και την χαοτική διακυβέρνηση… Πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σε αυτόν τον καλά οργανωμένο κόσμο, όπου η ανθρωπότητα έχει τελικά ενηλικιωθεί, και αυτοί που διαθέτουν τις βέλτιστες δεξιότητες λαμβάνουν τις αποφάσεις για το σύνολο του πλανήτη.» (Σημ. Μτφ: Αυτή θα είναι η ρητορεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία ήδη ακούγεται σε πολλά ΜΜΕ)
Ο καπιταλισμός έχει να κάνει με τις έννοιες ανάπτυξη, πρόοδο και αλλαγή. Στον καπιταλισμό οι αρετές της φιλοδοξίας, της ανάληψης πρωτοβουλίας, και της ανταγωνιστικότητας εξυμνούνται, επειδή ακριβώς αυτές οι αρετές εξυπηρετούν την δυναμική του καπιταλισμού.
Οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να συσσωρεύουν διαρκώς περισσότερα αγαθά, και ποτέ να ην ικανοποιούνται με όσα έχουν. Στον καπιταλισμό, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ένα ίχνος ελευθερίας, και ένα ίχνος ευημερίας, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργεί η δυναμική του καπιταλισμού. Χωρίς κάποιο βαθμό ελευθερίας, η φιλοδοξία δεν μπορεί να τραφεί. Χωρίς κάποια στοιχειώδη ευημερία, πώς θα μπορούσε να επιδιωχθεί συσσώρευση αγαθών; Στον μετα- καπιταλιστικό κόσμο, οι καπιταλιστικές αρετές θα δαιμονοποιηθούν. Αυτό θα είναι πολύ σημαντικό για να πειστούν οι άνθρωποι να αποδεχθούν την φτώχεια και την στρατιωτικού τύπου αυταρχική διακυβέρνηση.
«Το κυνήγιο των χρημάτων είναι η πηγή κάθε κακού και το καπιταλιστικό σύστημα ήταν εγγενώς διεφθαρμένο και σπάταλο. Η αναρχία βασίλευε στις αγορές, και οι μεγάλες εταιρίες κυνηγούσαν τυφλά το κέρδος, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τις ανθρώπινες ανάγκες ή την Γη. Πόσο πιο λογικές είναι οι ταξιαρχίες παραγωγής μας, οι οποίες παράγουν μόνο ότι είναι αναγκαίο, χρησιμοποιώντας μόνο αειφόρες πηγές. Ο καπιταλισμός ενεθάρρυνε την απληστία και την κατανάλωση; οι άνθρωποι αγωνίζονταν να ανταγωνιστούν ο ένας τον άλλο, να «πάρουν κεφάλι» στην κούρσα των αρουραίων. Πόσο σοφότεροι είμαστε τώρα, που ζούμε εντός των ποσοστώσεών που καθορίζουν το σιτηρέσιο μας, και που αποδεχόμαστε τα καθήκοντα που μας ανατίθενται, όποια και αν είναι αυτά, προσφέροντας υπηρεσία στην ανθρωπότητα.. (Σημ. Μτφ: Και τέτοιου είδους θα είναι η ρητορεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία επίσης ήδη ακούγεται σε πολλά ΜΜΕ, κυρίως σε κάτι «οικολόγους» …).
Σε αυτή την αλλαγή καθεστώτος, που εγκαινιάζει την μετα-καπιταλιστική εποχή, διακρίνουμε μια συνειδητή ενορχήστρωση των οικονομικών, της πολιτικής, της γεωπολιτικής και της μυθολογίας σε ένα καλά συντονισμένο σχέδιο. Μια ολοκαίνουρια πραγματικότητα δημιουργείται, ένας ολοκαίνουριος παγκόσμιος πολιτισμός. Σε τελική ανάλυση, η δυνατότητα να μετασχηματίζεις τον πολιτισμό είναι η απόλυτη μορφή εξουσίας. Μέσα σε μια μόνο γενιά, ένας νεοεισαχθείς πολιτισμός θα μετατραπεί στο «έτσι έχουν τα πράγματα», στο νέο καθεστώς πραγμάτων, στο νέο τρόπο συμβίωσης των ανθρώπων. Και τι, μπορεί να αναρωτηθούμε, μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο των μελλοντικών διαμορφώσεων του πολιτιστικού καθεστώτος που θα μπορούσε να σχεδιάσει η βασιλική οικογένεια των bankster?
Από τότε που εισήχθη η δημόσια εκπαίδευση, το κράτος και η οικογένεια ανταγωνίζονται για τον έλεγχο της διαμόρφωσης της παιδικής προσωπικότητας. Και είναι στην παιδική ηλικία όπου ο πολιτισμός μεταδίδεται στην επόμενη γενεά. Στο διαχειριζόμενο σε επίπεδο μικροκλίμακας μετακαπιταλιστικό μέλλον μας, θα δούμε την «τελική λύση» για τον κοινωνικό έλεγχο, η οποία θα είναι η μονοπώληση της ανατροφής των παιδιών από το κράτος. Αυτό θα εξαφάνιζε από την κοινωνία τους δεσμούς γονέα - παιδιού, και συνεπώς κάθε είδους οικογενειακό δεσμό. Δεν θα υπήρχε πλέον η έννοια των συγγενών, θα υπήρχαν απλά τα μέλη της κυψέλης. Η οικογένεια πρέπει να δαιμονοποιηθεί. Ήδη, εδώ στην Ιρλανδία, υπάρχουν καθημερινά τηλεοπτικά σποτ που δραματοποιούν το δράμα των παιδιών που τα έχουν κακοποιηθεί ή παραμεληθεί από τους γονείς τους …
«Πόσο τρομακτικές ήταν οι παλιές ημέρες, όπου μη αδειοδοτημένα, ανεκπαίδευτα ζευγάρια είχαν τον πλήρη έλεγχο των ευάλωτων παιδιών, πίσω από κλειστές πόρτες, με όποιες νευρώσεις, εθισμούς ή διαστροφές τύχαινε να έχουν οι γονείς. Πώς μπόρεσε αυτό το απομεινάρι της πατριαρχικής σκλαβιάς, αυτό το ασφαλές σπίτι-κρησφύγετο της παιδικής κακοποίησης των παιδιών, να συνεχίσει να υπάρχουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να μην αναγνωρίζεται η πραγματική του φύση? Πόσο καλύτερα είμαστε τώρα, όπου τα παιδιά ανατρέφονται επιστημονικά, από καταρτισμένο προσωπικό, και μαθαίνουν πειθαρχία και υγιείς αξίες.
Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό New Dawn No. 128 (September-October 2011).
O Richard K, Moore, απόδημος από την Silicon Valley, συνταξιοδοτήθηκε και μετακόμισε στην Ιρλανδία το 1994 για να αρχίσει την «πραγματική δουλειά» του – την προσπάθεια κατανόησης του πώς λειτουργεί ο κόσμος, και πώς μπορούμε να τον κάνουμε καλύτερο. Πολλά χρόνια έρευνας και συγγραφής κατέληξαν στο ευρύτατα αναγνωρισμένο βιβλίο του ’Escaping the Matrix: How We the People Can Change the World (The Cyber journal Project, 2005)’. («Δραπετεύοντας από το Matrix: Πώς εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο)
ειναι σεντονι, το ξερω, αλλά αξιζει να αφιερωσεε λιγα λεπτα να το διαβασετε...
αυτό θέλει ένα κουβά καφέ για να το διαβάσεις :) θα προσπαθήσω όμως γιατί μου τράβηξαν το ενδιαφέρων κάποιοι τίτλοι ;)
διάβασα το μισό είναι φουλ στην ανακρίβεια και στο ψέμα αντανακλώντας την αναγκη του Ελληνα να ριξεί την ευθύνη σε άλλα άτομα από το να δει τα δικα του λαθη
Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό New Dawn No. 128 (September-October 2011) και είναι του Richard K, Moore.
δεν εχει γραφτει απο ελληνα οποτε καταρχην δεν ισχυει αυτη η "αντανακλαση" που λες.
Απο κει και περα αν εκτος απο αφοριστικες γενικολογιες, συκοφαντιες και ανακριβειες θελεις να πεις κατι πιο συγκεκριμενο και τεκμηριωμενο με χαρα θα το ακουσομε...
δεν εχει γραφτει απο ελληνα οποτε καταρχην δεν ισχυει αυτη η "αντανακλαση" που λες.
Απο κει και περα αν εκτος απο αφοριστικες γενικολογιες, συκοφαντιες και ανακριβειες θελεις να πεις κατι πιο συγκεκριμενο και τεκμηριωμενο με χαρα θα το ακουσομε...
ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΣΕ ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Ερώτ. #1: Ποιοί είναι πίσω από αυτή την πρωτοβουλία; Πώς τους έπιασε ο καημός για εμάς;
Στην Πρωτοβουλία αυτή συμμετέχουν πολίτες διαφόρων τάξεων, απόψεων και ιδεολογικών καταβολών που μπορεί να έχουν διαφορές μεταξύ τους, αλλά τους ενώνει η κοινή αντίληψη για την αναγκαιότητα αλλαγής του Συντάγματος, το οποίο είναι το θεμέλιο της κοινωνίας. Ο καημός τους έχει αφετηρία τις ίδιες τους τις αντιλήψεις περί Δημοκρατίας, Δικαιοσύνης και Ισότητας.
Ερώτ. #2: Και ποιός μου λέει πως το νέο Σύνταγμα θα είναι καλύτερο και όχι χειρότερο;
Η επιδίωξη είναι το νέο Σύνταγμα να μην φτιαχτεί από μια ομάδα «εκλεκτών», αλλά από τον ίδιο το λαό διότι μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να φροντίσουμε για το καλό μας, το ατομικό και το κοινωνικό. Ακόμη και προβλήματα να έχει το σημερινό Σύνταγμα, είναι πάλι δική μας υπόθεση να το βελτιώσουμε. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι είναι τόσο δυσνόητο, διφορούμενο, ασαφές και μακροσκελές, που δύσκολα θα μπορούσε να γίνει χειρότερο. Το νέο Σύνταγμα θα δημιουργήσει νέα ήθη και θα επιστρέψει την δύναμη της ψήφου στον λαό, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία το φτιάχνουμε από κοινού εμείς οι πολλοί για όλους μας και όχι κάποιοι λίγοι για τους λίγους.
Ερώτ. #3: Γιατί να ασχολούμαι με μια Πρωτοβουλία για ένα νέο Σύνταγμα που από πίσω βρίσκονται άνθρωποι που δεν τους γνωρίζει κανείς;
Δεν χρειαζόμαστε σωτήρες και ηγέτες. Σημασία έχουν οι ιδέες και η πίστη στη δύναμη του λαού. Κανένας δεν πρόκειται να μας υπερασπιστεί αν εμείς δεν περιφρουρούμε τα δικαιώματά μας, ως απλοί υπεύθυνοι πολίτες χωρίς κομματικά καπελώματα. Αν κάποιοι επώνυμοι θέλουν να υποστηρίξουν τις ιδέες μας, είναι καλοδεχούμενοι όπως ο καθένας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που πρέπει να ξεπεράσουμε είναι να ακούσουμε ο ένας τον άλλο και να διαπιστώσουμε ότι και οι άλλοι λένε αυτά που εμείς σκεπτόμαστε, να επικοινωνήσουμε και να επιβάλλουμε την θέληση των πολλών.
Ερώτ. #4: Έχει και άλλους που προτείνουν νέο Σύνταγμα, σε τί διαφέρει η δική σας πρόταση; Πάλι σαν τα κόμματα δεν θα είστε; Καθείς και το σύνταγμά του.
Οι προτάσεις μπορεί να είναι πολλές, το ζήτημα είναι να τεθεί η οποιαδήποτε πρόταση στην κρίση του λαού και όχι στην οποιαδήποτε Βουλή. Εμείς, αν και προτείνουμε ξεκάθαρα 6 άξονες εκδημοκρατισμού και ένα νέο Σύνταγμα, εντούτοις διαβουλευόμαστε για τα πάντα και διαμορφώνουμε από κοινού όλοι ανεξαιρέτως τους θεμελιώδεις νόμους μας. Πιο δημοκρατικά, πιο καθαρά και διάφανα, δεν γίνεται. Παρόμοια με την Ισλανδία.
Ερώτ. #5: Και πώς μπορώ να βοηθήσω;
Πρώτα απ’ όλα να διαβάσεις τη Διακήρυξη της Πρωτοβουλίας, που περιέχει τους έξι κεντρικούς άξονες στους οποίους θα στηρίζεται το νέο Σύνταγμα. Ύστερα, αν συμφωνείς, να εγγραφείς και να προσυπογράψεις τη Διακήρυξη, έτσι ώστε να αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών με το κοινό αυτό αίτημα. Παράλληλα, μπορείς να αρχίσεις να συστήνεις τη Διακήρυξη και την Πρωτοβουλία και στο δικό σου κύκλο. Πρέπει να διαδώσουμε τον στόχο της ομάδας και να ενώσουμε τον λαό κάτω από το σύνθημα ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ! Χωρίς καπελώματα από κόμματα, ένας στόχος και μια απαίτηση που έλειπε από τις διαμαρτυρίες είναι να δείξουμε ότι υπάρχει και άλλη λύση εκτός του μονόδρομου που μας επιβάλλουν χωρίς να μας ρωτήσουν, μια λύση που θα περιλαμβάνει όλους εμάς! Τέλος, μπορείς να συμμετάσχεις σε μία από τις ομάδες εργασίας, ώστε να συμβάλεις πιο ενεργά, όπως και όσο μπορείς, προς την κατεύθυνση της αλλαγής του Συντάγματος. Είναι σημαντικό να ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός ή συνταγματολόγος για να συμβάλει. Αρκεί να έχει ανεπτυγμένη την αίσθηση δικαίου, να θέλει να συνεργαστεί και να προσφέρει με όποιον τρόπο μπορεί. Η ιδέα ότι το Σύνταγμα είναι, τάχα, υπόθεση ειδικών επιστημόνων, των συνταγματολόγων, είναι παραπλανητική. Το Σύνταγμα είναι υπόθεση όλων μας, εφόσον αφορά όλους μας και πρέπει να είναι σεβαστό από όλους.
Ερώτ. #6: Βαρέθηκα να γίνονται εκλογές, και ουσιαστικές λύσεις δεν είδα. Τί παραπάνω θα κάνουν τα δημοψηφίσματα; Εξάλλου, δεν είναι και πολυέξοδα;
Πραγματική δημοκρατία χωρίς έμπρακτη λαϊκή συμμετοχή, δεν υπάρχει. Το δημοψήφισμα είναι μια απ’ τις πιο σημαντικές εκφράσεις της λαϊκής συμμετοχής. Σκέψου ότι στο ισχύον καθεστώς της υποτιθέμενης «Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας», η λαϊκή συμμετοχή κατοχυρώνεται μεν συνταγματικά ως ιδέα, αλλά στην πράξη δεν προβλέπονται τρόποι εφαρμογής της. Άρα παραμένει κενό γράμμα και τελείως εικονική. Έτσι, οι πολίτες συμμετέχουν ενεργά στη δημοκρατία μόνο για 5 λεπτά που ψηφίζουν. Από εκεί και πέρα, οι πολιτικοί λαμβάνουν την θεσμοθετημένα νοθευμένη λαϊκή εντολή (λόγω ευνοϊκού εκλογικού νόμου, μπόνους εδρών, κ.τ.λ.) και αποφασίζουν, προωθούν, ψηφίζουν και αλλάζουν ό,τι θέλουν προς το συμφέρον όποιων θέλουν, και όχι αναγκαστικά του λαού που τους ψήφισε. Λειτουργούν πλέον ανεξέλεγκτα και αυταρχικά, καθότι δεν προβλέπονται ελεγκτικοί μηχανισμοί για το έργο τους όπως: ανάκληση προσώπων, αίτημα ακύρωσης νομοθετημάτων ως παράλογων, ανήθικων, υπερβολικών. Οι διαδικασίες αυτές ενεργοποιούνται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με συλλογή ικανού αριθμού υπογραφών από πολίτες. Ως προς το κόστος των δημοψηφισμάτων και το εάν είναι πολυέξοδα, αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι πολυτιμότερο αγαθό από την ανθρώπινη ελευθερία δεν υπάρχει. Άρα, ακόμη και πολυέξοδα να είναι, εφόσον διασφαλίζουν σε μεγάλο βαθμό την αυτοδιάθεση και ελεύθερη βούληση των πολιτών, δεν γεννάται τέτοιο ζήτημα. Αντίθετα, όσο οι πολίτες δεν έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν για το μέλλον τους μόνοι τους μέσω δημοψηφισμάτων, τόσο χάνουν ολοένα και περισσότερο την πραγματική τους ελευθερία και αυτοδιάθεση.
Ερώτ. #7: Αν δεν καθαρίσει ο τόπος από αυτά τα «αρπαχτικά», δεν γίνεται τίποτα. Χρειάζεται να γίνει παγκόσμιο ξεκαθάρισμα αυτών που κινούν τα νήματα για να αλλάξει η κατάσταση.
Μακάρι να μπορούσε να ανατραπεί το σκηνικό με τα διεθνή και παγκόσμια «αρπακτικά». Αυτό δεν γίνεται, τουλάχιστον από την Πρωτοβουλία, ούτε όμως σημαίνει ότι παραιτούμαστε απ’ αυτό που μπορούμε να πετύχουμε, και θεωρούμε ότι δεν είναι καθόλου μικρό ή λίγο, καθότι αφορά έναν ολόκληρο λαό και όχι μια μερίδα ανθρώπων. Εξάλλου στη χώρα μας η στάση των πολιτικών τα τελευταία 3 χρόνια δείχνει το πόσο λίγο υπολογίζουν τη δύναμη του λαού. Η Ελλάδα μπορεί να επαναφέρει τη δημοκρατία και να δώσει το έναυσμα στους λαούς της Ευρώπης, αρχικά την ώθηση για παρόμοιες αλλαγές που θα οδηγήσουν την ιστορία σε άλλα μονοπάτια. Μπορεί να μην πήρε δημοσιότητα, αλλά ήδη ξεκίνησε. Οι Ισλανδοί το έπραξαν μέσω δημοψηφίσματος και αναζητώντας τα αίτια κατέληξαν να επιδιώκουν την αλλαγή του Συντάγματός τους. Ήρθε η ώρα να διδαχθούμε από το παράδειγμα τους για την έξοδο από την κρίση.
Ερώτ. #8: Tί άποψη έχετε για τη βουλευτική ασυλία;
Ο βουλευτής πρέπει να έχει ασυλία μόνο για τις πολιτικές απόψεις που εκφράζει στη Βουλή. Πέραν αυτού θα κρίνεται με τους ίδιους νόμους με τον απλό πολίτη. Με το ισχύον πολιτικό σύστημα, η ασυλία έχει γενικευτεί με συνέπεια οι βουλευτές να αποτελούν ένα σώμα «εκλεκτών» υπεράνω νόμου, ακόμη και για ποινικά, οικονομικά και άλλα αδικήματα. Έτσι καταργείται η αρχή της ισονομίας και της διάκρισης των εξουσιών, διότι οι κατηγορούμενοι δικάζουν τους εαυτούς τους. Έτσι, η απονομή δικαιοσύνης γίνεται «οικογενειακή υπόθεση».
Ερώτ. #9: Για ποιό λόγο θα κάνουμε δημοψηφίσματα και κάθε πότε;
Όποτε χρειάζεται ο λαός να αποφανθεί επί σοβαρών θεμάτων. Μπορεί να τα προκαλεί η Κυβέρνηση, ο Πρόεδρος, ακόμη και ο κάθε πολίτης, όμιλος, πρωτοβουλία, επαγγελματικός κλάδος μπορεί με την συλλογή ενός αριθμού υπογραφών να επιβάλει την συζήτηση νέου νομοσχεδίου ή ακύρωση ισχύοντος νόμου. Είναι θεμελιώδης μηχανισμός ελέγχου των εξουσιών. Σκεφτείτε μόνο πώς όλα εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα, εύκολα και αιφνιδιαστικά στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Διότι η πολιτική ελίτ γνωρίζει ότι συνταγματικά δεν προβλέπεται απολύτως κανένας ανασχετικός μηχανισμός από πλευράς των πολιτών, κι έτσι μπορούν να κάνουν ό,τι οι ίδιοι θελήσουν ανεμπόδιστα με τη «λευκή επιταγή» που λαβαίνουν στις εκλογές. Δεν αρκεί όμως η λαϊκή εντολή, αν υπάρχει, αλλά θέλει αποτελεσματικούς και συνεχείς ελεγκτικούς μηχανισμούς από κάτω προς τα πάνω, ώστε οι πολιτικοί να μην αποκόπτονται από την κοινωνία αλλά να την υπηρετούν και να ελέγχονται απ’ αυτήν. Ένας από τους αμεσότερους και σημαντικότερους μηχανισμούς συμμετοχής της κοινωνίας στις αποφάσεις, χωρίς πλήρη εκχώρηση της εξουσίας αυτής στους πολιτικούς, είναι τα δημοψηφίσματα.
Ερώτ. #10: Ποιό εκλογικό σύστημα προτείνετε;
Απλή αναλογική συνταγματικά κατοχυρωμένη, διότι εναρμονίζεται με την αρχή της ισοδύναμης ψήφου για όλους τους πολίτες (Ισοκρατία) και απηχεί πιστότερα τη βούληση του λαού. Με το πρόσχημα της ακυβερνησίας, τα έως τώρα εφαρμοζόμενα εκλογικά συστήματα παραποιούν την ισοδυναμία της ψήφου για την εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων και τη διαιώνιση στην εξουσία. Επίσης, στο ισχύον σύστημα υπάρχει η δέσμευση του 3% για είσοδο στη Βουλή, και καθιστά άκυρη την ψήφο μιας διόλου ευκαταφρόνητης μερίδας πολιτών. Επομένως το περιοριστικό εκλογικό μέτρο θα πρέπει να καταργηθεί.
Ερώτ. #11: Η προεδρική δημοκρατία δεν θα ενισχύσει τον δικομματισμό όπως στις Η.Π.Α.;
Αντιθέτως, η προτεινόμενη απλή αναλογική και ο έλεγχος των ΜΜΕ θα επιτρέψουν περισσότερη πολυφωνία και στη Βουλή και στην κοινωνία. Μαζί δε με την προεδρική τίθενται σε διαβούλευση μια σειρά άλλων θεσμών και διατάξεων που μας διαφοροποιούν κατά πολύ από τους αντίστοιχους των Η.Π.Α. αλλά και άλλων ευρωπαϊκών κρατών προς το δημοκρατικότερο. Επίσης, δίνει την ευκαιρία στον κάθε πολίτη να απεξαρτηθεί από την ανάγκη ψήφισης ενός κόμματος για την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Ο πολίτης πλέον μπορεί να ψηφίζει σύμφωνα με την ιδεολογία του, χωρίς το στερεότυπο παραπλανητικό δίλημμα της «χαμένης ψήφου».
Ερώτ. #12: Ποιός θα ελέγχει την συνταγματικότητα των νόμων και θα μπορεί να επιβάλει την γνώμη του προς το συμφέρον του λαού;
Προτείνουμε τη θέσπιση ενός πραγματικά ανεξάρτητου Συνταγματικού Δικαστηρίου όπου οι αποφάσεις του θα είναι δεσμευτικές και όχι συμβουλευτικές, και στην πράξη ανίσχυρες, όπως συμβαίνει τώρα με τα τρία ανώτατα δικαστήρια της χώρας μας, που έχουν διοριζόμενα και άρα εξαρτημένα από την εκάστοτε κυβέρνηση προεδρεία. Επίσης, δυνατότητα θεσμικής παρέμβασης αποκτούν τόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όσο κι ο ίδιος ο λαός. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η περίπτωση της Ισλανδίας, όπου ο Π.τ.Δ. παρενέβη υπέρ του λαού για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Ερώτ. #13: Υπάρχει περίπτωση απλοί πολίτες να προτείνουν νόμους;
Είναι μια απ’ τις βασικές επιδιώξεις της Πρωτοβουλίας. Οποιοσδήποτε πολίτης ή φορέας με την συλλογή ενός ικανού αριθμού υπογραφών θα έχει την δυνατότητα να προτείνει, ψήφιση ή ακύρωση νόμων, ή να προκαλεί δημοψήφισμα. Αυτό θα απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και θα δώσει την ευκαιρία π.χ. στους εμπόρους να προτείνουν νόμους ρύθμισης της αγοράς, στους γιατρούς να προτείνουν νόμους για την υγεία, στους εκπαιδευτικούς για την παιδεία, κ.ο.κ. Ήδη, στο εξωτερικό αυτή η δυνατότητα ισχύει. Στην Ελλάδα η συμμετοχή του πολίτη στην εξουσία, που υποτίθεται ότι του δίνει το ίδιο το Σύνταγμα* είναι πρακτικά ανύπαρκτη.
*ΑΡΘΡΟ 1: (παρ.2) Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. (παρ.3) Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Ερώτ. #14: Οι δικαστικοί λειτουργοί θα είναι ανεξάρτητοι;
Θέλουμε οι τρεις εξουσίες (νομοθετική-εκτελεστική-δικαστική) που περιγράφει το Σύνταγμα να λειτουργούν ανεξάρτητα. Οι επικεφαλής της δικαστικής εξουσίας να μην διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση όπως το Σύνταγμα προβλέπει. Ευνόητο είναι, ότι με τους ισχύοντες όρους η δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της είναι άμεσα εξαρτημένοι και ελεγχόμενοι από το κυβερνών κόμμα. Βασικό κομμάτι της πρότασής μας είναι η πραγματική διάκριση των τριών εξουσιών. Οι δικαστές, από την κατώτερη έως την υψηλότερη βαθμίδα της ιεραρχίας, θα πάψουν να είναι εξαρτώμενοι από την κυβέρνηση.
Ερώτ. #15: Μέχρι να αλλάξουμε το Σύνταγμα με τον τρόπο που προτείνετε, θα έχει διαλυθεί η χώρα.
Η διάλυση είναι αναπόφευκτη όσο το ισχύον Σύνταγμα δεν αλλάζει, καθώς αυτό είναι που επί 37 χρόνια νομιμοποιεί και θεσμοθετεί την αυθαιρεσία και την ατιμωρησία της πολιτικοοικονομικής ελίτ, περιορίζοντας τον πολίτη και τον ελληνικό λαό σε απλό θεατή καθώς δεν προβλέπεται οποιαδήποτε δυνατότητα θεσμικής του παρέμβασης. Λύση δεν είναι να αλλάζουν συνεχώς οι παίκτες, αλλά οι κανόνες του παιχνιδιού εκ θεμελίων. Ζωντανό και επίκαιρο παράδειγμα πάλι η Ισλανδία, η οποία βρέθηκε σε παρόμοια θέση μ’ εμάς και η λύση που προκρίθηκε ήταν η δημιουργία νέου Συντάγματος από τον ίδιο το λαό μέσω ανοιχτής διαβούλευσης.
Ερώτ. #1: Ποιοί είναι πίσω από αυτή την πρωτοβουλία; Πώς τους έπιασε ο καημός για εμάς;
Στην Πρωτοβουλία αυτή συμμετέχουν πολίτες διαφόρων τάξεων, απόψεων και ιδεολογικών καταβολών που μπορεί να έχουν διαφορές μεταξύ τους, αλλά τους ενώνει η κοινή αντίληψη για την αναγκαιότητα αλλαγής του Συντάγματος, το οποίο είναι το θεμέλιο της κοινωνίας. Ο καημός τους έχει αφετηρία τις ίδιες τους τις αντιλήψεις περί Δημοκρατίας, Δικαιοσύνης και Ισότητας.
Ερώτ. #2: Και ποιός μου λέει πως το νέο Σύνταγμα θα είναι καλύτερο και όχι χειρότερο;
Η επιδίωξη είναι το νέο Σύνταγμα να μην φτιαχτεί από μια ομάδα «εκλεκτών», αλλά από τον ίδιο το λαό διότι μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να φροντίσουμε για το καλό μας, το ατομικό και το κοινωνικό. Ακόμη και προβλήματα να έχει το σημερινό Σύνταγμα, είναι πάλι δική μας υπόθεση να το βελτιώσουμε. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι είναι τόσο δυσνόητο, διφορούμενο, ασαφές και μακροσκελές, που δύσκολα θα μπορούσε να γίνει χειρότερο. Το νέο Σύνταγμα θα δημιουργήσει νέα ήθη και θα επιστρέψει την δύναμη της ψήφου στον λαό, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία το φτιάχνουμε από κοινού εμείς οι πολλοί για όλους μας και όχι κάποιοι λίγοι για τους λίγους.
Ερώτ. #3: Γιατί να ασχολούμαι με μια Πρωτοβουλία για ένα νέο Σύνταγμα που από πίσω βρίσκονται άνθρωποι που δεν τους γνωρίζει κανείς;
Δεν χρειαζόμαστε σωτήρες και ηγέτες. Σημασία έχουν οι ιδέες και η πίστη στη δύναμη του λαού. Κανένας δεν πρόκειται να μας υπερασπιστεί αν εμείς δεν περιφρουρούμε τα δικαιώματά μας, ως απλοί υπεύθυνοι πολίτες χωρίς κομματικά καπελώματα. Αν κάποιοι επώνυμοι θέλουν να υποστηρίξουν τις ιδέες μας, είναι καλοδεχούμενοι όπως ο καθένας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που πρέπει να ξεπεράσουμε είναι να ακούσουμε ο ένας τον άλλο και να διαπιστώσουμε ότι και οι άλλοι λένε αυτά που εμείς σκεπτόμαστε, να επικοινωνήσουμε και να επιβάλλουμε την θέληση των πολλών.
Ερώτ. #4: Έχει και άλλους που προτείνουν νέο Σύνταγμα, σε τί διαφέρει η δική σας πρόταση; Πάλι σαν τα κόμματα δεν θα είστε; Καθείς και το σύνταγμά του.
Οι προτάσεις μπορεί να είναι πολλές, το ζήτημα είναι να τεθεί η οποιαδήποτε πρόταση στην κρίση του λαού και όχι στην οποιαδήποτε Βουλή. Εμείς, αν και προτείνουμε ξεκάθαρα 6 άξονες εκδημοκρατισμού και ένα νέο Σύνταγμα, εντούτοις διαβουλευόμαστε για τα πάντα και διαμορφώνουμε από κοινού όλοι ανεξαιρέτως τους θεμελιώδεις νόμους μας. Πιο δημοκρατικά, πιο καθαρά και διάφανα, δεν γίνεται. Παρόμοια με την Ισλανδία.
Ερώτ. #5: Και πώς μπορώ να βοηθήσω;
Πρώτα απ’ όλα να διαβάσεις τη Διακήρυξη της Πρωτοβουλίας, που περιέχει τους έξι κεντρικούς άξονες στους οποίους θα στηρίζεται το νέο Σύνταγμα. Ύστερα, αν συμφωνείς, να εγγραφείς και να προσυπογράψεις τη Διακήρυξη, έτσι ώστε να αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών με το κοινό αυτό αίτημα. Παράλληλα, μπορείς να αρχίσεις να συστήνεις τη Διακήρυξη και την Πρωτοβουλία και στο δικό σου κύκλο. Πρέπει να διαδώσουμε τον στόχο της ομάδας και να ενώσουμε τον λαό κάτω από το σύνθημα ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ! Χωρίς καπελώματα από κόμματα, ένας στόχος και μια απαίτηση που έλειπε από τις διαμαρτυρίες είναι να δείξουμε ότι υπάρχει και άλλη λύση εκτός του μονόδρομου που μας επιβάλλουν χωρίς να μας ρωτήσουν, μια λύση που θα περιλαμβάνει όλους εμάς! Τέλος, μπορείς να συμμετάσχεις σε μία από τις ομάδες εργασίας, ώστε να συμβάλεις πιο ενεργά, όπως και όσο μπορείς, προς την κατεύθυνση της αλλαγής του Συντάγματος. Είναι σημαντικό να ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός ή συνταγματολόγος για να συμβάλει. Αρκεί να έχει ανεπτυγμένη την αίσθηση δικαίου, να θέλει να συνεργαστεί και να προσφέρει με όποιον τρόπο μπορεί. Η ιδέα ότι το Σύνταγμα είναι, τάχα, υπόθεση ειδικών επιστημόνων, των συνταγματολόγων, είναι παραπλανητική. Το Σύνταγμα είναι υπόθεση όλων μας, εφόσον αφορά όλους μας και πρέπει να είναι σεβαστό από όλους.
Ερώτ. #6: Βαρέθηκα να γίνονται εκλογές, και ουσιαστικές λύσεις δεν είδα. Τί παραπάνω θα κάνουν τα δημοψηφίσματα; Εξάλλου, δεν είναι και πολυέξοδα;
Πραγματική δημοκρατία χωρίς έμπρακτη λαϊκή συμμετοχή, δεν υπάρχει. Το δημοψήφισμα είναι μια απ’ τις πιο σημαντικές εκφράσεις της λαϊκής συμμετοχής. Σκέψου ότι στο ισχύον καθεστώς της υποτιθέμενης «Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας», η λαϊκή συμμετοχή κατοχυρώνεται μεν συνταγματικά ως ιδέα, αλλά στην πράξη δεν προβλέπονται τρόποι εφαρμογής της. Άρα παραμένει κενό γράμμα και τελείως εικονική. Έτσι, οι πολίτες συμμετέχουν ενεργά στη δημοκρατία μόνο για 5 λεπτά που ψηφίζουν. Από εκεί και πέρα, οι πολιτικοί λαμβάνουν την θεσμοθετημένα νοθευμένη λαϊκή εντολή (λόγω ευνοϊκού εκλογικού νόμου, μπόνους εδρών, κ.τ.λ.) και αποφασίζουν, προωθούν, ψηφίζουν και αλλάζουν ό,τι θέλουν προς το συμφέρον όποιων θέλουν, και όχι αναγκαστικά του λαού που τους ψήφισε. Λειτουργούν πλέον ανεξέλεγκτα και αυταρχικά, καθότι δεν προβλέπονται ελεγκτικοί μηχανισμοί για το έργο τους όπως: ανάκληση προσώπων, αίτημα ακύρωσης νομοθετημάτων ως παράλογων, ανήθικων, υπερβολικών. Οι διαδικασίες αυτές ενεργοποιούνται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με συλλογή ικανού αριθμού υπογραφών από πολίτες. Ως προς το κόστος των δημοψηφισμάτων και το εάν είναι πολυέξοδα, αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι πολυτιμότερο αγαθό από την ανθρώπινη ελευθερία δεν υπάρχει. Άρα, ακόμη και πολυέξοδα να είναι, εφόσον διασφαλίζουν σε μεγάλο βαθμό την αυτοδιάθεση και ελεύθερη βούληση των πολιτών, δεν γεννάται τέτοιο ζήτημα. Αντίθετα, όσο οι πολίτες δεν έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν για το μέλλον τους μόνοι τους μέσω δημοψηφισμάτων, τόσο χάνουν ολοένα και περισσότερο την πραγματική τους ελευθερία και αυτοδιάθεση.
Ερώτ. #7: Αν δεν καθαρίσει ο τόπος από αυτά τα «αρπαχτικά», δεν γίνεται τίποτα. Χρειάζεται να γίνει παγκόσμιο ξεκαθάρισμα αυτών που κινούν τα νήματα για να αλλάξει η κατάσταση.
Μακάρι να μπορούσε να ανατραπεί το σκηνικό με τα διεθνή και παγκόσμια «αρπακτικά». Αυτό δεν γίνεται, τουλάχιστον από την Πρωτοβουλία, ούτε όμως σημαίνει ότι παραιτούμαστε απ’ αυτό που μπορούμε να πετύχουμε, και θεωρούμε ότι δεν είναι καθόλου μικρό ή λίγο, καθότι αφορά έναν ολόκληρο λαό και όχι μια μερίδα ανθρώπων. Εξάλλου στη χώρα μας η στάση των πολιτικών τα τελευταία 3 χρόνια δείχνει το πόσο λίγο υπολογίζουν τη δύναμη του λαού. Η Ελλάδα μπορεί να επαναφέρει τη δημοκρατία και να δώσει το έναυσμα στους λαούς της Ευρώπης, αρχικά την ώθηση για παρόμοιες αλλαγές που θα οδηγήσουν την ιστορία σε άλλα μονοπάτια. Μπορεί να μην πήρε δημοσιότητα, αλλά ήδη ξεκίνησε. Οι Ισλανδοί το έπραξαν μέσω δημοψηφίσματος και αναζητώντας τα αίτια κατέληξαν να επιδιώκουν την αλλαγή του Συντάγματός τους. Ήρθε η ώρα να διδαχθούμε από το παράδειγμα τους για την έξοδο από την κρίση.
Ερώτ. #8: Tί άποψη έχετε για τη βουλευτική ασυλία;
Ο βουλευτής πρέπει να έχει ασυλία μόνο για τις πολιτικές απόψεις που εκφράζει στη Βουλή. Πέραν αυτού θα κρίνεται με τους ίδιους νόμους με τον απλό πολίτη. Με το ισχύον πολιτικό σύστημα, η ασυλία έχει γενικευτεί με συνέπεια οι βουλευτές να αποτελούν ένα σώμα «εκλεκτών» υπεράνω νόμου, ακόμη και για ποινικά, οικονομικά και άλλα αδικήματα. Έτσι καταργείται η αρχή της ισονομίας και της διάκρισης των εξουσιών, διότι οι κατηγορούμενοι δικάζουν τους εαυτούς τους. Έτσι, η απονομή δικαιοσύνης γίνεται «οικογενειακή υπόθεση».
Ερώτ. #9: Για ποιό λόγο θα κάνουμε δημοψηφίσματα και κάθε πότε;
Όποτε χρειάζεται ο λαός να αποφανθεί επί σοβαρών θεμάτων. Μπορεί να τα προκαλεί η Κυβέρνηση, ο Πρόεδρος, ακόμη και ο κάθε πολίτης, όμιλος, πρωτοβουλία, επαγγελματικός κλάδος μπορεί με την συλλογή ενός αριθμού υπογραφών να επιβάλει την συζήτηση νέου νομοσχεδίου ή ακύρωση ισχύοντος νόμου. Είναι θεμελιώδης μηχανισμός ελέγχου των εξουσιών. Σκεφτείτε μόνο πώς όλα εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα, εύκολα και αιφνιδιαστικά στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Διότι η πολιτική ελίτ γνωρίζει ότι συνταγματικά δεν προβλέπεται απολύτως κανένας ανασχετικός μηχανισμός από πλευράς των πολιτών, κι έτσι μπορούν να κάνουν ό,τι οι ίδιοι θελήσουν ανεμπόδιστα με τη «λευκή επιταγή» που λαβαίνουν στις εκλογές. Δεν αρκεί όμως η λαϊκή εντολή, αν υπάρχει, αλλά θέλει αποτελεσματικούς και συνεχείς ελεγκτικούς μηχανισμούς από κάτω προς τα πάνω, ώστε οι πολιτικοί να μην αποκόπτονται από την κοινωνία αλλά να την υπηρετούν και να ελέγχονται απ’ αυτήν. Ένας από τους αμεσότερους και σημαντικότερους μηχανισμούς συμμετοχής της κοινωνίας στις αποφάσεις, χωρίς πλήρη εκχώρηση της εξουσίας αυτής στους πολιτικούς, είναι τα δημοψηφίσματα.
Ερώτ. #10: Ποιό εκλογικό σύστημα προτείνετε;
Απλή αναλογική συνταγματικά κατοχυρωμένη, διότι εναρμονίζεται με την αρχή της ισοδύναμης ψήφου για όλους τους πολίτες (Ισοκρατία) και απηχεί πιστότερα τη βούληση του λαού. Με το πρόσχημα της ακυβερνησίας, τα έως τώρα εφαρμοζόμενα εκλογικά συστήματα παραποιούν την ισοδυναμία της ψήφου για την εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων και τη διαιώνιση στην εξουσία. Επίσης, στο ισχύον σύστημα υπάρχει η δέσμευση του 3% για είσοδο στη Βουλή, και καθιστά άκυρη την ψήφο μιας διόλου ευκαταφρόνητης μερίδας πολιτών. Επομένως το περιοριστικό εκλογικό μέτρο θα πρέπει να καταργηθεί.
Ερώτ. #11: Η προεδρική δημοκρατία δεν θα ενισχύσει τον δικομματισμό όπως στις Η.Π.Α.;
Αντιθέτως, η προτεινόμενη απλή αναλογική και ο έλεγχος των ΜΜΕ θα επιτρέψουν περισσότερη πολυφωνία και στη Βουλή και στην κοινωνία. Μαζί δε με την προεδρική τίθενται σε διαβούλευση μια σειρά άλλων θεσμών και διατάξεων που μας διαφοροποιούν κατά πολύ από τους αντίστοιχους των Η.Π.Α. αλλά και άλλων ευρωπαϊκών κρατών προς το δημοκρατικότερο. Επίσης, δίνει την ευκαιρία στον κάθε πολίτη να απεξαρτηθεί από την ανάγκη ψήφισης ενός κόμματος για την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Ο πολίτης πλέον μπορεί να ψηφίζει σύμφωνα με την ιδεολογία του, χωρίς το στερεότυπο παραπλανητικό δίλημμα της «χαμένης ψήφου».
Ερώτ. #12: Ποιός θα ελέγχει την συνταγματικότητα των νόμων και θα μπορεί να επιβάλει την γνώμη του προς το συμφέρον του λαού;
Προτείνουμε τη θέσπιση ενός πραγματικά ανεξάρτητου Συνταγματικού Δικαστηρίου όπου οι αποφάσεις του θα είναι δεσμευτικές και όχι συμβουλευτικές, και στην πράξη ανίσχυρες, όπως συμβαίνει τώρα με τα τρία ανώτατα δικαστήρια της χώρας μας, που έχουν διοριζόμενα και άρα εξαρτημένα από την εκάστοτε κυβέρνηση προεδρεία. Επίσης, δυνατότητα θεσμικής παρέμβασης αποκτούν τόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όσο κι ο ίδιος ο λαός. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η περίπτωση της Ισλανδίας, όπου ο Π.τ.Δ. παρενέβη υπέρ του λαού για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Ερώτ. #13: Υπάρχει περίπτωση απλοί πολίτες να προτείνουν νόμους;
Είναι μια απ’ τις βασικές επιδιώξεις της Πρωτοβουλίας. Οποιοσδήποτε πολίτης ή φορέας με την συλλογή ενός ικανού αριθμού υπογραφών θα έχει την δυνατότητα να προτείνει, ψήφιση ή ακύρωση νόμων, ή να προκαλεί δημοψήφισμα. Αυτό θα απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και θα δώσει την ευκαιρία π.χ. στους εμπόρους να προτείνουν νόμους ρύθμισης της αγοράς, στους γιατρούς να προτείνουν νόμους για την υγεία, στους εκπαιδευτικούς για την παιδεία, κ.ο.κ. Ήδη, στο εξωτερικό αυτή η δυνατότητα ισχύει. Στην Ελλάδα η συμμετοχή του πολίτη στην εξουσία, που υποτίθεται ότι του δίνει το ίδιο το Σύνταγμα* είναι πρακτικά ανύπαρκτη.
*ΑΡΘΡΟ 1: (παρ.2) Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. (παρ.3) Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Ερώτ. #14: Οι δικαστικοί λειτουργοί θα είναι ανεξάρτητοι;
Θέλουμε οι τρεις εξουσίες (νομοθετική-εκτελεστική-δικαστική) που περιγράφει το Σύνταγμα να λειτουργούν ανεξάρτητα. Οι επικεφαλής της δικαστικής εξουσίας να μην διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση όπως το Σύνταγμα προβλέπει. Ευνόητο είναι, ότι με τους ισχύοντες όρους η δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της είναι άμεσα εξαρτημένοι και ελεγχόμενοι από το κυβερνών κόμμα. Βασικό κομμάτι της πρότασής μας είναι η πραγματική διάκριση των τριών εξουσιών. Οι δικαστές, από την κατώτερη έως την υψηλότερη βαθμίδα της ιεραρχίας, θα πάψουν να είναι εξαρτώμενοι από την κυβέρνηση.
Ερώτ. #15: Μέχρι να αλλάξουμε το Σύνταγμα με τον τρόπο που προτείνετε, θα έχει διαλυθεί η χώρα.
Η διάλυση είναι αναπόφευκτη όσο το ισχύον Σύνταγμα δεν αλλάζει, καθώς αυτό είναι που επί 37 χρόνια νομιμοποιεί και θεσμοθετεί την αυθαιρεσία και την ατιμωρησία της πολιτικοοικονομικής ελίτ, περιορίζοντας τον πολίτη και τον ελληνικό λαό σε απλό θεατή καθώς δεν προβλέπεται οποιαδήποτε δυνατότητα θεσμικής του παρέμβασης. Λύση δεν είναι να αλλάζουν συνεχώς οι παίκτες, αλλά οι κανόνες του παιχνιδιού εκ θεμελίων. Ζωντανό και επίκαιρο παράδειγμα πάλι η Ισλανδία, η οποία βρέθηκε σε παρόμοια θέση μ’ εμάς και η λύση που προκρίθηκε ήταν η δημιουργία νέου Συντάγματος από τον ίδιο το λαό μέσω ανοιχτής διαβούλευσης.
καλο το βιντεακι,εχει κανει μονταζ απο διαφορα,αλλα ειναι μισο,οπως και η αληθεια του
σαφως σημιτης και παπανδρεου φαιρουν μεγαλη ευθυνη αλλα μην ξεχναμε τα ενδιαμεσα 6 χρονια του
καραμανλη που ενω ηξερε δεν εκανε τπτ !!!!κ οχι μονο....οι δεξιες ρομπες αρπαζαν οτι μπορουσαν..!!!!
οι ιδιες ρομπες που ειναι τωρα στη κυβερνηση ...!!!!!
σαφως σημιτης και παπανδρεου φαιρουν μεγαλη ευθυνη αλλα μην ξεχναμε τα ενδιαμεσα 6 χρονια του
καραμανλη που ενω ηξερε δεν εκανε τπτ !!!!κ οχι μονο....οι δεξιες ρομπες αρπαζαν οτι μπορουσαν..!!!!
οι ιδιες ρομπες που ειναι τωρα στη κυβερνηση ...!!!!!