Subpage under development, new version coming soon!
Subject: Schaatsen
Treffende column van Mart Smeets over afgelopen weekend:
Allround schaatsen
Ja, wij zijn er redelijk verzot op: allround schaatsen. Een toernooi van twee dagen, vier afstanden en de beste over die vier afstanden mogen zich kampioene en kampioen noemen. Het is heroïek van de koude grond, dat geef ik toe. Daar zijn wij, in het Koninkrijk der Nederlanden, mee opgevoed en opgegroeid, daar zijn we mee groot geworden en daar zullen we, als allerlaatsten van dat heilige geloof, mee achterblijven.
Topschaatsers zijn volgens ‘onze’ nationale wetten kinderen van Ard Schenk en Atje Keulen-Deelstra. Onze echte kampioenen kunnen de 500 meter aan en rossen de vijf (dames) en tien (heren) kilometer op zondagmiddag nog goed af. Onze kampioenen zijn van de lange adem en een behoorlijke sprint, wij, trots schaatsvolk aan de boorden van de Noordzee, geloven in de magische kracht van de allrounders. Alleskunners; niet goed in iets speciaals, eigenlijk zoals we zijn: polderend, goed bij zelfproclamatie en kwetsbaar.
We zijn zo opgevoed, door de sportmensen zelf, door de media en door de wet dat je dan pas een goed schaatser bent als je een mooie balans hebt gevonden in het rijden van een mooie sprint en het kunnen doorbikkelen op de langste afstand.
Geen moer
Jaren, nee, ettelijke decennia lang hebben we kruiwagens vol aan goede allrounders afgeleverd en de buitenlanden volgden ons op afstand, deden soms mee, wonnen soms iets aardigs, maar allrounden was ‘de Nederlandse ziekte’ en zal dat voor eeuwig blijven.
Afgelopen weekend vond het allround kampioenschap in Moskou plaats. Om heel eerlijk te zijn: qua toernooi stelde het geen ene moer voor. Om nog eerlijker te zijn: er viel te genieten van slechts een paar ritten en om dan alles er maar meteen uit te gooien, het was de begrafenis van het allround schaatsen. De deelnemers van vele landen lieten blijken hoe volstrekt onbelangrijk dit kampioenschap voor hen was. Atleten uit de Verenigde Staten, Canada en Azië maakten er een rommeltje van en schaatsten op bedroevend niveau een beetje in de kantlijn mee.
De uittredende Russische wereldkampioen Ivan Skobrev reed in een wak dat hij zelf uitgebikt had schaamteloos in het rond en met zijn kind op de arm profileerde hij zich als mediageile sporter die niet helemaal aan zijn sportieve gerief was gekomen. Misschien leuk, maar zeker pathetisch. Gênant zelfs.
Dood paard
En dus moest het van de Nederlandse inbreng komen. Ireen Wüst was supergoed en tactisch sterk. Sven Kramer benaderde zijn hoogtijdagen van drie jaar geleden (maar was nog niet zo sterk als toen) en Jan Blokhuijsen en Koen Verweij bewezen dat zij ooit het gospel van het allrouden van huis uit hadden meegekregen.
Op een jonge Noor, een onbekende Duitser en misschien een enthousiaste Linda de Vries na was de rest van het 48-koppige startveld niet bij machte er een op niveau staand toernooi van te maken. Logisch dat hier geen dood paard naar wilde kijken en logisch ook dat alleen de aartstrouwe NOS er een televisieregistratie van wilde maken.
Het trotse allround schaatsen, een sport die sinds honderd jaar bestond, liep in Moskou een knetterend harde deuk op. Het trok geen toeschouwers en geen uitzendorganisaties en is vanaf nu vrijwel ten dode opgeschreven. Het oordeel lijkt hard, maar het is niet anders. Ja, de tien kilometers van de drie Nederlandse toppers stonden bol van de klasse, la Wüst maakte van haar hele optreden een chique bedoening, maar verder kreunde het hele toernooi van het gebrek aan klasse en inhoud.
Kerkhof
Een eeuw lang topsport werd in een wilde vaag weggestreken; het was voorbij. Moskou was het kerkhof van het allround schaatsen, hoe goed de Nederlandse deelnemers ook hun best deden. Ja, ik ben decennia lang voorzitter en secretaris-penningmeester van het allrounden geweest, maar ook ik moest leren inzien dat deze tak van sport niet langer recht van leven had, ondanks het goede gedrag van een aantal vaderlanders.
Triest maar waar, ik geef het toe, moest ik ervaren dat de sport niet meer bestond. Topsport gedijt bij de gratie van ware competitie en mensen die zich helemaal geven binnen die competitie. Dat ontbrak in Moskou. Helaas. Ik ben benieuwd hoe de ISU nu nog mond-op-mondbeademing gaat toepassen. Het ontbrak aan geïnteresseerd publiek en was slechts populair in ons land. Nergens anders ter wereld werd dit kampioenschap een live-uitzending waardig gevonden.
Afvalbak
Toen wij van de NOS afgelopen zondag de laatste uitzending uit de Moskouse hal verzorgden, werd de ijsvloer al omgebouwd tot bandy-baan, werden alle bewijsstukken van het schaatstoernooi in de afvalbak gegooid en moest de NOS extra geld betalen om het stadionlicht nog een kwartier langer te laten branden. Echt waar.
Dat heet kenmerkend. RIP. Rust zacht, erfenis van grote kampioenen en prachtige kampioenschappen. Deze tijd vraagt om een andere vorm van sportief vertier. Het zij zo. Helaas.
(edited)
Allround schaatsen
Ja, wij zijn er redelijk verzot op: allround schaatsen. Een toernooi van twee dagen, vier afstanden en de beste over die vier afstanden mogen zich kampioene en kampioen noemen. Het is heroïek van de koude grond, dat geef ik toe. Daar zijn wij, in het Koninkrijk der Nederlanden, mee opgevoed en opgegroeid, daar zijn we mee groot geworden en daar zullen we, als allerlaatsten van dat heilige geloof, mee achterblijven.
Topschaatsers zijn volgens ‘onze’ nationale wetten kinderen van Ard Schenk en Atje Keulen-Deelstra. Onze echte kampioenen kunnen de 500 meter aan en rossen de vijf (dames) en tien (heren) kilometer op zondagmiddag nog goed af. Onze kampioenen zijn van de lange adem en een behoorlijke sprint, wij, trots schaatsvolk aan de boorden van de Noordzee, geloven in de magische kracht van de allrounders. Alleskunners; niet goed in iets speciaals, eigenlijk zoals we zijn: polderend, goed bij zelfproclamatie en kwetsbaar.
We zijn zo opgevoed, door de sportmensen zelf, door de media en door de wet dat je dan pas een goed schaatser bent als je een mooie balans hebt gevonden in het rijden van een mooie sprint en het kunnen doorbikkelen op de langste afstand.
Geen moer
Jaren, nee, ettelijke decennia lang hebben we kruiwagens vol aan goede allrounders afgeleverd en de buitenlanden volgden ons op afstand, deden soms mee, wonnen soms iets aardigs, maar allrounden was ‘de Nederlandse ziekte’ en zal dat voor eeuwig blijven.
Afgelopen weekend vond het allround kampioenschap in Moskou plaats. Om heel eerlijk te zijn: qua toernooi stelde het geen ene moer voor. Om nog eerlijker te zijn: er viel te genieten van slechts een paar ritten en om dan alles er maar meteen uit te gooien, het was de begrafenis van het allround schaatsen. De deelnemers van vele landen lieten blijken hoe volstrekt onbelangrijk dit kampioenschap voor hen was. Atleten uit de Verenigde Staten, Canada en Azië maakten er een rommeltje van en schaatsten op bedroevend niveau een beetje in de kantlijn mee.
De uittredende Russische wereldkampioen Ivan Skobrev reed in een wak dat hij zelf uitgebikt had schaamteloos in het rond en met zijn kind op de arm profileerde hij zich als mediageile sporter die niet helemaal aan zijn sportieve gerief was gekomen. Misschien leuk, maar zeker pathetisch. Gênant zelfs.
Dood paard
En dus moest het van de Nederlandse inbreng komen. Ireen Wüst was supergoed en tactisch sterk. Sven Kramer benaderde zijn hoogtijdagen van drie jaar geleden (maar was nog niet zo sterk als toen) en Jan Blokhuijsen en Koen Verweij bewezen dat zij ooit het gospel van het allrouden van huis uit hadden meegekregen.
Op een jonge Noor, een onbekende Duitser en misschien een enthousiaste Linda de Vries na was de rest van het 48-koppige startveld niet bij machte er een op niveau staand toernooi van te maken. Logisch dat hier geen dood paard naar wilde kijken en logisch ook dat alleen de aartstrouwe NOS er een televisieregistratie van wilde maken.
Het trotse allround schaatsen, een sport die sinds honderd jaar bestond, liep in Moskou een knetterend harde deuk op. Het trok geen toeschouwers en geen uitzendorganisaties en is vanaf nu vrijwel ten dode opgeschreven. Het oordeel lijkt hard, maar het is niet anders. Ja, de tien kilometers van de drie Nederlandse toppers stonden bol van de klasse, la Wüst maakte van haar hele optreden een chique bedoening, maar verder kreunde het hele toernooi van het gebrek aan klasse en inhoud.
Kerkhof
Een eeuw lang topsport werd in een wilde vaag weggestreken; het was voorbij. Moskou was het kerkhof van het allround schaatsen, hoe goed de Nederlandse deelnemers ook hun best deden. Ja, ik ben decennia lang voorzitter en secretaris-penningmeester van het allrounden geweest, maar ook ik moest leren inzien dat deze tak van sport niet langer recht van leven had, ondanks het goede gedrag van een aantal vaderlanders.
Triest maar waar, ik geef het toe, moest ik ervaren dat de sport niet meer bestond. Topsport gedijt bij de gratie van ware competitie en mensen die zich helemaal geven binnen die competitie. Dat ontbrak in Moskou. Helaas. Ik ben benieuwd hoe de ISU nu nog mond-op-mondbeademing gaat toepassen. Het ontbrak aan geïnteresseerd publiek en was slechts populair in ons land. Nergens anders ter wereld werd dit kampioenschap een live-uitzending waardig gevonden.
Afvalbak
Toen wij van de NOS afgelopen zondag de laatste uitzending uit de Moskouse hal verzorgden, werd de ijsvloer al omgebouwd tot bandy-baan, werden alle bewijsstukken van het schaatstoernooi in de afvalbak gegooid en moest de NOS extra geld betalen om het stadionlicht nog een kwartier langer te laten branden. Echt waar.
Dat heet kenmerkend. RIP. Rust zacht, erfenis van grote kampioenen en prachtige kampioenschappen. Deze tijd vraagt om een andere vorm van sportief vertier. Het zij zo. Helaas.
(edited)
Triest maar waar. En dat is niet iets nieuws, alleen in Nederland is de schaatshal vol tijdens allroundkampioenschappen, in elk ander land zijn de tribunes al jaren (bijna) compleet leeg. Afstandskampioenschappen leeft meer en is eigenlijk ook leuker om naar te kijken :) Dan worden er wereldtijden gereden door specialisten en dat maakt het gewoon spannender en leuker om naar te kijken.
nu.nl - EK allround krijgt in schaatsseizoen 2016/2017 andere opzet
Als dit nog verder doorgevoerd gaat worden dan gaat dit ons wel wat gouden plakken kosten met Olympische spelen ... :/
Hopelijk is het een goede aanpassing en zorgt het voor meer interesse in andere landen.
Als dit nog verder doorgevoerd gaat worden dan gaat dit ons wel wat gouden plakken kosten met Olympische spelen ... :/
Hopelijk is het een goede aanpassing en zorgt het voor meer interesse in andere landen.
Ik vind het goed dat men niet puur vanwege de traditie blijft vast houden aan een concept dat niet werkt. Ik had wel de hoop dat men bij de mannen voor de 3000m ipv de 1000m zou kiezen, nu moet je toch al een zeer behoorlijke sprinter zijn wil je kans maken. Sven Kramer gaat het EK in elk geval niet meer winnen met deze opzet.
Sterker nog, hij heeft al te kennen gegeven dat hij niet eens meedoet.
De individuele afstanden van de vrouwen ook invoeren bij de mannen zou idd geen slecht idee zijn als de 10km weg moet.
Men kan de puntentelling aanpassen, neem ik aan, om dit effect wat weg te halen. Maar dan wordt de 5000 meter weer relatief te belangrijk.