Subpage under development, new version coming soon!
Subject: (Politiek) Discussietopic
De beslissingen worden in het verkozen parlement gemaakt. De regering voert uit. Of zo zou het toch moeten zijn.
Dat zou het moeten zijn idd, maar zo werkt het over het algemeen niet want de regering (coalitie) maakt een regeerakkoord en daar wordt over het algemeen niet veel vanaf geweken. Dat is het doel van een meerderheid krijgen in de coalitie. Niet ideaal want dit is vaak ook ergens ondemocratisch, maar een andere oplossing is lastig.
Dit maakt overigens een minderheidsregering een leuke discussie, of dat dit meer of minder democratisch is :) Aan de ene kant kiest het volk en is het wenselijk dat de meeste stemmen in de regering komen (wat ook weer tot een leuke discussie kan leiden want is het democratisch als je niet van te voren weet met welke partijen samengewerkt gaat worden en/of welke standpunten nooit geaccepteerd zullen worden? zie VVD-SGP waar een echte liberaal de rillingen van zal hebben gekregen), terwijl aan de andere kant een minderheidsregering door goed beargumenteren stemmen vanuit de oppositie moet winnen om een beleid uit te kunnen voeren, wat in mijn ogen weer wel echt democratisch is.
(edited)
Dit maakt overigens een minderheidsregering een leuke discussie, of dat dit meer of minder democratisch is :) Aan de ene kant kiest het volk en is het wenselijk dat de meeste stemmen in de regering komen (wat ook weer tot een leuke discussie kan leiden want is het democratisch als je niet van te voren weet met welke partijen samengewerkt gaat worden en/of welke standpunten nooit geaccepteerd zullen worden? zie VVD-SGP waar een echte liberaal de rillingen van zal hebben gekregen), terwijl aan de andere kant een minderheidsregering door goed beargumenteren stemmen vanuit de oppositie moet winnen om een beleid uit te kunnen voeren, wat in mijn ogen weer wel echt democratisch is.
(edited)
De beslissingen worden in het verkozen parlement gemaakt. De regering voert uit. Of zo zou het toch moeten zijn.
Zo werkt het niet (in Nederland). De ministers zijn geen domme uitvoerders. Zij maken onderdeel uit van de groep die in principe de kamer zijn wil op kan leggen. Bovendien kunnen de ministers op eigen titel besluiten nemen. (Zogenaamde AmvB's.)
Zo werkt het niet (in Nederland). De ministers zijn geen domme uitvoerders. Zij maken onderdeel uit van de groep die in principe de kamer zijn wil op kan leggen. Bovendien kunnen de ministers op eigen titel besluiten nemen. (Zogenaamde AmvB's.)
Zoals we in België het 'Koninklijk Besluit' kennen.
De ministers zijn geen domme uitvoerders.
Zijn 'gewone' uitvoerders dan dom? ;-)
Zij maken onderdeel uit van de groep die in principe de kamer zijn wil op kan leggen.
Over bepaalde zaken veronderstel ik, zoals de uitvoering van een wet. Over een wet zelf kan de regering toch hopelijk zijn wil niet opleggen? Scheiding der machten...
De ministers zijn geen domme uitvoerders.
Zijn 'gewone' uitvoerders dan dom? ;-)
Zij maken onderdeel uit van de groep die in principe de kamer zijn wil op kan leggen.
Over bepaalde zaken veronderstel ik, zoals de uitvoering van een wet. Over een wet zelf kan de regering toch hopelijk zijn wil niet opleggen? Scheiding der machten...
Zijn 'gewone' uitvoerders dan dom? ;-)
Dom uitvoeren betekent dat je geen enkele inspraak hebt. Een agent die een arrestatie doet omdat dit hem bevolen is, is een domme uitvoerder. Het is geen kwalificatie van de verstandelijke vermogens.
Over een wet zelf kan de regering toch hopelijk zijn wil niet opleggen? Scheiding der machten...
Een meerderheid kan de kamer zijn wil opleggen. De regering is over het algemeen deel van die meerderheid. Normaliter is het bestaan van die meerderheid de bestaansreden van een regering.
Dom uitvoeren betekent dat je geen enkele inspraak hebt. Een agent die een arrestatie doet omdat dit hem bevolen is, is een domme uitvoerder. Het is geen kwalificatie van de verstandelijke vermogens.
Over een wet zelf kan de regering toch hopelijk zijn wil niet opleggen? Scheiding der machten...
Een meerderheid kan de kamer zijn wil opleggen. De regering is over het algemeen deel van die meerderheid. Normaliter is het bestaan van die meerderheid de bestaansreden van een regering.
Een meerderheid kan de kamer zijn wil opleggen. De regering is over het algemeen deel van die meerderheid. Normaliter is het bestaan van die meerderheid de bestaansreden van een regering.
Een meerderheid van de parlementsleden kan zijn wil opleggen. Dat de regeringspartijen een meerderheid vormen in het halfrond is natuurlijk geen toeval, maar dat maakt van de regering nog geen deel van de meerderheid.
Maar deze discussie is eigenlijk werkelijk van geen belang. Het toont alleen aan dat m.i. de verhouding tussen regering en parlement serieus scheefgetrokken is (toch zeker bij ons) in het nadeel van het parlement, wat een jammerlijke zaak is. Niet de regering maar het parlement zou het centrum van de democratie moeten zijn. In die zin ben ik wel voorstanders van domme uitvoerders, hoewel dat een illusie is. Net zoals volledig neutrale ambtenaren ook niet bestaan.
(edited)
Een meerderheid van de parlementsleden kan zijn wil opleggen. Dat de regeringspartijen een meerderheid vormen in het halfrond is natuurlijk geen toeval, maar dat maakt van de regering nog geen deel van de meerderheid.
Maar deze discussie is eigenlijk werkelijk van geen belang. Het toont alleen aan dat m.i. de verhouding tussen regering en parlement serieus scheefgetrokken is (toch zeker bij ons) in het nadeel van het parlement, wat een jammerlijke zaak is. Niet de regering maar het parlement zou het centrum van de democratie moeten zijn. In die zin ben ik wel voorstanders van domme uitvoerders, hoewel dat een illusie is. Net zoals volledig neutrale ambtenaren ook niet bestaan.
(edited)
Goeie docu waar ik gister een stuk van heb zitten kijken op Holland Doc:
Metamorfose van een crisis (Tegenlicht)
Hoe kan het dat drie jaar na het failliet van Lehman Brothers en de daaropvolgende redding van banken met overheidsgeld, de publieke sector kreunt onder extreme bezuinigingen terwijl de bankensector grote winsten blijft maken? Wat heeft het één met het ander te maken? Wat is er nu precies aan de hand? Wie zijn de daders en de slachtoffers? Wat zijn de culturele, sociale en politieke consequenties? En is er naast een economische analyse van ‘ups en downs as usual’ niet ook een heel ander verhaal over deze crisis te vertellen?
Kort na aanvang van de financiële crisis van 2008 verzamelt de socioloog Manuel Castells op verzoek van de vermogende Gulbenkian Foundation in Lissabon een kleine groep van internationale topintellectuelen om zich heen om dieper over de crisis na te denken. Terwijl de crisis zich ontpopt en steeds nieuwe vormen aanneemt, doopt Castells zijn groep ‘The Aftermath Network’, een verwijzing naar de nieuwe wereld die volgens hem uit de as van de crisis tevoorschijn komt.
Vanaf het begin delen de leden van het Aftermath netwerk de mening dat dit niet alleen een financiële en economische crisis is, maar ook een sociale en culturele crisis die een fundamentele verandering van de Europese en Amerikaanse samenlevingen teweeg brengt. Ook de rol van media, politieke partijen en nieuwe geopolitieke verhoudingen kan niet buiten beschouwing blijven.
Drie jaar achtereen komen de Aftermath denkers in de zomer bij elkaar in Lissabon, de stad van de Fado waar ooit de plannen voor een ambitieuze Europese agenda werden gesmeed. Intussenverandert de crisis ingrijpend van karakter.
Manuel Castells (socioloog, Universitat Oberta de Catalunya, Barcelona & University of Southern California, Los Angeles), Terhi Rantanen (communicatiewetenschapper, LSE, Londen), Michel Wieviorka (socioloog, EHESS, Parijs), Sarah Banet -Weiser (cultuurwetenschapper, University of Southern California, Los Angeles), Rosalind Williams (historicus, MIT, Boston) en John Thompson (socioloog, University of Cambridge) analyseren de crisis in al haar verschijningsvormen en bieden nieuwe, verrassende perspectieven.
Metamorfose van een crisis (Tegenlicht)
Hoe kan het dat drie jaar na het failliet van Lehman Brothers en de daaropvolgende redding van banken met overheidsgeld, de publieke sector kreunt onder extreme bezuinigingen terwijl de bankensector grote winsten blijft maken? Wat heeft het één met het ander te maken? Wat is er nu precies aan de hand? Wie zijn de daders en de slachtoffers? Wat zijn de culturele, sociale en politieke consequenties? En is er naast een economische analyse van ‘ups en downs as usual’ niet ook een heel ander verhaal over deze crisis te vertellen?
Kort na aanvang van de financiële crisis van 2008 verzamelt de socioloog Manuel Castells op verzoek van de vermogende Gulbenkian Foundation in Lissabon een kleine groep van internationale topintellectuelen om zich heen om dieper over de crisis na te denken. Terwijl de crisis zich ontpopt en steeds nieuwe vormen aanneemt, doopt Castells zijn groep ‘The Aftermath Network’, een verwijzing naar de nieuwe wereld die volgens hem uit de as van de crisis tevoorschijn komt.
Vanaf het begin delen de leden van het Aftermath netwerk de mening dat dit niet alleen een financiële en economische crisis is, maar ook een sociale en culturele crisis die een fundamentele verandering van de Europese en Amerikaanse samenlevingen teweeg brengt. Ook de rol van media, politieke partijen en nieuwe geopolitieke verhoudingen kan niet buiten beschouwing blijven.
Drie jaar achtereen komen de Aftermath denkers in de zomer bij elkaar in Lissabon, de stad van de Fado waar ooit de plannen voor een ambitieuze Europese agenda werden gesmeed. Intussenverandert de crisis ingrijpend van karakter.
Manuel Castells (socioloog, Universitat Oberta de Catalunya, Barcelona & University of Southern California, Los Angeles), Terhi Rantanen (communicatiewetenschapper, LSE, Londen), Michel Wieviorka (socioloog, EHESS, Parijs), Sarah Banet -Weiser (cultuurwetenschapper, University of Southern California, Los Angeles), Rosalind Williams (historicus, MIT, Boston) en John Thompson (socioloog, University of Cambridge) analyseren de crisis in al haar verschijningsvormen en bieden nieuwe, verrassende perspectieven.
Eigenaar Iberia maakt plan voor exit Spanje
AMSTERDAM – Het moederbedrijf van luchtvaartmaatschappijen Iberia en British Airways bereidt zich voor op een mogelijke exit van Spanje uit de eurozone. Het is een van de eerste grotere bedrijven die dat openlijk doet.
International Consolidated Airlines (IAG) heeft een managementgroep gecreëerd dat een routekaart moet gaan ontwikkelen voor wanneer Spanje daadwerkelijk uit de euro stapt, zo meldt The Wall Street Journal.
De topman van IAG, Willie Walsh, benadrukt dat het concern zich voor heel veel situaties voorbereidt. Luchtvaartmaatschappijen hebben met een groot aantal risico’s te maken waaronder slecht weer, terrorisme en stakingen en proberen daarom veel vooruit te plannen.
Geen probleem
Volgens Walsh is een Spaans vertrek uit de eurozone geen probleem. “We gaan om met heel veel verschillende valuta’s.” IAG rekent nu in euro’s en Britse ponden.
De Spaanse markt genereert voor IAG ongeveer 27 procent van de omzet. De prestaties van de Spaanse tak zijn al onder druk komen te staan door de recessie in het land. Het bedrijf heeft er wel voor gezorgd dat het minder bloot staat aan de Spaanse banken.
IAG is de op twee na grootste luchtvaartmaatschappij van Europa, na Lufthansa en Air France-KLM.
Griekenland uit de Eurozone zal de euro niet zoveel pijn doen lijkt me, alleen voor al die landen en banken die er geld in hebben gestoken is het erg vervelend. Maar Spanje uit de Eurozone lijkt me een stuk vervelender voor het vertrouwen in de euro.
AMSTERDAM – Het moederbedrijf van luchtvaartmaatschappijen Iberia en British Airways bereidt zich voor op een mogelijke exit van Spanje uit de eurozone. Het is een van de eerste grotere bedrijven die dat openlijk doet.
International Consolidated Airlines (IAG) heeft een managementgroep gecreëerd dat een routekaart moet gaan ontwikkelen voor wanneer Spanje daadwerkelijk uit de euro stapt, zo meldt The Wall Street Journal.
De topman van IAG, Willie Walsh, benadrukt dat het concern zich voor heel veel situaties voorbereidt. Luchtvaartmaatschappijen hebben met een groot aantal risico’s te maken waaronder slecht weer, terrorisme en stakingen en proberen daarom veel vooruit te plannen.
Geen probleem
Volgens Walsh is een Spaans vertrek uit de eurozone geen probleem. “We gaan om met heel veel verschillende valuta’s.” IAG rekent nu in euro’s en Britse ponden.
De Spaanse markt genereert voor IAG ongeveer 27 procent van de omzet. De prestaties van de Spaanse tak zijn al onder druk komen te staan door de recessie in het land. Het bedrijf heeft er wel voor gezorgd dat het minder bloot staat aan de Spaanse banken.
IAG is de op twee na grootste luchtvaartmaatschappij van Europa, na Lufthansa en Air France-KLM.
Griekenland uit de Eurozone zal de euro niet zoveel pijn doen lijkt me, alleen voor al die landen en banken die er geld in hebben gestoken is het erg vervelend. Maar Spanje uit de Eurozone lijkt me een stuk vervelender voor het vertrouwen in de euro.
Op verzoek hierheen.
Toch zou de discussie niet over de prijs ansich moeten gaan, maar over het gehele systeem van zorgmiddelen, incl de rol van bedrijven.
In de pers richt deze discussie zich inderdaad vooral op het wel of niet verstrekken van dure zorg(middelen). In mijn ogen liggen er meer fundamentele vragen: wat zijn de echte kosten van onderzoek, ontwikkeling en productie van dit soort "dure" medicijnen? En is het maken van winst op dit soort producten wel juist (bijvoorbeeld vanuit ethisch oogpunt)?
Kijk bovendien naar onderzoek. Daar worden nu al keuzes gemaakt die beslissen over leven en dood voor sommige patient groepen. Kort gezegd zijn de aantal onderzoeksgebieden oneindig, maar de hoeveelheid geld eindig. Daar wordt in de algemene discussie niet veel aandacht aan besteed. Worden daar keuzes al niet bepaald door winstgevendheid ipv effectiviteit?
Dat is een punt inderdaad. Mensen met zeldzame ziektes zijn de pineut. Maar bedrijven hebben een reden om te innoveren (winst). Effectiviteit kun je sturen door wat publieke fondsen te hebben voor onderzoek en die zijn er ook wel. Ik denk ook zeker dat bedrijven winst moeten kunnen maken, want zij hebben daardoor een reden om te innoveren. Als je keuzes gaat maken in je vergoedingsregime, maak je ook keuzes voor de innovatie bij bedrijven.
Ook wordt er nu erg gefocust op kosten per medicijn/patient, maar kan je ook kijken naar zorg middelen die een lage stuksprijs hebben maar wel in bulk worden gebruikt/voorgeschreven.
Zijn al die middelen wel effectief?
Voorbeeld "griepprik": hier wordt door de overheid 49 Miljoen per jaar aan besteed, maar de noodzaak en effectiviteit is niet bewezen. Dit zou je dus ook moeten stoppen als je kijkt naar hoeveelheid geld vs verlenging van levensjaren.
En om het nog ingewikkelder te maken: als onderdeel van het hele systeem, zou je ook oorzaak en gevolg van aandoeningen mee moeten nemen. Voorbeeld is ebola: stel dat er een medicijn zou zijn, maar dit kost 40 miljoen per complete behandeling, 50% kans op genezing. Op zich lijkt dit "te duur" maar de consequentie van het verspreiden van het virus zijn vele male groter en kunnen genoeg reden zijn om dit toch te verstrekken en te betalen.
Dat zijn ook dingen die je mee moet nemen in een beoordeling van medicijnen en behandelingen. Dat is min of meer een aanvulling op wat ik ook al aangaf dat je dan criteria moet hebben waarop je behandelingen gaat beoordelen.
Voor mij is de belangrijkste vraag nochtans net die zorg die al dan niet collectief gebeurt.
Dat weet ik, maar je lijkt daarin een roepende in de woestijn te zijn. Dat is wat ik wilde aangeven. Er komt (nog) geen discussie op gang over de collectiviteit van het systeem (en dat is eigenlijk zelfs wat men wil voorkomen met deze discussie).
(edited)
Toch zou de discussie niet over de prijs ansich moeten gaan, maar over het gehele systeem van zorgmiddelen, incl de rol van bedrijven.
In de pers richt deze discussie zich inderdaad vooral op het wel of niet verstrekken van dure zorg(middelen). In mijn ogen liggen er meer fundamentele vragen: wat zijn de echte kosten van onderzoek, ontwikkeling en productie van dit soort "dure" medicijnen? En is het maken van winst op dit soort producten wel juist (bijvoorbeeld vanuit ethisch oogpunt)?
Kijk bovendien naar onderzoek. Daar worden nu al keuzes gemaakt die beslissen over leven en dood voor sommige patient groepen. Kort gezegd zijn de aantal onderzoeksgebieden oneindig, maar de hoeveelheid geld eindig. Daar wordt in de algemene discussie niet veel aandacht aan besteed. Worden daar keuzes al niet bepaald door winstgevendheid ipv effectiviteit?
Dat is een punt inderdaad. Mensen met zeldzame ziektes zijn de pineut. Maar bedrijven hebben een reden om te innoveren (winst). Effectiviteit kun je sturen door wat publieke fondsen te hebben voor onderzoek en die zijn er ook wel. Ik denk ook zeker dat bedrijven winst moeten kunnen maken, want zij hebben daardoor een reden om te innoveren. Als je keuzes gaat maken in je vergoedingsregime, maak je ook keuzes voor de innovatie bij bedrijven.
Ook wordt er nu erg gefocust op kosten per medicijn/patient, maar kan je ook kijken naar zorg middelen die een lage stuksprijs hebben maar wel in bulk worden gebruikt/voorgeschreven.
Zijn al die middelen wel effectief?
Voorbeeld "griepprik": hier wordt door de overheid 49 Miljoen per jaar aan besteed, maar de noodzaak en effectiviteit is niet bewezen. Dit zou je dus ook moeten stoppen als je kijkt naar hoeveelheid geld vs verlenging van levensjaren.
En om het nog ingewikkelder te maken: als onderdeel van het hele systeem, zou je ook oorzaak en gevolg van aandoeningen mee moeten nemen. Voorbeeld is ebola: stel dat er een medicijn zou zijn, maar dit kost 40 miljoen per complete behandeling, 50% kans op genezing. Op zich lijkt dit "te duur" maar de consequentie van het verspreiden van het virus zijn vele male groter en kunnen genoeg reden zijn om dit toch te verstrekken en te betalen.
Dat zijn ook dingen die je mee moet nemen in een beoordeling van medicijnen en behandelingen. Dat is min of meer een aanvulling op wat ik ook al aangaf dat je dan criteria moet hebben waarop je behandelingen gaat beoordelen.
Voor mij is de belangrijkste vraag nochtans net die zorg die al dan niet collectief gebeurt.
Dat weet ik, maar je lijkt daarin een roepende in de woestijn te zijn. Dat is wat ik wilde aangeven. Er komt (nog) geen discussie op gang over de collectiviteit van het systeem (en dat is eigenlijk zelfs wat men wil voorkomen met deze discussie).
(edited)
Er komt (nog) geen discussie op gang over de collectiviteit van het systeem
Dat is waar. Door de lafheid van de zelfverklaarde liberalen in Europa die de welvaartsstaat verdedigen i.p.v. de liberale waarden. Partijen als D66 en VVD in Nederland en VLD in Vlaanderen kapen de liberale ideologie. Echte liberalen worden libertariërs genoemd en nogal vaak als extremen beschouwd (door die zelfverklaarde liberalen). Een contradictio in terminis want liberalisme kan m.i. nooit extreem zijn, net vanwege haar hoogste waarde (de drang naar vrijheid).
Ik hoop gewoon dat de liberale campagne rond Paul e.a. verder uitbreidt in de VS en dan mag overwaaien naar het continent waar het liberalisme zijn wortels heeft.
Dat is waar. Door de lafheid van de zelfverklaarde liberalen in Europa die de welvaartsstaat verdedigen i.p.v. de liberale waarden. Partijen als D66 en VVD in Nederland en VLD in Vlaanderen kapen de liberale ideologie. Echte liberalen worden libertariërs genoemd en nogal vaak als extremen beschouwd (door die zelfverklaarde liberalen). Een contradictio in terminis want liberalisme kan m.i. nooit extreem zijn, net vanwege haar hoogste waarde (de drang naar vrijheid).
Ik hoop gewoon dat de liberale campagne rond Paul e.a. verder uitbreidt in de VS en dan mag overwaaien naar het continent waar het liberalisme zijn wortels heeft.
Door de lafheid van de zelfverklaarde liberalen in Europa die de welvaartsstaat verdedigen i.p.v. de liberale waarden. Partijen als D66 en VVD in Nederland en VLD in Vlaanderen kapen de liberale ideologie. Echte liberalen.....
Je kan de zaken ook omdraaien natuurlijk. Dat zij niet voldoen aan jouw ideaalbeeld van 'libertariërs' betekent niet dat ze geen liberaal gedachtegoed hebben. Sowieso is politiek bedrijven (in Nederland) ook compromissen kunnen sluiten en flexibel zijn, anders ben je een ideologische sekte.
Je kan de zaken ook omdraaien natuurlijk. Dat zij niet voldoen aan jouw ideaalbeeld van 'libertariërs' betekent niet dat ze geen liberaal gedachtegoed hebben. Sowieso is politiek bedrijven (in Nederland) ook compromissen kunnen sluiten en flexibel zijn, anders ben je een ideologische sekte.
Dat zij niet voldoen aan jouw ideaalbeeld van 'libertariërs' betekent niet dat ze geen liberaal gedachtegoed hebben.
Ze liggen dichter bij het liberalisme dan andere partijen. Maar in het land der blinden is éénoog ook koning. Dat betekent niet dat die éénoog ook effectief goed ziet. Relatief wel natuurlijk.
Sowieso is politiek bedrijven (in Nederland) ook compromissen kunnen sluiten en flexibel zijn, anders ben je een ideologische sekte.
Compromissen maakt men NA verkiezingen. Als ge het programma van de 'liberale partijen' leest, dan is dat al een compromis om mee te beginnen (vanuit liberaal standpunt bekeken). Kwestie van uzelf in een slechte onderhandelingspositie te brengen. Ze hebben een fundamentele (strategische) fout gemaakt door de nachtwakerstaat niet meer te bepleiten maar te gaan voor een net iets minder collectivistische welvaartsstaat.
(edited)
Ze liggen dichter bij het liberalisme dan andere partijen. Maar in het land der blinden is éénoog ook koning. Dat betekent niet dat die éénoog ook effectief goed ziet. Relatief wel natuurlijk.
Sowieso is politiek bedrijven (in Nederland) ook compromissen kunnen sluiten en flexibel zijn, anders ben je een ideologische sekte.
Compromissen maakt men NA verkiezingen. Als ge het programma van de 'liberale partijen' leest, dan is dat al een compromis om mee te beginnen (vanuit liberaal standpunt bekeken). Kwestie van uzelf in een slechte onderhandelingspositie te brengen. Ze hebben een fundamentele (strategische) fout gemaakt door de nachtwakerstaat niet meer te bepleiten maar te gaan voor een net iets minder collectivistische welvaartsstaat.
(edited)
Compromissen maakt men NA verkiezingen
Dat zie je denk ik verkeerd. (zwevende) kiezers zijn niet achterlijk. Je moet als partij je verkiezingsprogramma zoveel mogelijk naleven, anders word je de verkiezingen daarna genadeloos geslacht door de kiezer. De kunst in het politieke spel is om zo dicht mogelijk bij je roots te blijven en daarbij de kiezer het gevoel te geven ook bereid te zijn compromissen te sluiten om daarmee het land bestuurbaar te houden.
Op een geheel andere noot, ik denk ook niet dat politiek nog zozeer in hokjes te plaatsen is, waar ik het idee heb dat jij dat wel graag zo zou zien (bijvoorbeeld dat iedereen die liberale standpunten heeft een ware 'libertariër' zou moeten zijn). Je kan niet meer praten over 'de liberalen', 'de socialisten' en links en rechts. Zo acht ik mijzelf bijvoorbeeld een sociale liberaal. In welk hokje val ik dan? Ben ik links of rechts georiënteerd of ben ik politiek zwak omdat ik geen kleur beken? Zeg jij het maar.
De reden dat ik dit aanhaal is omdat ik het gevoel heb dat dit niet alleen voor mensen, maar ook voor partijen geldt. Elk behandeld stuk in de tweede kamer is er één op zich. Gegeven de situatie op dat moment is het dan niet ondenkbaar dat één en dezelfde persoon (of partij) een andere stelling inneemt op eenzelfde vraagstuk of op een vergelijkbaar vraagstuk. Het blijven wel mensen en het is niet de ideologie, maar het zijn de mensen die re(a)geren.
Overigens wil ik nog even zeggen dat ik geen idee heb wat je bedoelt met 'nachtwakerstaat' en 'collectivistische welvaartsstaat'. Heb de termen wel eens voorbij horen komen, maar geen idee wat ze exact inhouden.
Dat zie je denk ik verkeerd. (zwevende) kiezers zijn niet achterlijk. Je moet als partij je verkiezingsprogramma zoveel mogelijk naleven, anders word je de verkiezingen daarna genadeloos geslacht door de kiezer. De kunst in het politieke spel is om zo dicht mogelijk bij je roots te blijven en daarbij de kiezer het gevoel te geven ook bereid te zijn compromissen te sluiten om daarmee het land bestuurbaar te houden.
Op een geheel andere noot, ik denk ook niet dat politiek nog zozeer in hokjes te plaatsen is, waar ik het idee heb dat jij dat wel graag zo zou zien (bijvoorbeeld dat iedereen die liberale standpunten heeft een ware 'libertariër' zou moeten zijn). Je kan niet meer praten over 'de liberalen', 'de socialisten' en links en rechts. Zo acht ik mijzelf bijvoorbeeld een sociale liberaal. In welk hokje val ik dan? Ben ik links of rechts georiënteerd of ben ik politiek zwak omdat ik geen kleur beken? Zeg jij het maar.
De reden dat ik dit aanhaal is omdat ik het gevoel heb dat dit niet alleen voor mensen, maar ook voor partijen geldt. Elk behandeld stuk in de tweede kamer is er één op zich. Gegeven de situatie op dat moment is het dan niet ondenkbaar dat één en dezelfde persoon (of partij) een andere stelling inneemt op eenzelfde vraagstuk of op een vergelijkbaar vraagstuk. Het blijven wel mensen en het is niet de ideologie, maar het zijn de mensen die re(a)geren.
Overigens wil ik nog even zeggen dat ik geen idee heb wat je bedoelt met 'nachtwakerstaat' en 'collectivistische welvaartsstaat'. Heb de termen wel eens voorbij horen komen, maar geen idee wat ze exact inhouden.
De kunst in het politieke spel is om zo dicht mogelijk bij je roots te blijven en daarbij de kiezer het gevoel te geven ook bereid te zijn compromissen te sluiten om daarmee het land bestuurbaar te houden.
Een kunst waar de klassieke liberale partijen m.i. niet in slagen. Wie de belastingsdruk in België (met BTW etc. inbegrepen zitten we rond de 59% voor gezinnen) bekijkt, zelfverklaard liberaal is en zich dan op de borst klopt voor het beleid van de afgelopen 50 jaar (waarin liberalen (toch bij ons) vaak in de regering zaten) heeft de liberale ideologie niet zo goed begrepen.
Zo acht ik mijzelf bijvoorbeeld een sociale liberaal. In welk hokje val ik dan? Ben ik links of rechts georiënteerd of ben ik politiek zwak omdat ik geen kleur beken? Zeg jij het maar.
Ik heb niet graag dat anderen mij in een hokje duwen, dus dat ga ik u zelf niet aandoen. Maar voor mij zijt gij gewoon een 'hybride' vorm van socialisme en liberalisme. Daar is op zich niets mis mee. Alleen vind ik die mensen minder liberaal dan ze zelf verklaren.
Overigens wil ik nog even zeggen dat ik geen idee heb wat je bedoelt met 'nachtwakerstaat' en 'collectivistische welvaartsstaat'. Heb de termen wel eens voorbij horen komen, maar geen idee wat ze exact inhouden.
Even heel kort (!) schetsen (op het internet is daar zeer veel over te vinden):
- Nachtwakerstaat: staat die zich toelegt op de fundamenten van de samenleving (justitie, ordehandhaving en defensie) en zich verder afzijdig houdt en dus weinig belastingen heft; is individualistisch van aard. Voorbeelden: geen.
- Welvaartsstaat: staat die zich actief begeeft op de productie, distributie en subsidiëring van niet-publieke goederen zoals onderwijs, cultuur, zorg, ... en daardoor hoge belastingen heft; is collectivistisch van aard (maar in mindere mate dan communisme natuurlijk). Voorbeelden: Noord-West Europa, Angelsaksische wereld (in VK en VS iets minder).
(edited)
Een kunst waar de klassieke liberale partijen m.i. niet in slagen. Wie de belastingsdruk in België (met BTW etc. inbegrepen zitten we rond de 59% voor gezinnen) bekijkt, zelfverklaard liberaal is en zich dan op de borst klopt voor het beleid van de afgelopen 50 jaar (waarin liberalen (toch bij ons) vaak in de regering zaten) heeft de liberale ideologie niet zo goed begrepen.
Zo acht ik mijzelf bijvoorbeeld een sociale liberaal. In welk hokje val ik dan? Ben ik links of rechts georiënteerd of ben ik politiek zwak omdat ik geen kleur beken? Zeg jij het maar.
Ik heb niet graag dat anderen mij in een hokje duwen, dus dat ga ik u zelf niet aandoen. Maar voor mij zijt gij gewoon een 'hybride' vorm van socialisme en liberalisme. Daar is op zich niets mis mee. Alleen vind ik die mensen minder liberaal dan ze zelf verklaren.
Overigens wil ik nog even zeggen dat ik geen idee heb wat je bedoelt met 'nachtwakerstaat' en 'collectivistische welvaartsstaat'. Heb de termen wel eens voorbij horen komen, maar geen idee wat ze exact inhouden.
Even heel kort (!) schetsen (op het internet is daar zeer veel over te vinden):
- Nachtwakerstaat: staat die zich toelegt op de fundamenten van de samenleving (justitie, ordehandhaving en defensie) en zich verder afzijdig houdt en dus weinig belastingen heft; is individualistisch van aard. Voorbeelden: geen.
- Welvaartsstaat: staat die zich actief begeeft op de productie, distributie en subsidiëring van niet-publieke goederen zoals onderwijs, cultuur, zorg, ... en daardoor hoge belastingen heft; is collectivistisch van aard (maar in mindere mate dan communisme natuurlijk). Voorbeelden: Noord-West Europa, Angelsaksische wereld (in VK en VS iets minder).
(edited)
Zo even wat losse gedachten hierover.
Er is de mogelijkheid dat het liberalisme niet (meer) in onze cultuur zit. Dat een partij als de VLD of de VVD zichzelf uit de 'markt' zou prijzen als ze een (voor deze maatschappij) te liberaal programma bepleiten? Nu is het misschien iets anders, maar in eerdere tijden zat het grootste deel van het electoraat in het midden en dan is het handiger om een flank van de mainstream te vertegenwoordigen.
Andere mogelijkheid is dat het misschien wel mogelijk is deze patstelling te doorbreken door met een 'libertarische' partij te komen. Het zou best kunnen dat er wel belangstelling is voor zo'n partij en dat je zo het spectrum wat op kunt schuiven. Misschien zijn er ook wel mensen binnen de huidige partijen die dan over zouden gaan. Ik merk altijd dat er wel vrij veel weerstand is tegen de overheid, ambtenarij en dergelijke, dus ik denk dat er electoraal gezien ook wel markt voor kan zijn, maar dan moet je de partij wel goed op zetten natuurlijk.
Er is de mogelijkheid dat het liberalisme niet (meer) in onze cultuur zit. Dat een partij als de VLD of de VVD zichzelf uit de 'markt' zou prijzen als ze een (voor deze maatschappij) te liberaal programma bepleiten? Nu is het misschien iets anders, maar in eerdere tijden zat het grootste deel van het electoraat in het midden en dan is het handiger om een flank van de mainstream te vertegenwoordigen.
Andere mogelijkheid is dat het misschien wel mogelijk is deze patstelling te doorbreken door met een 'libertarische' partij te komen. Het zou best kunnen dat er wel belangstelling is voor zo'n partij en dat je zo het spectrum wat op kunt schuiven. Misschien zijn er ook wel mensen binnen de huidige partijen die dan over zouden gaan. Ik merk altijd dat er wel vrij veel weerstand is tegen de overheid, ambtenarij en dergelijke, dus ik denk dat er electoraal gezien ook wel markt voor kan zijn, maar dan moet je de partij wel goed op zetten natuurlijk.
De meeste mensen zijn echter niet erg consequent. Ze klagen over hoge belastingen en een grote bureaucratie (terecht), maar als ge dan voorstelt om bepaalde uitgaven te schrappen... Zeker als het gaat over uitgaven waar ze zelf van genieten.