Subpage under development, new version coming soon!
Subject: Overig sportnieuws
Bronzen medaille voor de pas 22jarige Daphne Schippers op de zevenkamp op het WK.
Heel knap.
Eerste medaille voor een Nederlandse vrouw op een (outdoor) atletiek WK hoor ik.
(edited)
Heel knap.
Eerste medaille voor een Nederlandse vrouw op een (outdoor) atletiek WK hoor ik.
(edited)
En volgens mij is ze pas 21 , niet dat het veel uitmaakt
Prachtig hoe ze reageerde op die aanval van die Duitse
Prachtig hoe ze reageerde op die aanval van die Duitse
Die Friese boerenzoon (of waar kwam hij ook weer vandaan?) doet het wel goed met dat verspringen :)
Niets over Zonderland?
NU sport - Zonderland wereldkampioen op rekstok
Epke Zonderland heeft zondagmiddag als eerste Nederlander ooit de wereldtitel turnen op het onderdeel rekstok veroverd. De 27-jarige Fries liet bij de wereldkampioenschappen in Antwerpen een vrijwel foutloze oefening zien.
NU sport - Zonderland wereldkampioen op rekstok
Epke Zonderland heeft zondagmiddag als eerste Nederlander ooit de wereldtitel turnen op het onderdeel rekstok veroverd. De 27-jarige Fries liet bij de wereldkampioenschappen in Antwerpen een vrijwel foutloze oefening zien.
Prachtige column:
Dit kan niet waar zijn
Het was de dag nadat hij goud had verloren. De dag nadat hij met een vingernagel de rekstok had gemist. De dag nadat hij op zijn rug lag op een moment dat hij had moeten vliegen.
Ieder ander was er maanden, zo niet jaren, ziek van geweest. Sven Kramer had de kleedkamer kort en klein geslagen. Marianne Vos had zich uitgeleefd op de dichtstbijzijnde prullenbak. Al die jaren werk in één klap weg. Al die opofferingen voor niks. Al die dromen aan gruzels. Je zou jezelf voor minder een coma zuipen.
Epke niet.
Nog geen vierentwintig uur nadat hij zijn oefening in de olympische finale van Peking had verprutst zat hij tegenover ons (zijn broer Johan en ik) in een Japans restaurant. Hij maakte grappen over zichzelf, hij was vrolijk als altijd, hij kaande een bonk wasabi weg alsof het een stuk broccoli was.
Het was net alsof er de dag ervoor niets was gebeurd. Nee hoor, hij was niet met een kater opgestaan. En nee hoor, hij nam zichzelf niks kwalijk. De teleurstelling gleed van hem af als een blokje boter op een iglo. Ik hoorde hem praten, ik zag hem lachen - en ik dacht de hele tijd maar één ding.
Dit kan niet waar zijn.
Maar het gebeurde wel. Hij had alles of niks gespeeld en verloren. Punt uit. Hij was mentaal nog leniger dan hij fysiek was. Vier jaar later deed hij in Londen zonder een spoor van zenuwen iets onmogelijks: een soort circusact met daarin een drievoudige kamikazeactie. Ik stond erbij, keek ernaar en dacht (net als de rest van de wereld): dit kan niet waar zijn. Het was geen sport meer, het was kunst. Of een droom.
Viervoudige kamikaze
Een paar maanden later deed hij tijdens zomaar een doordeweekse training doodleuk een viervoudige kamikaze. Ik heb het filmpje inmiddels ontelbaar vaak afgespeeld. En elke keer denk ik weer: dit kan niet waar zijn. Ik breek mijn hoofd erover, ik probeer uit alle macht om mijn vinger erachter te krijgen - maar het lukt niet.
Het is als Einstein die de relativiteitstheorie uitlegt in twintig seconden of een mevrouw die in je handpalm leest hoe je moeder heet: je ziet het wel, maar je snapt het niet. Het is een goocheltruc zonder gegoochel. Magie zonder getover. Een eenmalig wonder - maar dan wel eentje die hij achteloos herhaalt op commando.
Usain Bolt, Chris Froome, Lionel Messi, Tiger Woods, LeBron James, Hans Klok: ze kunnen allemaal dingen die niemand anders kan, maar ik snap tenminste wát ze doen. Bij Epke niet. Als hij ondersteboven achterstevoren vierdubbele cassinakohlmannsaltogaylords (of zoiets) uitvoert gaat er in mijn bovenkamer iets op tilt. Bzzzzz - kortsluiting.
Miljoen uur
Afgelopen zondag deed hij het weer, tussen zijn co-schappen en zijn studie door (hoeveel miljoen uur zit er, in godallejezusnaam, in de dag van Epke???): hij vloog een paar rondjes om de aarde in Antwerpen. Resultaat: wereldkampioen. Met minimale training.
Het is definitief: over drie jaar draait hij ons helemaal kierewiet in Rio. Vier, vijf, zes loopings; misschien raakt hij de stok niet eens meer aan en vliegt hij een paar rondjes door de zaal voordat hij zijn medaille ophaalt. Het zal allemaal wel. Ik zal niet meer denken dat het niet kan. Ik ben opgehouden met denken als Epke vliegt.
Met open mond toekijken is meer dan genoeg.
Dit kan niet waar zijn
Het was de dag nadat hij goud had verloren. De dag nadat hij met een vingernagel de rekstok had gemist. De dag nadat hij op zijn rug lag op een moment dat hij had moeten vliegen.
Ieder ander was er maanden, zo niet jaren, ziek van geweest. Sven Kramer had de kleedkamer kort en klein geslagen. Marianne Vos had zich uitgeleefd op de dichtstbijzijnde prullenbak. Al die jaren werk in één klap weg. Al die opofferingen voor niks. Al die dromen aan gruzels. Je zou jezelf voor minder een coma zuipen.
Epke niet.
Nog geen vierentwintig uur nadat hij zijn oefening in de olympische finale van Peking had verprutst zat hij tegenover ons (zijn broer Johan en ik) in een Japans restaurant. Hij maakte grappen over zichzelf, hij was vrolijk als altijd, hij kaande een bonk wasabi weg alsof het een stuk broccoli was.
Het was net alsof er de dag ervoor niets was gebeurd. Nee hoor, hij was niet met een kater opgestaan. En nee hoor, hij nam zichzelf niks kwalijk. De teleurstelling gleed van hem af als een blokje boter op een iglo. Ik hoorde hem praten, ik zag hem lachen - en ik dacht de hele tijd maar één ding.
Dit kan niet waar zijn.
Maar het gebeurde wel. Hij had alles of niks gespeeld en verloren. Punt uit. Hij was mentaal nog leniger dan hij fysiek was. Vier jaar later deed hij in Londen zonder een spoor van zenuwen iets onmogelijks: een soort circusact met daarin een drievoudige kamikazeactie. Ik stond erbij, keek ernaar en dacht (net als de rest van de wereld): dit kan niet waar zijn. Het was geen sport meer, het was kunst. Of een droom.
Viervoudige kamikaze
Een paar maanden later deed hij tijdens zomaar een doordeweekse training doodleuk een viervoudige kamikaze. Ik heb het filmpje inmiddels ontelbaar vaak afgespeeld. En elke keer denk ik weer: dit kan niet waar zijn. Ik breek mijn hoofd erover, ik probeer uit alle macht om mijn vinger erachter te krijgen - maar het lukt niet.
Het is als Einstein die de relativiteitstheorie uitlegt in twintig seconden of een mevrouw die in je handpalm leest hoe je moeder heet: je ziet het wel, maar je snapt het niet. Het is een goocheltruc zonder gegoochel. Magie zonder getover. Een eenmalig wonder - maar dan wel eentje die hij achteloos herhaalt op commando.
Usain Bolt, Chris Froome, Lionel Messi, Tiger Woods, LeBron James, Hans Klok: ze kunnen allemaal dingen die niemand anders kan, maar ik snap tenminste wát ze doen. Bij Epke niet. Als hij ondersteboven achterstevoren vierdubbele cassinakohlmannsaltogaylords (of zoiets) uitvoert gaat er in mijn bovenkamer iets op tilt. Bzzzzz - kortsluiting.
Miljoen uur
Afgelopen zondag deed hij het weer, tussen zijn co-schappen en zijn studie door (hoeveel miljoen uur zit er, in godallejezusnaam, in de dag van Epke???): hij vloog een paar rondjes om de aarde in Antwerpen. Resultaat: wereldkampioen. Met minimale training.
Het is definitief: over drie jaar draait hij ons helemaal kierewiet in Rio. Vier, vijf, zes loopings; misschien raakt hij de stok niet eens meer aan en vliegt hij een paar rondjes door de zaal voordat hij zijn medaille ophaalt. Het zal allemaal wel. Ik zal niet meer denken dat het niet kan. Ik ben opgehouden met denken als Epke vliegt.
Met open mond toekijken is meer dan genoeg.
Gegroet aangezien Nederland een erg schaatsland is en het nieuwe seizoen voor de deur staat had ik graag jullie mening gehad?
Als jullie 2 schaatsters moeten kiezen uit deze 4 die dit jaar het beste zullen presteren en ook op de olympische spelen het best voor de dag zouden komen wie kiezen jullie?
Sablikova
Nesbitt
Richardson
Lee Hwa Sang
Als jullie 2 schaatsters moeten kiezen uit deze 4 die dit jaar het beste zullen presteren en ook op de olympische spelen het best voor de dag zouden komen wie kiezen jullie?
Sablikova
Nesbitt
Richardson
Lee Hwa Sang
Lastige. In ieder geval Sablikova, zij heeft bewezen altijd goed te zijn. Van de andere 3 zou ik het niet zo kunnen zeggen.