Subpage under development, new version coming soon!
Subject: Sportquiz
Nog dommer.
Denk aan groepsverkrachting, dood door schuld en een week later te hard rijden enzo.
Denk aan groepsverkrachting, dood door schuld en een week later te hard rijden enzo.
Mag ik mijn beurt doorgeven aan jou? Ik ben hier wanhopig slecht in. :(
No problem.
Welke keeper applaudiseerde toen hij werd gepasseerd door de lob van Cruijff toen hij bij Feyenoord speelde.
Welke keeper applaudiseerde toen hij werd gepasseerd door de lob van Cruijff toen hij bij Feyenoord speelde.
ik denk dat Joop Hiele ook wel applaudiseerde, maar het antwoord is Edward Metgod.
Edward medgot is het goede antwoord en ook je aanvulling is goed.
Hahaha, ik moet mijn huiswerk beter gaan doen.
Hahaha, ik moet mijn huiswerk beter gaan doen.
Wie zei in 2008:
Ik glimlach wel, maar mijn hart is fucking zwart.....
Ik glimlach wel, maar mijn hart is fucking zwart.....
Helemaal goed !
In de documentaire C'est la Vie (AANRADER !) :
Ik glimlach wel, maar mijn hart is fucking zwart’
Gepubliceerd: woensdag 17 maart 2010 00:59
Update: woensdag 17 maart 2010 07:17
In 1996 lag de wereld aan de voeten van Glenn Helder. In een documentaire blikt hij terug op de mislukkingen na het voetbal.
‘Glenn heeft een beetje pech gehad in zijn carrière’, zo trapt oud-Ajacied Simon Tahamata aan het begin van de documentaire C’est la vie even een open deur in. De Glenn aan wie hij refereert is oud-voetballer Glenn Helder, wiens leven na een carrière bij Sparta, Vitesse, Arsenal en wat optredens bij Oranje veranderde in een groot tranendal.
Over de presentaties van Helder op het voetbalveld gaat het al tien jaar niet meer. Wel over de tonnen die hij naar gokhallen en casino’s bracht. De gokverslaving leidt tot een trieste apotheose in 1999, wanneer Helder berooid en depri een zelfmoordpoging doet op een lullig parkeerterrein van een wegrestaurant. Dat hij in een dikke, vrij zeldzame BMW de eeuwige jachtvelden probeert op te zoeken blijkt zijn redding: de bolide trekt de aandacht van surveillerende agenten.
C’est la vie is een geslaagde documentaire omdat Helder graag babbelt over zichzelf met humor, spijt en rancune. De opnames volgen Helder wanneer hij uit de bak komt in 2008. Hij moest brommen voor belaging, bedreiging, mishandeling en vuurwapenbezit.
‘Ik glimlach wel, maar mijn hart is fucking zwart’, zo zien we een zeer kwade Helder vertellen.
Hoon en haat
Met name het feit dat hij zijn zoontje amper kan zien hakt er bij de voetballer die alles verloor diep in. Vooral de nieuwe vriend van zijn ex , Guido, is de dupe van hoon en haat. ‘Ik wil mijn kind wat cultuur bijbrengen qua muziek enzo en dan luistert hij naar de 3 J’s?!’, briest hij, om in één adem te relativeren: ‘C’est la vie, elk huis heeft zijn fokking kruis.’
Helder zelf drumt op housefeestjes en bij discotheken. Volgens hem werkt het ‘therapeutisch’, maar de fanatieke verbetenheid die hij tentoonspreidt tijdens het drummen doet vermoeden dat Helder in de met strak drumvel omspannen drums het hoofd van Guido visualiseert.
Het eerste deel van C’est la vie werd in 2008 al vertoond op het documentairefestival IDFA. Iedereen liep terecht weg met het resultaat. In de versie van vanavond is een nieuw deel geplakt, opgenomen begin dit jaar, waarin Helder reflecteert op de beelden van 2008. ‘Wat een lul was ik eigenlijk, zoveel woede, terwijl je moet focussen op het welzijn van je kleine.’ Voor de kijker is duidelijk merkbaar dat er een soort rust over Helder is gedaald. Gelukkig maar, want enigszins cryptisch verhaalt Helder over een familiedrama in de maak dat, gelukkig, met een sisser en een happy end afliep.
Een zoveelste poging tot voetballen, bij zaterdaghoofdklasser DOTO in Pernis, vorig jaar liep op niets uit. ‘Ik speelde als een natte drol.’ Hij drumt wel nog steeds.
In de documentaire C'est la Vie (AANRADER !) :
Ik glimlach wel, maar mijn hart is fucking zwart’
Gepubliceerd: woensdag 17 maart 2010 00:59
Update: woensdag 17 maart 2010 07:17
In 1996 lag de wereld aan de voeten van Glenn Helder. In een documentaire blikt hij terug op de mislukkingen na het voetbal.
‘Glenn heeft een beetje pech gehad in zijn carrière’, zo trapt oud-Ajacied Simon Tahamata aan het begin van de documentaire C’est la vie even een open deur in. De Glenn aan wie hij refereert is oud-voetballer Glenn Helder, wiens leven na een carrière bij Sparta, Vitesse, Arsenal en wat optredens bij Oranje veranderde in een groot tranendal.
Over de presentaties van Helder op het voetbalveld gaat het al tien jaar niet meer. Wel over de tonnen die hij naar gokhallen en casino’s bracht. De gokverslaving leidt tot een trieste apotheose in 1999, wanneer Helder berooid en depri een zelfmoordpoging doet op een lullig parkeerterrein van een wegrestaurant. Dat hij in een dikke, vrij zeldzame BMW de eeuwige jachtvelden probeert op te zoeken blijkt zijn redding: de bolide trekt de aandacht van surveillerende agenten.
C’est la vie is een geslaagde documentaire omdat Helder graag babbelt over zichzelf met humor, spijt en rancune. De opnames volgen Helder wanneer hij uit de bak komt in 2008. Hij moest brommen voor belaging, bedreiging, mishandeling en vuurwapenbezit.
‘Ik glimlach wel, maar mijn hart is fucking zwart’, zo zien we een zeer kwade Helder vertellen.
Hoon en haat
Met name het feit dat hij zijn zoontje amper kan zien hakt er bij de voetballer die alles verloor diep in. Vooral de nieuwe vriend van zijn ex , Guido, is de dupe van hoon en haat. ‘Ik wil mijn kind wat cultuur bijbrengen qua muziek enzo en dan luistert hij naar de 3 J’s?!’, briest hij, om in één adem te relativeren: ‘C’est la vie, elk huis heeft zijn fokking kruis.’
Helder zelf drumt op housefeestjes en bij discotheken. Volgens hem werkt het ‘therapeutisch’, maar de fanatieke verbetenheid die hij tentoonspreidt tijdens het drummen doet vermoeden dat Helder in de met strak drumvel omspannen drums het hoofd van Guido visualiseert.
Het eerste deel van C’est la vie werd in 2008 al vertoond op het documentairefestival IDFA. Iedereen liep terecht weg met het resultaat. In de versie van vanavond is een nieuw deel geplakt, opgenomen begin dit jaar, waarin Helder reflecteert op de beelden van 2008. ‘Wat een lul was ik eigenlijk, zoveel woede, terwijl je moet focussen op het welzijn van je kleine.’ Voor de kijker is duidelijk merkbaar dat er een soort rust over Helder is gedaald. Gelukkig maar, want enigszins cryptisch verhaalt Helder over een familiedrama in de maak dat, gelukkig, met een sisser en een happy end afliep.
Een zoveelste poging tot voetballen, bij zaterdaghoofdklasser DOTO in Pernis, vorig jaar liep op niets uit. ‘Ik speelde als een natte drol.’ Hij drumt wel nog steeds.
Hoeveel interlands en goals heeft Bergkamp op zijn naam staan?