Subject: Politiek

Er is meer dat ons bindt dan dat er dingen zijn die ons scheiden, niet in het minst de menselijke relaties tussen 'gewone' mensen van beide taalgroepen.
(edited)

Ik geef je gelijk dat er meer België samenhoudt dan 'den dop' zoals noeok zegt, het zou idioot zijn daarvan uit te gaan. Maar de menselijke relaties binden ons niet sterker dan met bvb. Nederland. Allez, dat geldt toch voor mij. Hoeveel Walen ken ik? Ik denk 2: 1 van Moeskroen die één jaar in Kortrijk gezeten heeft, en nu in Brussel zit, en ik nooit meer zie of hoor en één iemand van Doornik die in Kortrijk zit, en overigens perfect Nederlands spreekt. Dus voor mij gelden die menselijke relaties al niet. Trouwens, relaties stoppen niet aan een staatsgrens, net zomin ze stoppen aan een taalgrens.

Edit: en kom nu niet af met "gij zijt ook geen gewone mens" :p
(edited)

Nuja, ik weet dat menselijke relaties niet hét argument zijn, maar ik had nu ook niet echt zin in een opsomming van alle financiële, materiële... voordelen/nadelen van het behoud en/of splitsing, iets wat sowieso gecontesteerd is en wat zeker geen uitsluiting zal geven over wat nu het beste is.

Ik ken persoonlijk wel iets meer Walen, en ik denk dat, over het algemeen, hoe dichter mensen bij de taalgrens wonen, ze logischerwijs ook meer mensen van over die taalgrens zullen kennen. Ik ben van mening dat wij op zich niet zoveel verschillen van 'de Walen'.

Dat zou nochtans iemand van slechte wil hebben begrepen uit het intervieuw met Oncelinckx.

Volgens Milquet is een witte nummerplaat met rode letters ook een typisch belgisch kenmerk. Tja, als je al zo ver moet gaan zoeken...

Ik zeg ook niet dat ik iets tegen de Walen heb, tegen die mensen heb ik absoluut niets. Ik heb alleen iets tegen de politieke mentaliteit en cultuur die daar heerst en hun media, die toch de publieke opinie zou moeten zijn.

Gisteren op ter zake een interessante analyse van de politiek commentator van het nieuwsblad. Vlamingen schuiven met nieuwe eisen alsof het knikkers zijn op de speelplaats van een lagere school ("je gaf eerst deze knikker in ruil voor mijn knikker, maar nu wil ik die knikker niet meer en wil ik die daar..."), terwijl dit de complexiteit van de onderhandelingen negeert. De franstaligen snappen dan niet meer waarom ze nog toegevingen zouden moeten doen. Eerst wilden ze nog wel verantwoordelijkheden opgeven, omdat er een logica leek achter te zitten ("ja, ok, de kinderbijslag splitsen kan, omdat het voor die verantwoordelijkheid zorgt die vlaanderen zo graag wil"), maar nu er met eisen geschoven wordt alsof het knikker zijn, zien ze ze ook het nut niet meer in van toe te geven ("hoe? je wil de kinderbijslag niet meer? ik dacht dat die noodzakelijk was voor die verantwoordelijkheid die je zo graag wil?").

Ondertussen lees je alle vlaamsgezinden -min of meer- schrijven: die walen willen niet toegeven, want ze zijn allemaal tegen ons en er enkel op uit om ons kapot te maken. En het zit allemaal in die cultuur ingebakken. Ja, echt waar? Waaw.
Het is tekenend voor een compleet gebrek aan inzicht in de tegenpartij. Of het gebrek aan inzicht dat er zelfs nog maar een tegenpartij in de onderhandelingen bestaat! Al van in het begin hebben de vlaamse onderhandelaars van uit dat de walen - die er zoals ze zelf stellen een toch een compleet onverzoenbare culturele achtergrond hebben - de staatshervorming zonder meer zouden aanvaarden. Zonder uitleg aan de tegenpartij waarom werd de ene na de andere nieuwe hervorming voorgesteld (evengoed aan de vlaamse kiezer, bij momenten trouwens), en werd er van uit gegaan dat hun politici die zouden aanvaarden, blijkbaar enkel omdat de vlaamse politici die hadden goedgekeurd. Wanneer dergelijke eenzijdige en opgedrongen onderhandelingen -gebouwd op een inzicht in de medemens waarvan pubers nog zou zeggen "nee, dit is wel heel simpel gesteld"- vervolgens afsprongen, wordt de Waal verguisd voor 'niet willen inzien' en 'niet willen meewerken'. Wie wil hier eigenlijk niet inzien of meewerken?

Wanneer je 4 jaar onderhandelt, en je als vragende partij (belangrijk detail) nog steeds geen enkel resultaat kan voorleggen, zou je dan niet mogen beginnen te denken dat wij als vlamingen gewoon de foute onderhandelaars hebben afgevaardigd?

(edited)

Ik zou het niet beter kunnen verwoorden.

Het is geren gedaan ;)

En toch slagen ze erin de publieke opinie mee te krijgen. Ik merk zelfs meer en meer dat gewone mensen de spreekbuizen van politieke partijen worden, met holle slogans voorop. Zinnen als: 'de vlamingen hebben al veel te dikwijls toegegeven' ben ik onderhand beu als koude pap.

Ik merk een evolutie naar de Amerikaanse situatie. Waar mensen zo overtuigd zijn van hun gelijk dat ze niet eens meer proberen in te leven in eisen van de tegenpartij. Dat is een spijtige evolutie.

Ge kunt toch niet ontkennen dat in de laatste 30j de Vlamingen vooral hebben willen veranderen en de Walen vooral proberen te consolideren en dat van die Vlaamse eisen meestal nog geen 30% in orde kwam?

Maar ik heb het idd ook willen merken dat elke keer er iets was er iets nieuws kwam
(was er niet dat artikel: 'Met deze nota zou NVA in augustus tevreden zijn geweest')

En is dat op zich een reden om nu willekeurige eisen te stellen?

Voor mij niet hoor..
(edited)

Nene, maar wel een argument voor de zin 'de Vlamingen hebben al zoveel toegegeven'

Ik ben voorstander van het nieuwe idee. 'Less is More'. Wat een intelligentie na 200 en zoveel dagen =p.

met dat ik vorige week eens de gazet gekocht heb, en dankzij rubininho eigenlijk ook, ben ik de commentaren beginnen te lezen (tijd genoeg) en ik lees meer dan af en toe toch interessante dingen.

De vrijheid en het respect om je mening te geven geraken steeds meer in gedrang in een gepolariseerde samenleving. De ruwheid en polarisering nemen helaas elke dag toe in het politieke bedrijf. De VS zijn hierin de pijnlijke koploper. De Tea Partytegenstander van Giffords, Jesse Kelly, nodigde zijn sympathisanten uit om samen een M16-machinegeweer leeg te schieten. Het is niet toevallig dat de oppergodin van de Tea Party, Sarah Palin, een kaart van de VS markeerde met 20 'targets' die ze op de Democraten wilden heroveren.

De verharding van het politiek debat is kenmerkend voor conservatief-rechts. Het is een doordachte communicatiestrategie om een herkenbaar vijandbeeld van je politieke tegenstander te creëren of het beeld over de samenleving te hertalen naar een wij-zijdenken.

(...)

Je kunt het model evenzeer toepassen op de verschillen tussen rechts en links in Europa. Het discours van de rechtse partijen klinkt overal nagenoeg hetzelfde. Minder overheid, minder belastingen, minder vreemdelingen, minder regulering. En bovenal, het is een eenvoudig mantra. De 'zorgende ouder' heeft een mond vol nodig om zijn of haar visie uit te leggen. Kortom, terwijl het linkse denken de jaren 60 en 70 domineerde, heeft het rechtse discours ondertussen de dominante positie verworven. Want wie durft er nu nog te pleiten voor bijvoorbeeld meer overheid? De eenvoudige omkering van het ene mantra toont meteen aan wie domineert. Het is verbazend dat vele rechtse partijleiders blijven communiceren vanuit een calimerocomplex.

(...)

stond eergisteren in de morgen

Ga niet over de ganse lijn akkoord met hem, maar hij maakt wel de zelfde analyse als jij.

Ok, maar het wordt gebruikt als argument om nu het been stijf te houden. Meer nog, als er van de andere kant van het land een toegeving komt, schuiven ze hier gewoon nog een beetje verder op in hun eisen.

Ge kunt toch niet ontkennen dat in de laatste 30j de Vlamingen vooral hebben willen veranderen en de Walen vooral proberen te consolideren en dat van die Vlaamse eisen meestal nog geen 30% in orde kwam?

Na de vooruitgang van de afgelopen 4 jaar te zien, ben ik bereid om dit ook toe te geven. In hoeverre dit correct is of ingegeven door de gekleurde berichtgeving die we kregen, weet ik niet, maar dat zullen we over een aantal jaar wel weten. Maar ik zie ook wel in dat er in Wallonië een nieuwe politieke cultuur nodig was. En dan kun je je opnieuw een vraag stellen: in hoeverre heeft de nieuwe vlaamse houding hiertoe iets bijgedragen? Want als je de waalse politiek een klein beetje volgde, dan wist je dat ze vanaf 2005 al bezig waren om in de PS een kuisactie te houden (Elio op kop, trouwens), ecolo is al langer een 'nieuwe partij'. En het zou zelfs kunnen dat de crisis de oude garde binnen de MR nog een stuk langer op post hield dan zonder de crisis mogelijk geweest zou zijn (Reynders zijn ster was aan het tanen, maar hij kon zich een sterk leider tonen in de eerste jaren van de crisis). De crisis heeft dus zeker iets gedaan voor de vlaamse positie binnen belgië, dat geef ik toe. Beweren dat het eenzijdig positieve resultaten opleverde of dat de crisis noodzakelijk was, zijn nog twee totaal andere zaken.

Kort uitgelegd: doordat we racisme zijn gaan vereenzelvigen met het marginale VB, zijn we blind geworden voor de vooroordelen bij onszelf. We dachten dat we erboven stonden. Toen de NVa zo slim was om het (politiek taboe) 'buitenlanders' door 'de walen' te vervangen, hebben ze daar zwaar munt uit geslagen. Het duurt een tijdje eer we als volk uit die populistische roes wakker worden. Dergelijke confrontatiepolitiek heeft nooit gewerkt en ze zal nooit werken ook niet.
(edited)