Subpage under development, new version coming soon!
Subject: Politiek
Zéker niet, want het is niet vrijwillig. Ik vind het belasten van vermogen sowieso 'fout'.
Akkoord. Ben daar ook tegen.
Maar bedoelen ze met 'vermogensbelasting' niet wat jij noemt een 'vermogenswinstbelasting'?
Maar bedoelen ze met 'vermogensbelasting' niet wat jij noemt een 'vermogenswinstbelasting'?
Ze moeten maar de juiste termen leren gebruiken. Overigens heeft Frankrijk inderdaad wel een echte vermogensbelasting.
In frankrijk is het echt wel een vermogensbelasting als ik het goed begrijp. 1 procent van de Belgen belasten op 3 % van hun vermogen brengt 10.000.000.000 op. Als ge het hen niet zegt gaan ze het nooit merken ;).
Wij hebben ook 'verkapte' vermogensbelastingen, hoor. Of hoe moet 'onroerende voorheffing' anders bekeken worden?
Je merkt dat toch, als er plots 3.5M euro van je rekening gaat?
*kijkt omhoog en fluit arrogant*
Grtz
*kijkt omhoog en fluit arrogant*
Grtz
Ik ben ook tegen onroerende voorheffing.
successierechten zitten ook in die familie denk ik?
Ben ik ook tegen. (successierechten)
Ik ben ook tegen hulpfondsen voor de banken, maar face it, de Belgische burgers gingen een te groot vermogensverlies hebben indien bepaalde banken failliet gingen.
(edited)
Ik ben ook tegen hulpfondsen voor de banken, maar face it, de Belgische burgers gingen een te groot vermogensverlies hebben indien bepaalde banken failliet gingen.
(edited)
Wat vinden jullie van deze brief aan de niet-staker?
Beste Vlaming
Op 30 januari 2012 ligt het land weer plat. Dat is het gevolg van een door de vakbonden aangekondigde staking. Het gemor is, net zoals bij de laatste staking in december, hoorbaar. "Het zijn machtsgeile vakbondsbonzen en opgehitst stakingsvee die het stakingsrecht misbruiken" of "de vakbonden zijn de schaam van België". Anderen wijzen er weer op dat 30 januari op een maandag valt: "verlengd weekendje, iemand?" Nog anderen wijzen op het ogenschijnlijk asociale karakter van deze staking: "iemand anders betaalt" en "als ik het niet kan krijgen mag niemand het hebben."
Uw bezorgdheid is groot. Bent u zelfstandig? U kan het werk niet zomaar neerleggen? Wilt u wel werken? Hebt u een gezin te onderhouden? Wordt u tegen gehouden aan de poorten van de firma? U bent boos. En die onvrede is begrijpelijk. Het nieuwe decennium beloven tien zware jaren te worden als we de vooruitzichten mogen geloven. Dat stelde onder andere het Wereld Economisch Forum vast in hun recentste rapporten. In plaats van solidair te zijn met de medeburgers wordt Brussel weer gekleurd door groene, blauwe en rode vuilzakken, paraplu's en spandoeken.
Maar zijn de vakbonden echt zo asociaal? Zijn ze uit op uw geld? Willen zij meer en minder voor u? Zijn zij de grote schuld van de huidige crisis die door Europa, de VS en elders woedt?
U bent het verhaal ondertussen beu gehoord. Politici, banken en investeerders dachten een oneindig groeiscenario uitgedokterd te hebben. Zowel hier als in de Verenigde Staten ging men het koopkrachtverlies van de bevolking compenseren door goedkope leningen aan te bieden, vaak met een huis als onderpand. De risico's die daaraan verbonden waren ging men spreiden over het hele financiële systeem. Met behulp van de rating agencies kregen deze gebundelde leningen de hoogste kredietwaardige score. Het spelletje werkte niet. Leningen werden niet terugbetaald, huizenprijzen daalden, de bal ging aan het rollen. In september 2008 werd die rollende bal een enorme sneeuwbal. Die sneeuwbal deed de "financiële dienstverlener" Lehman Brothers vallen. De risico's verbonden aan dit systeem waren plots niet meer gedekt. De enorme sneeuwbal werd een lawine die de wereldeconomie op haar grondvesten deed daveren.
Overal in Europa gingen rode lampjes branden. De Europese Raad, de Europese Commissie en het Europees Parlement gingen aan het werk. Ondertussen werden Griekenland, Ierland, Spanje, Portugal, Italië "aangevallen" door de financiële markten. (Wie zijn die fucking markten?) De Europese Raad en de Commissie hadden beslist. Om deze crisis te bezweren dienden begrotingen in evenwicht gehouden te worden, tekorten terug gedrongen te worden.
In de meeste Europese landen ontstonden er snel maatregelen. In tegenstelling tot ons land hadden zij een regering die niet in lopende zaken was en wel bevoegd was om maatregelen te nemen. Voor ons kwamen deze hervormingen een paar maanden later. Pensioenshervormingen, loonsmatiging, langer werken, snoeien in sociale maatregelen. Wie werd het slachtoffer van de speculatiemaatschappij? Wie betaalt de financiële puinhoop af? U en ik. Studenten verliezen hun wachtuitkering. De zelfstandige ondernemer kijkt aan tegen belastingsverhoging. Arbeiders verliezen hun brugpensioen, of erger, hun job. De crisis is vooral een goed excuus geweest voor winstgevende multinationals om in jobs te snoeien. De bijdrage die de banken moeten betalen om de begroting te dichten, de zogenaamde bankentaks, wordt aan u doorgerekend. Het geld stroomt naar boven, naar daar waar het al aanwezig is. En wij laten dat allemaal zomaar gebeuren. Voor onze neus nemen de politici een hap uit úw budget terwijl de verkoop van Rolls Royces tot een ongekend niveau stijgt.
De eisen van de vakbonden lijken voor u misschien niet concreet (Zie deze links: 1, 2, 3). Misschien valt dat te wijten aan het feit dat de meeste problemen niet op Vlaams of Federaal niveau aan te pakken zijn. Misschien is een staking wel achterhaald, verouderd, een drukmiddel uit de vorige eeuw. Maar kent u een alternatief? Gaan we allemaal een facebookpagina 'liken' die pleit voor een rechtvaardige begroting? Misschien kunnen we allemaal een badge op onze jas spelden? Gaat dat iets veranderen? Gaat een staking iets veranderen? Wie weet. Het is beter dan niets doen. Maak u kwaad, indignez-vous, time for outrage!
We mogen absoluut niet verdeeld geraken. Wees solidair met uw stakende collega of buurman. Een verdeelde bevolking kan in deze crisis niet als winnaar uit de strijd komen. Alleen samen staan we sterk. Mist u uw trein door de staking? Tijd om eens nieuwe mensen te leren kennen en te carpoolen. Geraakt u niet op uw examen? Wat dacht je van couch-surfing? Wordt uw afval niet opgehaald? Probeer eens te composteren. Uw post wordt niet rondgedeeld? U moet dringend e-mail, facebook of twitter leren kennen.
Deze crisis lossen we niet op met de middelen die nu wereldwijd aangewend worden. En hiervoor citeer ik graag Albert Einstein: "Je kunt een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt."
Sluit je aan bij een denktank, schrijf je eigen manifest, contacteer een volksvertegenwoordiger, ga staken of wees creatief.
Maar blijf vooral niet zitten, het is te belangrijk.
Beste Vlaming
Op 30 januari 2012 ligt het land weer plat. Dat is het gevolg van een door de vakbonden aangekondigde staking. Het gemor is, net zoals bij de laatste staking in december, hoorbaar. "Het zijn machtsgeile vakbondsbonzen en opgehitst stakingsvee die het stakingsrecht misbruiken" of "de vakbonden zijn de schaam van België". Anderen wijzen er weer op dat 30 januari op een maandag valt: "verlengd weekendje, iemand?" Nog anderen wijzen op het ogenschijnlijk asociale karakter van deze staking: "iemand anders betaalt" en "als ik het niet kan krijgen mag niemand het hebben."
Uw bezorgdheid is groot. Bent u zelfstandig? U kan het werk niet zomaar neerleggen? Wilt u wel werken? Hebt u een gezin te onderhouden? Wordt u tegen gehouden aan de poorten van de firma? U bent boos. En die onvrede is begrijpelijk. Het nieuwe decennium beloven tien zware jaren te worden als we de vooruitzichten mogen geloven. Dat stelde onder andere het Wereld Economisch Forum vast in hun recentste rapporten. In plaats van solidair te zijn met de medeburgers wordt Brussel weer gekleurd door groene, blauwe en rode vuilzakken, paraplu's en spandoeken.
Maar zijn de vakbonden echt zo asociaal? Zijn ze uit op uw geld? Willen zij meer en minder voor u? Zijn zij de grote schuld van de huidige crisis die door Europa, de VS en elders woedt?
U bent het verhaal ondertussen beu gehoord. Politici, banken en investeerders dachten een oneindig groeiscenario uitgedokterd te hebben. Zowel hier als in de Verenigde Staten ging men het koopkrachtverlies van de bevolking compenseren door goedkope leningen aan te bieden, vaak met een huis als onderpand. De risico's die daaraan verbonden waren ging men spreiden over het hele financiële systeem. Met behulp van de rating agencies kregen deze gebundelde leningen de hoogste kredietwaardige score. Het spelletje werkte niet. Leningen werden niet terugbetaald, huizenprijzen daalden, de bal ging aan het rollen. In september 2008 werd die rollende bal een enorme sneeuwbal. Die sneeuwbal deed de "financiële dienstverlener" Lehman Brothers vallen. De risico's verbonden aan dit systeem waren plots niet meer gedekt. De enorme sneeuwbal werd een lawine die de wereldeconomie op haar grondvesten deed daveren.
Overal in Europa gingen rode lampjes branden. De Europese Raad, de Europese Commissie en het Europees Parlement gingen aan het werk. Ondertussen werden Griekenland, Ierland, Spanje, Portugal, Italië "aangevallen" door de financiële markten. (Wie zijn die fucking markten?) De Europese Raad en de Commissie hadden beslist. Om deze crisis te bezweren dienden begrotingen in evenwicht gehouden te worden, tekorten terug gedrongen te worden.
In de meeste Europese landen ontstonden er snel maatregelen. In tegenstelling tot ons land hadden zij een regering die niet in lopende zaken was en wel bevoegd was om maatregelen te nemen. Voor ons kwamen deze hervormingen een paar maanden later. Pensioenshervormingen, loonsmatiging, langer werken, snoeien in sociale maatregelen. Wie werd het slachtoffer van de speculatiemaatschappij? Wie betaalt de financiële puinhoop af? U en ik. Studenten verliezen hun wachtuitkering. De zelfstandige ondernemer kijkt aan tegen belastingsverhoging. Arbeiders verliezen hun brugpensioen, of erger, hun job. De crisis is vooral een goed excuus geweest voor winstgevende multinationals om in jobs te snoeien. De bijdrage die de banken moeten betalen om de begroting te dichten, de zogenaamde bankentaks, wordt aan u doorgerekend. Het geld stroomt naar boven, naar daar waar het al aanwezig is. En wij laten dat allemaal zomaar gebeuren. Voor onze neus nemen de politici een hap uit úw budget terwijl de verkoop van Rolls Royces tot een ongekend niveau stijgt.
De eisen van de vakbonden lijken voor u misschien niet concreet (Zie deze links: 1, 2, 3). Misschien valt dat te wijten aan het feit dat de meeste problemen niet op Vlaams of Federaal niveau aan te pakken zijn. Misschien is een staking wel achterhaald, verouderd, een drukmiddel uit de vorige eeuw. Maar kent u een alternatief? Gaan we allemaal een facebookpagina 'liken' die pleit voor een rechtvaardige begroting? Misschien kunnen we allemaal een badge op onze jas spelden? Gaat dat iets veranderen? Gaat een staking iets veranderen? Wie weet. Het is beter dan niets doen. Maak u kwaad, indignez-vous, time for outrage!
We mogen absoluut niet verdeeld geraken. Wees solidair met uw stakende collega of buurman. Een verdeelde bevolking kan in deze crisis niet als winnaar uit de strijd komen. Alleen samen staan we sterk. Mist u uw trein door de staking? Tijd om eens nieuwe mensen te leren kennen en te carpoolen. Geraakt u niet op uw examen? Wat dacht je van couch-surfing? Wordt uw afval niet opgehaald? Probeer eens te composteren. Uw post wordt niet rondgedeeld? U moet dringend e-mail, facebook of twitter leren kennen.
Deze crisis lossen we niet op met de middelen die nu wereldwijd aangewend worden. En hiervoor citeer ik graag Albert Einstein: "Je kunt een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt."
Sluit je aan bij een denktank, schrijf je eigen manifest, contacteer een volksvertegenwoordiger, ga staken of wees creatief.
Maar blijf vooral niet zitten, het is te belangrijk.
Deze brief doet alsof alle maatregelen die nu genomen worden (o.a. verhoging effectieve pensioenleeftijd) een gevolg zijn van de financiële crisis. Dat is niet zo. De vergrijzing was sowieso niet betaalbaar, met of zonder crisis.
De vergrijzing is maar een deel van het probleem of van het domein waar de besparingen vallen he. Daar zijn we zowiezo te weinig op voorbereid. De rest had misschien vermeden kunnen worden.
Nog eentje :
Beste vrienden, onderstaande tekst werd door schrijver Charles Ducal verstuurd naar aanleiding van de algemene staking volgende maandag waartoe de vakbonden oproepen. Ik stuur hem graag verder door naar iedereen die gepensioneerd, werkend, uitkeringsgerechtigd of studerend is. Het gemeenschappelijk vakbondsfront roept op tot een algemene staking op maandag 30 januari. Wij (de syndicaal afgevaardigden van het Sint-Albertuscollege te Heverlee) vinden het hoog tijd om in beweging te komen. Het wordt met de dag duidelijker dat de crisis niet betaald wordt door de grote vissen, die ze hebben veroorzaakt, maar door de samenleving tout court. In naam van de financiële markten en op het ritme van de Europese dictaten zijn we fullspeed op weg naar een almaar oneerlijkere, hardere en meer mensen-uitspuwende maatschappij. Dat is geen noodlot. Het is een politiek. Een keuze om de samenleving te sturen volgens een logica die afbreuk doet aan de rechtvaardigheid, de menselijke waardigheid en de democratie. Er zijn andere keuzes denkbaar: keuzes die besparingen en belastingen wèl eerlijk verdelen, de armoedecijfers nièt omhoog jagen, de sociale zekerheid nièt onder druk zetten, de werkloosheid nièt groter maken, de openbare diensten nièt ontmantelen, de toekomstkansen van jongeren nièt hypothekeren, het algemeen welzijn nièt afhankelijk maken van privéwinsten, beurscijfers en ratingbureaus. Het is bovenal geen ver-van-ons-bed-affaire. Zo goed als iedereen is nillens willens betrokken. Het gaat ook over onze loopbaan, onze loopbaanonderbreking, ons pensioen, onze kinderen. Solidariteit is in dit geval een kwestie van goed begrepen eigenbelang. Wat haalt het uit? Als deze vraag u kwelt, bedenk dan ten eerste dat uw defaitisme het sterkste wapen is van de machten die onze welvaart, onze sociale zekerheid en onze democratie ondermijnen. Vakbonden kunnen tegenover die machten maar een sterke onderhandelingspositie innemen als ze gedragen worden door het solidaire protest aan de basis. Niet voor niks zijn ze de schietschijf van media en politici die liever geïsoleerde zwakke individuen zien dan de kracht van georganiseerde solidariteit. Bedenk ten tweede dat verandering ten goede moeite en inzet kost. De sociale geschiedenis is rijk genoeg aan voorbeelden die aantonen dat wie volhoudt vaak slaagt. Waar zouden we vandaag staan zonder die strijd? Wie zich op voorhand gewonnen geeft, moet niet hopen dat de zaken stil blijven staan, dat ‘het hier wel zal bij blijven’ en ‘dat het ergste voorkomen is’. Wie de vos niet tijdig tegenhoudt is op de duur zijn hele kippenhok kwijt.
Beste vrienden, onderstaande tekst werd door schrijver Charles Ducal verstuurd naar aanleiding van de algemene staking volgende maandag waartoe de vakbonden oproepen. Ik stuur hem graag verder door naar iedereen die gepensioneerd, werkend, uitkeringsgerechtigd of studerend is. Het gemeenschappelijk vakbondsfront roept op tot een algemene staking op maandag 30 januari. Wij (de syndicaal afgevaardigden van het Sint-Albertuscollege te Heverlee) vinden het hoog tijd om in beweging te komen. Het wordt met de dag duidelijker dat de crisis niet betaald wordt door de grote vissen, die ze hebben veroorzaakt, maar door de samenleving tout court. In naam van de financiële markten en op het ritme van de Europese dictaten zijn we fullspeed op weg naar een almaar oneerlijkere, hardere en meer mensen-uitspuwende maatschappij. Dat is geen noodlot. Het is een politiek. Een keuze om de samenleving te sturen volgens een logica die afbreuk doet aan de rechtvaardigheid, de menselijke waardigheid en de democratie. Er zijn andere keuzes denkbaar: keuzes die besparingen en belastingen wèl eerlijk verdelen, de armoedecijfers nièt omhoog jagen, de sociale zekerheid nièt onder druk zetten, de werkloosheid nièt groter maken, de openbare diensten nièt ontmantelen, de toekomstkansen van jongeren nièt hypothekeren, het algemeen welzijn nièt afhankelijk maken van privéwinsten, beurscijfers en ratingbureaus. Het is bovenal geen ver-van-ons-bed-affaire. Zo goed als iedereen is nillens willens betrokken. Het gaat ook over onze loopbaan, onze loopbaanonderbreking, ons pensioen, onze kinderen. Solidariteit is in dit geval een kwestie van goed begrepen eigenbelang. Wat haalt het uit? Als deze vraag u kwelt, bedenk dan ten eerste dat uw defaitisme het sterkste wapen is van de machten die onze welvaart, onze sociale zekerheid en onze democratie ondermijnen. Vakbonden kunnen tegenover die machten maar een sterke onderhandelingspositie innemen als ze gedragen worden door het solidaire protest aan de basis. Niet voor niks zijn ze de schietschijf van media en politici die liever geïsoleerde zwakke individuen zien dan de kracht van georganiseerde solidariteit. Bedenk ten tweede dat verandering ten goede moeite en inzet kost. De sociale geschiedenis is rijk genoeg aan voorbeelden die aantonen dat wie volhoudt vaak slaagt. Waar zouden we vandaag staan zonder die strijd? Wie zich op voorhand gewonnen geeft, moet niet hopen dat de zaken stil blijven staan, dat ‘het hier wel zal bij blijven’ en ‘dat het ergste voorkomen is’. Wie de vos niet tijdig tegenhoudt is op de duur zijn hele kippenhok kwijt.