Subject: Algemene tv programma's

:@

Zeker dat het niet je "vriend" is die daar last van heeft?

zonder verpinken van breed spectrum autisme.
Nu wil het toeval dat ik zelf in de psychiatrie werk en dergelijke diagnoses bij ons na een fulltime verblijf van verschillende weken nog niet durven gesteld worden.

:o
Gij hebt geluk dat ge wist waarover ze spraken. Sommige diensten strooien echt met diagnoses rond zonder zich bewust te willen zijn van de persoonlijke gevolgen van zulk een diagnose. Ik ken zelfs verhalen van hulpleners die zich echt de rol van dokter aanmeetten en zelf een diagnose stelden terwijl ze er niet toe bevoegd waren, of een intensieve behandeling voorstelden zonder diagnose van een ziekte te hebben. Of dat horrorverhaal van de hulpverlener die kwaad werd toen de patiënt niet 'meewerkte' omdat hij de opinie van de hulpverlener niet aanvaardde...
Natuurlijk zijn niet alle situaties zoals die van 'one flew over the cuckoos nest', maar sommige verhalen zijn echt bone-chilling. Vooral dat laatste, of het uwe bijvoorbeeld, waarin de patiënt enkel door pure wilskracht (in een erg persoonlijke situatie, waarin je meestal zelf vrij radeloos bent...) een volledig verkeerde en potentieel noodlottige diagnose kan afwenden. Weinigen kunnen het echt aan, denk ik.

Ik heb mij alleszins verzet dat die "diagnose" bij de school geraakte. Die zou imo meer slecht dan goed doen en zou direct een label op een kind kleven.
Inderdaad.

Ondertussen was er een trage start, maar zit hij qua resultaten bij de betere helft van de klas en zit hij ondertussen bij een sportclub en met veel plezier bij de Chiro...

Mijn vriendin, bijvoorbeeld, was te vroeg geboren. Bovendien had ze de pech van op het eind van het jaar geboren te zijn. Cynische dikke pluim voor elke hulpverlener die de invloed van de twee variabelen uiteen kan houden... In de kleuterklas werd ze dan ook bij de domme kindjes ingedeeld. Ze was letterlijk overal de laatste in en over haar hoofd werd erg denigrerend over haar gesproken. In het lager haalde ze die achterstand in dankzij enkele goede leerkrachten. Nu doet ze haar doktoraat.
Sommige ouders komen met hun te vroeg geborenen zelfs op tv verkondigen hoeveel steun een kind van dat soort nodig heeft. Ik denk niet dat die kinderen ooit iets op zichzelf gaan bereiken.

(edited)

Ik heb een jaar rilatine genomen, dat is echt een smerig "medicament".

Vroeger toen wij jong waren, speelden wij van s' morgens tot s'avonds buiten. Weer of geen weer!
Nu mogen ze niet buiten want hun kleren zouden wel eens vuil kunnen worden etc. Dus zetten ze binnen de boel op stelten, net als in school. En geven ze nog wat pilletjes om ze kalm te houden!
Die moeder gehoord van het gezin van 7? "Ik neem enkel nog rilatine als ik me wat moe voel" Wetende dat die pillen dezelfde effecten hebben als speed!
Zullen dan verwonderd zijn dat hun kids aan den drugs geraken zeker?

Voor wie het interresseerd, zoek eens de bijwerkingen op van die actieve stof in die pillen!

Ik ga mijn oudsten nog wat laten spelen zoals hij bezig is.

Dat speelt inderdaad ook een rol. Ik ben blij dat ik nog in het bos heb mogen spelen. :)

@ Chuck en Groene Smurf: aan het einde van mijn 3de kleuterklas, kwam het PMS (nu CLB) tot de conclusie dat ik nooooit zou kunnen volgen in de lagere school (ik heb het de consulente zelf horen zeggen, maar ze zal nooooit gedacht hebben dat ik haar begreep) en dat ik dus maar naar het BLO moest gaan. Gelukkig hielden mijn ouders voet bij stuk, en lieten ze mij naar de lagere school gaan. Met Kerstmis moest mijn papa dan wel eens met de juffrouw gaan praten, want dan kreeg ik mijn eerste rapportje, en dan zou de juffrouw de problemen eens overlopen. Uiteindelijk werd dat voor mijn papa een heel schone dag, want zijn domme zoontje was de eerste van de klas. :p

Wat dus wil zeggen dat verkeerde psychologische diagnoses zo oud zijn als de straat. (Niet dat ik daarmee psychologen wil bekritiseren: laten we vooral niet het kind met het badwater weggooien!)

@ Axel: volgens mij is dat gewoon een dwangneurose. Zo lang ge maar niet begint met de erwten in uw bord op grootte te ordenen, is er geen probleem. :)

Ik was als klein manneke ook nen 'drukke', en een varken...
Maar ik werkte da af door buiten te spelen, paard te rijden etc...

De mannekes nu zitten achter hunne computer of Playstation...

Simpel, kinderen hebben energie te over tijdens de dag, laat ze da dan uitwerken è! Hoeveel kleren ik nie kapot gekregen heb door achter takken te blijven hangen, door de modder heb liggen rollen... daar dienen winkels zoals de Pecotex en de JBC voor è!

Pecotex? nen overall, dat kregen wij!

niks van, broeken en truien van 'fruit of the loom' :)
kost niks, maar nog nie zo simpel kapot te krijgen...
En schoenen, tja, ik loop daar nog steeds mee rond thuis tot er langs alle kanten gaten inzitten...

nen overall... wat een luxe voor uw moeder :)

Deze nacht een reportage gezien op France 4, over schizofrenie.

Ik ook, maar ik niet.
Grtz

Ik heb zo nen t-shirt:

I was schizophrenic, but we're okay now!

Alst voor te lachen is, is em er he :p

Ik heb ooit eens een erg interessant artikel gelezen over de link tussen shizofrenie en autisme, over hun gelijkenissen tussen beide en het verschil van informatie verwerken tussen beide ziektebeelden. Voor zover ik mij herinner, konden volgens dat artikel beiden geen onderscheid maken tussen nuttige en nutteloze binnenkomende informatie. Autisten hebben vervolgens een probleem met generalisaties (de basis voor onze kennis over de 'regels' van de realiteit), omdat elke herinnering wordt als afzonderlijk opgeslagen. Shizofrenen kunnen wel generaliseren, maar generaliseren zoveel mogelijk herinneringen tot een algemene regels. Wie een beetje de ziektebeelden van shizofrenie kent, ziet hierin duidelijk de grootste gemene deler.

Wat in feite een probleem van informatieverwerken is (en cognitie is een onontbeerlijke basis voor emotie), wordt al snel een iets waaraan standaard sociaal en emotionele bizariteiten gekoppeld worden. Beide ziektebeelden komen voor ons over als bizar en de lijders ervan leren zich nooit aan te passen aan het leven in onze samenleving. Persoonlijke ervaring met gehandicapten (zelfs fysisch gehandicapten) leert elk zinnig mens al vrij snel dat een groot stuk van het 'typische gehandicaptengedrag' (aanhankelijk gedoe, niet weten hoe je je moet gedragen, being a general pain in the ass wanneer ze eigenlijk gewoon aandacht willen gelijk elk ander mens) aangeleerd gedrag is.
Ik wil hier niet reduceren, maar er gewoon eens op wijzen hoe ongelofelijk intrigerend de menselijke geest is, en hoe gemakkelijk de wereld van de psychische problemen gedefinieerd wordt als iets wat niet te begrijpen is.

Mijn zus is docent Psychologie aan de Lessius in Antwerpen, heeft schoolpsychologie gestudeerd...

Die worden daar zo geïndoctrineerd dat ze in iedereen wel een psychopaat zien...

zwijg me van indoctrinatie door klinisch psychologen :p

Er zitten er goeie bij, maar er zijn er die in hun derde jaar voor een "school" kiezen (die globaal procentueel evenveel kans van succes heeft als gelijk welke ander/als een gewone goeie conversatie) en die aan het eind van hun opleiding verdedigen als het woord van god. Letterlijk. Ik dacht dat ik opnieuw op een internetforum beland was :p
Anderen weten dat wat ze doen niet altijd zin heeft en slaan de volledig andere kant uit en kan het niet meer schelen of hun therapie de zaak voor de patiënt niet erger maakt of verbetert (en dat waren net afgestudeerde psychologes). 'Vind je het niet erg dat je therapie de zaak helemaal kan verkloten' - 'Het is zijn verantwoordelijkheid' - 'Jamaar, hij komt wel naar u voor hulp' - 'Uiteindelijk blijft het de verantwoordelijkheid van de patiënt. Wij leren hen niet te zien als slachtoffers'... ':s'
Mijn kloten.

Eerst tegen heug en meug kritiekloos een theorie willen geloven, om dan naïef in de wereld te komen en direct uitgebrand van uw eerste werkdag terug te komen.

Kga erover zwijgen:p

klinisch psychologen zijn soms nogal teh suck.

Wat is er straks op tv?