Subject: zadania domowe

wielkie dzięki :) czyli jednak nic nie skopałem, jak byś chciał to mam jeszcze ciekawsze zadania z krzyżówkami :)

TKANKA ŁĄCZNA
Jest to tkanka posiadająca kilka odmian różniących się budową i funkcją. W odróżnieniu od pozostałych tkanek, substancja międzykomórkowa ilościowo przeważa nad komórkami. Komórki tej tkanki wywodzą się z mezenchymy (zarodkowej tkanki łącznej) lub jej pochodnej - szpiku krwiotwórczego.
Funkcje

(1) łączy, utrzymuje i podpiera inne tkanki

(2) pośredniczy w rozprowadzaniu tlenu, substancji odżywczych i substancji biologicznie

czynnych (np. hormonów) w organizmie

(3) odpowiada za większość procesów obronnych organizmu

Klasyfikacja:

1. tkanka łączna właściwa (wiotka, zbita, siateczkowata, tłuszczowa)
2. tkanki łączne podporowe (chrząstka, kość)
3. krew

KREW

Krew jest szczególną odmianą tkanki łącznej, posiadającą płynną istotę międzykomórkową (osocze). Krążąca po całym ustroju krew umożliwia transport tlenu, substancji odżywczych, hormonów, oraz produktów przemiany materii. Za pośrednictwem krwi dokonuje się regulacja bilansu wodnego, jonowego, stabilizacja pH oraz termoregulacja. Komórki krwi (elementy morfotyczne) powstają w szpiku kostnym. Z wyjątkiem erytrocytów mają kształt kulisty. Jedne (erytrocyty i płytki) nigdy (w warunkach prawidłowych) nie opuszczają krwi, dla innych (leukocyty) krew jest przede wszystkim środkiem transportu, doprowadzającym je do tkanek, gdzie pełnią swe funkcje.

Osocze stanowi około 55% objętości krwi, pozostałe 45% zajmują elementy morfotyczne; wartość ta nosi nazwę hematokrytu. Osocze jest wodnym roztworem wielu substancji, zawiera: jony, białka (albuminy, globuliny, fibrynogen), aminokwasy, cukry, lipidy (lipoproteidy), witaminy. Zawarte w nich białka odpowiadają również za krzepniecie krwi.

Bojowe zadanie:D

Wielka prośba do kogoś..!:) hmm jak jest ktoś w stanie... to niech zmieni to tak.. żeby nie było takie przypałowe(widoczne, że z neta..) i można coś dodać od siebie:D

Aleksander III Wielki (356-323 r. p.n.e.)
Moja praca dotyczy Aleksandra Macedońskiego i jego wpływu na świat ówczesny oraz dylematu, czy słusznie przyznano mu przydomek Wielki. Dlaczego Aleksander Macedoński nazywany jest „Wielkim”? Co świadczy o jego wielkości i potędze? Zdania na temat tego wodza są podzielone, niewątpliwie jednak na tamte czasy dokonał rzeczy niedokonanych. Uważam, że Aleksander Macedoński zasłużył na ten przydomek, stwarzając wielkie imperium i potrafiąc nim zarządzać, dlatego będę starał się to uzasadnić.
Aleksandra III Wielkiego uważa się za największego władcę Macedonii. Posiadał on wielki talent militarny, był ambitny, szalenie odważny oraz był znakomitym przywódcą. Po śmierci ojca Filipa II gdy został królem postanowił kontynuować politykę ojca, który po podbiciu Grecji chciał zjednoczyć sobie wszystkie ludy Persji. Przysiągł Persji zemstę, był mistrzem propagandy. Zabiegał o poparcie wyroczni delfickiej, która mówiła mu: „synu nie ma dla ciebie rady”.
W 332 r. p.n.e. Aleksander podbił Egipt. Założył tam pierwsze ze swoich miast - Aleksandrię, która miała być centrum imperium Macedońskiego i jednocześnie stolicą.
W 331 r. p.n.e. rozegrała się bitwa pod Arbelą i Gaugamelą, podczas której Aleksander uderzając w środek armii Dariusza III rozbijając ją całkowicie. Król królów uciekł z pola walki.
W 324 r. p.n.e. wyruszył na Wschód, zabierając ze sobą 60 tys. wojowników. Jego przeciwnikiem było imperium perskie. W bitwie pod Issos Aleksander odniósł zwycięstwo nad wrogiem. Król Persji nie rezygnował, a Aleksander darował życie jego rodzinie. Bitwa ta, jest dowodem na to, jak wielki jest Aleksander, gdyż w tak młodym wieku, będąc niedoświadczonym królem, pokonuje wielkiego króla Persji.
Aleksander przygotowywał się do podbicia Arabii, a następnie Kartaginy i Italii. Jednak nie zdążył, gdyż 13- go czerwca 323 roku przeszkodziła mu w tym śmierć. Jak widać, Aleksander miał bardzo duże ambicje. Dzięki temu, że umiał wykorzystać zwyczaje w podbijanym państwie, był wszędzie witany
z otwartymi ramionami. Dokonania polityczne Aleksandra również zasługują na uwagę. W 324 r. podczas powrotu z Indii w Suzie wydał rozporządzenie, w którym domagał się umieszczenia swojej osoby w poczet bóstw miejskich. Dzięki temu mógł wydawać dekrety,
w których nie musiał liczyć się z istniejącymi prawami Grecji.
Aleksander Wiedział jak ważne jest zjednoczenie poddanych, dlatego stworzył ideologię równości. Zachęcał, by mężczyźni zawierali małżeństwa z cudzoziemkami. Sam dał im przykład poślubiając Roksanę – Baktryjkę. Do wojska masowo powoływano Azjatów, co miało zacierać różnice między zwyciężonymi, a zwycięzcami. Aleksander przejął strój, obyczaje perskie, by jeszcze bardziej zbliżyć się do podbitego kraju. Istotnym elementem dotyczącym struktury społeczeństwa, była elita stworzona z Macedończyków i Persów, która miała rządzić podbitymi ludami.
Aleksander postanowił wypuścić nagromadzone w skarbcu pieniądze - 200 tys. talentów. Spowodowało to najpierw drożyznę, lecz później nastąpiło ożywienie gospodarcze, wzrost produkcji i rozwój handlu.
Na końcu trzeba stwierdzić, że Aleksander Macedoński był niewątpliwie wielkim wodzem. Nie miał sobie równego jako żołnierz oraz jako wódz naczelny wielkich armii. Najważniejsze dla niego były wojna i religia. Posiadał umiejętność zespolenia zdobytych terytoriów w posłuszną i zjednoczoną całość. Bywał okrutny, jednak dzięki temu osiągał wyznaczone sobie cele. Miał również dar szybkiego działania. W chwilach kryzysu był opanowany i miał znakomitą orientację w terenie. Podbił Azję, a imperium stworzone przez niego, rozpadło się wraz z jego śmiercią, co pokazuje nam, że tylko Aleksander był w stanie je utrzymać, a żadnemu wodzowi już się to nie udało. Był pośrednikiem między Wschodem a Zachodem. Był genialnym dowódcą – Azji nie udało się go pokonać. Zmienił świat w ciągu 11 lat swojego panowania. Na tamte czasy dokonał rzeczy niedokonanych.

Aleksander II Wielki z pewnością zasługuje na przydomek „Wielkiego”. Udowodnił to także wtedy, kiedy przeciął węzeł Gordyjski, gdyż legenda głosiła że ten kto go rozwiąże będzie „Wielki”. Jednak jest to kropla w morzu do jego Wielkości na jaką zasłużył sobie swoim panowaniem i podbojami. Nie bez powodu historycy uważają go za największego wodza starożytności.

samemu sie nie chce? :P

trzeba być naprawdę leniwym, żeby zerżnąć pracę z neta i nie chcieć jej trochę przerobić :/

Hmm.. sprawdzian z niemca..+ zrobić krzyżówkę na historię.. wygłosić ustnie referat z chemii.. i opowiedzieć przez pół lekcji o teatrze i literaturze greckiej.. to troche roboty jest:> nie karze Ci robić:> tylko proszę kogoś o to....

btw: i tak tę pracę dużo zmieniłem... nie jest w całości z neta...
(edited)

Potrzebna pomoc z niemca
Jutro mam kartkówke a nie było mnie w szkole i potrzebóje pare zdań aby zobaczyć regułe.
np.
kiedy zaczyna się nowy rok
latem leże w słońcu
wakacje trwają od czerwca do września
lato kończy się we wrześniu

plis

Dla polonistów.


Temat:
Różne oblicza władców. Napisz opowiadanie, odwołując się do fragmentu Ustępu III części Dziadów oraz całego utworu, zatytułowane "Pomnik Piotra Wielkiego".


Może ktoś pomóc?

skeliles tu kilka prac ale powklejales to w nieodpowiednie miejsca :D

Smar historii- krew. Wielcy wodzowie to specjaliści od jej toczenia. Walczyli w imię podbojów, ideologii, religii. O wolność. Ale także w imię swej wielkości.
Aleksander Wielki- zdobywca swiata.
Wyruszył, by podbić świat. I udało mu się. W ciągu 11 lat nieustannej wojaczki nie przegrał żadnej bitwy. Za sprawą wybujałej ambicji jednego Macedończyka imperializm zwyciężył demokrację, a sam Aleksander III Wielki stał się wzorem dla pokoleń autorytarnych władców-wojowników po dziś dzień. Był nie tylko pierwszym strategiem, którego geniusz uznawał sam Napoleon, ale także wytrawnym politykiem. Świadom znaczenia propagandy, przyłożył rękę do rozpowszechniania pogłosek na temat swego boskiego pochodzenia. Wieść niesie, że jego matka, epirska królewna Olimpias, „wyznawczywni orgiastycznego kultu Dionizosa” i namietna wielbicielka węży (hodowała je w sypialni), miała w noc przed swym slubem sen: w jej ciało wniknął piorun, z łona żaś wystrzelił płomień, który ogarnął pożogą świat.
Tuż przed wyprawą Aleksandra do Azji, Olimpias w wielkim sekrecie zdradziła synowi, że to nie Filip, lecz bóg nawiedził pamiętnej nocy jej loże... Recz jasna, tajenica obiegła niebawem cały dwór.
Jakkolwiek było, to Filip dołożył jednak wszelkich starań, aby zapewnic Aleksandrowi najlepszego wówczas w świecie preceptora. Gdy Aleksander miał 13 lat, tajny Agent królewski w Troadzie, Arystoteles, przybyl na dwór macedońskii zajął się gruntowną edukacją następcy tronu oraz grona dobranych towarzyszy (był wśród nich także Hefajstion, największa miłość przyszłego zdobywcy swiata). Kiedy kilka lat później Aleksander wyruszył na podbój Azji Mniejszej, wziął zesobą „całą rzeszę zoologów, botaników i geologów; zgromadzone przez nich materiały i informacje stały się podstawą wielu epokowych dzieł naukowych, wśród nich 'Historia animalum' samego Arystotelesa”.
Pierwszą wyprawę wojenną Aleksander poprowadzil jako 16-latek. Pod nieobecność ojca, który ruszył na Bizancjum, Aleksander sprawnie stłumił bunt Majdów na pólnocy państwa. Nic dziwnego zatem, że podczas ekspedycji przeciw związkowi państw greckich, próbujących powstrzymać macedońską hegemonię, Filip traktował syna jak prawą rękę.
18-nastoletni Aleksander odegrał zasadniczą rolę w bitwie pod Cheroneą (338 r.p.n.e.), gromiąc doborową jednostkę tebańskiej armii, sławny Święty Zakon. Zadaje się, że ten wyczyn zmącił jasność umysłu młodego wodza. Jeszcze wiele lat później Aleksander uważał, że ojciec ukradł mu zwycięśtwo w tej bitwie.
Podobnie jak jego ojciec, marzył o wyprawie do Azji Mniejszej. Jednakże w przeciwieństwie do Filipa jego ambicje nie ograniczały się do „wyzwolenia” tamtejszych miast greckich. Idea panhellenizmu była zasłoną dymną. Aleksander chciał się stac największym wojownikiem wszechczasow, herosem, bogiem. Na drodze do realizacji tego pragnienia stała tylko jedna osoba- ojciec. Śmierć Filipa, zamordowanego podczas uroczystości ślubnych siostry Aleksandra, przyszła doprawdy w samą porę. Ster państwa i przede wszystkim armia trafiły w silne ręce macedońskiego lwa.
Historia podboju Azji, choć pełna widowiskowych bitew oraz błyskotliwych zwycięśtw, jest nade wszystko niezwykle krwaw. Jakby przesądny Aleksander za wszelką cenę chciał nadać prawomocność ironicznym słowom Pytii, ktorą siłą zaciągnął do wyroczni delfickiej: „Młodzieńcze, jesteś niezwyciężony” . Zdobycie Halikarnasu, Tyru, czy Gazy kosztowało życie i zdrowie setek wiernych żołnierzy. Obrońcy oblężonych miast, jeśli nie wycieto w pień, byli zwykle sprzedawani w niewole, bowiem skarbiec Aleksandra- zwłaszcza na początku wyprawy- nieustannie swiecił pustakami.
Bezwzględnośc i okrucieństwo Macedończyka zarówno wobec pokonanych, jak i w stosunku do własnych podwładnych doprowadziły jego niezwyciężoną armię na skraj buntu. Szaleńcza wyprawa do Indii i powrót znad ujścia Gangesu przez pustynię do Babilonu nadwątlily jego żelazne zdrowie. Zmarł w wieku 33 lat na tajemniczą chorobę. Okoliczności smierci każą przypuszczać, że został otruty w wyniku spisku swoich oficerów- weteranów.
Gdy był w Koryncie, rozmawiał z cynikiem Diogenesem. Nagi filozof wygrzewał się na słońcu. Aleksander stanął przed nim, Diogenes zaś spojrzał na niego niechętnie, nic nie mówiąc. Zakłopotany przedłużającą się ciszą król spytał, czy mógłby coś dla Diogenesa zrobić. „Tak- odparł filozof- Odsuń się, zasłaniasz mi słońce”. Dworacy próbowali obrócić w żart słowa cynika, Aleksander jednak powiedział: „Gdybym nie był Aleksandrem, chcialbym być Diogenesem”.

Niewątpliwie Aleksander zasłużył na przydomek Wielki. Różne są bowiem miary wielkości....

potrzebuje list z niemca

to zes sprecyzowal ;p

takie cos mam
Które z cech kraju lat dziecinnych wskazanych w epilogu odnajdujesz w analizowanym fragmencie ksiegi 1? Aby odpowiedzieć na to pytanie , zinterpretuj najpierw fragment epilogu ,wpisując do drugiej kolumny według wzoru ilustrowane przez cytaty cechy.Nastepnie sprawdż ,które ze wskazanych tu cech odnajdujesz w opisie soplicowa.W trzeciej kolumnie wpisz w odpowiednich rubrykach uzasadnienie dostrzeżonych podobieństw w pozostałuch postaw kreske
zrobie tutaj taka jakby tabelke ja kw tabelce co mam ok? oto ona
1.2.3 to rubryki

1Epilog(cytaty) 2 (rubryka tabeli)cechy kraju lat dziecinnych 3soplicowo w świetleksiegi 1

pod epilogiem wszystko co jest w tabelce 1Kraj lat dziecinnych!On[zawsze zostanie święty i czysty,jak pierwsze kochanie]
2 pod epilogiem Nie zaburzony błedów przypomnieniem
3Nie podkopany nadziei złudzeniem.
4Ani zmieniony wypadków strumieniem
5 Gdziem rzadko płakał a nigdy nie zgrzytał
6 Gdzie człowiek po świecie biegł jak po łące a znał tylko kwiecie Miłe i piękne jadowite rzucił
7 Kraj szczęśliwy
8Ubogi i ciasny
9 tak świat jest boży,tak on był nasz własny jakże tam wszystko do nas należało
10 Bo któż tam mieszkał matka , bracia ,krewni sasiedzi dobrzy
11jakże tam o nim często sie mówiło ile pamiątek jaka żałosci długa
12Po psie płaczą szczerze i dłużej niż tu lud po bohaterze

i jeszcze jest do 2 rubruki do cech kraju lat dziecinnych 1 np należy do sfery sacrum stanowi przestrzeń bezgrzeszną

prosze o pomoc jestem do okolo 21
(edited)

---

hehe ja napisalam ciut inaczej :) bo jemu z tego co wiem chyba zalezalo na konkretnych datach :)
ale jesli ktos chce prosze.
ja nie mam sily jzu dzis na prace wiec koncowka moze byc nawalona na maxa :)

Aleksander III Wielki (356-323 r. p.n.e.)
Aleksandra III Wielkiego uważa się za największego władcę Macedonii ale czy słusznie nadano mu przydomek „Wielki”? Co świadczy o jego wielkości i potędze? Czy przeważyła jego ambicja, odwaga, talent militarny i przywódczy? Zdania na temat są podzielone, niewątpliwie jednak na tamte czasy dokonał rzeczy niedokonanych. Będę starł się to uzasadnić, że zasłużył na to miano stwarzając wielkie imperium i potrafiąc nim zarządzać.
Aleksander urodził się w roku 356 p. n. e. w macedońskim mieście Pella. Matka była - Olimpias. Wpoiła ona Aleksandrowi przeświadczenie, iż królowie macedońscy pochodzą od Heraklesa, jednego z synów greckiego boga Zeusa. Ojcem natomiast był król Filip II. Po jego śmierci gdy Aleksander został królem postanowił kontynuować politykę ojca, który po podbiciu Grecji chciał zjednoczyć sobie wszystkie ludy Persji. Przysiągł Persji zemstę, był mistrzem propagandy. Zabiegał o poparcie wyroczni delfickiej, która mówiła mu: „synu nie ma dla ciebie rady”.
Aleksander trafił pod opiekę filozofa Arystotelesa, który zainteresował 13-letniego księcia filozofią, medycyną a także naukami przyrodniczymi ale Aleksandra poglądy były oparte na koncepcji greckiego miasta-państwa. Kiedy Aleksander zakończył naukę w roku 340 p. n. e. wyróżnił się w rzemiośle wojennym, pokonał zbuntowane trackie plemię Medów, wziął szturmem ich stolicę i od swego imienia nadał nazwę Aleksandroupolis.
W roku 336 p. n. e.Filip II został zamordowany a 20-letni Aleksander odziedziczył tron macedoński.
Wiosną 334 roku p. n. e. wkroczył do Azji przez Hellespont i rozpoczął zwycięską kampanię, stojąc na czele małej, lecz sprawnej armii, złożonej z 30 000 żołnierzy piechoty i 5000 jeźdźców.
Nad rzeką Granik, w północno - zachodniej części Azji Mniejszej, Aleksander odniósł zwycięstwo w pierwszej bitwie z Persami. Zimą tego samego roku podbił zachodnią część Azji Mniejszej. Następnej jesieni pod Issos, na południowym wschodzie Azji Mniejszej, stoczył drugą walną bitwę z Persami. Zmierzył się tam z ich potężnym królem Dariuszem III, dowodzącym półmilionową armią. Dariusz był tak pewny zwycięstwa, że wziął ze sobą matkę, żonę oraz innych członków swej rodziny, by mogli być świadkami spektakularnego tryumfu. Ale Persowie nie byli przygotowani na nagły i gwałtowny atak Macedończyków. Wojska Aleksandra doszczętnie rozbiły armię perską, sam Dariusz zaś uciekł, pozwalając, by jego rodzina wpadła w ręce Aleksandra. Aleksander darował życie jego rodzinie. Bitwa ta, jest dowodem na to, jak wielki jest Aleksander, gdyż w tak młodym wieku, będąc niedoświadczonym królem, pokonuje wielkiego króla Persji. Ale zamiast ruszyć w pościg za uciekającymi Persami, Aleksander pomaszerował na południe wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego i opanował bazy wykorzystywane przez potężną flotę perską. Jednakże Tyr, będący twierdzą położoną na wyspie, nie poddał się. Aleksander, zdecydowany go zdobyć, rozpoczął siedmiomiesięczne oblężenie. Właśnie wtedy otrzymał wspomniane wcześniej pokojowe propozycje Dariusza. Brzmiały one tak atrakcyjnie, że zaufany doradca Aleksandra, Parmenion, miał podobno powiedzieć: „Gdybym był Aleksandrem, przyjąłbym te warunki”. Ale młody wódz odparł: „Ja też, gdybym był Parmenionem”. Aleksander odrzucił pertraktacje, kontynuował oblężenie i w lipcu 332 roku p. n. e. zdobył tę dumną twierdzę, panującą na morzu.
Jesienią 332 roku p.n.e. wkroczył do Egiptu, gdzie witany był jako wyzwoliciel.
Zarządzający Egiptem perski satrapa (gubernator) wolał uniknąć starcia i poddał się bez walki. Aleksander Wielki 14 listopada 332 r. p.n.e. koronowany został na króla Egiptu (faraona). Podczas swego pobytu w Egipcie Aleksander Wielki założył jedno z najważniejszych miast starożytnego świata - Aleksandrię.
W roku 331 p.n.e. Aleksander Wielki wyruszył na czele liczącej ok. 50 tysięcy żołnierzy armii na podbój Mezopotamii. 30 września lub 1 października 331 roku pobił czterokrotnie silniejszą armię perską pod Gaugamelą. Umożliwiło to Aleksandrowi Wielkiemu na początku 330 roku zajęcie Babilonu i Suzy, w której znajdował się perski skarbiec. Armia Aleksandra Wielkiego opanowała, złupiła i spaliła Persepolis - stolicę Persji. .W Suzie wydał rozporządzenie, w którym domagał się umieszczenia swojej osoby w poczet bóstw miejskich. Dzięki temu mógł wydawać dekrety, w których nie musiał liczyć się z istniejącymi prawami Grecji. W tym czasie Dariusz III zbiegł, został jednak wkrótce zamordowany w Baktrii.
Aby podporządkować sobie te niespokojne ziemie, Aleksander Wielki osiedlał w nich licznych kolonistów z Grecji, zwłaszcza weteranów. Poślubił też w 327 roku p.n.e. baktryjską księżniczkę Roksanę ponieważ wiedział jak ważne jest zjednoczenie poddanych, dlatego stworzył ideologię równości. Zachęcał, by mężczyźni zawierali małżeństwa z cudzoziemkami i sam dał im przykład. p Przejmowanie przez Aleksandra Wielkiego perskich obyczajów wywoływało sprzeciw arystokratów macedońskich, którzy zawiązali spisek. Ostatecznie jednak spisek ten został ujawniony i stał się pretekstem do czystki w wojsku.
Rozochocony dotychczasowym pasmem nieprzerwanych sukcesów Aleksander Wielki wyruszył w 327 roku na podbój Indii. Trudny klimat, odległość od ojczystych ziem i ciężkie walki zniechęciły jednak wojsko, które odmówiło dalszego marszu i wymusiło odwrót. W drodze powrotnej Aleksander Wielki został ranny w płuco, a podczas marszu powrotnego jego armia poniosła ciężkie straty podczas przeprawy przez pustynie.
Z drugiej strony, przejmowanie perskich obyczajów, przymusowe śluby greckich żołnierzy z perskimi kobietami czy włączanie oddziałów perskich do armii macedońskiej przysparzały Aleksandrowi Wielkiemu niechęci we własnej armii. Popularności nie przysparzało mu też jego wybujałe ego, które spowodowało, że nakazał miastom greckim uznać się za boga.
Podczas bitwy pod Hydaspes w Pendżabie w 326 roku p.n.e. padł Bucefał - ulubiony koń Aleksandra, którego dosiadał odkąd był dwunastoletnim chłopcem. Na jego cześć Aleksander Wielki nadał jednemu z założonych przez siebie miast nazwę Bukefala.
Po powrocie z Indii w końcu 325 roku p.n.e. Aleksander Wielki przeprowadził czystkę wśród satrapów, którzy pod jego nieobecność zaczęli wykazywać nadmierną niezależność lub nieudolność i korupcję. W 324 roku p.n.e. Aleksander Wielki poślubił dwie córki królów perskich, dzięki czemu miał łącznie pięć żon. Aleksander Wielki zamierzał w zarządzaniu swoim imperium oprzeć się na miejscowej, zwłaszcza perskiej, arystokracji, której członkom powierzał odpowiedzialne stanowiska.
Wiosną 324 roku zmarł Hefajstion - najbliższy przyjaciel, towarzysz wojenny i kochanek Aleksandra Wielkiego. Było to głębokim ciosem dla Aleksandra, który rozpacz usiłował utopić w alkoholu i krwi buntowniczego plemienia Kossejczyków. Aleksander zaczął przygotowania do podbicia Arabii, a następnie Kartaginy i Italii.
W maju 323 roku p.n.e. podczas suto zakrapianej uczty Aleksander Wielki poważnie zaniemógł. Jest prawdopodobne, że został otruty z inicjatywy dowódców wojskowych obawiających się kolenych czystek. Po kilkunastu dniach agonii, Aleksander III Wielki, zmarł w Babilonie 10 czerwca 323 roku p.n.e. w wieku zaledwie 32 lat.
Jak widać, Aleksander miał bardzo duże ambicje. Dzięki temu, że umiał wykorzystać zwyczaje w podbijanym państwie, był wszędzie witany z otwartymi ramionami.
Aleksander Wielki nie wyznaczył swego następcy. Wkrótce po jego śmierci jego najbliżsi współpracownicy rozpoczęli serię wojen, tzw. wojny diadochów (następców), trwające od 321 do 286 roku p.n.e. W wojnach tych syn Aleksandra Wielkiego i Roksany, urodzony już po śmierci ojca Aleksander IV odegrał jedynie marginalną rolę nim został zamordowany w wieku 14 lat. Wojny diadochów doprowadziły one ostatecznie do podziału imperium na kilka samodzielnych królestw (tzw. monarchii hellenistycznych) rządzonych przez dynastie wywodzące się od towarzyszy broni Aleksandra Wielkiego.
Podczas swego dość krótkiego panowania Aleksander Wielki stał się twórcą imperium obejmującego większość świata znanego starożytnym Grekom. Rozpiętość państwa Aleksandra Wielkiego z zachodu na wschód wynosiła 5 tysięcy kilometrów, a zakładane przezeń kolonie spowodowały olbrzymi rozprzestrzenienie się kultury greckiej. Armia Aleksandra Wielkiego dzięki doskonałemu dowodzeniu nigdy nie przegrała bitwy. Pamięć o podbojach Aleksandra Wielkiego zapisała się głęboko w kulturze zarówno europejskiej jak i ludów Bliskiego Wschodu i do dziś stanowi przedmiot badań jak i inspiracji dla twórców.
Był on niewątpliwie wielkim wodzem. Nie miał sobie równego jako żołnierz oraz jako wódz naczelny wielkich armii. Najważniejsze dla niego były wojna i religia. Posiadał umiejętność zespolenia zdobytych terytoriów w posłuszną i zjednoczoną całość. Bywał okrutny, jednak dzięki temu osiągał wyznaczone sobie cele. Miał również dar szybkiego działania. W chwilach kryzysu był opanowany i miał znakomitą orientację w terenie. Podbił Azję, a imperium stworzone przez niego, rozpadło się wraz z jego śmiercią, co pokazuje nam, że tylko Aleksander był w stanie je utrzymać, a żadnemu wodzowi już się to nie udało. Był pośrednikiem między Wschodem a Zachodem. Był genialnym dowódcą – Azji nie udało się go pokonać. Zmienił świat w ciągu 11 lat swojego panowania. Na tamte czasy dokonał rzeczy niedokonanych.
Wyprawy Aleksandra Wielkiego wpłynęły również na rozwinięcie nauki greckiej, która teraz miała okazję zostać porównana z osiągnięciami naukowymi innych krajów, można było rozpocząć badania porównawcze. Zespolenie się różnych kultur przyczyniło się do powstania arcydzieł sztuki i piśmiennictwa , wzbogaciło dorobek kulturalny świata. Niedoścignionym wzorem dla Aleksandra Wielkiego był Achilles. Wielu znakomitych starożytnych pisarzy takich jak Diodor, Kurcjusz Rufus, Plutarch, Arrian napisało biografię Aleksandra Macedońskiego, tym samym przyczyniając się do wzrostu jego popularności, powstania wielu legend na jego temat. Jego kult sprawował nawet lud arabski Wschodu, wśród których funkcjonował on jako Iskander Dzoul-Garnein (A. Dwurogi).
Natomiast w literaturze państw leżących w basenie Morza Śródziemnego postać Aleksandra Wielkiego pojawiła się w romansie Aleksandrowym, który od okresu średniowiecza rozpowszechniał legendę tego wspaniałego wodza. Część tej legendy dotarła także do naszego kraju, spotykając się w Polsce z szerokim odzewem. Nasz znakomity kronikarz Wincenty Kadłubek w swojej kronice dokonał zespolenia dziejów Polski z podbojami Aleksandra Wielkiego. Nie sposób nie wspomnieć także o poszukiwaniu grobu Aleksandra Wielkiego. Ostatecznie zwłoki wodza zostały sprowadzone do Memfis przez Ptolemeusza I Sotera, a następnie złożone w przepięknym grobowcu w Aleksandrii.
Aleksander II Wielki z pewnością zasługuje na przydomek „Wielkiego”. Udowodnił to także wtedy, kiedy przeciął węzeł Gordyjski, gdyż legenda głosiła że ten kto go rozwiąże będzie „Wielki”. Jedną wersją było, że gdy Aleksander zorientował się, że węzła nie rozplącze w sposób konwencjonalny, dobył miecza i go po prostu przeciął. Według innej - wyciągnął dyszel, rozłączając w ten sposób części wozu. Jednak jest to kropla w morzu do jego Wielkości na jaką zasłużył sobie swoim panowaniem i podbojami. Rozwiązanie węzła gordyjskiego stało się synonimem rozwikłania takiej sytuacji prostym, acz niebanalnym i radykalnym posunięciem, nie zawsze też trzymającym się reguł.

potrzebny mi list po niemiecku w ktorym pisze do kolezanki i
-podziekuje jej za e-maile i przeprosisz za brak odpowiedzi nA nie
-okreslisz swoje problemy zdrowotne i wyjasnisz dlaczego byly one dla ciebie tak uciazliwe
-opiszesz dotychczasowe leczenie i jego rezultaty rozwiejesz jej obawy dityczace twojego stanu zdrowia i poinformujesz jakk czujesz sie obecnie


jakby co sluze pomoca z polaka historii i matmy na poziomie podstawowym 3 klasy technikum ;d