Subpage under development, new version coming soon!
Subject: paranormal ve doğa üstü olaylar
warrior çok ilginçmiş bunlar . Varsa elinde paylaşabilir misin ?
çalışıyorum ben merak etme:D Yolluyorum hemen birkaç tane daha.
Meksika'da İkinci Esrarengiz Yaratık
İlk yaratık, 2007 yılında Meksika'da bir çiftçi tarafından bulundu ve öldürüldü. Cansız bedeni incelendikçe; tuhaflıklar, birbirini izledi. Kimine göre uzaylı, kimine göre henüz keşfedilmemiş bir hayvan türü. Bilim insanları ise "DNA'sı yok" diye şaşkın. Kimine göre ise her şey tartışmalı. Ne var ki şimdilerde bir ikinci "yaratıktan" daha söz ediliyor.[1]
meksika, uzaylı, yaratık, esrarengiz, tuhafMeksika'da ikinci bir uzaydan geldiği düşünülen yaratığın görüldüğü konuşuluyor. Dünya bu yaratığı konuşuyor İşçi Francisco Garcia: "Yaşayan ikinci bir yaratık gördüm. Gördüğüm 70 cm. boyunda bir insancıktı. Onu çiftlik kapısından çıkarken gördüm, sonra hızlıca oradan uzaklaştı" dedi. İlk yaratık, Meksika'da 2007 yılında bulunduğunda büyük bir şok yaşanmıştı.
Çeşitli incelemeler sonunda bazı UFO uzmanları, bu yaratığı "uzaylı" olarak nitelendirirken, bazı uzmanlarsa yaratığın henüz keşfedilmemiş bir hayvan türü olabileceğini savunuyor: Yakalanan ilk yaratık üzerine yapılan DNA testlerinden herhangi bir sonuç çıkmadı. "Bild am SONNTAG" gazetesi muhabiri Michael Remke, yaratığı görmek için Meksika'daki Metepec kentine gitti. İzlenimlerini aktarırken, "Göz çukurları, insan üzerinde korkutucu bir etki yaratıyor" ifadesini kullandı.
Veteriner Marco Salazar, yaratığı bulan çiftçinin, bir anlık korkuyla onu boğarak öldürmesinin hemen ardından inceleme fırsatına sahip olduğunu anlatırken; "Şu ana kadar her türden hayvanı görme imkanım oldu, ama böyle bir şey daha önce hiç görmemiştim." dedi. Etobur bir hayvanın diş yapısına sahip bu yaratığın; aynı zamanda kafatasının yapısı itibariyle de diğer hayvanlara göre daha zeka seviyesine sahip olduğu düşünülüyor. Diş yapısı, kertenkeleye benzeyen yaratık; eklem ve iç kulakları yapısıyla insana benzediği söyleniyor.
meksika, tuhaf yaratık, esrarengiz, uzaylı
Dört ayrı laboratuarda en modern tekniklerle DNA yapısı çözülmeye çalışıldı ancak bir sonuç alınamadı. Uzmanlar; "DNA'sı yok. Ya da var; ama bu tekniklerle biz inceleyemiyoruz" diyor. Bulunan yaratığın hücre testlerinde, bedenini ince bir deri tabakasının kapladığı ve daha önce tanımlanmamış, ilkel yaratıklara göre çok daha gelişmiş gözlere ve iç kulağa sahip olan bir canlı olduğu kaydedildi. Çiftçinin yaratığı öldürmeden önce fotoğraflarını çektiği ve bu fotoğrafların yakında yayınlanacağı bildirdi.
Hayvanın videosuda var isteyene yollayabilirim.
İlk yaratık, 2007 yılında Meksika'da bir çiftçi tarafından bulundu ve öldürüldü. Cansız bedeni incelendikçe; tuhaflıklar, birbirini izledi. Kimine göre uzaylı, kimine göre henüz keşfedilmemiş bir hayvan türü. Bilim insanları ise "DNA'sı yok" diye şaşkın. Kimine göre ise her şey tartışmalı. Ne var ki şimdilerde bir ikinci "yaratıktan" daha söz ediliyor.[1]
meksika, uzaylı, yaratık, esrarengiz, tuhafMeksika'da ikinci bir uzaydan geldiği düşünülen yaratığın görüldüğü konuşuluyor. Dünya bu yaratığı konuşuyor İşçi Francisco Garcia: "Yaşayan ikinci bir yaratık gördüm. Gördüğüm 70 cm. boyunda bir insancıktı. Onu çiftlik kapısından çıkarken gördüm, sonra hızlıca oradan uzaklaştı" dedi. İlk yaratık, Meksika'da 2007 yılında bulunduğunda büyük bir şok yaşanmıştı.
Çeşitli incelemeler sonunda bazı UFO uzmanları, bu yaratığı "uzaylı" olarak nitelendirirken, bazı uzmanlarsa yaratığın henüz keşfedilmemiş bir hayvan türü olabileceğini savunuyor: Yakalanan ilk yaratık üzerine yapılan DNA testlerinden herhangi bir sonuç çıkmadı. "Bild am SONNTAG" gazetesi muhabiri Michael Remke, yaratığı görmek için Meksika'daki Metepec kentine gitti. İzlenimlerini aktarırken, "Göz çukurları, insan üzerinde korkutucu bir etki yaratıyor" ifadesini kullandı.
Veteriner Marco Salazar, yaratığı bulan çiftçinin, bir anlık korkuyla onu boğarak öldürmesinin hemen ardından inceleme fırsatına sahip olduğunu anlatırken; "Şu ana kadar her türden hayvanı görme imkanım oldu, ama böyle bir şey daha önce hiç görmemiştim." dedi. Etobur bir hayvanın diş yapısına sahip bu yaratığın; aynı zamanda kafatasının yapısı itibariyle de diğer hayvanlara göre daha zeka seviyesine sahip olduğu düşünülüyor. Diş yapısı, kertenkeleye benzeyen yaratık; eklem ve iç kulakları yapısıyla insana benzediği söyleniyor.
meksika, tuhaf yaratık, esrarengiz, uzaylı
Dört ayrı laboratuarda en modern tekniklerle DNA yapısı çözülmeye çalışıldı ancak bir sonuç alınamadı. Uzmanlar; "DNA'sı yok. Ya da var; ama bu tekniklerle biz inceleyemiyoruz" diyor. Bulunan yaratığın hücre testlerinde, bedenini ince bir deri tabakasının kapladığı ve daha önce tanımlanmamış, ilkel yaratıklara göre çok daha gelişmiş gözlere ve iç kulağa sahip olan bir canlı olduğu kaydedildi. Çiftçinin yaratığı öldürmeden önce fotoğraflarını çektiği ve bu fotoğrafların yakında yayınlanacağı bildirdi.
Hayvanın videosuda var isteyene yollayabilirim.
Nuh'un Gemisi
Bugüne kadar hiçbir din adamı, hiçbir bilim insani, hatta CIA bile, “Evet Nuh'un Gemisi'ni bulduk” demedi. Oysa, yeryüzünün her yani keşfedilmişken ve artık savaşlar bile uydulardan yönetiliyorken, bilim ve teknolojinin ulaştığı bu düzeyle, Nuh'un Gemisi de çoktan bulunmuş olmalıydı.
Dünya üzerindeki birçok kültür, Nuh'un Gemisi'nin, kendi coğrafyalarında yer alan bir dağın tepesine oturduğuna inanır. Örneğin, bu kutsal dağ Grekler için “Parnassus”, Babilliler için “Nimus”, Asurlular için “Nizar”, Hindular için “Himavat”, İnkalar için And Dağları'nın zirvesi, Aztekler ve Toltekler için “Colhuacan”, Hıristiyanlar için “Ararat” (Ağrı Dağı), Müslümanlar için “Cudi”dir. Nuh'un Gemisi söylencesine ve onun bulunduğu yere ilişkin, Tevrat ve Kuran'daki anlatımlar en yaygın inançlar olarak kabul edilmekle birlikte, Nuh'un Gemisi ve “Tufan” söylencelerinin, yalnızca Ortadoğu kökenli olduklarını öne sürmek doğru değildir. Tufan, yani insanların “günahlarindan ötürü Tanrı tarafından cezalandırıldıkları” ve bir zamanlar yeryüzünün bir bölgesini ya da tümünü suların basıp tüm yaşamın sona erdiğine, sonra yeniden başlatıldığına ilişkin inanç, gelmiş geçmiş tüm uygarlıkların söylencelerinde yer alan bir inanıştır. İskandinavlardan Mayalar'a, Çinlilerden Hopi Kızılderililerine, Sümerlerden Alaska'da yasayan Tlingit'lere dek, değişik adlarla anılmakla birlikte, tüm insan topluluklarının bir “Nuh”u, “hayvan çiftleri”, bir “Gemi”si ve tabii ki bir “dağ”ı vardır. Bu “seçilmisler”in yolculuğunun süresi ise 6 gün 6 gece ile 60 gün 60 gece ya da 52 yıl arasında değişmektedir.
Hıristiyanlar, Gemi'nin “Ararat” (Ağrı) Dağı'nda, Müslümanlar ise Şırnak ve Silopi kentleri arasında yer alan 2114 metre yüksekliğindeki Cudi Dağı'nda olduğuna inanıyor. Çünkü Tevrat'ta ve Kuran'da böyle yazıyor. Ne var ki, “Ararat” sözcüğünün “Urartu” sözcüğünden bozma olduğunu öne sürenlerden ötürü Cudi olasılığı biraz daha yüksek gibi görünüyor. Çünkü, Cudi Dağı'nın bulunduğu bölge Urartular'in bölgesi. Ayrıca, 40 gün 40 gece süren yolculuğun sonunda Nuh'un karaya gönderdiği kusun, ağzında bir zeytin dalıyla geri dönmesi de bu görüsü oldukça destekliyor. Çünkü Ağrı Dağı'nda hiç zeytin ağacı yok. Oysa Cudi Dağı'nın güney kesimleri zeytinliklerle dolu.
Çağlar boyunca dinsel inançlar ile çatışan bilimsel anlayış da bugün artık yeryüzünde büyük bir tufanın meydana geldiğini kabul ediyor. Bilim aslında mitolojik bir kavram olarak kabul ettiği Nuh'un Gemisi ile değil de, daha çok Tufan ile, yani binlerce yıl önce yasanmış büyük bir taşkın felaketi ve nedenleri ile ilgileniyor. tufanın, yani tüm zamanların en büyük su baskınının nerede olduğu açık biçimde belirlenirse, bu, yeryüzünün jeolojik, arkeolojik hatta antropolojik tarihi açısından önemli yeni bilgilere ulaşılması anlamına gelecek.
En son öne sürülen yaklaşımlara göre, günümüzden yaklaşık 10 bin yıl önce, buzul çağının sonlarında, buzulların erimesiyle deniz düzeyi yükselmeye ve Akdeniz'in suları, o sırada bir göl olan Karadeniz'e akmaya başladı. Bir düşleyin: Boğazlar askıda, bugünkü İstanbul Boğazı, örneğin 100 metre yükseklikte. Akdeniz'in suları Marmara ve İstanbul Boğazı üzerinden bir şelale gibi ve akil almaz bir su kütlesi durumunda Karadeniz'e boşalıyor. ABD'li iki bilim adamı Dr. William Ryan ve Dr. Walter Pitman'in ortaya attıkları bu “Karadeniz kuramı”nı destekleyen, jeoloji Profesörü Naci Görür'e göre bu şelale, bugün yeryüzünün en büyük şelalesinden birkaç yüz kat daha büyük ve güçlüydü. şelale Karadeniz'de büyük bir buharlaşmaya neden oluyordu. Ortaya çıkan ses ise kilometrelerce uzaklıktan işitilebiliyordu. O çağlarda Karadeniz kıyılarında avcılık, balıkçılık ve tarımla geçinen insan toplulukları yaşıyordu. Bu insanlar, bu olayı ve gürültüyü yaşadı. Karadeniz'in suları çok hızlı bir biçimde yükseldi ve bir günde kilometrelerce yol alarak kıyılardaki tüm yaşamı sona erdirdi. Felaketten kaçabilenler göç yolları üzerinden Mezopotamya'ya geldiler. Çünkü bu bölgenin koşulları, geldikleri bölgenin koşullarına çok benziyordu. Bu görülmemiş ve unutulmaz olayı da yanlarında getirdiler ve olay zamanla bir söylenceye dönüşerek kavimden kavime aktarıldı ve “Tufan” ve Nuh'un Gemisi” inanışı ortaya çıktı.
Peki bu durumda Alaska'da, Hindistan'da ya da Güney Amerika'da da bir Karadeniz ve bir İstanbul Boğazı var miydi? Galiba bunu araştırmak da o yörelerin bilim insanlarına düşüyor...
Ağrı Dağı'na çıkan ilk kişi olarak bilinen Hollandalı gezgin Jan Struys, 1670 yılında, dağın eteklerinde inzivaya çekilmiş bir Hıristiyan keşişe rastlamasaydı, Nuh'un Gemisi belki de hâlâ kutsal kitapların satırları arasındaki yerini sürdürüyor olacaktı. Keşiş, gezgin Struys'a, Nuh'un Gemisi'ne girdiğini söylemiş hatta Gemi'nin parçalarından kopardığını iddia ettiği bir ahşap parçasından oyulmuş küçük bir haç bile vermişti.
Resmî kayıtlara göreyse, Nuh'un Gemisi'ni aramak üzere 20 Ağustos 1829'da Ağrı Dağı'nın zirvesine ulasan ilk kişi Alman bilim adamı Frederic Parrot oldu. Parrot, Padişah 2. Mahmud ile görüşerek, Nuh'un Gemisi'nin Ağrı Dağı'nda bulunduğunu öne sürdü. Padişah biraz da şaşkınlıkla gerekli izni verdi ve Parrot, biri Rus altı Alman arkadaşı ile zirveye tırmandı. Dönüşte, Gemi'yi bulamadığını ama izlerine rastladığını açıklaması Avrupa'da ve Hıristiyan âleminde büyük heyecan yarattı.
Daha sonra, 1835'te, 1845'te ve 1846'da Rus dağcılar tırmandı Ağrı'ya. 10 Ağustos 1883 tarihli Chicago Tribune gazetesinde, bir İstanbul gazetesine dayanılarak, Nuh'un Gemisi'nin bulunduğuna ilişkin bir haber yayımlanması yine ortalığı karıştırdı. Amerika'da birbirine ardına Nuh'un Gemisi kulüpleri kurulmaya ve Amerika'dan Ağrı'ya sik sik ekipler gelmeye başladı.
1890'da zirveye ulasan ve yine bir Rus olan Milo Koseviç ise Ağrı'ya tırmanan ilk kadın olma unvanını elde etti.
1916'da Vladimir Roskovski adli bir Rus pilot, Ağrı üzerinden geçerken bir gemi kalıntısı gördüğünü iddia edince gözler bir kez daha Ağrı'ya çevrildi.
O yıllarda Ağrı'ya tırmananlar, gelecekte ne tür sorunlara ve tartışmalara yol açacaklarını kuskusuz ki bilmiyorlardı. aslında, 1921'de Sovyetler Birliği, Dağ'ın kuzey yamaçlarındaki haklarını Türkiye Cumhuriyeti'ne devretmese, 1932'de Türk-Iran sinir düzeltme işlemiyle Küçük Ağrı Türkiye sınırlarına alınmasaydı, gelecekteki sorunlar yalnızca bir ülkeyi değil, üç ülkenin yöneticilerini, basınını ve kamuoyunu, diplomatik, siyasal ve dinsel açılardan oldukça meşgul edecekti.
Milo Koseviç, Büyük Ağrı'nın zirvesine tırmanan ilk kadındı ama zirveye ulasan tek devlet başkanı olma unvanı ise Türkiye Cumhuriyeti'nin besinci cumhurbaşkanı Cevdet Sunay'a aitti. Sunay, kurbay binbaşı olduğu 1937 yılında bir ekiple zirveye çıkmıştı.
Adi pek duyulmamış, ansiklopedilerde ya da biyografi sözlüklerinde yer almayan bir kişi daha vardır ki, Nuh'un Gemisi araştırmacıları (onlara “gemici”, “gemi avcısı” ya da İngilizce'deki “ark” sözcüğünden ötürü “arkolojist” deniliyor), gerçekten de ona çok şey borçludurlar. 11 Eylül 1959'da, Harita Umum Müdürlüğü'nde görevli harita mühendisi Yüzbaşı İlhan Durupınar, Büyük Ağrı'nın havadan çekilmiş fotoğrafları üzerinde incelemeler yaparken Nuh'un Gemisi'ne çok benzeyen bir oluşum keşfetmişti. 135 metre uzunluğunda, 50 metre genişliğinde ve 6 metre derinliğindeki oluşum, Tevrat'ta sözü edilen Nuh'un Gemisi'ne ilişkin ölçülerle büyük bir uyum gösteriyordu. Fotoğrafların ayni yıl içerisinde Hayat Dergisinde yayımlanması dünya çapında, günümüze dek sürecek olan bir tartışmayı başlattı. (O yıllarda Hayat'ta çalışan ünlü fotoğraf sanatçısı Ara Güler, yıllar sonra, 1980'lerde astronot James Irwin ayni oluşumu ikinci kez keşfettiğinde, “Amerikalilar'a da ne oluyor? Eğer bu, Nuh'un Gemisi ise onu ilk kez biz Türkler bulduk” diyecekti.)
Ankara'daki ABD Büyükelçiliği aracılığıyla Türk Hükümeti'ne başvurarak, “Nuh Gemisi'ne ilişkin kalıntılar”ı satın almak istediklerini resmen bildirmişlerdi.
“Gemi avcıları” ile kesif gezilerinin sayısı 1960'larda artmaya devam etti. Özellikle Amerikan kökenli çok sayıda araştırma grubu, Türk hükümeti'nden Ağrı'ya çıkmak için izin istiyordu. Çıkma iznini alanlar ise genellikle eli bos dönüyordu. Bu araştırmacılardan biri olan Erly Cummings, denildiğine göre, konuyla ilgili, dünyadaki en iyi bireysel arşive sahipti. Cummings, yüzbaşı Durupınar'ın keşfettiği oluşuma ancak 1974'te ulaşabilmişti. Ayni yıl tüm “gemi avcıları”nı kötü bir sürpriz bekliyordu. Çünkü Türk yetkililer artık Ağrı Dağı'nın bulunduğu yeri, ulusal güvenlik nedeniyle “yasak bölge” ilan etmişti. O yıldan sonra gemi meraklıları, bir süreliğine Ağrı Dağı'nın uydudan çekilmiş fotoğraflarının analiziyle yetinmek zorunda kaldılar. 1984'te bölge turizme açılınca on yıl boyunca oldukça “birikim” oluşturan “gemi avcıları” birbiri ardına Türkiye'ye gelmeye başladılar. Bunların içinde en ilginç kişi kuskusuz ki Ay'a ayak basan astronotlardan biri olan James Irwin idi. Astronot Irwin, daha önceleri de, Ay'dayken “gizemli ilâhî sesler duyduğunu” söylemesiyle kamuoyunda büyük bir ilgi odağı olmuştu. Simdi de , birbiri ardına yaptığı basın toplantılarında Gemi'yi kesinlikle bulmaya kararlı olduğunu söylüyordu. Fakat asil gürültüyü, bir diğer ABD'li “avci” Marvin Steffins koparmıştı. Steffins, Gemi'ye ait olduğunu iddia ettiği parçaları, gizlice yurtdışına çıkarınca, bu kez dönemin Kültür ve Turizm Bakanı Mükerrem Tasçıoglu bir açıklama yapmak zorunda kalmıştı. Kaçırılan parçaların Ağrı'nın taşından toprağından ibaret olduğunu söyleyen Tasçıoglu, 30 Ağustos 1984'te söyle konuşmuştu: “Irwin Ay'a inerken üşütmüş olabilir!.. Steffins ile öteki araştırmacılar ise para amacıyla senaryo yazmışlar...”
1986'da bu kez başka bir Amerikalı, David Fasold daha etkileyici bir iddia ortaya attı: “Herkes yanılıyor! Gemi, Ağrı'da olduğu söylenen yerde değil, daha aşağıda, Üzengili köyü yakınlarında...” Fasold, iddiasını, yine dev bir gemiye benzetilen oluşum ile de destekliyordu.
Astronotlar, CIA ajanları, “arkolojistler” (gemiciler), batık gemi çıkarmada uzman olanlar, herkes yüzyılı asan bir süredir Nuh'un Gemisi'nin pesinde. Peki ne olacak gemi bulunduğu zaman? Bunun, Akdeniz'de 500 yıl önce korsanlar tarafından batırılan herhangi bir geminin bulunması gibi bir bulunma olmayacağı açık.
Örneğin David Fasold, Üzengili (eski adıyla Mesar) köyü yakınlarında Nuh'un Gemisi'ne ait olduğunu iddia ettiği oluşumu keşfettiğinde, bakin neler olmuştu: Nuh'un Gemisi'nin varlığına ilişkin hiçbir somut kanıt olmamasına karşın Ağrı Valiliği oluşumun bulunduğu yere turistik bir kafeterya yaptırmaya başlamıştı. Üzengili köyü, Nuh'un Gemisi sayesinde hemen bir yola kavuşmuştu. Bir de küçük çaplı bir arazi anlaşmazlığı yaşanmıştı: İki Üzengili, “gemi”nin kendi arazileri içinde olduğunu iddia ederek yetkililere ayrı ayrı başvurmuşlardı. Ayni aileden olan bu kişiler “onun değil, benim!” biçiminde birbirlerine de düşmüşlerdi. Sonunda devlet olaya el koymuş ve üzerinde hiçbir bitki örtüsünün bulunmadığı kayalık arazinin, “Yapilan tahkikat sonucunda bu arazinin, vergi kayıtları kapsamında bir yer olmadığı anlaşıldı ve maliye adına tesciline karar verildi...” denilerek Hazine'ye ait olduğunu saptanmıştı.
1987'de ise Ağrı'ya tırmanmak, Türk yetkililerce tekrar yasaklandı. Yasağın kaldırılacağına ilişkin söylentiler olmakla birlikte, en azından Bütün Dünya'nın bu sayısının yayına hazırlandığı sıralarda yasak hâlâ kalkmamıştı.
Yüzbaşı Durupınar'ın Hayat dergisine verdiği ve yayımlanmasını sağladığı fotoğraflar, yalnızca Hıristiyanlar'in, Müslümanların ve “gemiciler”in değil, bir başka kesimin daha ilgisini çekecekti: Gizli servislerin. Dünya üzerinde olup biten her şeyden haberi olan CIA'nın, Nuh'un Gemisi gibi bir olaya kayıtsız kalması beklenemezdi. Ancak uzun yıllar sonra, CIA'nın, “Agri Dağı Anomalisi” baslıklı bir dosya açtığı, 1959'dan beri Ağrı Dağı'ndaki bu oluşum ile ilgilendiği ve havadan, uzaydan, uydularla, U2 casus uçaklarıyla türlü açılardan çekilmiş binlerce fotoğraflık bir arşivi olduğu ortaya çıkacaktı.
CIA'nın “sır”rı 1995'te açıklandı. Önce “Gemi'yi bulduk”, sonra da 1997'de, “Agri'da gemi yok!” dediler. Belki de türlü nedenlerle, “belirsizligin” sürmesi gerekiyordu! Tüm bunlar Yüzbaşı Durupınar'ın keşfettiği oluşuma ilişkin fotoğraflardan kaynaklanmıştı. Ancak daha 1986'da, “Jeomorfoloji Dergisi”nde Yılmaz Güner imzasıyla yayımlanan bir makaleyle; bir gemiye çok benzetilen söz konusu kabartının, jeolojide “yer akması” (“earthflow”) adıyla anılan ve buzulların kaymasıyla ortaya çıkmış, son derece doğal bir oluşum olduğu öne sürülmüştü. Bir anlamda “son nokta” işlevi taşıyan bu yaklaşımın Nuh'un Gemisi'ne ilişkin şimdiye dek yapılmış en ayrıntılı ve bilimsel çalışma olduğu kabul edildi.
Nuh'un Gemisi'ne ilişkin en taze haber ise 1999 Kasımı'nda Amerikan gazetelerinde yayımlandı. Merkezi ABD'de bulunan “Nuh'un Gemisi Derneği”nin duyurusu şöyleydi: “Türkiye'de Ağrı Dağı'nın çevresinde düzinelerce araştırma yapıldı ama kesif kanıtlanamadı. 31 Aralık 2000'e dek Nuh'un Gemisi'ni keşfedene 1 milyon dolar ödül vereceğiz.”
Kesin olan bir şey daha var ki, o da, bu Nuh'un Gemisi “işi”nden birilerinin oldukça zengin olduğu. ABD'de birçok dernek ve kulüp bulunuyor. Ülkede sıradan bir Nuh'un Gemisi konferansına, yalnızca girmek için, en düşük tarifeden 10-15 dolar ödemek gerekiyor. Konuşmacılar, her konferansın sonunda genellikle, “Mutlaka Ağrı'ya gitmeli, tırmanmalı ve Gemi'yi bulup, kutsal kitabımızda yazılanı doğrulamalıyız” demekte ve dindar insanlar da bu uğurda para bağısında bulunmaktan kaçınmamaktadır. “Gemi avcıları” her seferinde Türkiye'ye geliyorlar, fotoğraf ve filmler çekiyorlar, sonra dönüp bunları paralı konferanslarda gösterip, “Bu kez bulamadık ama gelecek yıl mutlaka...” diyorlardı. Gemi de, doğaldır ki bir türlü bulunamıyordu.
Ağrı'ya çıkışın yasaklandığı 1987'den buyana, bu “sektör”de etkinlik gösterenlerin, geçimlerini nasıl sağladıklarını insan gerçekten merak ediyor! Nuh'un Gemisi'ne ilişkin anlatımların temeli büyük dinlerin kutsal kitaplarına dayanıyor. Gemi bulunduğu zaman, dinler arasındaki çatışmalar sona mi erecek? Yeryüzünde belki de ilk kez, büyük dinlerin izleyicileri ortak bir hac yeri mi belirlemiş olacaklar?
Tüm kesimlerin görüş ve inanışlarından söyle bir ortak payda çıkartmak olası: Ortada öyle ya da böyle kötü bir olay var: Bir dinin izleyicisi olanlar, “insanlarin çok günah isledikleri” gerekçesiyle Tanrı tarafından cezalandırıldıklarını; bilim ise o yörede büyük bir sel felaketi yaşandığını, ve binlerce insanin öldüğünü savunuyor.
Ezoterik felsefenin izleyicisi olan daha başka bir kesim daha var ki; buna göre de, bir tufandan kurtulan tüm insanların ve tüm canlı türlerinin, her birinden birer çift olsa bile, bir gemiye sığmaları düşünülemeyeceğine göre, buradaki geminin bir önemli bir sembolden ibaret olduğu savunuluyor.
Eğer gerçekten yazıldığı gibi bir Tufan yasanmışsa ve “seçilmişler”, yani bizim atalarımız bir gemi aracılığıyla kurtulmuş ve yeni bir yasama başlamışlarsa, üstelik Nuh da oğullarına Tufan'dan sonra, “Bu gemiyi yok etmeyelim, insanoğlu görsün de ibret alsın” demişse ve bugün dünyada yaklaşık 4 milyar insan da buna inanıyorsa bu “gemi”, Ağrı'da ya da Alaska'da, bu dünyanın bir yerlerinde olmalıdır. Üstelik, “Gemi”ye ulaştığını iddia eden çok sayıda “gemici”, tahta, beton ya da zift gibi çeşitli “kanıtlar”a sahip olduklarını öne sürüyorlar. Bugüne kadar hiçbir din adamı, hiçbir bilim insani, hatta CIA bile, “Evet Nuh'un Gemisi'ni bulduk” demedi. Oysa, yeryüzünün her yani keşfedilmişken ve artık savaşlar bile uydulardan yönetiliyorken, bilim ve teknolojinin ulaştığı bu düzeyle, Nuh'un Gemisi de çoktan bulunmuş olmalıydı.
Kim bilir belki de o, gerçekten içinde bir mesaj barındıran bir simge gemidir. Belki de önemli olan Nuh'un Gemisi'nin bulunması değil, Nuh'un gemilerine gereksinim olmamasıdır.
Bugüne kadar hiçbir din adamı, hiçbir bilim insani, hatta CIA bile, “Evet Nuh'un Gemisi'ni bulduk” demedi. Oysa, yeryüzünün her yani keşfedilmişken ve artık savaşlar bile uydulardan yönetiliyorken, bilim ve teknolojinin ulaştığı bu düzeyle, Nuh'un Gemisi de çoktan bulunmuş olmalıydı.
Dünya üzerindeki birçok kültür, Nuh'un Gemisi'nin, kendi coğrafyalarında yer alan bir dağın tepesine oturduğuna inanır. Örneğin, bu kutsal dağ Grekler için “Parnassus”, Babilliler için “Nimus”, Asurlular için “Nizar”, Hindular için “Himavat”, İnkalar için And Dağları'nın zirvesi, Aztekler ve Toltekler için “Colhuacan”, Hıristiyanlar için “Ararat” (Ağrı Dağı), Müslümanlar için “Cudi”dir. Nuh'un Gemisi söylencesine ve onun bulunduğu yere ilişkin, Tevrat ve Kuran'daki anlatımlar en yaygın inançlar olarak kabul edilmekle birlikte, Nuh'un Gemisi ve “Tufan” söylencelerinin, yalnızca Ortadoğu kökenli olduklarını öne sürmek doğru değildir. Tufan, yani insanların “günahlarindan ötürü Tanrı tarafından cezalandırıldıkları” ve bir zamanlar yeryüzünün bir bölgesini ya da tümünü suların basıp tüm yaşamın sona erdiğine, sonra yeniden başlatıldığına ilişkin inanç, gelmiş geçmiş tüm uygarlıkların söylencelerinde yer alan bir inanıştır. İskandinavlardan Mayalar'a, Çinlilerden Hopi Kızılderililerine, Sümerlerden Alaska'da yasayan Tlingit'lere dek, değişik adlarla anılmakla birlikte, tüm insan topluluklarının bir “Nuh”u, “hayvan çiftleri”, bir “Gemi”si ve tabii ki bir “dağ”ı vardır. Bu “seçilmisler”in yolculuğunun süresi ise 6 gün 6 gece ile 60 gün 60 gece ya da 52 yıl arasında değişmektedir.
Hıristiyanlar, Gemi'nin “Ararat” (Ağrı) Dağı'nda, Müslümanlar ise Şırnak ve Silopi kentleri arasında yer alan 2114 metre yüksekliğindeki Cudi Dağı'nda olduğuna inanıyor. Çünkü Tevrat'ta ve Kuran'da böyle yazıyor. Ne var ki, “Ararat” sözcüğünün “Urartu” sözcüğünden bozma olduğunu öne sürenlerden ötürü Cudi olasılığı biraz daha yüksek gibi görünüyor. Çünkü, Cudi Dağı'nın bulunduğu bölge Urartular'in bölgesi. Ayrıca, 40 gün 40 gece süren yolculuğun sonunda Nuh'un karaya gönderdiği kusun, ağzında bir zeytin dalıyla geri dönmesi de bu görüsü oldukça destekliyor. Çünkü Ağrı Dağı'nda hiç zeytin ağacı yok. Oysa Cudi Dağı'nın güney kesimleri zeytinliklerle dolu.
Çağlar boyunca dinsel inançlar ile çatışan bilimsel anlayış da bugün artık yeryüzünde büyük bir tufanın meydana geldiğini kabul ediyor. Bilim aslında mitolojik bir kavram olarak kabul ettiği Nuh'un Gemisi ile değil de, daha çok Tufan ile, yani binlerce yıl önce yasanmış büyük bir taşkın felaketi ve nedenleri ile ilgileniyor. tufanın, yani tüm zamanların en büyük su baskınının nerede olduğu açık biçimde belirlenirse, bu, yeryüzünün jeolojik, arkeolojik hatta antropolojik tarihi açısından önemli yeni bilgilere ulaşılması anlamına gelecek.
En son öne sürülen yaklaşımlara göre, günümüzden yaklaşık 10 bin yıl önce, buzul çağının sonlarında, buzulların erimesiyle deniz düzeyi yükselmeye ve Akdeniz'in suları, o sırada bir göl olan Karadeniz'e akmaya başladı. Bir düşleyin: Boğazlar askıda, bugünkü İstanbul Boğazı, örneğin 100 metre yükseklikte. Akdeniz'in suları Marmara ve İstanbul Boğazı üzerinden bir şelale gibi ve akil almaz bir su kütlesi durumunda Karadeniz'e boşalıyor. ABD'li iki bilim adamı Dr. William Ryan ve Dr. Walter Pitman'in ortaya attıkları bu “Karadeniz kuramı”nı destekleyen, jeoloji Profesörü Naci Görür'e göre bu şelale, bugün yeryüzünün en büyük şelalesinden birkaç yüz kat daha büyük ve güçlüydü. şelale Karadeniz'de büyük bir buharlaşmaya neden oluyordu. Ortaya çıkan ses ise kilometrelerce uzaklıktan işitilebiliyordu. O çağlarda Karadeniz kıyılarında avcılık, balıkçılık ve tarımla geçinen insan toplulukları yaşıyordu. Bu insanlar, bu olayı ve gürültüyü yaşadı. Karadeniz'in suları çok hızlı bir biçimde yükseldi ve bir günde kilometrelerce yol alarak kıyılardaki tüm yaşamı sona erdirdi. Felaketten kaçabilenler göç yolları üzerinden Mezopotamya'ya geldiler. Çünkü bu bölgenin koşulları, geldikleri bölgenin koşullarına çok benziyordu. Bu görülmemiş ve unutulmaz olayı da yanlarında getirdiler ve olay zamanla bir söylenceye dönüşerek kavimden kavime aktarıldı ve “Tufan” ve Nuh'un Gemisi” inanışı ortaya çıktı.
Peki bu durumda Alaska'da, Hindistan'da ya da Güney Amerika'da da bir Karadeniz ve bir İstanbul Boğazı var miydi? Galiba bunu araştırmak da o yörelerin bilim insanlarına düşüyor...
Ağrı Dağı'na çıkan ilk kişi olarak bilinen Hollandalı gezgin Jan Struys, 1670 yılında, dağın eteklerinde inzivaya çekilmiş bir Hıristiyan keşişe rastlamasaydı, Nuh'un Gemisi belki de hâlâ kutsal kitapların satırları arasındaki yerini sürdürüyor olacaktı. Keşiş, gezgin Struys'a, Nuh'un Gemisi'ne girdiğini söylemiş hatta Gemi'nin parçalarından kopardığını iddia ettiği bir ahşap parçasından oyulmuş küçük bir haç bile vermişti.
Resmî kayıtlara göreyse, Nuh'un Gemisi'ni aramak üzere 20 Ağustos 1829'da Ağrı Dağı'nın zirvesine ulasan ilk kişi Alman bilim adamı Frederic Parrot oldu. Parrot, Padişah 2. Mahmud ile görüşerek, Nuh'un Gemisi'nin Ağrı Dağı'nda bulunduğunu öne sürdü. Padişah biraz da şaşkınlıkla gerekli izni verdi ve Parrot, biri Rus altı Alman arkadaşı ile zirveye tırmandı. Dönüşte, Gemi'yi bulamadığını ama izlerine rastladığını açıklaması Avrupa'da ve Hıristiyan âleminde büyük heyecan yarattı.
Daha sonra, 1835'te, 1845'te ve 1846'da Rus dağcılar tırmandı Ağrı'ya. 10 Ağustos 1883 tarihli Chicago Tribune gazetesinde, bir İstanbul gazetesine dayanılarak, Nuh'un Gemisi'nin bulunduğuna ilişkin bir haber yayımlanması yine ortalığı karıştırdı. Amerika'da birbirine ardına Nuh'un Gemisi kulüpleri kurulmaya ve Amerika'dan Ağrı'ya sik sik ekipler gelmeye başladı.
1890'da zirveye ulasan ve yine bir Rus olan Milo Koseviç ise Ağrı'ya tırmanan ilk kadın olma unvanını elde etti.
1916'da Vladimir Roskovski adli bir Rus pilot, Ağrı üzerinden geçerken bir gemi kalıntısı gördüğünü iddia edince gözler bir kez daha Ağrı'ya çevrildi.
O yıllarda Ağrı'ya tırmananlar, gelecekte ne tür sorunlara ve tartışmalara yol açacaklarını kuskusuz ki bilmiyorlardı. aslında, 1921'de Sovyetler Birliği, Dağ'ın kuzey yamaçlarındaki haklarını Türkiye Cumhuriyeti'ne devretmese, 1932'de Türk-Iran sinir düzeltme işlemiyle Küçük Ağrı Türkiye sınırlarına alınmasaydı, gelecekteki sorunlar yalnızca bir ülkeyi değil, üç ülkenin yöneticilerini, basınını ve kamuoyunu, diplomatik, siyasal ve dinsel açılardan oldukça meşgul edecekti.
Milo Koseviç, Büyük Ağrı'nın zirvesine tırmanan ilk kadındı ama zirveye ulasan tek devlet başkanı olma unvanı ise Türkiye Cumhuriyeti'nin besinci cumhurbaşkanı Cevdet Sunay'a aitti. Sunay, kurbay binbaşı olduğu 1937 yılında bir ekiple zirveye çıkmıştı.
Adi pek duyulmamış, ansiklopedilerde ya da biyografi sözlüklerinde yer almayan bir kişi daha vardır ki, Nuh'un Gemisi araştırmacıları (onlara “gemici”, “gemi avcısı” ya da İngilizce'deki “ark” sözcüğünden ötürü “arkolojist” deniliyor), gerçekten de ona çok şey borçludurlar. 11 Eylül 1959'da, Harita Umum Müdürlüğü'nde görevli harita mühendisi Yüzbaşı İlhan Durupınar, Büyük Ağrı'nın havadan çekilmiş fotoğrafları üzerinde incelemeler yaparken Nuh'un Gemisi'ne çok benzeyen bir oluşum keşfetmişti. 135 metre uzunluğunda, 50 metre genişliğinde ve 6 metre derinliğindeki oluşum, Tevrat'ta sözü edilen Nuh'un Gemisi'ne ilişkin ölçülerle büyük bir uyum gösteriyordu. Fotoğrafların ayni yıl içerisinde Hayat Dergisinde yayımlanması dünya çapında, günümüze dek sürecek olan bir tartışmayı başlattı. (O yıllarda Hayat'ta çalışan ünlü fotoğraf sanatçısı Ara Güler, yıllar sonra, 1980'lerde astronot James Irwin ayni oluşumu ikinci kez keşfettiğinde, “Amerikalilar'a da ne oluyor? Eğer bu, Nuh'un Gemisi ise onu ilk kez biz Türkler bulduk” diyecekti.)
Ankara'daki ABD Büyükelçiliği aracılığıyla Türk Hükümeti'ne başvurarak, “Nuh Gemisi'ne ilişkin kalıntılar”ı satın almak istediklerini resmen bildirmişlerdi.
“Gemi avcıları” ile kesif gezilerinin sayısı 1960'larda artmaya devam etti. Özellikle Amerikan kökenli çok sayıda araştırma grubu, Türk hükümeti'nden Ağrı'ya çıkmak için izin istiyordu. Çıkma iznini alanlar ise genellikle eli bos dönüyordu. Bu araştırmacılardan biri olan Erly Cummings, denildiğine göre, konuyla ilgili, dünyadaki en iyi bireysel arşive sahipti. Cummings, yüzbaşı Durupınar'ın keşfettiği oluşuma ancak 1974'te ulaşabilmişti. Ayni yıl tüm “gemi avcıları”nı kötü bir sürpriz bekliyordu. Çünkü Türk yetkililer artık Ağrı Dağı'nın bulunduğu yeri, ulusal güvenlik nedeniyle “yasak bölge” ilan etmişti. O yıldan sonra gemi meraklıları, bir süreliğine Ağrı Dağı'nın uydudan çekilmiş fotoğraflarının analiziyle yetinmek zorunda kaldılar. 1984'te bölge turizme açılınca on yıl boyunca oldukça “birikim” oluşturan “gemi avcıları” birbiri ardına Türkiye'ye gelmeye başladılar. Bunların içinde en ilginç kişi kuskusuz ki Ay'a ayak basan astronotlardan biri olan James Irwin idi. Astronot Irwin, daha önceleri de, Ay'dayken “gizemli ilâhî sesler duyduğunu” söylemesiyle kamuoyunda büyük bir ilgi odağı olmuştu. Simdi de , birbiri ardına yaptığı basın toplantılarında Gemi'yi kesinlikle bulmaya kararlı olduğunu söylüyordu. Fakat asil gürültüyü, bir diğer ABD'li “avci” Marvin Steffins koparmıştı. Steffins, Gemi'ye ait olduğunu iddia ettiği parçaları, gizlice yurtdışına çıkarınca, bu kez dönemin Kültür ve Turizm Bakanı Mükerrem Tasçıoglu bir açıklama yapmak zorunda kalmıştı. Kaçırılan parçaların Ağrı'nın taşından toprağından ibaret olduğunu söyleyen Tasçıoglu, 30 Ağustos 1984'te söyle konuşmuştu: “Irwin Ay'a inerken üşütmüş olabilir!.. Steffins ile öteki araştırmacılar ise para amacıyla senaryo yazmışlar...”
1986'da bu kez başka bir Amerikalı, David Fasold daha etkileyici bir iddia ortaya attı: “Herkes yanılıyor! Gemi, Ağrı'da olduğu söylenen yerde değil, daha aşağıda, Üzengili köyü yakınlarında...” Fasold, iddiasını, yine dev bir gemiye benzetilen oluşum ile de destekliyordu.
Astronotlar, CIA ajanları, “arkolojistler” (gemiciler), batık gemi çıkarmada uzman olanlar, herkes yüzyılı asan bir süredir Nuh'un Gemisi'nin pesinde. Peki ne olacak gemi bulunduğu zaman? Bunun, Akdeniz'de 500 yıl önce korsanlar tarafından batırılan herhangi bir geminin bulunması gibi bir bulunma olmayacağı açık.
Örneğin David Fasold, Üzengili (eski adıyla Mesar) köyü yakınlarında Nuh'un Gemisi'ne ait olduğunu iddia ettiği oluşumu keşfettiğinde, bakin neler olmuştu: Nuh'un Gemisi'nin varlığına ilişkin hiçbir somut kanıt olmamasına karşın Ağrı Valiliği oluşumun bulunduğu yere turistik bir kafeterya yaptırmaya başlamıştı. Üzengili köyü, Nuh'un Gemisi sayesinde hemen bir yola kavuşmuştu. Bir de küçük çaplı bir arazi anlaşmazlığı yaşanmıştı: İki Üzengili, “gemi”nin kendi arazileri içinde olduğunu iddia ederek yetkililere ayrı ayrı başvurmuşlardı. Ayni aileden olan bu kişiler “onun değil, benim!” biçiminde birbirlerine de düşmüşlerdi. Sonunda devlet olaya el koymuş ve üzerinde hiçbir bitki örtüsünün bulunmadığı kayalık arazinin, “Yapilan tahkikat sonucunda bu arazinin, vergi kayıtları kapsamında bir yer olmadığı anlaşıldı ve maliye adına tesciline karar verildi...” denilerek Hazine'ye ait olduğunu saptanmıştı.
1987'de ise Ağrı'ya tırmanmak, Türk yetkililerce tekrar yasaklandı. Yasağın kaldırılacağına ilişkin söylentiler olmakla birlikte, en azından Bütün Dünya'nın bu sayısının yayına hazırlandığı sıralarda yasak hâlâ kalkmamıştı.
Yüzbaşı Durupınar'ın Hayat dergisine verdiği ve yayımlanmasını sağladığı fotoğraflar, yalnızca Hıristiyanlar'in, Müslümanların ve “gemiciler”in değil, bir başka kesimin daha ilgisini çekecekti: Gizli servislerin. Dünya üzerinde olup biten her şeyden haberi olan CIA'nın, Nuh'un Gemisi gibi bir olaya kayıtsız kalması beklenemezdi. Ancak uzun yıllar sonra, CIA'nın, “Agri Dağı Anomalisi” baslıklı bir dosya açtığı, 1959'dan beri Ağrı Dağı'ndaki bu oluşum ile ilgilendiği ve havadan, uzaydan, uydularla, U2 casus uçaklarıyla türlü açılardan çekilmiş binlerce fotoğraflık bir arşivi olduğu ortaya çıkacaktı.
CIA'nın “sır”rı 1995'te açıklandı. Önce “Gemi'yi bulduk”, sonra da 1997'de, “Agri'da gemi yok!” dediler. Belki de türlü nedenlerle, “belirsizligin” sürmesi gerekiyordu! Tüm bunlar Yüzbaşı Durupınar'ın keşfettiği oluşuma ilişkin fotoğraflardan kaynaklanmıştı. Ancak daha 1986'da, “Jeomorfoloji Dergisi”nde Yılmaz Güner imzasıyla yayımlanan bir makaleyle; bir gemiye çok benzetilen söz konusu kabartının, jeolojide “yer akması” (“earthflow”) adıyla anılan ve buzulların kaymasıyla ortaya çıkmış, son derece doğal bir oluşum olduğu öne sürülmüştü. Bir anlamda “son nokta” işlevi taşıyan bu yaklaşımın Nuh'un Gemisi'ne ilişkin şimdiye dek yapılmış en ayrıntılı ve bilimsel çalışma olduğu kabul edildi.
Nuh'un Gemisi'ne ilişkin en taze haber ise 1999 Kasımı'nda Amerikan gazetelerinde yayımlandı. Merkezi ABD'de bulunan “Nuh'un Gemisi Derneği”nin duyurusu şöyleydi: “Türkiye'de Ağrı Dağı'nın çevresinde düzinelerce araştırma yapıldı ama kesif kanıtlanamadı. 31 Aralık 2000'e dek Nuh'un Gemisi'ni keşfedene 1 milyon dolar ödül vereceğiz.”
Kesin olan bir şey daha var ki, o da, bu Nuh'un Gemisi “işi”nden birilerinin oldukça zengin olduğu. ABD'de birçok dernek ve kulüp bulunuyor. Ülkede sıradan bir Nuh'un Gemisi konferansına, yalnızca girmek için, en düşük tarifeden 10-15 dolar ödemek gerekiyor. Konuşmacılar, her konferansın sonunda genellikle, “Mutlaka Ağrı'ya gitmeli, tırmanmalı ve Gemi'yi bulup, kutsal kitabımızda yazılanı doğrulamalıyız” demekte ve dindar insanlar da bu uğurda para bağısında bulunmaktan kaçınmamaktadır. “Gemi avcıları” her seferinde Türkiye'ye geliyorlar, fotoğraf ve filmler çekiyorlar, sonra dönüp bunları paralı konferanslarda gösterip, “Bu kez bulamadık ama gelecek yıl mutlaka...” diyorlardı. Gemi de, doğaldır ki bir türlü bulunamıyordu.
Ağrı'ya çıkışın yasaklandığı 1987'den buyana, bu “sektör”de etkinlik gösterenlerin, geçimlerini nasıl sağladıklarını insan gerçekten merak ediyor! Nuh'un Gemisi'ne ilişkin anlatımların temeli büyük dinlerin kutsal kitaplarına dayanıyor. Gemi bulunduğu zaman, dinler arasındaki çatışmalar sona mi erecek? Yeryüzünde belki de ilk kez, büyük dinlerin izleyicileri ortak bir hac yeri mi belirlemiş olacaklar?
Tüm kesimlerin görüş ve inanışlarından söyle bir ortak payda çıkartmak olası: Ortada öyle ya da böyle kötü bir olay var: Bir dinin izleyicisi olanlar, “insanlarin çok günah isledikleri” gerekçesiyle Tanrı tarafından cezalandırıldıklarını; bilim ise o yörede büyük bir sel felaketi yaşandığını, ve binlerce insanin öldüğünü savunuyor.
Ezoterik felsefenin izleyicisi olan daha başka bir kesim daha var ki; buna göre de, bir tufandan kurtulan tüm insanların ve tüm canlı türlerinin, her birinden birer çift olsa bile, bir gemiye sığmaları düşünülemeyeceğine göre, buradaki geminin bir önemli bir sembolden ibaret olduğu savunuluyor.
Eğer gerçekten yazıldığı gibi bir Tufan yasanmışsa ve “seçilmişler”, yani bizim atalarımız bir gemi aracılığıyla kurtulmuş ve yeni bir yasama başlamışlarsa, üstelik Nuh da oğullarına Tufan'dan sonra, “Bu gemiyi yok etmeyelim, insanoğlu görsün de ibret alsın” demişse ve bugün dünyada yaklaşık 4 milyar insan da buna inanıyorsa bu “gemi”, Ağrı'da ya da Alaska'da, bu dünyanın bir yerlerinde olmalıdır. Üstelik, “Gemi”ye ulaştığını iddia eden çok sayıda “gemici”, tahta, beton ya da zift gibi çeşitli “kanıtlar”a sahip olduklarını öne sürüyorlar. Bugüne kadar hiçbir din adamı, hiçbir bilim insani, hatta CIA bile, “Evet Nuh'un Gemisi'ni bulduk” demedi. Oysa, yeryüzünün her yani keşfedilmişken ve artık savaşlar bile uydulardan yönetiliyorken, bilim ve teknolojinin ulaştığı bu düzeyle, Nuh'un Gemisi de çoktan bulunmuş olmalıydı.
Kim bilir belki de o, gerçekten içinde bir mesaj barındıran bir simge gemidir. Belki de önemli olan Nuh'un Gemisi'nin bulunması değil, Nuh'un gemilerine gereksinim olmamasıdır.
Öncelikle bu benim favorilerimdendir.
Philadelphia Deneyi
İkinci dünya savaşının en ateşli zamanları savaşın tarafları, durumu kendi lehlerine çevirmek için her türlü yolu deniyorlar. Bu deneylerden biri de maalesef sonu çok şaşırtıcı ve bir o kadar da acı biten Rainbow Project adıyla da bilinen 'Philadelphia deneyi'. Araştırma grubunun başında ve projeyi yürüten Bilim adamı, oşinograf, havacı, astronom, astrofizikçi, teorik fizikçi, matematikçi ve yazar, “Dr. Morris Ketchum Jessup”tur.
Jessup, Birinci Dünya Savaşı'na çavuş rütbesiyle katılır; 1920'li yıllarda, Iowa ve Michigan Üniversiteleri'nde matematik ve kozmoloji öğrenimi görür. Daha sonra, bir araştırma ekibi ile gittiği Güney Afrika'da astronom olarak çalışırken keşfettiği “Çift Yıldızlar” ile adı astronomi tarihine geçer.
Jessup araştırmalarını sürdürür ve Amerikan hükümetinin ikinci dünya savaşı sırasındaki gizli askeri araştırmalarından biri olan 'elektronik kamuflaj' deneyinin başında yer alır Daha önceleri ilk çalışmalar, Alternatif Elektrik Akımının mucidi olan Nikola Tesla'nın başında bulunduğu grup tarafından 1930 yılında başlatılmış, Deneyler sırasında bazı küçük parçalar kısa süreler için yok edilmiş ve sonra tekrar materyalize edilmiştir. Ancak Deneyin ne şartlarda uygulandığı ve uygulamanın kontrol prensipleri net olarak belirtilememiş ve açıklanmamıştır.
Bu aşamada işe Einstein'in da adı karışmıştır şöyle ki; Tesla, Deneyin ve Teknolojisinin geliştirilmesi için Einstein'in yardımını istemiş ancak Einstein, Bu Teknolojinin İnsanlığa yarar getirmeyeceğini düşündüğünden katılmak istemediğini belirtmiştir.
Chicago Üniversitesi ile Princeton Enstitüsü de 1939 yılında yaptıkları çalışmalar sonucunda çeşitli küçük materyali görünmez hale getirmeyi başarmışlar ve Bu Teknolojiyi İkinci Dünya savaşı sırasında A.B.D.'nin Resmi Mercilerine tanıtmışlardır
Dr. Jessup yönetiminde başlanan projede Haziran 1943' de yapılan ilk deneyde sağlıklı sonuçlar alınmamasına rağmen ikinci ve final deneyinin yapılmasına karar verilir. Deneyde amaç Einstein'in çekim ve elektrik için oluşturduğu birleşik alanlar teorisinin avantajları kullanılarak elektronik kamuflaj sağlamaktır. Fakat deneyde ulaşılmak istenen noktanın ötesine geçilmiş ve amaçlanan hedef olan radarda görünmezliğin ötesinde, gemi tamamiyle ortadan kaybolmuş optik görünmezliğe ulaşmış ve sonra tekrar ortaya çıkmıştır. Deney S. S. Andrew Furuseth isimli şilepten gözlemlenmiştir. Ve bu gemide yazının ilerleyen bölümlerinde bahsedeceğimiz gayet ilginç kişilikler bulunmaktadır
Olaylar dizisi gelişir ve en sonunda 28.10.1943 tarihinde uygulama USS Eldridge adlı gemide yapılır fakat burada ilginç olan husus deneyin boş gemi üzerinde değil üzerindeki mürettebatla beraber yapılacak olmasıdır.
Deney için gemiye 75 KWA gücünde 2 adet dev jeneratör ve her biri 2 megawatt gücünde olan 2 adet CW ve son olarak 3000 adet güç arttırıcı tüp monte edilmiştir. Daha sonra deney başlar ve geminin etrafını yeşil bir sis dalgası kaplar, gemi bu sisler içinde yitip gider ve sonradan anlaşıldığına göre deneyin yapıldığı alana 640 kilometre mesafedeki Norfolk üssünde gözükür ve tekrar Philadelphia' da ortaya çıkar. Bu şaşkınlık esnasında şalterlerin indirilmesi emredilir ve deney güçlükle sona erdirilir. Hatta tayfalardan birisi olayı şöyle anlatmıştır.( yoruma girmeden söz konusu kişinin ağzından yazılmıştır) : -Bizim gemide bulunan üst rütbeli subaylar ve bilim adamları, korku ve heyecan içersinde soluklarını tutarak bu inanılmaz olayı seyrediyorlardı. Gemi ve personeli sadece radardan değil, gözlerimizin önünden yok olmuşlardı. Her şey planlandığı gibi olmuştu. 15 dakika sonra emir verildi ve jeneratörler durduruldu.
Deneyin gemi üstündeki etkileri her ne kadar şaşırtıcı olsa da esas gariplikler gemi üzerinde yer alan mürettebatta görülmüştür. Sisler dağıldığında gemiye yaklaşanlar mürettebatın büyük kısmının tırabzanlardan sarktığını ve kustuğunu diğer mürettebatın kendini bilmez bir şekilde ortalıkta gezindiğini; Bazılarının vücutlarının bir kısmının saydam hale geldiğini, diğer bir kısmının ise kendilerine biri dokunana kadar donduğunu görürler. Ama herhalde en acıklısı bu yok olup geri gelme esnasında gemide hareket eden tayfalardan 5'inin başına gelenlerdir. Bu tayfalar geminin metaliyle bütünleşmiş 4'ü hemen ölmüş kurtarılabilen diğer tayfa aklını yitirmiş ve ömrünün kalanını akıl hastahanesinde geçirmek zorunda kalmıştır.
Diğer tayfalardan bazılarının, donup kaldığını yukarıda belirtmiştik açıklamak gerekirse; bu mürettebat heykel gibi kaskatı kesilmektedirler. Bu donmalar, bazen bir kaç saniye, bazen saatlerce sürmektedir. Smith adındaki bir denizcinin donuşu ise 200 gün sürmüştür. Yemeden, içmeden, nefes almadan bu kadar uzun süre donup kalan Smith, kendine geldiğinde, bu süreyi 5 saniye gibi hissettiğini ve bu süre içinde elinde olmadan uzayda gezindiğini ve Dünya'yı dışardan seyrettiğini ifade etmiştir. Donan kişiler, kendi iradeleri ile hareket edememekte, yakınlarındaki kişilerin onlara dokunarak topraklamaları gerekmektedir. Daha sonra, hepsi, bu donma anında, kendilerinin çekimsiz olarak serbestçe yükselip, uzayda gezebildiklerini ifade etmişlerdir. Kaybolan denizciler de, “Birden kendimizi, bedenimizle birlikte uzayda buluyoruz, sonra tekrar kaybolduğumuz yerde ortaya çıkıyoruz” demişlerdir.
Denizcilerin doğru söylediği, acı bir gerçekle anlaşılır: Birgün, üzerinde pusula bulunduran bir tayfa birdenbire donup kaldığında, arkadaşları ona dokunarak topraklamak isterler. Dokundukları anda, tayfa birden alev alır ve o kadar şiddetli yanar ki, geride hiç bir iz ve kül bırakmaz. Sadece bulunduğu zeminin kömürleşmiş oluşu, tayfanın yandığını göstermektedir (Bu şekilde, dört denizcinin yandığı kaydedilmiştir). Dr. Jessup yaptığı araştırmalarda, tayfaların kozmik ışınların bulunduğu atmosfer dışı bir bölgesine ışınlanmış olduğu sonucuna varır. Çünkü, halı ve döşeme numunesinde, Dünya üzerinde hiç olmaması gereken, radyoaktif ışıma ve dedektörlerin “Kozmik Primerler” kozmik ışınları saptamıştır. Bu ışınlar, magnetosferde, bilimsel adıyla “Shower” (Sağanak) denilen bir olayla törpülenmektedirler. Bu nedenle, Dünya'ya ulaşmaları olanaksızdır.. Böylece, mürettebatın uzaya bazen bedenleriyle, bazen ise dondukları anda bilinçleriyle çıktıkları doğrulanmıştı.
Yukarda anlattığımız üzere Deney S.S Furuseth isimli şilepten gözlenmiştir ve bunların arasında Albert Einstein' de bulunmaktaydı ve deneyden sonra deneyle ilgili tüm dokümanları yakmış ve bu deney tüm insanlığın kaderini değiştirecekti demiştir.
Kimse ve hatta deneyin yöneticisi Dr. Jessup bile o gün neler olduğunu anlamamıştır. Fakat S.S Furuseth isimli gemiden olayı gözleyenler arasında bulunan biri olayın neden bu hale geldiğini çok iyi bilmektedir ki bu kişi deney yapılmadan önce bu tür bir olayın mümkün olabilmesini sağlayacak bilgiyi ve materyali mektuplar aracılığıyla Dr. Jessup' a ulaştıran Carl M. Allen ya da gerçek ismiyle Carlos Allande'dir. Carlos Allande bu projenin uygulanmasının mümkün olduğunu konusunda Dr. Jessup' u ikna eden kişidir. Bu adamın fikirleri ve hayatı o zaman dan günümüze kadar hala bir sır perdesi arkasındadır; kim olduğu ve amaçları hakkında tüm kaynaklarda çeşitli görüşler yer almakla beraber asla net ve tam bilgiler ortaya konamamıştır.
Deney ve sonuçları Amerikan hükümeti tarafından o tarihten günümüze kadar reddedilmiş. Fakat Amerikan gizli servisi kayıtlarında Rainbow Project adıyla yer almıştır. Amerikan hükümetinin olayı örtbas etmesi, deneye şahit olanların (bir kısmının doğal olmayan yollardan) ölümü kalanların da akıllarını yitirmeleri sonucu deney büyük bir sır perdesinin arkasına kalmakta ve sorulan fakat cevabı alınamayan soruların ortasına yerleşmektedir. Ve tabi bu kısmı daha bir şehir efsanesine kaçmakla beraber deneyin daha sonraki senelerde 3 kere daha tekrarlandığı iddiaları ortaya atılmıştır. Dr. Jessup' un Philadelphia deneyinden sonra da Carlos Allande ile olan karanlık ve karışık ilişkisi sürmüştür. Mektup bazında süren bu ilişki daha sonra konuyla ilgili araştırma ve yazılan kitaplarda verilen tariflere göre siyah takım elbise giyen tiplerin, sürekli deneye katılan bilim adamlarını takip etmeleri sonucu sekteye uğramıştır.( Bu başka bir yazının konusu olacak kadar uzun.) Daha sonra Dr. Jessup 1955 yılında günümüze kadar yazılmış en iyi Ufo kitaplarından birisi olacak olan 'Case for the UFO'yu (bu mektuplaşmaların ışığında ve bir şekilde Carlos Allande'den apartılan detaylı UFO çizimleriyle ) yazar. Fakat söz konusu çizimler matbaada basım aşamasında çalınmıştır. Bu da siyah giyen adamlar ve Amerikan hükümetinin bu tip gizli kalmasını istediği konularda konuşanları sevmemesi ile açıklanabilecek bir durumdur.
Daha sonra Dr. Jessup 1959 yılı Nisan ayında çalışma arkadaşı Dr. Mason Valentine'ye, Philadelphia deneyi hakkında kesin sonuçlara ulaştığını açıklar ve bu konu hakkında görüşmek ve daha detaylı tartışmak için sözleşirler. Dr. Valentine 20 Nisan akşamı Dr. Jessup'u yemeğe davet eder. Fakat Dr. Jessup, söz konusu görüşmeye asla gidemeyecektir. Kayıtlara ölümü intihar olarak geçer. Fakat olayı araştıranlar ve Dr. Jessup'u tanıyanlar onun asla intihar edecek kişilikte bir insan olmadığını belirtmişler ve bu olayla siyah giyen adamlar arasında bir bağlantı olduğu ve Dr. Jessup'un söz konusu kişilerce öldürüldüğü yolunda güçlü iddialar ortaya atılmıştır. Philadelphia deneyi daha sonraları birçok kitaba ve filme konu olmuştur. Filmler arasında en meşhur örnekler olarak Wormhole, Mesaj ve Türkçe'ye Ufuk faciası olarak çevrilen Event Horizon gösterilebilir. ( Özellikle bu filmi izlemenizi hararetle tavsiye ederim.)
Referans alınan kitaplar arasında ki, bu kitaplarda ABD Deniz Kuvvetleri'nin çok gizli “Inter Services Code-Work Index”inde yer alan “Rainbow” kod adının, Philadelphia Deneyi'ne ait olduğu ve bu deneyin, resmi kayıtlarda “Project Rainbow” (Gökkuşağı Projesi) adıyla geçtiğ belirtilmektedir, Moore - Berlitz ikilisinin “The Philadelphia Experiment: Project Invisibility” kitabı, A. H. Hochheimer'in “The Philadelphia Experiment from A to Z” adlı kitabı, C. F. Berlitz'in “İz Bırakmadan” adlı kitabları örnek gösterilebilir. Phladelphia deneyi ülkemizde çok bilinmeyen fakat bilim dünyası için ve metafizik olayları inceleyen insanlar için de dönüm noktası olmuş bir olaydır. Deney Philadelphia'da çıkan bir gazetede haber olarak yayınlanmıştır ve üstte bahsedilen eserlerde bu konuda yer almaktadır.
Günümüzde bu konuya ilişkin yaygın inanış ve Amerikan hükümetinin söz konusu olaylarda takındığı tavır biçimi itibariyle bu deneylerin boşaltılmış bir hava üssü olan Montauk'ta sürdürüldüğü yönündedir. (ki bu da başlı başına ayrı bir yazı konusu olabilir.) İddialara göre sözkonusu deney bu defa Montauk Project adı altında sürdürülmektedir. Kısaca özetlemek gerekirse ister gerçek olsun ister söylenti Philadelphia deneyi bilim alanında ve metafizik konusunda yoğun tartışmaların yaşanmasına sebep olmuş. Einstein' ın Birleşik Alanlar teoreminin ortasında bulunduğu yoğun bilimsel tartışmalar doğurmuştur. Olayda günümüze kadar indirilememiş olan sır perdesi de bu olayın cazibesini arttırmakta olay unutulup gitmek bir yana daha da kuvvetli olarak tartışılmakta ve hatırlanmaktadır. Tıpkı HAARP sitelerinin durduk yerde hacklenmesi gibi bu konuyla ilgili sitelerinde çoğu zaman bu kaderi paylaştığı bir gerçektir.
Sonuç: Philadelphia deneyi artık söylenti ve efsane olmaktan olmaktan çıkıp Amerikan hükümetinin tüm yalanlama ve örtbas etme çabalarına rağmen ispatlarıyla, delilleriyle üzerinde yoğun bir şekilde tartışılan bir gerçek halini almıştır.
Philadelphia Deneyi
İkinci dünya savaşının en ateşli zamanları savaşın tarafları, durumu kendi lehlerine çevirmek için her türlü yolu deniyorlar. Bu deneylerden biri de maalesef sonu çok şaşırtıcı ve bir o kadar da acı biten Rainbow Project adıyla da bilinen 'Philadelphia deneyi'. Araştırma grubunun başında ve projeyi yürüten Bilim adamı, oşinograf, havacı, astronom, astrofizikçi, teorik fizikçi, matematikçi ve yazar, “Dr. Morris Ketchum Jessup”tur.
Jessup, Birinci Dünya Savaşı'na çavuş rütbesiyle katılır; 1920'li yıllarda, Iowa ve Michigan Üniversiteleri'nde matematik ve kozmoloji öğrenimi görür. Daha sonra, bir araştırma ekibi ile gittiği Güney Afrika'da astronom olarak çalışırken keşfettiği “Çift Yıldızlar” ile adı astronomi tarihine geçer.
Jessup araştırmalarını sürdürür ve Amerikan hükümetinin ikinci dünya savaşı sırasındaki gizli askeri araştırmalarından biri olan 'elektronik kamuflaj' deneyinin başında yer alır Daha önceleri ilk çalışmalar, Alternatif Elektrik Akımının mucidi olan Nikola Tesla'nın başında bulunduğu grup tarafından 1930 yılında başlatılmış, Deneyler sırasında bazı küçük parçalar kısa süreler için yok edilmiş ve sonra tekrar materyalize edilmiştir. Ancak Deneyin ne şartlarda uygulandığı ve uygulamanın kontrol prensipleri net olarak belirtilememiş ve açıklanmamıştır.
Bu aşamada işe Einstein'in da adı karışmıştır şöyle ki; Tesla, Deneyin ve Teknolojisinin geliştirilmesi için Einstein'in yardımını istemiş ancak Einstein, Bu Teknolojinin İnsanlığa yarar getirmeyeceğini düşündüğünden katılmak istemediğini belirtmiştir.
Chicago Üniversitesi ile Princeton Enstitüsü de 1939 yılında yaptıkları çalışmalar sonucunda çeşitli küçük materyali görünmez hale getirmeyi başarmışlar ve Bu Teknolojiyi İkinci Dünya savaşı sırasında A.B.D.'nin Resmi Mercilerine tanıtmışlardır
Dr. Jessup yönetiminde başlanan projede Haziran 1943' de yapılan ilk deneyde sağlıklı sonuçlar alınmamasına rağmen ikinci ve final deneyinin yapılmasına karar verilir. Deneyde amaç Einstein'in çekim ve elektrik için oluşturduğu birleşik alanlar teorisinin avantajları kullanılarak elektronik kamuflaj sağlamaktır. Fakat deneyde ulaşılmak istenen noktanın ötesine geçilmiş ve amaçlanan hedef olan radarda görünmezliğin ötesinde, gemi tamamiyle ortadan kaybolmuş optik görünmezliğe ulaşmış ve sonra tekrar ortaya çıkmıştır. Deney S. S. Andrew Furuseth isimli şilepten gözlemlenmiştir. Ve bu gemide yazının ilerleyen bölümlerinde bahsedeceğimiz gayet ilginç kişilikler bulunmaktadır
Olaylar dizisi gelişir ve en sonunda 28.10.1943 tarihinde uygulama USS Eldridge adlı gemide yapılır fakat burada ilginç olan husus deneyin boş gemi üzerinde değil üzerindeki mürettebatla beraber yapılacak olmasıdır.
Deney için gemiye 75 KWA gücünde 2 adet dev jeneratör ve her biri 2 megawatt gücünde olan 2 adet CW ve son olarak 3000 adet güç arttırıcı tüp monte edilmiştir. Daha sonra deney başlar ve geminin etrafını yeşil bir sis dalgası kaplar, gemi bu sisler içinde yitip gider ve sonradan anlaşıldığına göre deneyin yapıldığı alana 640 kilometre mesafedeki Norfolk üssünde gözükür ve tekrar Philadelphia' da ortaya çıkar. Bu şaşkınlık esnasında şalterlerin indirilmesi emredilir ve deney güçlükle sona erdirilir. Hatta tayfalardan birisi olayı şöyle anlatmıştır.( yoruma girmeden söz konusu kişinin ağzından yazılmıştır) : -Bizim gemide bulunan üst rütbeli subaylar ve bilim adamları, korku ve heyecan içersinde soluklarını tutarak bu inanılmaz olayı seyrediyorlardı. Gemi ve personeli sadece radardan değil, gözlerimizin önünden yok olmuşlardı. Her şey planlandığı gibi olmuştu. 15 dakika sonra emir verildi ve jeneratörler durduruldu.
Deneyin gemi üstündeki etkileri her ne kadar şaşırtıcı olsa da esas gariplikler gemi üzerinde yer alan mürettebatta görülmüştür. Sisler dağıldığında gemiye yaklaşanlar mürettebatın büyük kısmının tırabzanlardan sarktığını ve kustuğunu diğer mürettebatın kendini bilmez bir şekilde ortalıkta gezindiğini; Bazılarının vücutlarının bir kısmının saydam hale geldiğini, diğer bir kısmının ise kendilerine biri dokunana kadar donduğunu görürler. Ama herhalde en acıklısı bu yok olup geri gelme esnasında gemide hareket eden tayfalardan 5'inin başına gelenlerdir. Bu tayfalar geminin metaliyle bütünleşmiş 4'ü hemen ölmüş kurtarılabilen diğer tayfa aklını yitirmiş ve ömrünün kalanını akıl hastahanesinde geçirmek zorunda kalmıştır.
Diğer tayfalardan bazılarının, donup kaldığını yukarıda belirtmiştik açıklamak gerekirse; bu mürettebat heykel gibi kaskatı kesilmektedirler. Bu donmalar, bazen bir kaç saniye, bazen saatlerce sürmektedir. Smith adındaki bir denizcinin donuşu ise 200 gün sürmüştür. Yemeden, içmeden, nefes almadan bu kadar uzun süre donup kalan Smith, kendine geldiğinde, bu süreyi 5 saniye gibi hissettiğini ve bu süre içinde elinde olmadan uzayda gezindiğini ve Dünya'yı dışardan seyrettiğini ifade etmiştir. Donan kişiler, kendi iradeleri ile hareket edememekte, yakınlarındaki kişilerin onlara dokunarak topraklamaları gerekmektedir. Daha sonra, hepsi, bu donma anında, kendilerinin çekimsiz olarak serbestçe yükselip, uzayda gezebildiklerini ifade etmişlerdir. Kaybolan denizciler de, “Birden kendimizi, bedenimizle birlikte uzayda buluyoruz, sonra tekrar kaybolduğumuz yerde ortaya çıkıyoruz” demişlerdir.
Denizcilerin doğru söylediği, acı bir gerçekle anlaşılır: Birgün, üzerinde pusula bulunduran bir tayfa birdenbire donup kaldığında, arkadaşları ona dokunarak topraklamak isterler. Dokundukları anda, tayfa birden alev alır ve o kadar şiddetli yanar ki, geride hiç bir iz ve kül bırakmaz. Sadece bulunduğu zeminin kömürleşmiş oluşu, tayfanın yandığını göstermektedir (Bu şekilde, dört denizcinin yandığı kaydedilmiştir). Dr. Jessup yaptığı araştırmalarda, tayfaların kozmik ışınların bulunduğu atmosfer dışı bir bölgesine ışınlanmış olduğu sonucuna varır. Çünkü, halı ve döşeme numunesinde, Dünya üzerinde hiç olmaması gereken, radyoaktif ışıma ve dedektörlerin “Kozmik Primerler” kozmik ışınları saptamıştır. Bu ışınlar, magnetosferde, bilimsel adıyla “Shower” (Sağanak) denilen bir olayla törpülenmektedirler. Bu nedenle, Dünya'ya ulaşmaları olanaksızdır.. Böylece, mürettebatın uzaya bazen bedenleriyle, bazen ise dondukları anda bilinçleriyle çıktıkları doğrulanmıştı.
Yukarda anlattığımız üzere Deney S.S Furuseth isimli şilepten gözlenmiştir ve bunların arasında Albert Einstein' de bulunmaktaydı ve deneyden sonra deneyle ilgili tüm dokümanları yakmış ve bu deney tüm insanlığın kaderini değiştirecekti demiştir.
Kimse ve hatta deneyin yöneticisi Dr. Jessup bile o gün neler olduğunu anlamamıştır. Fakat S.S Furuseth isimli gemiden olayı gözleyenler arasında bulunan biri olayın neden bu hale geldiğini çok iyi bilmektedir ki bu kişi deney yapılmadan önce bu tür bir olayın mümkün olabilmesini sağlayacak bilgiyi ve materyali mektuplar aracılığıyla Dr. Jessup' a ulaştıran Carl M. Allen ya da gerçek ismiyle Carlos Allande'dir. Carlos Allande bu projenin uygulanmasının mümkün olduğunu konusunda Dr. Jessup' u ikna eden kişidir. Bu adamın fikirleri ve hayatı o zaman dan günümüze kadar hala bir sır perdesi arkasındadır; kim olduğu ve amaçları hakkında tüm kaynaklarda çeşitli görüşler yer almakla beraber asla net ve tam bilgiler ortaya konamamıştır.
Deney ve sonuçları Amerikan hükümeti tarafından o tarihten günümüze kadar reddedilmiş. Fakat Amerikan gizli servisi kayıtlarında Rainbow Project adıyla yer almıştır. Amerikan hükümetinin olayı örtbas etmesi, deneye şahit olanların (bir kısmının doğal olmayan yollardan) ölümü kalanların da akıllarını yitirmeleri sonucu deney büyük bir sır perdesinin arkasına kalmakta ve sorulan fakat cevabı alınamayan soruların ortasına yerleşmektedir. Ve tabi bu kısmı daha bir şehir efsanesine kaçmakla beraber deneyin daha sonraki senelerde 3 kere daha tekrarlandığı iddiaları ortaya atılmıştır. Dr. Jessup' un Philadelphia deneyinden sonra da Carlos Allande ile olan karanlık ve karışık ilişkisi sürmüştür. Mektup bazında süren bu ilişki daha sonra konuyla ilgili araştırma ve yazılan kitaplarda verilen tariflere göre siyah takım elbise giyen tiplerin, sürekli deneye katılan bilim adamlarını takip etmeleri sonucu sekteye uğramıştır.( Bu başka bir yazının konusu olacak kadar uzun.) Daha sonra Dr. Jessup 1955 yılında günümüze kadar yazılmış en iyi Ufo kitaplarından birisi olacak olan 'Case for the UFO'yu (bu mektuplaşmaların ışığında ve bir şekilde Carlos Allande'den apartılan detaylı UFO çizimleriyle ) yazar. Fakat söz konusu çizimler matbaada basım aşamasında çalınmıştır. Bu da siyah giyen adamlar ve Amerikan hükümetinin bu tip gizli kalmasını istediği konularda konuşanları sevmemesi ile açıklanabilecek bir durumdur.
Daha sonra Dr. Jessup 1959 yılı Nisan ayında çalışma arkadaşı Dr. Mason Valentine'ye, Philadelphia deneyi hakkında kesin sonuçlara ulaştığını açıklar ve bu konu hakkında görüşmek ve daha detaylı tartışmak için sözleşirler. Dr. Valentine 20 Nisan akşamı Dr. Jessup'u yemeğe davet eder. Fakat Dr. Jessup, söz konusu görüşmeye asla gidemeyecektir. Kayıtlara ölümü intihar olarak geçer. Fakat olayı araştıranlar ve Dr. Jessup'u tanıyanlar onun asla intihar edecek kişilikte bir insan olmadığını belirtmişler ve bu olayla siyah giyen adamlar arasında bir bağlantı olduğu ve Dr. Jessup'un söz konusu kişilerce öldürüldüğü yolunda güçlü iddialar ortaya atılmıştır. Philadelphia deneyi daha sonraları birçok kitaba ve filme konu olmuştur. Filmler arasında en meşhur örnekler olarak Wormhole, Mesaj ve Türkçe'ye Ufuk faciası olarak çevrilen Event Horizon gösterilebilir. ( Özellikle bu filmi izlemenizi hararetle tavsiye ederim.)
Referans alınan kitaplar arasında ki, bu kitaplarda ABD Deniz Kuvvetleri'nin çok gizli “Inter Services Code-Work Index”inde yer alan “Rainbow” kod adının, Philadelphia Deneyi'ne ait olduğu ve bu deneyin, resmi kayıtlarda “Project Rainbow” (Gökkuşağı Projesi) adıyla geçtiğ belirtilmektedir, Moore - Berlitz ikilisinin “The Philadelphia Experiment: Project Invisibility” kitabı, A. H. Hochheimer'in “The Philadelphia Experiment from A to Z” adlı kitabı, C. F. Berlitz'in “İz Bırakmadan” adlı kitabları örnek gösterilebilir. Phladelphia deneyi ülkemizde çok bilinmeyen fakat bilim dünyası için ve metafizik olayları inceleyen insanlar için de dönüm noktası olmuş bir olaydır. Deney Philadelphia'da çıkan bir gazetede haber olarak yayınlanmıştır ve üstte bahsedilen eserlerde bu konuda yer almaktadır.
Günümüzde bu konuya ilişkin yaygın inanış ve Amerikan hükümetinin söz konusu olaylarda takındığı tavır biçimi itibariyle bu deneylerin boşaltılmış bir hava üssü olan Montauk'ta sürdürüldüğü yönündedir. (ki bu da başlı başına ayrı bir yazı konusu olabilir.) İddialara göre sözkonusu deney bu defa Montauk Project adı altında sürdürülmektedir. Kısaca özetlemek gerekirse ister gerçek olsun ister söylenti Philadelphia deneyi bilim alanında ve metafizik konusunda yoğun tartışmaların yaşanmasına sebep olmuş. Einstein' ın Birleşik Alanlar teoreminin ortasında bulunduğu yoğun bilimsel tartışmalar doğurmuştur. Olayda günümüze kadar indirilememiş olan sır perdesi de bu olayın cazibesini arttırmakta olay unutulup gitmek bir yana daha da kuvvetli olarak tartışılmakta ve hatırlanmaktadır. Tıpkı HAARP sitelerinin durduk yerde hacklenmesi gibi bu konuyla ilgili sitelerinde çoğu zaman bu kaderi paylaştığı bir gerçektir.
Sonuç: Philadelphia deneyi artık söylenti ve efsane olmaktan olmaktan çıkıp Amerikan hükümetinin tüm yalanlama ve örtbas etme çabalarına rağmen ispatlarıyla, delilleriyle üzerinde yoğun bir şekilde tartışılan bir gerçek halini almıştır.
Bunu eminim %99'umuz biliyor ama yinede paylaşayın dedim.
Piri Reis'in Haritası
Piri Reis'in çizdiği haritanın 500 yıllık sırrını bir araştırmacı ile bir hattat çözdü. Haritanın çizildiği Kilitbahir Kalesi'nde hazine avı iddiaları var.
‘Osmanlı İmparatorluğu'nun yıkılışının ardından genç Türkiye Cumhuriyeti'nin tüm kurumları yenilenmekte, her yer didik didik edilmektedir. Cumhuriyetin ilânının üstünden sadece altı yıl geçmiştir. İstanbul'un Sarayburnu denilen en güzel yerinde kurulan Osmanlı Padişahları'na ait Topkapı Sarayı binaları da düzenlenmektedir. Milli Müzeler Müdürü Halil Ethem Eldem, Topkapı Sarayı'nda (Harem Dairesi'nde, bir rivayete göre de depolarda) coğrafya ilminin o zamana kadar tanımadığı bir harita bulur. Bulunan harita yüzyıllar önce çizilen bir dünya haritasıdır (1929)...’ Atatürk'ün manevi kızı Afet İnan, Piri Reis'in görenleri şaşırtan, çok hassas çizimlerinin yer aldığı dünya haritasının asırlar sonra gün yüzüne çıkışını bu sözlerle anlatır.
Amerika'yı gösteren en eski haritanın bulunduğu haberini alan Mustafa Kemal Atatürk, onu Ankara'ya getirterek bizzat kendisi inceler. Sonra haritanın çoğaltılarak üzerinde ilmî incelemeler yapılmasını emreder. Topkapı Sarayı'ndan çıkan bu harita daha sonra Afet İnan'ın da kurucuları arasında yer alacağı Türk Tarih Kurumu bilim heyetlerince tetkik edilir. İnan, Cenevre Üniversitesi'nde okurken haritayı ilk kez Batılı bilim adamlarının dikkatini çekecek şekilde tartışmaya açar.
Haritanın bir kopyası 1953'te incelenmek üzere ABD'ye gönderilir. Antik haritalar uzmanı M.I Walter ile Arlington H. Mallery'nin incelemelerinde sonuç şaşırtıcıdır. Asırlar önce ceylan derisine çizilmiş haritada 'izdüşüm yöntemi' kullanılmıştır. Bir küre üzerine konulduğunda haritanın günümüzdekilerle birebir aynı olduğu tespit edilir. Mallery'e göre çizim için havadan ölçüm yapılması gerekmektedir. Peki, 500 yıl önce kim yeryüzünü haritalamak için bir uçak kullanmış olabilir ki?
Sorunun cevabı Piri Reis'in Kitab-ı Bahriye'sinde saklıdır: "Çünki bildün pusulanun halini/ Dinle hartının (harita) dahi ahvalini/ Hartıyı hem pusulayı bil sahih/ Ta Süleymanu'n-nebi itdi tashih..." Piri Reis, Der Beyan-ı Hartı başlığıyla eserinin birinci cildindeki yazılarında haritanın çizilişini anlatmaktadır. Pusuladan, Hz. Süleyman'ın haritayı düzeltip doğruladığından, hayvanların ilmiyle tasdik ettiğinden ve deniz ilminin onun emrinde olduğundan bahseder. Harita 500 yıl öncesinin bilim ve teknoloji imkânlarına sığmayacak kadar hatasızdır. Üstelik Piri Reis Amerika kıtasını görmeden çizmiş, bitki ve hayvan figürleri, rüzgâr yönlerini de içine alan detayları aktarmıştır.
Orijinal baskılı Kitab-ı Bahriye'yi yedi yıl önce İstanbul Sahaflar Çarşısı'ndan temin eden araştırmacı-yazar Metin Soylu, Piri Reis'in harita ve kitabının sırlarını hâlâ koruduğuna inanıyor. Soylu'ya göre Gelibolu'da dünyaya gelen ve ömrünü 14 yaşından itibaren denizcilik yaparak geçiren Kaptan-ı Derya, sırlarının büyük çoğunu yine bu yarımadada bıraktı. Hatta Akdeniz ve Hint Denizi seferlerinden sonra elde ettiği kalyonlara sığmayacak hazineleri de şimdi bulunmayı bekliyor. Üstelik bunların farkında olanlar, Piri Reis'in ayak izlerinin kaldığı kalelerde cirit atıyor.
HAZİNE VE HARİTALAR KALE MAHZENLERİNDE Mİ?
Dünyanın en kıymetli altın yüküne sahip tarihî Truva hazineleri 1873'te Çanakkale'den Alman arkeolog Heinrich Schliemann tarafından kaçırılmıştı. Maddî değeri milyar dolarla ifade edilen hazine, savaş borcu olarak İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Rusya'ya verildi. Hazine bir daha geri dönmedi, diplomatik talepler hep geri çevrildi. Şimdi onlar Moskova'daki bir müzede sergileniyor.
Metin Soylu aynı beldede bir başka hazine savaşının yaşandığına dikkat çekiyor. Ona göre, Çanakkale, Kaptan-ı Derya'nın hazinesini de sakladığı yer. Kitab-ı Bahriye'sini yonca yaprağı şeklindeki Kilitbahir Kalesi'nde yazan Piri Reis, elde ettiği ganimetleri bu kalenin altına ya da mahzenlerine sakladı. Aynı mahzenler sadece bir parçası bulunan Piri Reis haritasının diğer parçalarını ya da müsveddelerini de barındırıyor.
Temmuz 2005'te Piri Reis Haritası'nın Şifresi adlı kitabı yayımlanan Soylu'nun hazine iddialarının arkasında ilginç bir hikâye var. Kitabı basıldıktan sonra yapımcı bir firmayla anlaşan genç yazar, soluğu Çanakkale'de alır. Niyeti Piri Reis'in haritayı çizdiği, kitabını yazdığı Kilitbahir ve Sultanbahir (Çimenli) kalelerini görüntülemek, belgesel nitelikli incelemeler yapmaktır. Bir tesadüf eseri eski Eceabat Kaymakamı Yaşar Karadeniz'le tanışır. Kalede çekim izni ister. Kaymakamın verdiği kaleyle ilgili bir restorasyon ihalesi olacağı bilgisi ve davetiyle bir hafta sonra Eceabat'ta gerçekleştirilen bu ihaleye tanık olur. Nik İnşaat isimli bir firma, Kilitbahir Kalesi ve Namazgâh Tabyaları'nın restorasyonuna talip olmuştur. Restorasyon sunumlarında kalede kazı yapılacağını öğrenen Soylu çok şaşırır. Tarihî kalenin iç kulesinin neden kazılmak istendiğine bir türlü anlam veremez ve oracıkta itiraz eder: "Vali, ihaleye katılan şirket yetkilileri ve gazeteciler vardı. Bir anda bütün kameralar bana döndü. Ben de Piri Reis'in haritasını bu kalede çizdiğini, kitabını burada yazdığını anlattım. Müsveddeleri, hatta hazinelerinin kalenin altındaki mahzenlerde ve odalarda gizli olduğunu söyledim. Onlar kalenin iç kulesi altına 3 boyutlu müze yapacaklarmış. Kalenin kazılmasının mantıksız olduğunu, yapılacaksa bunun polis ve jandarmanın denetimi altında gerçekleştirilmesi gerektiğini söyledim. Sonra oradan zorla çıkarıldım. Kimilerine göre meczup durumuna düşürülmüştüm..."
ein BildKİLİTBAHİR NEDEN KAZILMAK İSTENDİ?
O günden sonra Soylu'nun merakı bir kat daha artar. Kitab-ı Bahriye ve Piri Reis haritasını tekrar gözden geçirir. Bölgede yaptığı araştırmaları bilim adamları ve devletin üst düzey yöneticileriyle paylaşır. Restorasyon hikâyesi hiç de göründüğü kadar masum değildir. Üstelik Kaptan-ı Derya, Kanuni Sultan Süleyman'a takdim ettiği Kitab-ı Bahriye'sinin 4. cildinin 1783'üncü sayfasında hazinelerinden de söz etmektedir: "Denizin bütün durumu açık olmuş/ Hiçbir yeri kalbinde gizli kalmamış/ Dileğim tamamını açıklayasın/ Onunla kıyamete kadar anılasın/ Düzenle bu kitabı güzelce tam/ Bulsun çok yarar kim olsa okuyan/ Ve hem bu kitap çok gerektir/ Hazinelerin de bulunması gerekir."
SON SEFERİNDE ÜÇ GEMİ HAZİNESİ VARDI
Soylu, yazılı delillerle sınırlı kalmaz. Tekrar kalenin yolunu tutar. Kitabında bile yazmadığı sırrını Aksiyon'a anlatan Soylu, hazine ve şahsî eşyaların bulunduğuna inandığı Kilitbahir Kalesi iç kule etrafı ve içinde bir pusulayla bazı denemeler yapar. Pusula iç kule mevkiine yaklaştığında ibrenin ve mıknatısın dengesi ortadan kalkmaktadır. Pusula ibreleri ancak altlarında ya da yakınlarında yoğun metal bulunduğu hallerde devre dışı kalmaktadır. Tabii bu da delil olarak yetmez. İlgili şirketin internet kayıtlarından daha çok uzaydan görüntüleme, maden arama konularında uzman olması soru işaretlerini artırır. Çünkü Avustralya devlet nişanı alan şirketin ana ihtisas alanı uydu görüntüleme sistemleri ve maden aramadır.
Peki, gerçekten Piri Reis'in hazineleri var mıydı? Tarihî kayıtlar Piri Reis'in 1553 Hürmüz Seferi dönüşünden yaklaşık bir yıl sonra Mısır'da (iftira ve haksızlıkla) kellesinin uçurulduğunu yazıyor. Barbaros Hayrettin Paşa Akdeniz Kaptan-ı Deryası iken Piri Reis de Hint Kaptan-ı Deryası olarak görevlendirilir. Tabii Hint Kaptan-ı Deryası’nın son seferinde üç gemi ganimetinin bulunduğu da kayıt altında. Soylu'nun iddiasına göre Piri Reis idamından önceki bir yıllık süreçte hazinelerini de adeta 'ofis' olarak kullandığı Kilitbahir'e getirdi. Üstelik o, amcası Kemal Reis'le birlikte denizlere açıldığı ilk günden beri ganimet ve hazinelerle birlikte büyümüştü. Osmanlı Devleti'nin donanma komutanlığına davet aldığında, 'ganimetlerin kendisine, toprak ve vilayet yönetimlerinin Devlet-i Aliye'ye bağlanacağı' meyanında anlaşma yaptığı da biliniyordu. Soylu'nun ifadesiyle Piri Reis'in sırları da, hazineleri de Çanakkale'de saklı: "Bahriye kitabı orijinali 2 bin sayfa ve 4 ciltten oluşuyor. Hem dünya haritası, hem de kitabın yazımı Piri Reis'in bu iki kalede uzun süre kalmasını gerektirmiştir. Araç gereç, gözlem odası, eşya ve eserleri hep bu merkezdeydi. Burası Piri Reis'in kara kutusuydu. Büyük servetlere sahip Kaptan-ı Derya'nın miras bırakacağı vârisi de yoktu."
HARİTADA SAHTEKÂRLIK MI YAPILDI?
ein BildBütün bunları delil olarak gösteren Soylu'nun bir de uyarısı var: "Kilitbahir gibi önemli bir yerde yapılan restorasyon bu yüzden başı boş bırakılamaz. Denetim altında yapılmalı, hazineler, harita ve kitap müsveddeleri bulunmalı. İkinci bir Truva hazineleri olayı yaşanmamalı." Araştırma ve iddialarını Kültür ve Turizm Bakanlığı, Emniyet Genel Müdürlüğü, Harita Genel Komutanlığı, Türk Tarih Kurumu, Çanakkale Valiliği ve Eceabat Kaymakamlığı ile de paylaşmış. Kültür Bakanlığı iddialar üzerine bir yazıyla Çanakkale Valiliği'ni uyarmış. Eceabat'taki yetkililerin verdiği bilgiye göre, restorasyonun kaleyle ilgili olan kısmı bitti. Ancak Namazgâh tabyalarındaki çalışmalar sürüyor. Bu bölgede şarapnel, mermi, top gibi harp malzemeleri bulunmuş. Ancak bunlar bugüne kadar kamuoyuna gösterilmedi. Çanakkale İl Turizm Müdürlüğü yetkilileri Kilitbahir Kalesi'ndeki restorasyonun geçen sene başladığını, ancak ödenek yetersizliği nedeniyle istenen seviyeye gelmeden bitirildiğini söylüyor. Kazı yapılıp yapılmadığı, hazine iddiaları ise "gülünüp geçilecek kadar komik" bulunuyor. Nik İnşaat'ın bölgedeki restorasyonla ilgili sadece proje çizimi yaptığını belirten bir yetkili, Delta İnşaat ile yapılan restorasyon ve tabya onarım-arama işlerinin sürdüğünü ifade ediyor.
Hazinelerinin yanında tartışmaları süren konulardan biri de Piri Reis'in haritası. Amerika'nın kaşifi olarak bilinen Kristof Kolomb ile seyyah Toscanalli'nin haritalarının Piri Reis Haritası'yla aynı devirlerde yapılmış olması yıllardır gündemde. Batılı bilim çevreleri ile bir kısım Türk aydınları Piri Reis'i 'hırsız ve sahtekâr' noktasına getirecek derecede iftiraya varan yorumlar yapmıştı. Araştırmalarında delil olarak Piri Reis'in eserlerini temel alan genç araştırmacı Metin Soylu, ünlü Hattat Fuat Başar'ın bilirkişi raporuyla bir başka tarihî gerçeğe daha ışık tutuyor. Başar'ın, Metin Soylu'nun talebiyle Piri Reis Haritası ve Kitab-ı Bahriye üstünde yaptığı incelemeler bu tartışmalara yeni bir boyut kattı. Başar, öncelikle denizcilik kitabı ile haritadaki yazıların aynı elden 'Talik Kırması' şeklinde yazıldığını tespit etti. Eserler aynı kalemden çıkmıştı. Ancak çok önemli bir ayrıntı tarihin tozlu rafları arasında bugüne kadar gizli kalmıştı. O da haritaya ün veren Amerika kıtasının yanı başındaydı.
ein BildHaritanın Güney Amerika'yı gösteren kısmından başlayan metinlerde kullanılan Osmanlıca yazı karakteri ile haritanın diğer kısımları ve denizcilik kitabındaki yazılar uyumlu değildi. Haritanın solundaki bir bölüm güzel yazı üstatlarının 'Nesih Kırması' adını verdikleri hatla yazılmıştı. Yani haritaya ikinci bir el değmiş, tahrifat yapılmış ya da yazılar sonradan eklenmişti. Fuat Başar bilirkişi raporuna bu tespitlerini aynen yansıtır: "Kitab-ı Bahriye adlı eserin sayfaları ve ciltleri arasında çapraz kıyaslamalar yaptım. Tüm Osmanlıca yazılar aynı kalemden çıkmıştır. Ve yazılar Talik Kırması'dır. Yine Piri Reis'in 1513 tarihli haritasındaki yazılar da Talik Kırması'dır. Her iki eser de aynı kalemden çıkmıştır. Ancak haritada Güney Amerika hattı üstündeki bir kısım yazılar Nesih Kırması'dır. Harflerin uzantı ve çıkıntıları bile farklıdır. Bir hattatın anlayabileceği bu fark haritanın tahrif edildiğine ya da haritaya ekleme yapıldığına işarettir." Peki, neden haritanın sol tarafındaki yazılar farklıdır? Yazıların içeriği nedir? Hattat Başar ve Soylu'yu şaşırtan da burası olur. Çünkü farklı üslupla yazılan kısım, Avrupa denizcilerini öne çıkaran, Kristof Kolomb'u anlatan övgü ifadeleriyle dolu. Topkapı'daki orijinal harita üstünde de inceleme yapmak istediğini söyleyen Fuat Başar, ekleme olduğunu söylediği yazının bir telaş havasında kaleme alındığına dikkat çekiyor.
Başar, Kitab-ı Bahriye'nin içeriğindeki 'hazine' meselesiyle ilgili de ilginç değerlendirmeler yapıyor: "Hazine konusunda iki ihtimal var. Bir kitapta deniz ve harita ilmine atıf yapılmış. Hazineden kasıt ilim olabilir. İkincisi ise mecaz sanatıyla gerçekten kendi hazinesini anlatmış olabilir. Her iki ihtimal de var. Üslubun rahatlığı ve dil bunu veriyor. Ganimet ve taltiflerle dolu bir ömürden sonra mirası olmayan hazine ve birikimlerin bir adresi de Kilitbahir olabilir."
ein BildBaşar'ın Ocak 2006'da yaptığı bu tespitler Soylu'ya yeni bir kapı daha açar. Harita üstündeki yazı farklarını ortaya çıkarmak için Kitab-ı Bahriye'yi kriminal incelemeye sokmaya karar verir. Emniyet Genel Müdürü Gökhan Aydıner'in izni ile İstanbul Kriminal Polis Laboratuvarı'nda yapılan incelemeler istenen sonucu vermez. Çünkü grafolojik incelemelerin belgenin aslı üzerinden yapılması gerekmektedir. Ekspertiz raporunda da Piri Reis haritasının Topkapı Sarayı Müzesi'ndeki orijinali üzerinden tetkik yapılması halinde tahrifat ya da farkların ortaya konabileceği belirtilir. Soylu, aynı talebi Milli Savunma Bakanlığı Harita Genel Komutanlığı'na da iletir. Eserlerin orijinali üstünden, Osmanlıca bilen hattat personelce yapılması gerektiği belirtilen cevabî yazıda, Harita Genel Komutanlığı kadrosunda 'bu vasıfta uzman personel' olmadığı için çalışmanın yapılamayacağı iletilir. Haritadaki değişiklik ve tahrifatla ilgili Hattat Başar ve Soylu'nun iki tahmini var. Biri haritanın 1929'da ortaya çıkarılmasında Alman Prof. Kahle'nin de katıldığı Cumhuriyet dönemi ilk incelemeleri sırasında değişiklik-ekleme yapılmış olabilir. Diğer ihtimale göre ise Kanuni Sultan Süleyman devrinde Hürrem Sultan'ın da dâhil olduğu, haritanın ilk hediye edildiği dönemde bu değişiklikler yapılmıştır.
Bütün bu iddialar tartışmalara konu Çanakkale ve Eceabat'ta da yankı buluyor. Çanakkale Turizm ve Tanıtma Derneği Başkanı Ahmet Kaşıkçı, kalenin eklenti ve çevresinde kazı yapıldığını ancak hazine arandığı yorumlarının çok iddialı olduğunu söylüyor. Piri Reis'in haritasını Kilitbahir'de çizmesi nedeniyle bulunabilecek müsvedde ve kişisel eşyaların ise, daha önce salname, ruzname ve Sicil-i Osmaniyelerin naklinin yapıldığı dönemde Konya ya da İstanbul'a götürülmüş olabileceğine dikkat çekiyor.
Piri Reis Denizcilik ve Deniz Kaynaklarını Araştırma Geliştirme ve Eğitim Vakfı Başkanı Prof. Dr. Erol Dizdar ise, araştırmaların objektif olması için hem harita hem denizcilik kitabı üstünde hassas bir çalışma yapılmasını öneriyor. Topkapı Müzesi'ndeki harita üzerinde inceleme yapılmadan değişiklik ya da müdahale yapıldığının tespit edilemeyeceğini vurguluyor.
TURGUT ÖZAL, HARİTA VE KİTAB-I BAHRİYE'Yİ AMERİKAN BAŞKANI BUSH'A HEDİYE ETMİŞ
ein BildMayıs ayı içinde doğum yeri Gelibolu'da kendi adını taşıyan bir ulusal konferans düzenlenecek olan Piri Reis'in haritası ve Kitab-ı Bahriye isimli denizcilik kitabı aslında bundan 18 yıl önce merhum Cumhurbaşkanı Turgut Özal tarafından da dikkatle incelenmiş. Sonra Osmanlıca-Türkçe-İngilizce çeviri yapabilecek bir isim olduğu için Dr. Vahit Çabuk'a Kitab-ı Bahriye'nin çevrilip yeniden basılması talimatı (1987-88) vermiş. Denizcilik kitabını önce Osmanlıca okunuşu, sonra Türkçe anlamı ve İngilizce'siyle birlikte tamamlayan Çabuk'un ortaya çıkardığı eser, haritayla birlikte ABD eski Başkanı baba George Bush'a Özal tarafından hediye edilmiş. Dönemin diplomatlarının tabiriyle Özal, ABD'ye 'Bizim kıta demeye' getirmiş. Özal'ın tavrı aslında bugünün siyasetçileri ve araştırmacılarına da ışık tutuyor. Bir taraftan tartışmalar sürse de, Piri Reis'in haritasının gerçek bir hazine olduğu apaçık ortada.
PİRİ REİS KİMDİR?
Asıl adı Muhiddin Piri'dir. Karamanlı Hacı Ali Mehmed'in oğlu Osmanlı'nın nam salmış denizcilerinden Kemal Reis'in yeğeniydi. Kaptan-ı Deryalık yapan, Kitab-ı Bahriye'sinde Ege ve Akdeniz'e ilişkin eşsiz bilgiler veren Piri Reis, 80'li yaşlarında Hürmüz Adası halkının malını yağmaya sebebiyet vermek ve askerlerini Basra'da bırakmak suçlamasıyla Mısır'da idama mahkum edildi. Çizdiği kusursuz Amerika haritası yıllardır tartışılıyor.
PİRİ REİS HARİTASI'NIN DÜNYAYA SUNDUĞU YENİLİKLER
1. Harita adeta mucizelerle dolu. 1800'lerde keşfedilen Antarktika kıtası 1513'te zirveleri ve sıradağları bile şaşılmayacak şekilde çizilmiştir.
2. Arjantin'le başlayan Güney Amerika kıtasının Antarktika'nın bir uzantısı olduğu ortaya konulmuştur.
3. Arjantin uzaydan bakıldığında 47 derece sağa kıvrık gözükür. Piri Reis bugün bile haritalarda dik olarak (yanlış) çizilen Arjantin'i bu açıyla birebir çizmiştir.
4. Cebelitarık Boğazı adeta uzaydan görülür gibi verilmiştir.
5. Harita 22,.5 derece eğim verilerek çizilmiştir. Dünyanın jeoid (sonsuzgen) ya da geoid (yuvarlak) olmadığını 16 parçalı haritasıyla ispatlamıştır. NASA'nın yayınladığı son dünya fotoğrafları da yerkürenin 16 genliğine atıf yapmıştır.
6. Atlas Okyanusu'ndaki adaların çoğu isabetle doğru şekilde çizilmiş, yıldız koordinatları işlenmiştir.
7. Okyanus rüzgârları bugünkü ana hava akımlarıyla örtüşür şekilde haritaya işlenmiştir. Rüzgâr alınan yönler bile gemi maketleriyle şekillendirilmiştir.
8. İlk kez haritada hayvan, bitki figürleri kullanılmış. O coğrafyaların özellikleri belirtilmiştir. Soylu, bu figürlerin Süleyman Peygamberin işaretçileri olduğuna inanıyor.
Piri Reis'in Haritası
Piri Reis'in çizdiği haritanın 500 yıllık sırrını bir araştırmacı ile bir hattat çözdü. Haritanın çizildiği Kilitbahir Kalesi'nde hazine avı iddiaları var.
‘Osmanlı İmparatorluğu'nun yıkılışının ardından genç Türkiye Cumhuriyeti'nin tüm kurumları yenilenmekte, her yer didik didik edilmektedir. Cumhuriyetin ilânının üstünden sadece altı yıl geçmiştir. İstanbul'un Sarayburnu denilen en güzel yerinde kurulan Osmanlı Padişahları'na ait Topkapı Sarayı binaları da düzenlenmektedir. Milli Müzeler Müdürü Halil Ethem Eldem, Topkapı Sarayı'nda (Harem Dairesi'nde, bir rivayete göre de depolarda) coğrafya ilminin o zamana kadar tanımadığı bir harita bulur. Bulunan harita yüzyıllar önce çizilen bir dünya haritasıdır (1929)...’ Atatürk'ün manevi kızı Afet İnan, Piri Reis'in görenleri şaşırtan, çok hassas çizimlerinin yer aldığı dünya haritasının asırlar sonra gün yüzüne çıkışını bu sözlerle anlatır.
Amerika'yı gösteren en eski haritanın bulunduğu haberini alan Mustafa Kemal Atatürk, onu Ankara'ya getirterek bizzat kendisi inceler. Sonra haritanın çoğaltılarak üzerinde ilmî incelemeler yapılmasını emreder. Topkapı Sarayı'ndan çıkan bu harita daha sonra Afet İnan'ın da kurucuları arasında yer alacağı Türk Tarih Kurumu bilim heyetlerince tetkik edilir. İnan, Cenevre Üniversitesi'nde okurken haritayı ilk kez Batılı bilim adamlarının dikkatini çekecek şekilde tartışmaya açar.
Haritanın bir kopyası 1953'te incelenmek üzere ABD'ye gönderilir. Antik haritalar uzmanı M.I Walter ile Arlington H. Mallery'nin incelemelerinde sonuç şaşırtıcıdır. Asırlar önce ceylan derisine çizilmiş haritada 'izdüşüm yöntemi' kullanılmıştır. Bir küre üzerine konulduğunda haritanın günümüzdekilerle birebir aynı olduğu tespit edilir. Mallery'e göre çizim için havadan ölçüm yapılması gerekmektedir. Peki, 500 yıl önce kim yeryüzünü haritalamak için bir uçak kullanmış olabilir ki?
Sorunun cevabı Piri Reis'in Kitab-ı Bahriye'sinde saklıdır: "Çünki bildün pusulanun halini/ Dinle hartının (harita) dahi ahvalini/ Hartıyı hem pusulayı bil sahih/ Ta Süleymanu'n-nebi itdi tashih..." Piri Reis, Der Beyan-ı Hartı başlığıyla eserinin birinci cildindeki yazılarında haritanın çizilişini anlatmaktadır. Pusuladan, Hz. Süleyman'ın haritayı düzeltip doğruladığından, hayvanların ilmiyle tasdik ettiğinden ve deniz ilminin onun emrinde olduğundan bahseder. Harita 500 yıl öncesinin bilim ve teknoloji imkânlarına sığmayacak kadar hatasızdır. Üstelik Piri Reis Amerika kıtasını görmeden çizmiş, bitki ve hayvan figürleri, rüzgâr yönlerini de içine alan detayları aktarmıştır.
Orijinal baskılı Kitab-ı Bahriye'yi yedi yıl önce İstanbul Sahaflar Çarşısı'ndan temin eden araştırmacı-yazar Metin Soylu, Piri Reis'in harita ve kitabının sırlarını hâlâ koruduğuna inanıyor. Soylu'ya göre Gelibolu'da dünyaya gelen ve ömrünü 14 yaşından itibaren denizcilik yaparak geçiren Kaptan-ı Derya, sırlarının büyük çoğunu yine bu yarımadada bıraktı. Hatta Akdeniz ve Hint Denizi seferlerinden sonra elde ettiği kalyonlara sığmayacak hazineleri de şimdi bulunmayı bekliyor. Üstelik bunların farkında olanlar, Piri Reis'in ayak izlerinin kaldığı kalelerde cirit atıyor.
HAZİNE VE HARİTALAR KALE MAHZENLERİNDE Mİ?
Dünyanın en kıymetli altın yüküne sahip tarihî Truva hazineleri 1873'te Çanakkale'den Alman arkeolog Heinrich Schliemann tarafından kaçırılmıştı. Maddî değeri milyar dolarla ifade edilen hazine, savaş borcu olarak İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Rusya'ya verildi. Hazine bir daha geri dönmedi, diplomatik talepler hep geri çevrildi. Şimdi onlar Moskova'daki bir müzede sergileniyor.
Metin Soylu aynı beldede bir başka hazine savaşının yaşandığına dikkat çekiyor. Ona göre, Çanakkale, Kaptan-ı Derya'nın hazinesini de sakladığı yer. Kitab-ı Bahriye'sini yonca yaprağı şeklindeki Kilitbahir Kalesi'nde yazan Piri Reis, elde ettiği ganimetleri bu kalenin altına ya da mahzenlerine sakladı. Aynı mahzenler sadece bir parçası bulunan Piri Reis haritasının diğer parçalarını ya da müsveddelerini de barındırıyor.
Temmuz 2005'te Piri Reis Haritası'nın Şifresi adlı kitabı yayımlanan Soylu'nun hazine iddialarının arkasında ilginç bir hikâye var. Kitabı basıldıktan sonra yapımcı bir firmayla anlaşan genç yazar, soluğu Çanakkale'de alır. Niyeti Piri Reis'in haritayı çizdiği, kitabını yazdığı Kilitbahir ve Sultanbahir (Çimenli) kalelerini görüntülemek, belgesel nitelikli incelemeler yapmaktır. Bir tesadüf eseri eski Eceabat Kaymakamı Yaşar Karadeniz'le tanışır. Kalede çekim izni ister. Kaymakamın verdiği kaleyle ilgili bir restorasyon ihalesi olacağı bilgisi ve davetiyle bir hafta sonra Eceabat'ta gerçekleştirilen bu ihaleye tanık olur. Nik İnşaat isimli bir firma, Kilitbahir Kalesi ve Namazgâh Tabyaları'nın restorasyonuna talip olmuştur. Restorasyon sunumlarında kalede kazı yapılacağını öğrenen Soylu çok şaşırır. Tarihî kalenin iç kulesinin neden kazılmak istendiğine bir türlü anlam veremez ve oracıkta itiraz eder: "Vali, ihaleye katılan şirket yetkilileri ve gazeteciler vardı. Bir anda bütün kameralar bana döndü. Ben de Piri Reis'in haritasını bu kalede çizdiğini, kitabını burada yazdığını anlattım. Müsveddeleri, hatta hazinelerinin kalenin altındaki mahzenlerde ve odalarda gizli olduğunu söyledim. Onlar kalenin iç kulesi altına 3 boyutlu müze yapacaklarmış. Kalenin kazılmasının mantıksız olduğunu, yapılacaksa bunun polis ve jandarmanın denetimi altında gerçekleştirilmesi gerektiğini söyledim. Sonra oradan zorla çıkarıldım. Kimilerine göre meczup durumuna düşürülmüştüm..."
ein BildKİLİTBAHİR NEDEN KAZILMAK İSTENDİ?
O günden sonra Soylu'nun merakı bir kat daha artar. Kitab-ı Bahriye ve Piri Reis haritasını tekrar gözden geçirir. Bölgede yaptığı araştırmaları bilim adamları ve devletin üst düzey yöneticileriyle paylaşır. Restorasyon hikâyesi hiç de göründüğü kadar masum değildir. Üstelik Kaptan-ı Derya, Kanuni Sultan Süleyman'a takdim ettiği Kitab-ı Bahriye'sinin 4. cildinin 1783'üncü sayfasında hazinelerinden de söz etmektedir: "Denizin bütün durumu açık olmuş/ Hiçbir yeri kalbinde gizli kalmamış/ Dileğim tamamını açıklayasın/ Onunla kıyamete kadar anılasın/ Düzenle bu kitabı güzelce tam/ Bulsun çok yarar kim olsa okuyan/ Ve hem bu kitap çok gerektir/ Hazinelerin de bulunması gerekir."
SON SEFERİNDE ÜÇ GEMİ HAZİNESİ VARDI
Soylu, yazılı delillerle sınırlı kalmaz. Tekrar kalenin yolunu tutar. Kitabında bile yazmadığı sırrını Aksiyon'a anlatan Soylu, hazine ve şahsî eşyaların bulunduğuna inandığı Kilitbahir Kalesi iç kule etrafı ve içinde bir pusulayla bazı denemeler yapar. Pusula iç kule mevkiine yaklaştığında ibrenin ve mıknatısın dengesi ortadan kalkmaktadır. Pusula ibreleri ancak altlarında ya da yakınlarında yoğun metal bulunduğu hallerde devre dışı kalmaktadır. Tabii bu da delil olarak yetmez. İlgili şirketin internet kayıtlarından daha çok uzaydan görüntüleme, maden arama konularında uzman olması soru işaretlerini artırır. Çünkü Avustralya devlet nişanı alan şirketin ana ihtisas alanı uydu görüntüleme sistemleri ve maden aramadır.
Peki, gerçekten Piri Reis'in hazineleri var mıydı? Tarihî kayıtlar Piri Reis'in 1553 Hürmüz Seferi dönüşünden yaklaşık bir yıl sonra Mısır'da (iftira ve haksızlıkla) kellesinin uçurulduğunu yazıyor. Barbaros Hayrettin Paşa Akdeniz Kaptan-ı Deryası iken Piri Reis de Hint Kaptan-ı Deryası olarak görevlendirilir. Tabii Hint Kaptan-ı Deryası’nın son seferinde üç gemi ganimetinin bulunduğu da kayıt altında. Soylu'nun iddiasına göre Piri Reis idamından önceki bir yıllık süreçte hazinelerini de adeta 'ofis' olarak kullandığı Kilitbahir'e getirdi. Üstelik o, amcası Kemal Reis'le birlikte denizlere açıldığı ilk günden beri ganimet ve hazinelerle birlikte büyümüştü. Osmanlı Devleti'nin donanma komutanlığına davet aldığında, 'ganimetlerin kendisine, toprak ve vilayet yönetimlerinin Devlet-i Aliye'ye bağlanacağı' meyanında anlaşma yaptığı da biliniyordu. Soylu'nun ifadesiyle Piri Reis'in sırları da, hazineleri de Çanakkale'de saklı: "Bahriye kitabı orijinali 2 bin sayfa ve 4 ciltten oluşuyor. Hem dünya haritası, hem de kitabın yazımı Piri Reis'in bu iki kalede uzun süre kalmasını gerektirmiştir. Araç gereç, gözlem odası, eşya ve eserleri hep bu merkezdeydi. Burası Piri Reis'in kara kutusuydu. Büyük servetlere sahip Kaptan-ı Derya'nın miras bırakacağı vârisi de yoktu."
HARİTADA SAHTEKÂRLIK MI YAPILDI?
ein BildBütün bunları delil olarak gösteren Soylu'nun bir de uyarısı var: "Kilitbahir gibi önemli bir yerde yapılan restorasyon bu yüzden başı boş bırakılamaz. Denetim altında yapılmalı, hazineler, harita ve kitap müsveddeleri bulunmalı. İkinci bir Truva hazineleri olayı yaşanmamalı." Araştırma ve iddialarını Kültür ve Turizm Bakanlığı, Emniyet Genel Müdürlüğü, Harita Genel Komutanlığı, Türk Tarih Kurumu, Çanakkale Valiliği ve Eceabat Kaymakamlığı ile de paylaşmış. Kültür Bakanlığı iddialar üzerine bir yazıyla Çanakkale Valiliği'ni uyarmış. Eceabat'taki yetkililerin verdiği bilgiye göre, restorasyonun kaleyle ilgili olan kısmı bitti. Ancak Namazgâh tabyalarındaki çalışmalar sürüyor. Bu bölgede şarapnel, mermi, top gibi harp malzemeleri bulunmuş. Ancak bunlar bugüne kadar kamuoyuna gösterilmedi. Çanakkale İl Turizm Müdürlüğü yetkilileri Kilitbahir Kalesi'ndeki restorasyonun geçen sene başladığını, ancak ödenek yetersizliği nedeniyle istenen seviyeye gelmeden bitirildiğini söylüyor. Kazı yapılıp yapılmadığı, hazine iddiaları ise "gülünüp geçilecek kadar komik" bulunuyor. Nik İnşaat'ın bölgedeki restorasyonla ilgili sadece proje çizimi yaptığını belirten bir yetkili, Delta İnşaat ile yapılan restorasyon ve tabya onarım-arama işlerinin sürdüğünü ifade ediyor.
Hazinelerinin yanında tartışmaları süren konulardan biri de Piri Reis'in haritası. Amerika'nın kaşifi olarak bilinen Kristof Kolomb ile seyyah Toscanalli'nin haritalarının Piri Reis Haritası'yla aynı devirlerde yapılmış olması yıllardır gündemde. Batılı bilim çevreleri ile bir kısım Türk aydınları Piri Reis'i 'hırsız ve sahtekâr' noktasına getirecek derecede iftiraya varan yorumlar yapmıştı. Araştırmalarında delil olarak Piri Reis'in eserlerini temel alan genç araştırmacı Metin Soylu, ünlü Hattat Fuat Başar'ın bilirkişi raporuyla bir başka tarihî gerçeğe daha ışık tutuyor. Başar'ın, Metin Soylu'nun talebiyle Piri Reis Haritası ve Kitab-ı Bahriye üstünde yaptığı incelemeler bu tartışmalara yeni bir boyut kattı. Başar, öncelikle denizcilik kitabı ile haritadaki yazıların aynı elden 'Talik Kırması' şeklinde yazıldığını tespit etti. Eserler aynı kalemden çıkmıştı. Ancak çok önemli bir ayrıntı tarihin tozlu rafları arasında bugüne kadar gizli kalmıştı. O da haritaya ün veren Amerika kıtasının yanı başındaydı.
ein BildHaritanın Güney Amerika'yı gösteren kısmından başlayan metinlerde kullanılan Osmanlıca yazı karakteri ile haritanın diğer kısımları ve denizcilik kitabındaki yazılar uyumlu değildi. Haritanın solundaki bir bölüm güzel yazı üstatlarının 'Nesih Kırması' adını verdikleri hatla yazılmıştı. Yani haritaya ikinci bir el değmiş, tahrifat yapılmış ya da yazılar sonradan eklenmişti. Fuat Başar bilirkişi raporuna bu tespitlerini aynen yansıtır: "Kitab-ı Bahriye adlı eserin sayfaları ve ciltleri arasında çapraz kıyaslamalar yaptım. Tüm Osmanlıca yazılar aynı kalemden çıkmıştır. Ve yazılar Talik Kırması'dır. Yine Piri Reis'in 1513 tarihli haritasındaki yazılar da Talik Kırması'dır. Her iki eser de aynı kalemden çıkmıştır. Ancak haritada Güney Amerika hattı üstündeki bir kısım yazılar Nesih Kırması'dır. Harflerin uzantı ve çıkıntıları bile farklıdır. Bir hattatın anlayabileceği bu fark haritanın tahrif edildiğine ya da haritaya ekleme yapıldığına işarettir." Peki, neden haritanın sol tarafındaki yazılar farklıdır? Yazıların içeriği nedir? Hattat Başar ve Soylu'yu şaşırtan da burası olur. Çünkü farklı üslupla yazılan kısım, Avrupa denizcilerini öne çıkaran, Kristof Kolomb'u anlatan övgü ifadeleriyle dolu. Topkapı'daki orijinal harita üstünde de inceleme yapmak istediğini söyleyen Fuat Başar, ekleme olduğunu söylediği yazının bir telaş havasında kaleme alındığına dikkat çekiyor.
Başar, Kitab-ı Bahriye'nin içeriğindeki 'hazine' meselesiyle ilgili de ilginç değerlendirmeler yapıyor: "Hazine konusunda iki ihtimal var. Bir kitapta deniz ve harita ilmine atıf yapılmış. Hazineden kasıt ilim olabilir. İkincisi ise mecaz sanatıyla gerçekten kendi hazinesini anlatmış olabilir. Her iki ihtimal de var. Üslubun rahatlığı ve dil bunu veriyor. Ganimet ve taltiflerle dolu bir ömürden sonra mirası olmayan hazine ve birikimlerin bir adresi de Kilitbahir olabilir."
ein BildBaşar'ın Ocak 2006'da yaptığı bu tespitler Soylu'ya yeni bir kapı daha açar. Harita üstündeki yazı farklarını ortaya çıkarmak için Kitab-ı Bahriye'yi kriminal incelemeye sokmaya karar verir. Emniyet Genel Müdürü Gökhan Aydıner'in izni ile İstanbul Kriminal Polis Laboratuvarı'nda yapılan incelemeler istenen sonucu vermez. Çünkü grafolojik incelemelerin belgenin aslı üzerinden yapılması gerekmektedir. Ekspertiz raporunda da Piri Reis haritasının Topkapı Sarayı Müzesi'ndeki orijinali üzerinden tetkik yapılması halinde tahrifat ya da farkların ortaya konabileceği belirtilir. Soylu, aynı talebi Milli Savunma Bakanlığı Harita Genel Komutanlığı'na da iletir. Eserlerin orijinali üstünden, Osmanlıca bilen hattat personelce yapılması gerektiği belirtilen cevabî yazıda, Harita Genel Komutanlığı kadrosunda 'bu vasıfta uzman personel' olmadığı için çalışmanın yapılamayacağı iletilir. Haritadaki değişiklik ve tahrifatla ilgili Hattat Başar ve Soylu'nun iki tahmini var. Biri haritanın 1929'da ortaya çıkarılmasında Alman Prof. Kahle'nin de katıldığı Cumhuriyet dönemi ilk incelemeleri sırasında değişiklik-ekleme yapılmış olabilir. Diğer ihtimale göre ise Kanuni Sultan Süleyman devrinde Hürrem Sultan'ın da dâhil olduğu, haritanın ilk hediye edildiği dönemde bu değişiklikler yapılmıştır.
Bütün bu iddialar tartışmalara konu Çanakkale ve Eceabat'ta da yankı buluyor. Çanakkale Turizm ve Tanıtma Derneği Başkanı Ahmet Kaşıkçı, kalenin eklenti ve çevresinde kazı yapıldığını ancak hazine arandığı yorumlarının çok iddialı olduğunu söylüyor. Piri Reis'in haritasını Kilitbahir'de çizmesi nedeniyle bulunabilecek müsvedde ve kişisel eşyaların ise, daha önce salname, ruzname ve Sicil-i Osmaniyelerin naklinin yapıldığı dönemde Konya ya da İstanbul'a götürülmüş olabileceğine dikkat çekiyor.
Piri Reis Denizcilik ve Deniz Kaynaklarını Araştırma Geliştirme ve Eğitim Vakfı Başkanı Prof. Dr. Erol Dizdar ise, araştırmaların objektif olması için hem harita hem denizcilik kitabı üstünde hassas bir çalışma yapılmasını öneriyor. Topkapı Müzesi'ndeki harita üzerinde inceleme yapılmadan değişiklik ya da müdahale yapıldığının tespit edilemeyeceğini vurguluyor.
TURGUT ÖZAL, HARİTA VE KİTAB-I BAHRİYE'Yİ AMERİKAN BAŞKANI BUSH'A HEDİYE ETMİŞ
ein BildMayıs ayı içinde doğum yeri Gelibolu'da kendi adını taşıyan bir ulusal konferans düzenlenecek olan Piri Reis'in haritası ve Kitab-ı Bahriye isimli denizcilik kitabı aslında bundan 18 yıl önce merhum Cumhurbaşkanı Turgut Özal tarafından da dikkatle incelenmiş. Sonra Osmanlıca-Türkçe-İngilizce çeviri yapabilecek bir isim olduğu için Dr. Vahit Çabuk'a Kitab-ı Bahriye'nin çevrilip yeniden basılması talimatı (1987-88) vermiş. Denizcilik kitabını önce Osmanlıca okunuşu, sonra Türkçe anlamı ve İngilizce'siyle birlikte tamamlayan Çabuk'un ortaya çıkardığı eser, haritayla birlikte ABD eski Başkanı baba George Bush'a Özal tarafından hediye edilmiş. Dönemin diplomatlarının tabiriyle Özal, ABD'ye 'Bizim kıta demeye' getirmiş. Özal'ın tavrı aslında bugünün siyasetçileri ve araştırmacılarına da ışık tutuyor. Bir taraftan tartışmalar sürse de, Piri Reis'in haritasının gerçek bir hazine olduğu apaçık ortada.
PİRİ REİS KİMDİR?
Asıl adı Muhiddin Piri'dir. Karamanlı Hacı Ali Mehmed'in oğlu Osmanlı'nın nam salmış denizcilerinden Kemal Reis'in yeğeniydi. Kaptan-ı Deryalık yapan, Kitab-ı Bahriye'sinde Ege ve Akdeniz'e ilişkin eşsiz bilgiler veren Piri Reis, 80'li yaşlarında Hürmüz Adası halkının malını yağmaya sebebiyet vermek ve askerlerini Basra'da bırakmak suçlamasıyla Mısır'da idama mahkum edildi. Çizdiği kusursuz Amerika haritası yıllardır tartışılıyor.
PİRİ REİS HARİTASI'NIN DÜNYAYA SUNDUĞU YENİLİKLER
1. Harita adeta mucizelerle dolu. 1800'lerde keşfedilen Antarktika kıtası 1513'te zirveleri ve sıradağları bile şaşılmayacak şekilde çizilmiştir.
2. Arjantin'le başlayan Güney Amerika kıtasının Antarktika'nın bir uzantısı olduğu ortaya konulmuştur.
3. Arjantin uzaydan bakıldığında 47 derece sağa kıvrık gözükür. Piri Reis bugün bile haritalarda dik olarak (yanlış) çizilen Arjantin'i bu açıyla birebir çizmiştir.
4. Cebelitarık Boğazı adeta uzaydan görülür gibi verilmiştir.
5. Harita 22,.5 derece eğim verilerek çizilmiştir. Dünyanın jeoid (sonsuzgen) ya da geoid (yuvarlak) olmadığını 16 parçalı haritasıyla ispatlamıştır. NASA'nın yayınladığı son dünya fotoğrafları da yerkürenin 16 genliğine atıf yapmıştır.
6. Atlas Okyanusu'ndaki adaların çoğu isabetle doğru şekilde çizilmiş, yıldız koordinatları işlenmiştir.
7. Okyanus rüzgârları bugünkü ana hava akımlarıyla örtüşür şekilde haritaya işlenmiştir. Rüzgâr alınan yönler bile gemi maketleriyle şekillendirilmiştir.
8. İlk kez haritada hayvan, bitki figürleri kullanılmış. O coğrafyaların özellikleri belirtilmiştir. Soylu, bu figürlerin Süleyman Peygamberin işaretçileri olduğuna inanıyor.
hadi bendende bir esrarengiz olay, okuyun :
trabzon niye şampiyon olamıyor ?
trabzon son şampiyonluğunu kazandığı gün bunu doyasıya kutlamış, bizim oyuncular taraftar felan iyice azmış bide mübarek günmüş bir adam çıkmış ''evladım mübarek gündür yapmayın etmeyin içki içmeyin tamam şampiyon oldunuz ama bu kadar azıtmayın sonuçta mübarek gün'' demiş bizim oyuncularda ''amaaan emice bi git şampiyon olmuşuz eğlenecez bozma eğlencemizi hadi gel katıl sende kopp kopp'' felan deyince adam beddua etmiş '' Allah sizi affedene kadar bi daha şampiyonluk sevinci felan yaşayamayacaksınız, çok çile çekeceksiniz, ne zaman Allah size acıyayacak, işte o zaman bu lanet üzerinizden kalkacak, yeniden şampiyon olacaksınız !!! '' demiş ve bir anda ortadan kaybolmuş !
o tarihten beri ts camiası şampiyonluk bekliyor, böyle bir kehanet var doğrumudur bilinmez bilinen tek gerçek ts nin hala şampiyonluğu bekliyor olduğudur, bakalım lanet ne zaman kalkacak bu renklerin üzerinden ?
nasıl ? çok esrarengiz bir olay demi ? O.o
trabzon niye şampiyon olamıyor ?
trabzon son şampiyonluğunu kazandığı gün bunu doyasıya kutlamış, bizim oyuncular taraftar felan iyice azmış bide mübarek günmüş bir adam çıkmış ''evladım mübarek gündür yapmayın etmeyin içki içmeyin tamam şampiyon oldunuz ama bu kadar azıtmayın sonuçta mübarek gün'' demiş bizim oyuncularda ''amaaan emice bi git şampiyon olmuşuz eğlenecez bozma eğlencemizi hadi gel katıl sende kopp kopp'' felan deyince adam beddua etmiş '' Allah sizi affedene kadar bi daha şampiyonluk sevinci felan yaşayamayacaksınız, çok çile çekeceksiniz, ne zaman Allah size acıyayacak, işte o zaman bu lanet üzerinizden kalkacak, yeniden şampiyon olacaksınız !!! '' demiş ve bir anda ortadan kaybolmuş !
o tarihten beri ts camiası şampiyonluk bekliyor, böyle bir kehanet var doğrumudur bilinmez bilinen tek gerçek ts nin hala şampiyonluğu bekliyor olduğudur, bakalım lanet ne zaman kalkacak bu renklerin üzerinden ?
nasıl ? çok esrarengiz bir olay demi ? O.o
puhaha :D en gerçekcisi sonuncu okudugumdu :))) resime gelince. ben uzaylılara inanırım bence uzaylı öyle hayvan olmaz :D ama o uzaylıyı öldüren çiftcinin öldüğünü biliyorum... ben eğer yalnışım varsa düzeltin lütfen.
100 beklediğim hatta yaklaşık 20 kişiye 95 alırsam hayal kırıklığına uğrarım dediğim sınavdan 40 aldım. :D
Senin doğruların hocanın yanlışlarına eşitmiş demek ki :)
Bi de vizeden 100 alırım diye düşünüp finale okulda çalışacaktım.Finalden 2 saat önce sınav açıklandı.Tüm moral gitti :) Çalışamadım da :)
Arkadaşlar bu aşağıdaki olayı ben yaşadım ve ben yazdım yani alındı değildir ve inanın doğru.Benle birlikte 3 kuzenim annem ve ben gördük.
Merhaba arkadaşlar.Öncelikle sizlere ufolarla ilgili bir anımı anlatmak istiyorum; 8 yada 9 yaşındaydım.Antalyanın küçük bir tatil kasabası olan Kalkan'daydık.Sanırım sonbahardı.Saat sabaha karşı 5:30.karşımızda deniz var denizin üstünde de tepe/dağ var dağın üstündede elektrik santrali gibi birşey.Annem beni çağırdı ben o sırada tv izliyordum.balkondan bir baktım elektrik santralinin üstünde çok ama çok parlak yatay elips şeklinde bir nesne.Döndüğü anlaşılıyordu.30 dakika boyunda orada durdu ve sonra bir anda ışık patlaması gibi kayboldu.Şimdi anlatırken bile tüylerim diken diken oluyor inanın.Özellikle kayboluş anı çok garipti.Etrafa yaydığı ışık bir anda 2 yada 3 katı olmuştu sanki fotoğraf flaşı gibi bir anda parladı ve sonra söndü.Aynı flaş gibiydi.Ve o günden sonra ben ufolara inanıyorum.Ve koskoca evrende yalnız olmadığımızı düşünüyorum.Ufonun üstünde durduğu dağda elektrik santrali olması sizcede garip değilmi? Belkide olası bir patlamayı engellemiş olabilirler.Haktan Akdoğan bir savaşta radyo aktif bombanın kullanıldığı yerde ufoların belirdiğini ve saatlerce orada durduğunu anlatmıştı.Sonuç ise ufoların 6 saat boyunca bütün radyasyonu temizlemesi.Eğer radyasyon temizlenmemiş olsaydı oradaki doğal yaşam bitebilirmiş.Yukarıdaki yazıdada zaten doğal yaşamı korumalarıyla ilgili bir şeyler var.Dağın tepesindeki ufolarda santralin olası bir kaza yapmasını engellemiş olabilir diye düşünüyorum çünkü dağ tamamen ağaçlık.dağın altındada mis gibi deniz var zaten.Ayrıca bizim izlediğimizi bildiklerini düşünüyorum çünkü arada bir ışıklarıyla sinyal veriyorlardı sanki bizi izleyin dercesine...
Merhaba arkadaşlar.Öncelikle sizlere ufolarla ilgili bir anımı anlatmak istiyorum; 8 yada 9 yaşındaydım.Antalyanın küçük bir tatil kasabası olan Kalkan'daydık.Sanırım sonbahardı.Saat sabaha karşı 5:30.karşımızda deniz var denizin üstünde de tepe/dağ var dağın üstündede elektrik santrali gibi birşey.Annem beni çağırdı ben o sırada tv izliyordum.balkondan bir baktım elektrik santralinin üstünde çok ama çok parlak yatay elips şeklinde bir nesne.Döndüğü anlaşılıyordu.30 dakika boyunda orada durdu ve sonra bir anda ışık patlaması gibi kayboldu.Şimdi anlatırken bile tüylerim diken diken oluyor inanın.Özellikle kayboluş anı çok garipti.Etrafa yaydığı ışık bir anda 2 yada 3 katı olmuştu sanki fotoğraf flaşı gibi bir anda parladı ve sonra söndü.Aynı flaş gibiydi.Ve o günden sonra ben ufolara inanıyorum.Ve koskoca evrende yalnız olmadığımızı düşünüyorum.Ufonun üstünde durduğu dağda elektrik santrali olması sizcede garip değilmi? Belkide olası bir patlamayı engellemiş olabilirler.Haktan Akdoğan bir savaşta radyo aktif bombanın kullanıldığı yerde ufoların belirdiğini ve saatlerce orada durduğunu anlatmıştı.Sonuç ise ufoların 6 saat boyunca bütün radyasyonu temizlemesi.Eğer radyasyon temizlenmemiş olsaydı oradaki doğal yaşam bitebilirmiş.Yukarıdaki yazıdada zaten doğal yaşamı korumalarıyla ilgili bir şeyler var.Dağın tepesindeki ufolarda santralin olası bir kaza yapmasını engellemiş olabilir diye düşünüyorum çünkü dağ tamamen ağaçlık.dağın altındada mis gibi deniz var zaten.Ayrıca bizim izlediğimizi bildiklerini düşünüyorum çünkü arada bir ışıklarıyla sinyal veriyorlardı sanki bizi izleyin dercesine...